به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پس از فرار محمدرضا شاه، از خاک کشور و با گذشت فراز و نشیب‌های نهضت اسلامی به رهبری امام خمینی (ره)، کم کم فجر و ظفر ملت ایران پدیدار شد. 
 
شاه خائن، پس از جنایت‌های بیشمار حکومت پهلوی و به خاک و خون کشیدن خیل عظیمی از مردمی که پشت سر ولی فقیه زمان خود ایستاده بودند، زمانی که دید حتی حمایت بیگانگان هم نمی تواند حکومتش را حفظ کند، از کشور گریخت. 
 
در بهمن ماه سال 57 همه نگاه‌ها به روستای کوچکی در فرانسه بود. انتظار بازگشت امام راحل به میهن در همه حتی ستون و صفحه اول روزنامه‌ها موج می‌زد. «امام خمینی در تهران نماز می‌خواند»؛ این جمله با حروفی درشت در اكثر روزنامه‌ها درج شده بود. كاروان‌هایی از مردم مشتاق از شهرهای دور و نزدیك به سوی تهران راه افتاد. مردم،‌ تنها، با خانواده و یا همراه با عده بسیاری از همشهریان خود به تهران می‌آمدند و در مساجد،‌ حسینیه‌ها و یا خانه شهروندان تهرانی كه تا دیروز با هم غریبه بودند، ‌منزل می‌كردند تا در مراسم استقبال از رهبر انقلاب حضور داشته باشند. 
 
 
از سوی دیگر، ‌متن استعفای سیدجلال‌الدین تهرانی در فرانسه به او برگردانده شد؛ ‌زیرا در آن ذكری از غیرقانونی بودن شورای سلطنت نیامده بود. تهرانی، اندكی مقاومت كرد، ‌اما چون چاره‌ای نیافت دوباره قلم برداشت و متن استعفایش را با خط خوش و بدون نقطه دوباره نویسی كرد و در آن شورای سلطنت را بنا به فتوای حضرت آیت الله العظمی خمینی، غیرقانونی دانست. از این پس، ‌دیگر هیچ چیز نمی‌توانست جلوی پیشی گرفتن نمایندگان دو مجلس و وزرای كابینه بختیار را برای تقدیم استعفا بگیرد.
 
كارمندان سفارتخانه‌های ایران در كشورهای دیگر نیز سفیران وابسته را به سفارتخانه راه نمی‌دادند و به همین دلیل امام خمینی (ره) هیاتی به سرپرستی دكتر جلیل ضرابی را مأمور حفظ مدارك سفارتخانه‌های ایران كرد. بختیار كه در آشفتگی اوضاع همچنان سرگرم انجام مصاحبه‌ها و سخنرانی‌های متعدد بود، در پاسخ یكی از نزدیكان امام (ره) كه گفته بود: «اگر امام بیاید دولت بختیار جارو خواهد شد» گفت:‌ «من برای جارو شدن خیلی سنگین هستم! و شدیداً از دولت قانونی خود دفاع خواهم كرد و در صورت لزوم ارتش را مجبور خواهم ساخت با مخالفان از در جنگ درآید.»

اما هر روز گروهی از نظامیان طی اعلامیه‌هایی همبستگی خود را با مردم اعلام می‌كردند. نظامیان پایگاه هوایی بندرعباس ضمن ابراز همبستگی خود با قیام مردم و به منظور حمایت از دو هزار و هشتصد همافر، افسر و درجه دار پایگاه شاهرخی همدان و پایگاه وحدتی دزفول كه از دو روز پیش دست به اعتصاب غذا زده بودند، راهپیمایی آرامی انجام داده و سپس همگی دست از كار كشیدند.
 
آنها در قطعنامه هفت ماده‌ای خود تأكید كردند‌: «‌ما زیر بار كودتا كه به نفع حكومت غیرقانونی و استبدادی است نمی‌رویم،‌ هر فرماندهی كه دستور كودتا صادر كند ابتدا خودش كشته خواهد شد و بعد عوامل و طرفدارانش.»‌ دو مجلس شورای ملی و سنا نیز درحال فروپاشی بود. 
 
امام خمینی (ره) در پیامشان با صراحت گفتند «به نمایندگان محمد رضا پهلوی كه مجلسین راعصباً اشغال كرده‌اند اخطار كنید كه خانه ملت را خالی كنند، تا نمایندگان مردم پس از 50 سال كه ملت از حق خود محروم بود، به خانه خود بازگردند و ان شاءالله همه خواهید دید كه انتخابات آزاد و مجلس سالم یعنی چه، من به آنان اخطار می كنم كه درصورت ورود مجدد به مجلس مسؤول هرگونه پیشامدی خود آنان هستند.»

پس از این اخطار، بیست تن از نمایندگان استعفای خود را تقدیم مجلس كردند و دو مجلس شورا و سنا جلسه فوق العاده‌ای برای جلوگیری از استعفای سایر نمایندگان تشكیل دادند. تظاهرات در تمام شهرها و روستاهای ایران ادامه داشت و خشونت چماق داران نیز در حال گسترش بود. حمله این گروه به مردم درمشكین شهر وقوچان، چندین شهید و مجروح برجا گذاشت. 
 
از سوی دیگر، دو گروه به نام‌های «جبهه شاهی» و «كمیته دفاع از شاه» ‌با تلفنهای پیاپی به اقامتگاه رهبر انقلاب، ‌تهدید كردند كه آنجا را منفجر خواهند كرد. همه نگران بودند. سیل نامه‌ها و تلگرامها به دفتر ریاست جمهوری فرانسه سرازیر شد. در این نامه‌ها، علما، روشنفكران و دیگر اقشار مردم از دولت فرانسه خواسته بودند تا در حفاظت بیشتر از جان رهبر تبعیدیشان بكوشند. گارد امنیتی اطراف منزل امام (ره) دو برابر شد و پلیس فرانسه نیز بخشی از خدمات امنیتی آنجا را بر عهده گرفت. 
 
 
گزارش الهام قبادی 
 


انتهای پیام/