به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ حافظ ملقب به لسان‌الغیب همواره جزو بزرگ‌ترین شاعران ایران به حساب می‌آيد و از این حیث ایرانیان و جهانیان توجه خاصی به وی داشته‌اند و تلاش کرده‌اند به اشکال مختلف ارادت خودشان به این شاعر بزرگ فارسی‌زبان را نشان دهند.

تفأل به دیوان حافظ نشان‌دهنده میزان ارادت ایرانیان به لسان‌الغیب و علاقه آن‌ها به اشعار این شاعر بزرگ است.

بنا بر این گزارش، محمدشفیع میرزا متخلص به وصال از شعرا، ادیبان و خوشنویسان سده سیزدهم هجری بوده است. وی دیوانی مشتمل بر نزدیک به ۳۰ هزار بیت داشته است.

شایان ذکر است وصال شیرازی ۶ پسر با نام‌های وقار، حکیم، داوری، فرهنگ، توحید و یزدانی داشته است. وقار بزرگ‌ترین فرزند وصال شیرازی بود.

گفتنی است؛ وقار فرزندی به نام محمد میرزا شفیع داشته است. ما در اینجا داستان تفأل محمد میرزا شفیع به دیوان حافظ را برای شما روایت می‌کنیم؛

مرحوم میرزا محمد شفیع متخلص به عشرت فرزند وقار بن وصال، منسوب به یکی از بزرگترین خاندان‌های شعر و ادب شیراز در قرن سیزدهم هجری است. او نامزدی داشت و چنان مقرر بود که در ماه شعبان عقد مزاوجت (ازدواج)آن دو را بسته و جشن عروسی برپا کنند. جمعی از بزرگان خانواده عقیده داشتند که باید مجلس عیش و سرور را به بعد از رمضان محول کنند، چون بر سر این اختلاف سخن به دراز کشید، همه مردد ماندند؛ پس داوری را به دیوان حافظ برده فالی بر آن زدند. این غزل برآمد:

نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد/عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

ماه شعبان مده از دست قدح کاین خورشید /از نظر تا شب عید رمضان خواهد شد‌

ای دل ار عشرت امروز به فردا فکنی/ مایه نقد بقا را که ضمان خواهد شد؟

پس همگان بر امر خواجه بزرگوار یکدل شدند و به ساز بزم سور و سرور پرداختند.

منبع:

کتاب از سعدی تا جامی، نوشته ادوارد براون (شرق شناس) با ترجمه و حواشی علی‌اصغر حکمت

انتهای پیام/