به گزارش خبرنگار حوزه شهری گروه اجتماعی باشگاه خبرنگاران جوان؛ وارونگی و آلودگی هوا در فصل سرما مشکلی دیرینه است، که در سال‌های اخیر به اوج خود رسیده است.

به طوری که شاهدیم کارشناسان سلامت و محیط زیست افراد را از فعالیت بلند مدت در فضای باز منع کرده و آموزش و پرورش هم کلاس‌های درس را تعطیل می کند تا مبادا کسی تحت تاثیر سموم آلاینده حاصل از دود خودروها، دچار بیماری‌های کشنده شود.

استشمام گازهای سمی توسط شهروندان تهرانی که در فصل سرما به اوج خطر خود می رسد، تنها مختص فصل سرما نیست، بلکه در تمام طول سال با چراغ خاموش به جان مردم این شهر می افتد و در طولانی مدت هم به سیستم گردش خون آن‌ها نفوذ کرده و با ابتلای افراد به بیماری‌هایی نظیر سرطان خون قربانی می گیرد.

در ابتدای سال ۹۳، یک مقام مسئول وزارت بهداشت اعلام کرد که در هر ساعت دو نفر در ایران به علت آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند، اما اکنون صادق حسنوند  عضو کمیته علمی ششمین همایش ملی مدیریت آلودگی هوا و صدا می گوید، ۱۰ درصد از مرگ و میرهای موجود در ایران بر اثر آلودگی هوا اتفاق می‌افتد.

در حالی که میزان مرگ و میر بر اثر آلودگی هوا طی سه سال اخیر دو برابر شده است و به گفته کارشناسان کشته های آن بیشتر از کشته های انفجار یک بمب شیمیایی است، اما با کمال تاسف شاهدیم، نگرانی مسئولان مربوطه برای مقابله با این وضعیت کمتر از وقوع یک بمباران شیمیایی است.

بر فرض محال اگر یک بمباران شیمیایی در تهران رخ دهد، همه چراغ‌های  خطر روشن شده و همه مسئولان و دستگاه‌های مختلف اعم از امدادی و امنیتی به تکاپو می افتند و واکنش سریع نشان نشان می دهند و شاید هم برای حفظ سلامت مردم اقدام به توزیع ماسک شیمیایی کنند. آنچه که مسلم است این بمباران و انتشار گازهای سمی آن و افرادی که بر اثر آن قربانی می شوند، فقط محدود به یک بازه زمانی کوتاه هستند و در نهایت بعد از چند ماه هوای شهر از وجود این گازهای شیمیایی پاک می شود.

اما آنچه بر اثر آلاینده های خودرویی در تهران شاهدیم، هیچگاه محدود به زمانی خاص نیست و تداوم آن همواره بر شمار قربانیان می افزاید.

مسئولان کشوری برای حفظ جان شهروندان هر از گاهی که میزان آلودگی هوا به نقطه خطر می رسد، محدودیت‌های شدیدی را برای تردد خودروهای شخصی در سطح شهر ایجاد می کنند و با وضع مقررات سخت گیرانه رفت و آمد با خودروهای غیر مجاز برخورد کرده و آن‌ها را توقیف می کنند، تا به خیال خودشان از این طریق ضمن اثرگذاری در کاهش آلودگی هوا مردم را تشویق و یا مجبور به استفاده از وسایل نقلیه عمومی نظیر اتوبوس و مترو کنند. غافل از اینکه آنچه موجب استفاده روز افزون از خودروهای شخصی و متعاقبا آلودگی هوا می شود، ضعف همین ناوگان حمل و نقل عمومی است.

در روزهای عادی که استفاده از خودروی شخصی هم مجاز است، برای سوار شدن به اتوبوس باید مدتی طولانی را در صف انتظار، نظاره گر جاماندن خود از اتوبوس هایی شد که دیگر جایی برای سوار شدن ندارند و در نهایت با ساعتی تاخیر به محل کار رسید، حال این روزها که دستگاه‌های اجرایی پا را از تشویق فراتر گذاشته و مردم را مجبور به استفاده از حمل و نقل عمومی کرده اند، ساعت های بیشتری را در صف طویل اتوبوس و شلوغی های مترو باید تلف کرد و فشارهای بیشتری را باید تحمل کرد.

بی شک اگر ناوگان حمل و نقل عمومی تقویت شود و رفت و آمد مردم بدون تلف شدن دقیقه ای از عمر آن‌ها در صف اتوبوس و به تبع تحمل فشارهای آزاردهنده ناشی از ادحام جمعیت انجام شود، بی شک همگان با یک حساب سرانگشتی استفاده از حمل و نقل عمومی را به استفاده از خودروی شخصی ترجیح می دهند و آن وقت نه تنها دولت نیازی نخواهد داشت که که مردم را مجبور به استفاده از حمل و نقل عمومی کند، بلکه نیازی به تشویق آن‌ها هم نخواهد داشت و حتی شاید همانطور که رئیس جمهور روحانی در انتخابات سال 92 وعده داده بود، دولت مجبور شود برای فروش بنزین خود، دست نیاز به سوی مردم دراز کند.

تقویت ناوگان حمل و نقل عمومی با چالش‌هایی روبرو است که مسئولان شهری همواره دولت را عامل به وجود آمدن این چالش‌ها خوانده اند.

در حالی که مردم هنگام سوار شدن در اتوبوس و مترو جایی برای قدم گذاشتن ندارند و خیلی اوقات شاهدیم برای ورود به کابین مترو یا اتوبوس دستان خود را به سوی میله های داخلی دراز می کنند تا به این وسیله خود را به داخل بکشند، چند روز قبل، پیمان سنندجی مدیر عامل شرکت واحد اتوبوسرانی شهرداری تهران با ابراز خرسندی خبر از برنامه ای برای تجهیز اتوبوس‌ها به اینترنت و کتابخانه دیجیتال داد و گفت: تاکنون سه اتوبوس به این امکانات تجهیز شده اند.

اگرچه اصل این اقدام مفید است، اما انجام این موارد در مقطع کنونی مانند نصب آسانسور در ساختمانی است که هنوز ستونی در آن قرار نگرفته و تامین برق آن هم با چالش مواجه است.

محسن پور سید آقایی معاون حمل و نقل و ترافیک شهرداری تهران، در گفتگو با باشگاه خبرنگاران جوان، با اظهار تاسف از اینکه دولت هیچ منابع مالی در اختیار اتوبوسرانی قرار نمی‌دهد، بیان کرد: آنچه که در بودجه سال آینده برای حمل و نقل عمومی کل کشور مشخص شده 100 میلیارد دلار از صندوق توسعه ملی است.

وی افزود: این رقم معادل 350 میلیارد تومان است و وقتی که در همه شهرهای کشور تقسیم شود، تهران با سهم خود فقط می‌تواند چند عدد اتوبوس خریداری کند.

افشین حبیب زاده عضو کمیسیون حمل و نقل با بیان اشاره به خصوصی سازی ناوگان اتوبوسرانی در دوره قبل اظهار داشت: این اقدام نه تنها موجب تسهیل حمل و نقل عمومی نشده، بلکه آن تعهداتی را هم که بخش خصوصی برای نگهداری، تعمیر و تعویض این اتوبوس‌ها داشته به خوبی عمل نکرده است.

وی افزود: عامل اصلی این وضعیت به خاطر عدم تامین منابع مالی است و اگر یک خدمتی به بخش خصوصی واگذار می شود، باید به گونه ای پیش بینی شود که سود پیش بینی شده ای هم برای آن بخش داشته باشد و تکالیفش را هم در برابر این سود مشخص کند.

میرلوحی عضو شورای شهر تهران در بخشی از گفتگوی خود  با باشگاه خبرنگاران جوان، با اشاره به اینکه برطرف شدن مشکل آلودگی تهران وابسته به 30 عامل است گفت: معتقدم باید تردد خودرو در تهران در کنار تقویت حمل و نقل عمومی صورت بگیرد.

با توجه به آنچه که مسئولان شهری و شورای شهر گفته اند، روشن است چالش اصلی آلودگی تهران، تعدد خودروها نیست، بلکه عدم توسعه و فراگیری حمل و تقل عمومی برای جابجایی رضایت بخش مردم است و اگر حمل و نقل عمومی قوی شد، بی‌شک حضور خودروها در خیابان ها هم کاهش می یابد.

به عبارتی رفتار حذفی دولت در برابر حضور خودروها در خیابان، بدون تامین اعتبارات تقویت و گسترش وسایل حمل و نقل عمومی فرار از حل مسئله و پناه بردن به پاک کردن صورت مسئله است.

گزارش از علی کاظمی

انتهای پیام/