به گزارش خبرنگار حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ افراد برای گذراندن زندگی خود در خلال کارهای روزمره، نیاز به تفریح دارند تا با این کار جانی تازه گرفته و با نیرویی بیش از پیش به کار خود ادامه دهند و رسالت خود روی زمین را به انجام برسانند.

بی شک رفتن به سینما یکی از مهم‌ترین تفریحات بشری محسوب می‌شود که می‌توان با نشستن در سالن‌های آن حداقل برای ساعتی از مرارت‌های زندگی و رنج‌های بشری دور شد و با تماشای زندگی دیگران، سختی های زندگی خود را از یاد برد.

سینما، هنر مهمی است و می‌توان آن را تاثیرگذارترین رسانه دانست که با قدرت تصویری خود، حرف‌ها می زند و قادر است آدمی را بخنداند، بترساند و برایش قصه‌ها تعریف کند.

هر کدام از قصه‌هایی که سینما روایت می‌کند، می‌تواند احساسات مخاطب را بر انگیزد و هوش و حواس بیننده را به سمت و سوی خود جذب کند و بر روانش تاثیر بگذارد.

چه بسیار کسانی بودند که با دیدن یک فیلم، مسیر زندگی‌شان به بیراهه کشیده شد. همین طور نیز اشخاص فراوانی بودند که درست در زمانی که در زندگی خود، سردرگم بودند و  به دنبال خویشتن می‌گشتند، تنها با دیدن یک فیلم به مسیر درست بازگشتند.

در نتیجه می‌توان سینما را هنری دانست که اگر درست از آن استفاده شود، قابلیت تاثیرگذاری دارد و می تواند ذهن بشر را درگیر خود سازد؛ پس این هنر باید جدی گرفته شود.

حال این سوال پیش می‌آید که هر فیلمی برای همه افراد مناسب است یا خیر؟ به راحتی می توان به این سوال پاسخ گفت.

از آنجا که سینما هنر تاثیرگذاری است و فیلم‌ها قابلیت این را دارند که حتی مسیر زندگی بشری را عوض کنند، پس در نتیجه هر فیلمی برای هر کسی مناسب نیست.

برای مثال افرادی که از بیماری‌های قلبی رنج می‌برند و هیجان برایشان ضرر دارد، هیچ‌گاه نباید به تماشای فیلمی در ژانر حادثه‌ای بنشینند؛ چرا که هر هیجانی که در فیلم وجود دارد به آنان نیز منتقل می شود و این امر برایشان مضر است.

برای کودکان نیز همین مسئله وجود دارد. کودک نباید به تماشای هر فیلمی در سالن سینما بنشیند؛ چرا که شخصیت افراد در کودکی شکل می‌گیرد و هر چیزی که کودک ببیند، بشنود و لمس و حس کند می تواند در آینده او تاثیر بگذارد.

کودک معصوم است و همه چیز را باور می کند. وقتی که یک کودک با ذهن و روانی پاک به تماشای یک فیلم در سینما می‌نشیند، ذهن خود را درگیر فیلم می‌کند و همه ماجراهای داخل فیلم، برای او واقعی می نماید و به حادثه های آن درام فکر می کند.

پس پر واضح است که کودکان نباید به تماشای هر فیلمی بنشینند؛ چرا که کودک با دیدن فیلم ترسناک می ترسد و خاطره آن ترس در ضمیر ناخودآگاه او نقش می بندد و تا ابد جاودان می ماند و این می تواند منشأ اختلالات شحصیتی بسیاری باشد.

اگر کودک در سالن سینما فیلمی را ببیند که پلیدی‌های جامعه را هویدا می‌سازد، در ضمیر ناخودآگاه او این پلیدی‌ها نقش می‌بندد و چون کودک تقلیدکار است؛ این امکان به وجود می آید که او نیز این پلیدی‌ها را تقلید کند.

بعضی فیلم‌ها نیز هستند که اصلاً برای رده سنی کودک مناسب نیستند و درست نیست که کودک فیلم‌هایی را مشاهده کند؛ برای مثال فیلم هایی که حاوی اطلاعاتی در خصوص مسائل مختص به بزرگسالان هستند، می‌توانند همچون سمی ذهن کودک را آلوده کنند. در نتیجه بزرگترها باید دقت داشته باشند که خوراک فرهنگی کودکانشان چیست.

پیش‌تر مصوبه جدیدی در وزارت ارشاد مطرح شد مبنی بر این که فیلم‌ها و آثار سینمایی با رده سنی اکران شوند. این مصوبه شاید خیلی به مذاق سینماگران خوش نیاید، اما باید بدانیم که برای روانشناسی کودکان این بهترین تصمیم است و همین رعایت کردن مسائل پیش پا افتاده و ساده، می تواند سازنده جامعه ای امن و پاک و درست برای فردایمان باشد.

کودک باهوش است و روان پاکی دارد و باید از او محافظت کرد. کاش به کودکانمان فیلم هایی از جنس خودشان نشان داده شود و همان طور که به فکر این هستیم که کودکان به تماشای هر فیلمی ننشینند، از آن طرف هم فیلم های مخصوص به خودشان را اکران کنیم تا کودک از تفریح آموزنده سینما رفتن به دور نباشد.

انتهای پیام/

کودکان و فیلم هایی که نباید ببینند