مردم ولایت مدار قم با چراغانی و آذین بندی خیابان ها، معابر و کوی و برزن و پخش نقل و شیرینی، عشق و ارادت خالصانه خود را نسبت به خاندان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) و آن امام بزرگوار نشان می دهند.

 

ارادتمندان خاندان عصمت و طهارت(ع) در قم با برگزاری آیین های جشن و سرور در مساجد، تکایا و مقابر امامزادگان، عشق و ارادت خالصانه خود را به امام حسین(ع) نشان می دهند.

 

در دفتر مقام معظم رهبری در قم و بیوت مراجع عظام تقلید نیز به همین مناسبت مراسم جشن ترتیب یافته و سخنرانان گوشه هایی از زندگانی گهربار امام حسین(ع) را بیان می کنند.

 

مسجد مقدس جمکران نیز در ایام اعیاد شعبانیه با خیل عظیم زائران روبرو شده است که ضمن دعا و نیایش به درگاه الهی برای ظهور حضرت ولی عصر(عج) ، آیین های جشن به مناسبت میلاد خجسته امام حسین(ع)، حضرت ابوالفضل(ع) و امام زین العابدین(ع) را برگزار می کنند.

 

مسلمانان خارجی مقیم قم نیز با برگزاری آیین های جشن و سرور به شیوه سنتی، نسبت به خاندان عصمت و طهارت(ع) بویژه حضرت سیدالشهدا(ع) ادای احترام می کنند.

 

سومین پیشوای شیعیان جهان، امام حسین(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجری قمری در مدینه دیده به جهان گشود و در سال های بعد با قیامی سرنوشت ساز، آموزگار آزادگی و شجاعت نام گرفت و این گونه به جامعه اسلامی حیاتی تازه بخشید.

 

امام حسین(ع) دارای لقب هایی همچون «سیدالشهدا، الشهید السعید، الامام الثالث، رشید، طیّب، وفیّ، مبارک، سبط، تابع لمرضاه الله و الدلیل علی ذات الله» است و کنیه ایشان «ابوعلی» به شمار می آید.

 

سرور شهیدان در دوره کودکی از وجود پرمهر حضرت محمد(ص) کسب فیض کرد و پس از رحلت رسول اکرم(ص) و حضرت فاطمه(س) به مدت 30 سال از سرچشمه دانش بی پایان پدر بزرگوار خویش، حضرت علی(ع) بهره مند شد. ایشان در تمامی دوران سخت امامت نخستین پیشوای شیعیان، یار و یاور پدر بود و پس از شهادت آن امام بزرگوار، به مدت 10 سال در کنار امام حسن(ع) در راه پیشبرد اهداف اسلامی گام های مهمی برداشت.

 

هنگامی که امام حسن مجتبی(ع) به شهادت رسید، اراده پروردگار بر این امر قرار گرفت تا امام حسین(ع) رهبر و پیشوای مسلمانان باشد، بنابراین این رسالت سنگین را امام(ع) برای هدایت مردم و اجرای عدالت راستین به مدت 11 سال برعهده گرفت.

 

روزگار امامت ایشان همزمان با حکومت بنی امیه بود، خاندانی که به منظور ویران ساختن پایه های جامعه اسلامی از هیچ تلاشی فروگذاری نمی کردند و با حاکمانی چون معاویه و یزید سبب انحراف از اصول و موازین اسلام می شدند.

 

هنگامی که یزید بن معاویه به خلافت رسید، در نخستین اقدام، خود را امیرمومنان دانست و برای محکم کردن پایه های سلطنت خویش با فرستادن پیام به تمامی سرزمین های اسلامی، آنان را به بیعت با خویش فراخواند و علاوه بر آن خواهان بیعت امام حسین(ع) با خود شد، اما ایشان حاضر به بیعت با یزید نشد و مخالفت خویش را اعلام کرد.

 

سرور و سالار شهیدان در این زمان از طرف مردم کوفه به این شهر دعوت شد و امام(ع) تصمیم گرفت تا مسلم بن عقیل را به عنوان نماینده خود به منظور بررسی شرایط به آن دیار بفرستد.

 

ایشان پس از شنیدن خبر استقبال مردم کوفه از نماینده خویش؛ به همراه خانواده و یاران به طرف این شهر حرکت کرد و در میانه راه در صحرای کربلا ساکن شد اما در این هنگامه یزید دستور داد تا عبیدالله بن زیاد از نزدیکان وی راهی کوفه و مانع بیعت مردم با مسلم بن عقیل شود.

 

او توانست با تهدید مردم، از انجام این امر جلوگیری کند و نماینده امام(ع) را به شهادت برساند، سپس به بهانه گرفتن بیعت از سومین امام شیعیان لشگرکشی بزرگی را به طرف کربلا انجام دهد.

 

هنگامی که لشگریان عبیدالله بن زیاد به کربلا رسید، در نخستین اقدام، امام(ع) و یاران ایشان را محاصره کردند تا بتوانند از آن بزرگوار بیعت بگیرند اما امام حسین(ع) چنین عملی را انجام نداد و تلاش کرد تا برای حفظ ارزش های اسلامی و نهادینه کردن آن در میان مسلمانان، قیام تاریخی و حماسی خویش را آغاز کند و به نبرد با دشمنان اسلام بپردازد، در این مسیر ایشان با یاری تمامی پیروان خود به پیکار با ستمگران زمانه پرداخت و سرانجام در راه دفاع از ارزش های اسلام در دهمین روز از ماه محرم سال 61 هجری قمری به شهادت رسید.

 

انتهای پیام/ز