به گزارش خبرنگارحوزه قرآن و عترت گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛امام حسن عسکرى (ع)، یازدهمین پیشواى شیعیان، در سال 232 ه . ق چشم به جهان گشود.پدرش امام دهم، حضرت هادى(علیه السلام) و مادرش بانوى پارسا و شایسته، «حُدَیثه» است که برخى، از او به نام «سوسن» یاد کرده اند.
این بانوى گرامى، از زنان نیکوکار و داراى بینش اسلامى بود و در فضیلت او همین بس که پس از شهادت امام حسن عسکرى(علیه السلام) پناهگاه و نقطه اتّکاى شیعیان در آن مقطع زمانى بسیار بحرانى و پر اضطراب بود.
از آنجا که پیشواى یازدهم به دستور خلیفه عباسى در «سامرّاء»، در محله «عسکر» سکونت (اجبارى) داشت، به همین جهت «عسکرى» نامیده مى شود. از مشهورترین القاب دیگر حضرت، «نقى» و «زکى» و کنیه اش «ابو محمد» است. او 22 ساله بود که پدر ارجمندش به شهادت رسید. مدّت امامتش 6 سال و عمر شریفش 28 سال بود، در سال 260 ه به شهادت رسید و در خانه خود در سامرّاء در کنار مرقد پدرش به خاک سپرده شد.
ذکر حضرت امیرالمومنین(علیه السلام)
حسنت جمیع خصاله سرود پیامبر(ص)
تو امیر و سروری ، از همه دل می بری (سرود)
شاه علی علی ، دلخواه علی علی (ع)(سرود)
برعکس شد زمین به هوا نور می دهد (مدح)
گل خنده از سر شادی ، میشینه رو لب هادی (ع)(سرود)
الا که موسم شادی و همدلی آمد (مدح)
بدونید آقام تاج سر و من خاک پاشم (سرود)
تقدیم مظهر تو هزاران سلام کم (مدح)
بامن چه کرده ای ساقی،دیوانه و خرابم من
بابی انت و امی یاحسن بابی انت و امی
شاه علی علی ، دلخواه علی علی (ع)(سرود)
انتهای پیام/