به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، رییس اداره سرطان وزارت بهداشت در سال گذشته درباره میزان بروز سرطان ایرانیان گفته بود: «میزان بروز سرطان در مردان ایرانی 134‌نفر و در زنان نیز 128‌نفر به ازای هر صد‌هزار نفر جمعیت است.» آمار ابتلا به سرطان و هزینه‌های درمانی در کشور بالاست. تحمل درد و بیماری از یک طرف و تأمین داروها و هزینه‌ها از یک طرف دیگر، عنکبوت خوش خط و خال سرطان را ترسناک کرده است. داستان‌های غم‌انگیز سرطان البته برای کسانی آشناست که با این بیماری دست و پنجه نرم کرده باشند.

همه این‌ها می‌تواند دلیلی بر ایجاد موسسه خیریه و تأسیس بیمارستان باشد. درست مانند کاری که مدیرعامل بیمارستان خیریه سرطانی امام حسن (ع) در دزفول انجام داده است. بیمارستانی که در آن هیچ صندوقی برای دریافت هزینه‌ها وجود ندارد و همه خدمات رایگان است.

خیلی کم پیش می‌آید که مراکز خیریه‌ای که در رابطه با بیماران سرطانی کار می‌کنند، به فکر تأسیس بیمارستان بیفتند؛ تعداد آن‌ها شاید به تعداد انگشتان دست هم نرسد. یکی از همین مراکز در دزفول، سی‌امین شهر پرجمعیت کشور و در استان خوزستان قرار دارد. داستان تأسیس بیمارستان در شهر 450‌هزار نفری، از سال‌72 شروع شد. زمانی که آقای «محمدرضا اسماعیل چگنی» مدیرعامل بیمارستان و بانی تأسیس موسسه خیریه و بیمارستان امام حسن (ع) همسرش به بیماری سرطان معده مبتلا شد.

اسماعیل چگنی  درباره ایده اولیه تأسیس مرکز خیریه می‌گوید: «زمانی که همسرم تحت درمان بودند به فکر این افتادم که کمکی به حال‌وروز بیماران سرطانی کنم. همسر من، البته یک سال‌و‌نیم بعد از ابتلا به بیماری فوت کردند.» چگنی مانند بسیاری از همراهان بیمار، کارمند بود و زندگی متوسط هم داشت: «مانند بقیه. یک‌سال‌و‌نیم من درگیر همسرم بودم و خیلی سخت بود، تأمین دارو از داروخانه‌ها، هلال‌احمر و صحبت و وقت‌گیری از پزشکان خیلی سخت بود.» دردهایی که مؤسس انجمن حمایت از بیماران، با پوست، گوشت و استخوانش احساس کرده بود. همین باعث می‌شود که به خودش قول دهد تا روزی به آن‌ها کمک کند.

ما می‌خواستیم بیمارستان بسازیم
این اتفاق اما محقق نمی‌شود تا زمانی که چگنی بازنشسته می‌شود. زمان وعده به رویایی که در سر داشت، رسیده بود: «بعد از بازنشستگی‌ام می‌خواستم قولی را که به خودم داده بودم ادا کنم.» همین رویا باعث می‌شود تا یک سازمان مردم‌نهاد به‌نام انجمن حمایت از بیماران دزفول تأسیس کند. انجمن حمایت از بیماران سرطانی، به‌طور رسمی در اردیبهشت سال‌91 شروع به کار می‌کند. چگنی به همراه 6‌پزشک و خیرین استان، شروع به کار می‌کنند؛ اما از همان ابتدا مانند بسیاری از موسسه و انجمن‌های دیگر، برای حمایت از بیماران سرطانی مشغول به کار می‌شوند: «هزینه‌های رفت‌وآمد، درمان و تخفیف از مراکز درمانی را در پیش گرفتیم.» این اما آن چیزی نبود که آن‌ها می‌خواستند: «انجمن‌های زیادی در همه استان‌ها و شهرها با این سازوکار فعالیت می‌کنند. قبل از این بیماران ما باید برای پروسه درمان، به اهواز سفر می‌کردند.»

همین باعث می‌شود که آن‌ها به فکر تأسیس بیمارستان بیفتند: «به فکر این افتادیم که خودمان در این شهر، بیمارستان داشته باشیم و در شهرمان، درمان را به پیش بگیریم.» مدیرعامل بیمارستان امام حسن (ع) توضیح می‌دهد: «با این ایده شروع کردیم و حالا هم بیمارستان را داریم. ما خواستیم که بیماران سرطانی که در شهر دزفول هستند، به شهرهای دیگر مراجعه نکنند و در آنجا اسیر نشوند. خواستیم که از مردم کمک بگیریم تا مردم به خودشان کمک کنند. سرطان بیماری است که شما اگر میلیاردر هم باشید، زمین می‌خورید.

ما دوست داشتیم که واسطه باشیم، از مردم کمک بگیریم و برای خود مردم که بیمار هستند، هزینه کنیم. دوست داشتیم که کار مریض را راحت‌تر کنیم. به فکر تأسیس مرکز افتادیم و بعد از آن خواستیم که همه خدماتی را که به مردم می‌دهیم، رایگان کنیم. فرقی ندارد که چه کسی، پولدار یا بی‌پول، همه هزینه‌ها برای همه رایگان است.» یک سال بعد از تأسیس انجمن، درست در نخستین سالگردش، کلنگ ساخت بیمارستان در اردیبهشت‌ماه‌92 زده می‌شود. دو سال بعد در اردیبهشت‌ماه‌94، نخستین بیمارستان خیریه برای بیماران سرطانی شهر، افتتاح می‌شود.

30 تا 40 میلیارد کمک کردند
هزینه‌های تأسیس یک بیمارستان البته زیاد بود. شهرت دزفول به‌جز پرتقال‌هایش به مردم متدین معروف است. همین تدین و همراهی مردم شهر باعث می‌شود تا هزینه‌ها برای تأسیس بیمارستان به وجود بیاید. چگنی توضیح می‌دهد: «مردم شهرمان پشتیبانی کردند و در حال حاضر 30 تا 40 میلیارد تومان برای تأسیس مرکز به ما کمک کرده‌اند. این کمک‌ها و همدلی مردم بود که باعث شد تا ما خودمان کمک کنیم تا مریض‌مان به بیرون از شهر نرود. تقریباً در همه انجمن‌های سرطانی حمایتی رفتار می‌کنند.»

چگنی با اشاره به تمام مشکلاتی که بیش از 20‌سال پیش، در زمان بیماری همسرش احساس کرده است، توضیح می‌دهد: «خیلی‌ها هستند که ممکن است عضوی از خانواده‌شان سرطان داشته باشد، اما به فکر این نمی‌افتند که موسسه یا ان‌جی‌اویی مخصوص سرطانی‌ها راه بیاندازند.

من خودم در زمان بیماری همسرم، کارمند بودم. ولی تأمین دارو و هزینه‌ها خیلی زیاد بود. بیمار مشکلات خود را دارد، مسائل رفت‌وآمد و تأمین داروها، مسائل هزینه و همه این‌ها اما بر عهده همراه بیمار است و اوست که بسیاری از دردها را در کنار بیمارش تحمل می‌کند.» حالا در بیمارستان تمام رایگان شهر، رادیوتراپی، شیمی‌درمانی سرپایی، شیمی‌درمانی بستری، دیالیز، اسکان بیماران و غذای بیماران به‌صورت رایگان انجام می‌شود. در بیمارستان هم هیچ صندوقی وجود ندارد. حتی برای حمل‌ونقل بیماران به خانه هم چاره‌ای اندیشیده شده است. چگنی درباره خدمات‌رسانی روزانه به بیماران در مرکزشان توضیح می‌دهد: «روزانه به‌طور متوسط در بیمارستان، 35 تا 40 بیمار شیمی‌درمانی، 65 نفر رادیوتراپی و 100 بیمار هم ویزیت پزشک و روزی 80 نفر هم دیالیز می‌شوند. به‌طور میانگین روزی 200‌نفر به ما مراجعه می‌کنند.»

همه این‌ها در ساختمان پنج طبقه و 6700 مترمربعی بیمارستان اتفاق می‌افتد. چگنی توضیح می‌دهد که در حدود 380‌نفر را در سال گذشته، در مرکزشان اسکان داده‌اند: «در مجموع 30‌هزار بیمار سرطانی و بیمار خاص از خدمات رایگان استفاده می‌کنند.

از استان‌های ایلام، لرستان، اطراف استان و تبریز هم برای درمان به ما رجوع می‌کنند. از یک روز تا 45 روز با غذای رایگان در اختیارشان می‌گذاریم. از عراق و افغانستان هم برای درمان، به ما مراجعه می‌کنند.ما مانند مردم خودمان با آن‌ها برخورد می‌کنیم و رایگان هم همه کارهای آن‌ها را انجاممی‌دهیم.»

تأسیس بیمارستان به‌جز کار خیری که در پس آن دارد، برای 80‌نفر هم اشتغال ایجاد کرده است. البته چگنی توضیح می‌دهد که آن‌ها با مشکلاتی هم روبه‌رو هستند: «ما مشکلات بیمه تأمین اجتماعی را داریم. امسال ماه سوم هستیم ولی از سال 96 تا به حال ما هنوز هزینه‌های بیمه را دریافت نکرده‌ایم.

ما از بیماران‌مان هزینه‌ای دریافت نمی‌کنیم اما بیمه هم به ما پول نمی‌دهد. البته ما این مشکلات را تا حدودی با همراهی مردم حل کرده‌ایم.»

بیمارستان امام حسن (ع) مرهمی بر دردهای بی‌شمار بیماران سرطانی و همراهان گذاشته است تا شاید درد سرطان قابل‌تحمل‌تر باشد.

منبع:  روزنامه صبح نو

انتهای پیام/

خداحافظ سرطان؛ سلام دست‌های مهربان