ﺩﺭ ﺩﻝ ﺗﺎﺭﯾﮏ ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻨﻢ

ﻟﺤﻈﻪ ﻟﺤﻈﻪ، ﻗﻄﺮه ﻗﻄﺮه،  ﺁﺏ ﮔﺮﺩﯾده ﺗﻨﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﻻ‌ﻏﺮ ﮔﺸﺘﻪ ﺍﻡ ﭼﻮﻥ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﻡ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﮎ

ﺧﺼﻢ ﭘﻨﺪﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ ﭘﯿﺮﺍﻫﻨﻢ

ﺩﺭ ﺳﯿﻪ ﭼﺎﻝ ﺑﻼ ﺑﺎ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻠﻮﺕ ﮐﺮﺩه ﺍﻡ

ﺍﯾﻦ ﻧﻤﺎﺯ، ﺍﯾﻦ ﺣﺎﻝ ﺧﻮﺵ، ﺍﯾﻦ ﺍﺷﮓ ﺩﺍﻣﻦ ﺩﺍﻣﻨﻢ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﺍﻧﯽ ﺷﻮﺩ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻼ‌ﻗﺎﺗﺶ ﺭﻭﻧﺪ

ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻤﻨﻮﻉ ﺍﻟﻤﻼ‌ﻗﺎﺕ ﺍﺳﺖ ﺩﺭ ﺯﻧﺪﺍﻥ، ﻣﻨﻢ

ﻗﺎﺗﻞ ﺩﻝ ﺳﻨﮓ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﺩ ﺑﻪ ﺍﺷﮓ ﺩﯾﺪه ﺍﻡ

ﺣﻠﻘﻪ ﯼ ﺯﻧﺠﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﺮﯾﺪ ﺑﻪ ﺯﺧﻢ ﮔﺮﺩﻧﻢ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﺟﺴﻤﻢ ﺁﺏ ﮔﺸﺘﻪ ﻣﺜﻞ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ

ﻣﺤﻮ ﮔﺸﺘﻪ ﺟﺎﯼ ﻧﻘﺶ ﺗﺎﺯﯾﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺗﻨﻢ

ﺭﻭﺯه ﺩﺍﺭﻡ، ﻭﻗﺖ ﺍﻓﻄﺎﺭ ﺍﺳﺖ ﻭ ﮔﻮﯾﯽ ﻗﺎﺗﻠﻢ

ﮐﺮده ﺑﺎ ﺧﺮﻣﺎﯼ ﺯﻫﺮ ﺁﻟﻮده ﻗﺼﺪ ﮐُﺸﺘﻨﻢ

ﮔﺎه ﮔﺎه ﺍﺯ ﺳﺎﻕ ﭘﺎﯼ ﻣﻦ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﭼﮑﺪ

ﺑﺲ ﮐﻪ ﭘﺎ ﺳﺎﯾﯿﺪه ﮔﺸﺘﻪ ﺑﯿﻦ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻫﻨﻢ

ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ! ﺍﺯ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﻦ ﺣﺒﺲ ﻫﻢ ﺁﻣﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﮓ

ﺑﺎ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻧﮑﻪ ﺧﻨﺪﯾﺪﻡ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺩﺷﻤﻨﻢ

ﯾﺎﺩ ﺍﺯ ﺟﺴﻢ ﻣﻦ ﻭ ﺍﺯ ﺗﺨﺘﻪ ﺩﺭ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ

ﻫﺮ ﮐﻪ ﮔﺮﺩﺩ ﺯﺍﺋﺮ ﻭ ﺁﯾﺪ ﮐﻨﺎﺭ ﻣﺪﻓﻨﻢ

ﯾﺎﺑﻦ ﺯﻫﺮﺍ «ﻣﯿﺜﻢ» ﺍﺳﺘﻢ ﺑﺎ ﺗﻮﻻ‌ّﯼ ﺷﻤﺎ

ﮔﺮ ﺑﻪ ﺩﻭﺯﺥ ﻫﻢ ﺭﻭﻡ ﺍﺯ ﻫُﺮﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﯾﻤﻨﻢ

غلامرضا سازگار

*****

مهر و مه گرچه رو به شاه نکرد

روز را از شب اشتباه نکرد

 

به کدامین گنه به زندان رفت

 او که در عمر خود گناه نکرد

 

رگ به رگ شد تمام پیکر او

  رگ غیرت ولی تباه نکرد

 

زن رقاصه مو پریشان شد

 سر مویی ولی نگاه نکرد

 

واقعاً موی او خضاب نداشت

 خلق را هیچ گه سیاه نکرد

 

غل از او رخصت جدایی خواست

شه به حرفش ولی نگاه نکرد

 

به همه سینه ی پناه گشود

کس به او صحبت از پناه نکرد

 

چهارده سال آفتاب نخورد

رشد جایی چنین گیاه نکرد

 

رد شلاق مانده بر بدنش

  بر تنش رخت راه راه نکرد

 

چار غل بست و چار قل وا کرد

 لیک قطع دل از اله نکرد

 

جز دو ابرو و خیل مژگانش

هیچ گه رغبت سپاه نکرد

 

روزه اش را به اشک دیده ی خود

 گاه افطار کرد و گاه نکرد

 

محمد سهرابی

 

پربسته بود و وقت پریدن توان نداشت

مرغی که بال داشت ولی آسمان نداشت

خوکرده بود با غم زندان خود ولی

دیگر توان صبر در آن آشیان نداشت

جز آه زخم های دهن باز کرده اش

در چارچوب تنگ قفس همزبان نداشت

آنقدر زخمی غل و زنجیر بود که

اندازه ی کشیدن یک آه جان نداشت

زیر لگد صداش به جایی نمی رسید

زیر لگد شکست و توان فغان نداشت

با تازیانه ساخت که دشنام نشنود

دیگر ولی تحمل زخم زبان نداشت

هرچند میزبان تنش تخته پاره شد

هرچند روی پل بدنش سایبان نداشت

دیگر تنش اسیر سم اسب ها نشد

دیگر سرش به خانۀ نیزه مکان نداشت

محمد بیابانی

*****

بیهوده قفس را مگشایید پری نیست         

جز مُشتِ پری گوشه ي زندان اثری نیست

 

در دل اثر از شادی و امّید مجویید   

از شاخه ي  بشکسته ي امّید ثمری نیست

 

گفتم به صبا دردِ دل خویش بگویم     

امّا به سیه چال، صبا را گذری نیست

 

گیرم که صبا را گذر افتاد، چه گويم؟     

ديگر ز من و دردِ دل من خبری نیست

 

امّید رهایی چو از این بند محال است     

ناچار بجز مرگ، نجاتِ دگری نیست

 

ای مرگ کجایی که به دیدار من آیی     

در سینه دگر جز نفس مختصری نیست

 

تا بال و پری بود قفس را نگشودند    

امروز گشودند قفس را که پری نیست

 

حاج علی انسانی

 

 

دوری از شهر و دیارم عزتم را لطمه زد

این جدایی قلب پاک عترتم را لطمه زد

       

 با دو دست بسته هم باب الحوائج بوده ام 

کی غل و زنجیر فضل و رحمتم را لطمه زد

       

ناله ها ی ممتدم گویای این مطلب شده

 بغض سینه اشتیاق صحبتم را لطمه زد

       

 تار میبینم ز بس که این حرامی یهود

گاه و بیگاه آمد از ره صورتم را لطمه زد

       

صوت سیلی هم صدا شد با صدای خنده اش

هر دمی آمد سراغم خلوتم را لطمه زد

       

شد شکسته راه رفتن ارث مادر زادیم

ضربه ها را بی هوا زد قدرتم را لطمه زد

       

نام زهرا را نه تنها با طهارت او نبرد

 بد دهن بود و دل با غیرتم را لطمه زد

       

داغ من یک سربریدن کمتر از جدم حسین

 آخر کار این کفن ها غربتم را لطمه زد

       

پیکر من بین راه زائران کربلا

 این سه روزه تا قیامت شوکتم را لطمه زد

       

قاسم نعمتی

 

انتهای پیام/

 

شعر به مناسبت شهادت امام کاظم (ع)