به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان، توماس فریدمن، روزنامه‌نگار آمریکایی در مطلبی در نیویورک تایمز با اشاره به حمایت‌های بی‌دریغ واشنگتن از سیاست‌های نابخردانه عربستان سعودی نوشت: «این پرسش واقعا فکر و ذهن مرا به خود مشغول داشته است! بدترین نمونه‌ای را که می‌توان از رویکرد رئیس جمهور ترامپ به سیاست خارجی بیان کرد کدام است؟ آیا او فردی ساده‌لوح و احمق است یا به کلی رفتاری غیراخلاقی دارد؟ چرا که ترکیب این دو ویژگی، بسیار هولناک است -رئیس جمهوری که به اصول اخلاقی پایبند نباشد از همه چیز بدتر است. او ارزش‌های آمریکا را در معرض فروش قرار می‌دهد که خود به اندازه کافی دهشتناک است - اما در عوض هیچ چیز باارزشی بدست نمی‌آورد. 

در این مطلب آمده است: ترامپ خودش را به عنوان فردی سختگیر و زرنگ در بستن قرارداد و رسیدن به توافق نشان می‌دهد و به همه سران کشور‌ها اجازه می‌دهد با او همچون فردی احمق رفتار کنند. این جمله را همه در خیابان تکرار می‌کنند:  «آهای بچه ها! صف بایستید! ترامپ دارد خیرات می‌کند! تنها کافی است به او بگویید دارید با ایران یا اخوان المسلمین می‌جنگید و یا بگویید دوست شلدون آدلسون هستید، آنگاه هر چه بخواهید به شما مجانی می‌دهد.»

ماه مه گذشته، هنگامی که ترامپ تصمیم خود را مبنی بر انتقال سفارت آمریکا از تل آویو به اورشلیم (شهر قدس) اعلام کرد - چیزی که برای تک‌تک نخست وزیران اسرائیل رویا شده بود. حنوکا (سال نو یهودی) خیلی زودتر از موعد از راه رسیده بود. ترامپ می‌توانست بی‌بی(لقب نخست‌وزیر رژیم صهیونیستی) را فرا بخواند و به او بگوید: «بی‌بی (نتانیاهو)، این هم از توافق. من قصد دارم رویای شما را به واقعیت تبدیل کنم و سفارتخانه را انتقال بدهم. اما در عوض شما باید ساخت همه شهرک‌های اسرائیلی را که در قلب کرانه باختری (اشغالی) قرار دارند، متوقف کنید.»

اما ترامپ رو به فلسطینی‌ها می‌کند و می‌گوید «شما این اقدام مرا دوست نخواهید داشت. من دارم سفارت آمریکا را به اورشلیم (شهر قدس) منتقل می‌کنم. اما از سوی دیگر من دارم چیزی را برای شما می‌گیرم که هیچ رئیس جمهوری در آمریکا چنین نکرده است - توقف ساخت و ساز شهرک‌ها.»

در عوض، ترامپ سفارتخانه را مجانی منتقل کرد. خوب نباید این را بگویم. او میلیون‌ها دلار از شلدون آدلسون، اعانه‌دهنده بزرگ یهودی برای حزب جمهوری‌خواه کمک جمع‌آوری کرد - آدلسون برای این اقدام ترامپ خیلی رایزنی کرد و از سوی مردم تشویق شد؛ لذا ترامپ برای خودش دستاوردی رقم زد، اما چیزی عاید آمریکا نشد.

در ادامه این مطلب با اشاره به سیاه‌نمایی‌های غربی‌ها درباره ایران و نیروهای جنبش انصارالله یمن آمده است: ترامپ می‌توانست به محمد بن سلمان بگوید «می‌دانم که این را از جانب شما دارم؛ و شما نمی‌توانید بدون پرداخت هیچ بهایی از این مرحله بگذرید. برای شروع، باید همه فعالان زن را که به علت تبلیغ رانندگی زندانی کرده‌اند، آزاد نمایید. باید خیلی زود و بدون وقفه در یمن آتش‌بسی یکجانبه اعلام کنید - اجازه بدهید ایرانی‌ها و حوثی‌ها (نیروهای انصارالله) کار خودشان را بکنند و اگر از آنجا به شما حمله کردند ما در کنار شما می‌ایستیم. شما باید به محاصره احمقانه قطر پایان بدهید، و من از شما انتظار دارم برای میانه‌رو ساختن اسلام سعودی گام بردارید و تضمین کنید ایده‌های سلفی هرگز از کشورتان به هیچ مکتب خانه یا مسجدی صادر نمی‌شود.»

در عوض، ترامپ برای قتل خاشقجی به محمد بن سلمان چراغ سبز داد و از او قول گرفت در آینده هر چه تسلیحات می‌خواهند از آمریکا بخرند - «پادشاهی توافق کرد تا ۴۵۰ میلیارد دلار در آمریکا هزینه و سرمایه گذاری کند.»

این شاید نابخردانه‌ترین شیوه چشم‌پوشی از اصول و ارزش‌های آمریکا از سوی رئیس جمهوری در تاریخ این کشور باشد، بویژه زمانی که ملاحظه می‌کنید احتمال اینکه سعودی‌ها حتی بخش کوچکی از این رقم را هزینه نخواهند کرد و اگر هم هزینه کنند هیچ سودی نه برای آن‌ها و نه برای ما نخواهد داشت. اما حتی اگر آنان این همه تسلیحات را خریداری کنند چه آسیب ناملموسی از ناحیه این معامله عجیب و غریب پول در برابر خون به جایگاه اخلاقی ما در جهان وارد خواهد شد؟

اگر گفته می‌شد سعودی‌ها تصمیم گرفتند ۴۵۰ میلیارد دلار برای خرید بورسیه تحصیلی از آمریکا برای جوانان‌شان هزینه کنند یا طرح‌های آموزشی غربی و دانشکده‌های فنی برای همه کشور‌های عربی به ارزش ۴۵۰ میلیارد دلار از آمریکا وارد کنند آنگاه احساسی متفاوتی می‌داشتیم.

نیویوک تایمز در انتها نوشت: باید سراسیمه کار کنیم تا آن کاری را انجام بدهیم که منافع امنیتی، منافع مالی و منافع اخلاقی کشورمان را تامین می‌کند و با راه اندازی پروژه منهتن تا سال ۲۰۲۵ وابستگی آمریکا را به نفت قطع کنیم.  این اعتیاد ما به نفت است که بسیاری از رفتار‌های بد و ناخوشایند را در خاورمیانه تامین مالی می‌کند. اعتیاد ما به نفت است که ما را وادار می‌کند چشم بر روی ناخوشایندترین و خبیثانه‌ترین قتل ببندیم؛ و اعتیادمان به نفت است که ما را به این تفکر و اندیشه رهنمون می‌شود که درخواست برای اجرای عدالت را به وعده خرید تسلیحات در آینده معامله کنیم.

انتهای پیام/