فرناز رهنما زاده مهر ۱۳۶۰، اصفهان،  بازیگر زن سینما و تلویزیون ایرانی است. او در دانشگاه هنر و معماری در رشته نمایش مشغول تحصیل بوده است و از کارهای معروف او می‌توان به بازی در سریال ساختمان پزشکان وهمچنین فیلم بعد از ظهر سگی اشاره کرد. به بهانه عید نوروز و فصل بهار گفتگویی را خبرنگارحوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ترتیب داده که در ادامه می‌خوانید:

**اولین خاطره عید نوروزتان چیست؟

اولین خاطره عید نوروز من ، یاد روزهای کودکی و بازیگوشی هایش، پیک شادی و نگرانی برای تماشای سریال «اوشین» است که همراه خانواده تماشا می‌کردیم و وقتی هم که بزرگ تر شدیم یک سریالی نوروزی دیگر،  که زنده یاد «پروین سلیمانی» در آن سریال بازی می‌کرد و من این سریال را آن زمان که مادربزرگم در قید حیات بود، دور هم جمع می‌شدیم و باهم این سریال را تماشا می‌کردیم.

**کدام یک از سین های سفره هفت سین را بیشتر دوست دارید؟چرا؟

من سبزه را بیشتر از همه دوست دارم، مخصوصا اگر خودم کاشته باشم چراکه؛ شاهد رشد و تغییرش خواهم بود و حس زنده بودن و شروعی نو را به من القا می کند.

**تعریف شما از بازیگری چیست؟

بازیگری تعریف گسترده ای دارد، اما به طور کلی و خلاصه، بازیگری از نظر من، شاید به معنای تحلیل و دریافت باشد و از زمان حال جداشدن، تخیل کردن و با تمرکز شدید در قالب دیگری قرار گرفتن و در نتیجه خلق کردن است.

**نوروز، برای شما تداعی گر چه چیزی است؟

نوروز برای من مفهوم نو شدن دارد، صفر شدن و دوباره شروع کردن را و شاید بهتر است بگویم، نیایش. هر سال لحظه های سال تحویل، حس عجیبی دارم و حسی مملو از حال و احوال با خود پشت سر و یا حتی آرزوهایی برای خود پشت رو چراکه؛ معتقدم در حین تشکر از پروردگار بخاطر سالی که گذشت، و دعای سالی که پیش رو است احساس عجیب و عمیقی به انسان دست می دهد که بسیار شگفت انگیز،  بسیار واقعی و قابل حس است و من همیشه یاد این حس می افتم.

**دعای شما در لحظه سال تحویل، برای مردم مخصوصا برای تئاتر چیست؟

من دعا می کنم، امسال بتوانیم از حضور فعالان و صاحب نظران این عرصه، بیشتر استفاده کنیم.آرزو می کنم نیروی خلاق و جوان را در این عرصه بیشتر جدی بگیریم و از فروش بلیط ها در گیشه که این مسئله گریبان گیر همه شده است، رهایی پیدا کنیم. امیدوارم امسال بتوانیم در آگاه سازی افکار عمومی در زمینه اهمیت تئاتر و هنرهای نمایشی عملکرد بهتری داشته باشیم و کلام آخر این که: خدایا آرزو می کنم که هیچکس، مخصوصا در تئاتر غم نداشته باشد.

گفتگو از یگانه عرب

 

انتهای پیام/