بهار رمضان، فصل عاشقان خدا
در آخرین ماه از فصل بهار، بهار دیگری از جنس آیه و نور از راه رسید.
به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از اصفهان، در آخرین ماه از فصل بهار، رایحه ی بهار دیگری تمامی شهر را گرفته است، بهاری آشنا پر از عطر یاد خدا، بهاری که خود آغازگر فصلی دیگر است.
فصلی از جنس دعا و مناجات و راز ونیاز که هر ثانیه اش به آیه های قرآنی مجلل شده و نام این بهار آشنا، ماه مبارک رمضان است که با آمدنش شور و شوق عجیبی را در دل مردم و این شهر به پا کرده است.
رمضان ماه بندگی است، ماهی که مخلوق در خلوت با پروردگار (خالق خود) سر تعظیم فرود می آورد و از خدای منان طلب بخشش و استغفار می کند.
بخشایش های بی کران خدای کریم در ماه رمضان به ما درس بزرگ گذشت و بخشیدن و بخشیده شدن را می دهد تا در این ماه دل خود را از کینه ها و ناراحتی ها پاک کنیم و به جای آن محبت و مهربانی و دوستی با خالق و مخلوق را جای دهیم.
ماه مبارک رمضان از آداب و رسوم خاصی برخوردار است که مردم استان اصفهان از دیرباز تا کنون به رسم دیرینه ی خود پایبند این رسوم بوده و هستند و از جمله این رسوم ها می توان به روزه داری، سحری خوردن و خواندن دعای سحر، خواندن دعاهای هر روز رمضان و برگزاری جلسه های دعا و منجات و ختم قرآن در مساجد و حسینیه های اصفهان اشاره کرد.
حجت الاسلام فقیهی کارشناس مذهبی درباره ماه مبارک گفت : ماه رمضان ماه اتصال به خدا است و باید در این ماه غبار ها را از خود بزداییم، در روایت های مختلف آمده در این ماه خواب مومن ، نفس مومن عبادت است .
وی گفت : فرد روزه دار در این ماه اگر 30 جزء قرآن را می خواند باید سعی کند انس با قرآنش را در بعد از ماه مبارک رمضان نیز ادامه دهد و در این ماه تمرین بندگی کند.
این کارشناس اسلامی به سنت ها و آداب این ماه در اصفهان نیز اشاره کرد و گفت : در شهر اصفهان سنت حسنه افطاری دادن که همواره در روایت دینی ما آمده به خوبی انجام می شود بطوریکه در تکایا و حسینیه اصفهان سفره های طولانی و پررنگی به چشم می خورد.
مردم استان اصفهان آداب و رسوم و سنت های متفاوتی در این ماه مبارک دارند که هر ساله این رسوم را در هر گوشه ی شهر خود برگزار می کنند که در اینجا به بعضی از این مراسم ها در استان اصفهان اشاره می شود.
رسم افطارى دادن در ماه مبارک رمضان:
رسم افطارى دادن در ماه مبارک رمضان یکى از رسوم پسندیده اى است که از دیرباز در میان مردم استان اصفهان مرسوم بوده است و کسانى که توانایى دارند یک یا چند روز از ماه رمضان را افطارى می‌دهند و در بسیاری از مساجد استان اصفهان نیز مراسم‌های افطاری مختصر تا مفصلی در این ماه برگزار می‌شود.
در ماه رمضان بسیاری از اصفهانی‌ها مواد غذایی برای کمک به نیازمندان نذر می‌کنند و در این میان به ویژه نذر گوشت شهرت بیشتری دارد و این سنت زیبای اسلامی را در ذهن تجلی می‌بخشد که در ماه پر خیر و برکت رمضان، هیچ دلی نباید غمگین از رنج گرسنگی و تنگدستی باشد.
مراسم هوم بابایی در کاشان و آران و بیدگل:
مراسم هوم بابایی از آداب و رسوم مردم کویرنشین شهرستان کاشان و آران بیدگل، همه ساله در شب پانزدهم ماه مبارک رمضان که به شب نیمه معروف است به مناسبت ولادت امام حسن مجتبی(ع) برگزار می‌شود.
در مراسم هوم بابایی، گروه‌های 4تا 12 نفری که معمولا بچه‌های هشت و دوازده ساله محله های قدیمی این شهرستان هستند، بعد از افطار در محلی جمع می‌شوند و این کودکان با زدن در تک‌تک خانه‌ها و خواندن اشعاری با آواز و لحن زیبایی، صاحبخانه را به ذوق آورده و او را به در خانه فرا می‌خوانند.
و به در هر خانه‌ای که می‌رسند، یک نفر با تجربه و با صدای بلندتر به عنوان میاندار با خواندن اشعار با لحن و صدای زیبایی از صاحبخانه طلب هدیه می‌کند و این آواز و هیاهوی بچه‌ها موجب می‌شود صاحبخانه بسته به سخاوتش تنقلاتی همچون آجیل، پسته، توت خشکه، برگ زردآلو، آلوچه خشکه یا پول به میاندار بدهد.
همچنین از مراسم کاشان می توان به شب 27 ماه رمضان اشاره کرد که در این شب زنان تازه عروس را برای سفید بختی به مسجد می بردند و سعی داشتند تا عروس را در صف اول نماز جماعت جای دهند و پس از خواندن نماز مغرب و عشاء مقداری شیرنی و یا خرما بین نماز گزاران تقسیم می کردند و معتقد بودند که بین زن و شوهر جدایی نمی افتد و همیشه در صلح و صفا به سر خواهند برد.
مراسم جرجرونی در حسن آباد جرقویه:
مراسم ساعتي بعد از افطار شروع مي شود و نزديك به چند ساعت طول مي كشد كه با خواندن اشعاري به زبان محلي به درب خانه ها رفته و از آنها طلبي را مي خواهند و صاحب خانه نيز چيزي به عنوان هديه به آنها مي دهد كه در قديم شامل نخود چي ،كشمش ،خرما ،انجير خشك ، قند و نبات و بيسكويت بوده است ولي امروزه با تغيير سليقه ها اسكناس و سكه جاي آنها را گرفته است.
و يك نفر اين اجناس را جمع مي كند كه به آن انبار دار مي گويند، به گفته قديمي ها در پايان گروه به مسجد رفته و در آن جا اجناس را تقسيم مي كردند و به همين علت آن ها را تبرك مي دانستند و به بيماران مي داند تا شفا پيدا كنند.
گزارش از هدا سراج همدانی
انتهای پیام/م
