این هنرمند كشور با تاكید بر اینكه تمام هنر ما برای عشق است، عنوان كرد: حافظ، مولانا و سعدی و... هم به واسطه همین عشق به این مقام رسیدند. سیدالشهدا(ع) حقیقت و دولت عشق است، مولانا در یكی از اشعار خود كه به تعبیر من گفت‌وگوی حضرت حر بن ریاحی با امام حسین (ع) را روایت می كند، می گوید: «مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم/ دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم» یا در جای دیگر این گونه می سراید كه «كجایید ای شهیدان خدایی/ بلاجویان دشت كربلایی»، همچنین ایشان در شعری دیگر این گونه می سرایند كه: بشنو از نی چون حكایت می كند/ از جدایی‌ها شكایت می‌كند/ كز نیستان تا مرا ببریده‌اند / در نفیرم مرد و زن نالیده‌اند» و ما خوش‌نویسان نیز با نی كه سمبل انسان كامل است، می نویسیم و اثر خود را خلق می كنیم. هر كس می‌خواهد در عالم هنر كار جدی انجام دهد، باید اشاره اش به ابا عبدالله الحسین (ع) باشد.
نقاشیان امام حسین (ع) را متعلق به تمام جهانیان دانست و افزود: در عالم هنر اگر عشق نباشد و حقیقت عشق نباشد، نمی‌تواند ماندگار باشد. اگر كسی بخواهد كار جاودانه كند، باید ببیند كه راز ماندگاری حسین (ع) چه بوده است. كسی كه بخواهد در این وادی ماندگار شود، باید عاشق شود. می‌توان «حسین جان» را به گونه‌ای نوشت كه مخاطب جانش خوشحال شود، اما اول باید خود هنرمند از امام حسین (ع) تاثیر گرفته باشد تا بتواند بر روی مخاطبش هم اثر بگذارد.
وی با اشاره به اینكه از هنر خوشنویسی در هیئت‌ها به خوبی استفاده می‌شود، گفت: اینكه در هیئت‌ها و حسینیه‌ها از پارچه نویسی‌ها و هنر خوشنویسی استفاده می شود خوب است، اما اگر می‌شد با شعور گرافیكی بالاتر این اتفاق می افتد، بهتر بود. البته اباعبدالله الحسین(ع) فقط برای خواص نیست و نباید عرصه را تنگ كرد و همین پارچه نویسی ها و متون قدیمی كه در هیئت ها برافراشته می شوند هم خوب هستند.
وی درباره دلیل عشق و علاقه‌اش به امام حسین (ع) تصریح كرد: مادرم زمانی كه مرا باردار بود، دچار مشکل شد و پزشكان گفتند امیدی به زنده بودن فرزندش نیست. اما او نذر می كند كه من تا 7 سالگی در 10 روز محرم سقای امام حسین (ع) باشم و پس از آن نیز در ایام محرم، سیاه پوش آن حضرت و به همین دلیل هم علاقه خاصی به آن حضرت دارم و جان خود را مدیون ایشان هستم.
انتهاي پيام/
