به گزارش خبرنگار پایه و آبی گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان ورزش شامل فعالیت هر کس با یک منظور و در محیطی متفاوت از محیط روزانه برای مسابقه، لذت بردن ، برای کسب برتری، برای پیشرفت مهارت یا ترکیبی از تعدادی از این هاست. بنابراین پریدن از روی یک مانع در مقابل دیدگان هزاران نفر در یک میدان سر پوشیده ورزش است در حالی که پریدن از روی یک چشمه هنگام پیاده روی در روستا فقط تلاش برای خیس نشدن پای فرد است.انواع مختلفی از ورزش وجود دارند و انسان ها قسمت مهمی از وقت، پول و دلبستگی خود را نه فقط به عنوان شرکت کننده بلکه به عنوان تماشاگر به آن ها اختصاص می دهند.

ورزش دو و میدانی چیست؟

ورزش های دو و میدانی عبارت از فعالیتهای بدنی شامل حرکات طبیعی مانند دویدن، جهیدن و پریدن و پرتاب کردن هست. ورزش های دو و میدانی ورزش چندگانه ای است که هر نوع آن ،کاملاٌ متفاوت از انواع دیگر است.انواع مختلف ورزش های دو و میدانی نه تنها از لحاظ اجرا با هم متفاوتند، بلکه از نظر وسایل و امکانات تمرین و سابقه نیز اختلاف زیادی دارند.به دلیل سابقه، جهانی بودن و شهرت داشتن و همچنین به علت وسعت و مقدار مهارتهای مختلف که این ورزش در احاطه دارد،ورزش پایه یا مادر لقب گرفته است.

تاریخچه ورزش دو و میدانی

 دو و میدانی یک ورزش طبیعی است، چرا که با رفتار و حرکات طبیعی انسان مطابقت دارد. بنابراین، می توان گفت که دو و میدانی، از زمان پیدایش بشر وجود داشته و بلکه از نخستین اسلحه های انسان در برخورد با محیط زندگی و خطرهای آن به شمار می رفته است.انسان های اولیه، برای آنکه طعمه حیوانات وحشی نشوند، مجبور به دویدن و فرار از خطر بوده اند. در این حال، عبور از موانع طبیعی هم با جهیدن و پریدن، صورت می گرفته و اگر لازم می شد که میان آن با حیوانات و با دیگر دشمنان مبارزه ای صورت گیرد، انسان های اولیه از پرتاب سنگ یا دیگر اشیا کمک می گرفتند.به این ترتیب، انسان اولیه پی برد که اگر تندتر بدود، بیشتر بپرد و زیادتر پرتاب کند، بهتر خواهد توانست با مشکلات و خطرات پیرامون خود مبارزه کند.اما در میان کشورها و تمدن های دوران باستان، در یونان بیش از دیگران به ورزش دو و میدانی اهمیت داده می شد. اهمیت دو و میدانی نزد یونانیان به اندازه ای بود که نوجوانان را زیر نظر و تعلیمات مربیان کارآزموده قرار می دادند تا آن ها را متناسب با استعدادی که دارند برای سریعتر دویدن، بیشتر پریدن، و بهتر پرتاب کردن آماده کنند.

بازی های المپیک

اما نخستین اجرای سازمان یافته و قانون دار «دو و میدانی» در بازی های المپیک یونان باستان دیده می شود.ورزشکاران یونانی برای مسابقات ورزشی خود چهار جشنواره بزرگ و مهم داشتند.در بازی های المپیک یونان باستان، «دو و میدانی» در رأس دیگر رشته های ورزشی قرار داشت و رشته اصلی مسابقات بود. مسابقه دو، با شرکت، دوندگان آماده و تیز پا، به مسافت یک استاد (برابر با ۱۸۲ متر) انجام می شد که واژه استادیوم نیز برگرفته از همین واژه اسناد است.در دوره های بعدی المپیک باستان، به تدریج رشته های دیگری همچون پرتاب نیزه،پرتاب وزنه، و پرتاب دیسک هم به فهرست مسابقات دو و میدانی افزوده شد.در قرن دوازدهم میلادی، مسابقات میدانی و مخصوصاً دو در انگلستان رایج شد.واژه آتلتیک (Athletic) را انگلیسی ها در مورد ورزش دو و میدانی به کار می برند. اما کلمه آتلت (Athlete) در اصل به معنی جوان قوی هیکل و چابکی است که برای انواع مسابقات سنگین سرعتی و استقامتی ورزش می کند و خود را آماده می سازد.بعد از انگلستان، دومین کشوری که ورزش «دو و میدانی» در آن بسیار رونق گرفت آمریکا بود. استقبال مهاجران ساکن در قاره جدید (آمریکا) از ورزش دو و میدانی به قدری زیاد شد که همینک  با استناد به این پیشینه تاریخی می توان گفت که در طول برگزاری رقابت های دو و میدانی قهرمانی جهان و بازی های المپیک آمریکا از جمله موفق ترین کشورهایی بوده است که توانسته از بدو تاسیسش که در سال 1781 توسط جرج واشنگتن است به سرعت پله های ترقی را مانند آسانسور طی کند و به خوشرنگ ترین مدال ها در مسابقات مختلف دست یابد.شاید اغراق نباشد که بگوییم مایکل جانسون جزء معدود دوندگان کشور آمریکا است که طی 10سال ورزش حرفه ای از سال 1991 تا المپیک 2000 سیدنی توانست مجموعا 12 مدال طلا جهان و المپیک را یک تنه از آن خودش کند.

دو و میدانی در ایران

ورزش دو و میدانی در ایران، به ویژه در دوران باستان و روزگاران قدیم به اندازه سوارکاری، چوگان بازی، تیراندازی، کشتی، شمشیرزنی و نیزه اندازی رایج نبوده است. اما بی تردید جنگاوران و سربازان ایرانی در هر دوره تاریخ برای آماده سازی و تقویت جسم خود از این ورزش هم غافل نبوده اند.پیدایش ورزش دو و میدانی در ایران، به صورت نوین، حدود سال ۱۳۰۰ هجری شمسی است.در این سال، میر مهدی ورزنده (معلم ورزش) دو و میدانی را در ایران معرفی کرد و به شاگردان مدارس آموزش داد. در سال ۱۳۱۳ با همت شادروان استاد احمد ایزدپناه و با انجام مسابقاتى در بعضى از رشته‌هاى دو و میدانى سرآغاز بوجودآمدن تشکیلاتى در این ورزش مادر و جذاب فراهم گشت و در نهایت درسال ۱۳۱۵ فدراسیون دو و میدانى با همت مرحوم ایزدپناه تأسیس شد به طوری که در همان سال فدراسیون دو و میدانى کشورمان به عضویت  فدراسیون جهانی دو و میدانی IAAF درآمد.پس از این اتفاق خوش یمن در پیدایش رشته دو و میدانی در ایران در سال های بعدی شاهد حضور ورزشکارانی بودیم که توانستند پرچم مقدس و سه رنگ کشورمان را در میادین بین المللی جلوی چشم میلیون بیننده تلویزیونی و تماشاگران حاضر در استادیوم به اهتزاز در آورند که مهم ترین آن ها را می توان فرامرز روستایی فر،حمید سجادی،تیمور غیاثی،سلمان حسام،علی باغنباشی،احسان حدادی،سجاد مرادی ،هادی سپهرزاد و خیلی های دیگر نام برد.البته شاید با قاطعیت تمام بتوان گفت تنها کسی که توانست نخستین مدال جهانی و المپیک را برای کشورمان به اهتزاز در آورد کسی نیست جزء احسان حدادی که پس از قهرمانی در پرتاب دیسک جوانان جهان در سال 2005 در گروسو ایتالیا توانست نامی برای خودش در میان بزرگان پرتاب دیسک دست و پا کند و پس از آن با رشادت و کوشش فراوان توانست در سال 2011 در دائه گو کره جنوبی بعد از پرتابگران آلمان و استونی برای اولین بار به مدال جهانی دست یابد.شاید اوج کار حدادی را بتوان در المپیک 2012 لندن دانست.این ورزشکار در رقابت های پرتاب دیسک در مرحله مقدماتی در گروه A قرار داشت که با نخستین پرتاب که ۶۵٫۱۹ متر بود، به فینال این مسابقات راه پیدا کرد و در فینال پرتاب نخست خود را به میزان ۶۸٫۱۹ متر پرتاب کرد و در پرتاب دوم ۶۴٫۰۹ متر و پرتاب سوم ۶۷٫۲۸ متر و در پرتاب چهارم خود ۶۶٫۹۸ متر و پرتاب پنجم را با خطا و در نهایت پس از رابرات هارتینگ آلمانی صاحب گردن‌آویز نقره گردید. تا مبدل به اولین دو و میدانی کاری شود که توانسته نخستین مدال تاریخ د و و میدانی المپیک را برای کشورمان به ارمغان آورد.

انتهای پیام/

مرحوم احمد ایزد پناه موسس دو و میدانی در ایران