به گزارش گروه ورزش باشگاه خبرنگاران؛بازی‌های المپیك ریو به پایان رسید و بسیاری از كارشناسان درباره نتایج و عملكرد ورزشكاران ایران صحبت كردند اما در این روزها كه اكثر كشورهای دنیا برای چهار سال آینده خود یعنی المپیك توكیو برنامه‌ریزی كرده و در حال شروع برای آن بازی‌ها و البته المپیك‌های بعدی هستند ایران برنامه‌ای برای دوره‌های بعدی ندارد كه این نشان می‌دهد شاید ورزش كشور نیاز به تغییری در برنامه‌های خود دارد. در همین راستا گفت و گویی با مرتضی حسن‌پور مدیر باشگاه فرهنگی ورزشی نیروی زمینی به عنوان یكی از باشگاه‌های فعال و موفق ورزش كشور داشتیم و از او درباره نیاز كنونی ورزش ایران پرسیدیم.

*ارزیابی شما از این المپیک چیست و ما نسبت به المپیک لندن چه فرق هایی کردیم؟

به نظر من اصلا نباید قیاس کنیم. باید دید چه کاشتیم که الان اینجا قرار گرفتیم و برداشت ما این بوده‌است. این که ما چند مدال آوردیم یا المپیک قبلی چند تا مدال کسب کردیم نمی‌تواند نگاه درستی به ما بدهد. المپیک میدان نشان دادن توانایی ملت ها است. در اینجا جا دارد به یک جمله از مقام معظم رهبری که بسیار زیبا و عمیق فرمودند اشاره كنم كه می‌گویند "امروز ورزش نشان دهنده قابلیت ها و توانمندی های دولت ها و ملت ها است." در عرصه ورزش آن کشورهایی که جزو سرآمدهای المپیک هستند در حوزه اقتصاد، سیاست و صنعت نیز جزو 10 کشور اول برتر دنیا هستند. پیشرفت بسیار بالایی کردند بدین ترتیب سرمایه گذاری و برنامه ریزی هایی که در ورزش کردند بلند مدت است پس آن ها بهتر از ما می دانند که عرصه ورزش عرصه ای است که توانایی ها و قابلیت های ملت ها و دولت ها را نشان می دهد.

از طرفی نیز در عرصه المپیک که عرصه رقابت بهترین های دنیا است که بهترین ها از نظر هوش توانایی جسمانی است و این كشورها برای آنها نیز برنامه ریزی درازمدت کردند. برنامه ریزی های چندین ساله داشته‌اند و برای همین هم در عرصه المپیک حرفی برای گفتند دارند. اما ما چه کار کردیم؟ آیا برنامه ریزی کردیم؟ استعداد یابی کردیم؟ اگر هم در یکی دو رشته این کار را کردیم در آن یکی دو رشته به نسبت موفق بودیم اما در کلیت ورزش این اتفاق نیفتاده است.

*آیا برای موفقیت در المپیك تنها به برنامه‌ریزی در ورزش نیاز داریم؟

به اعتقاد من ورزش یک زنجیر است که از حلقه های مختلف تشکیل شده است. اگر بنا باشد زنجیر ورزش ما موفق شود پس تمام حوزه های آن موفق خواهند بود. توسعه ورزش در حوزه‌های دیگر هم بسیار تاثیرگذار است. به طور مثال حوزه سلامت و نمونه دیگر آسیب های اجتماعی. باید بدانیم هرچقدر در حوزه ورزش بیشتر سرمایه گذاری کنیم قطعا سلامت جامعه مان افزایش پیدا می کند و هزینه های درمان کاهش پیدا می‌کند و از طرف دیگر آسیب‌های اجتماعی هم از بین می‌روند. اگر جوان های ما به سمت ورزش بیایند از سمت آسیب های اجتماعی دور می شوند و وقتی دور می شوند هزینه های آسیب های اجتماعی ما کاهش پیدا می کند که همه این ها به نفع جامعه است.

*اگر بخواهیم به تعداد مدال‌های كاروان ایران در المپیك توجه كنیم آیا در ریو موفق بوده‌ایم یا نه؟

به عقیده من نمی شود چندان به بحث مدال پرداخت. اصلا نمی توانیم بگوییم که موفق بودیم یا شکست خوردیم؟ مشکلات ما پایه ای هستند. اگر یک برنامه ریزی 16 ساله داشته باشیم و این برنامه را در قالب قانون مصوب کنیم یعنی برود مجلس قانون شود قانونی که هر دولتی می آید ملزم به اجرای آن شود قطعا در المپیک 2028 می توانیم نتایج خوبی کسب کنیم .

*منظور شما ایجاد فضایی برای ثبات مدیریت ورزشی است؟

بله. در همه عرصه ها به خصوص ورزش عدم ثبات مدیریت بسیار آسیب رسان است. هر مدیری که می آید ممکن است برنامه های مدیر قبلی را بگذارد کنار چون برنامه های مدیر قبلی را اصلا قبول ندارد. چون قانون نیست، او برای خودش برنامه می آورد و همان را اجرا می کند.

*یكی از مواردی كه در توسعه ورزش به آن توجه می‌شود ورزش در مدارس و دانشگاه‌ها است. نظر شما در این مورد چیست؟

متاسفانه مشکل دیگر همین است که برنامه ورزش در مدرسه نداریم. باید استعدادیابی کنیم و روی استعدادها کار کنیم. همه نیروها اعم از وزارت کار، وزارت آموزش و پرورش، نیروهای مسلح را دخیل کنیم چون که تحقق این امر یک عزم ملی می خواهد. این که تک مدال هایی می اوریم و به آنها می نازیم جرقه است! آیا برای احسان حدادی که المپیک قبلی مدال كسب كرد کاری کردیم؟ احسان با توانایی خودش، عشق خودش و با هزینه خودش نتیجه گرفت و بارها و بارهاهم سرخورده شد. احسان روزبهانی چه وضعیتی داشت؟ ما به او چه دادیم که از او نتیجه می‌خواهیم. نه تنها او بلكه خیلی از افراد دیگر. به نظر من همه ورزشکاران ما در المپیک با تمام وجود کار کردند با تمام وجودشان تلاش کردند هیچ کس کم نگذاشت. هرکسی به اندازه توانایی خودش کار کرد. کمیته المپیک هم در وسع خودش تلاش كرد اما باید بدانیم كه اندازه مملکت ما این نیست. در سه رشته دومیدانی، تیراندازی، قایقرانی و شنا مدال‌های بسیار زیادی هست كه درصد بالایی از كل مدال‌های المپیك را در بر می‌گیرد. سهم ما از این رشته‌ها چند مدال بود؟ هیچ. تنها مدال ما در تاریخ المپیک یک مدال جرقه ای احسان حدادی است در حالی که کشورهای دیگر مثل چین و آمریکا بر این رشته ها تمركز كرده‌اند و مدال‌های زیادی می گیرند.متاسفانه یک سال مانده به المپیک اقدام می کنیم به جمع کردن نفرات قدیمی،چون اصلا سرمایه گذاری نکردیم و مجبوریم برویم سراغ کسانی که می گوییم تجربه دارند.

*می‌توان به نظام جامع ورزش كه در حال به تصویب رسیدن است امیدوار باشیم؟

در کل اگر برنامه داشته باشیم و بر اساس آن پیش برویم قطعا ضریب موفقیتمان افزایش پیدا می کند. این که بخواهیم همین طوری دیمی برویم جلو بسپریم به زمان، نتیجه نمی گیریم. معتقدم قانون بد بهتر از بی قانونی است. ما باید برویم دنبال برنامه ریزی. برای هر کاری طرح داشته باشیم و خودمان را به 4 سال محدود نکنیم چرا كه قطعا به نتیجه نمی رسیم. برای مثال در والیبال در حوزه پایه ای کار شد به همین دلیل بعد از 16 سال جزو هشت تیم اول المپیک قرار گرفتیم.

*یکی از صحبت های مقام رهبری در صحبت هایشان همیشه در مورد ورزش های همگانی است. والیبال در زمان یزدانی خرم با همگانی شدن توانست امروز نتیجه بگیرد. چقدر همگانی نبودن ورزش در ایران در نتایج المپیک تاثیر دارد؟

تعریفی که من برای ورزش همگانی می‌کنم این است که شرایطی فراهم کنیم که همه ورزش کنند. مقام معظم رهبری در صحبت هایشان ورزش قهرمانی را قله به تصویر کشیدند و ورزش همگانی را دامنه آن. هر چقدر بتوانیم این دامنه را وسیع تر کنیم قله ما دست یافتنی تر می شود و به همین ترتیب هرچدر قله ما نمود بیشتری داشته باشد گرایش مردم به سمت ورزش بیشتر خواهد بود و ورزش گستره وسیع تری پیدا خواهد کرد .

برخی ها می گویند المپیک نتیجه خوبی گرفتیم بعضی ها برعکس آن را می گویند. نظر شما را می خواهیم بدانیم. ایران نمره قبولی گرفته یا نه؟

اعتقاد من این است که جایگاه ما 8 – 10- 12 نیست. من می‌گویم اشکال جای دیگر است ما اگر بخواهیم به وزارت ورزش یا کمیته المپیک نمره دهیم من این را عادلانه نمی دانم چون معتقدم هیچ کار پایه ای نشده که ما انتظاری داشته باشیم. پس واضح است که اشکال جای دیگه است. اصلا به مدال ها نگاه نمی کنم، من المپیک قبلی را هم با آن تعداد مدالش موفق نمی دانم چون سطح توانایی ملت ما پتانسیل ملت ما در عرصه ورزش بسیار بیشتر از این حرف ها است. کشور ما این توانایی را دارد که جزو 10 کشور اول المپیک باشد نمی گویم که اول دوم سوم می گویم 10 کشور اول. این قابلیت در کشور ما وجود دارد به شرط این که ورزش به عنوان یک ضرورت مورد توجه قرار بگیرد. هدف تعیین کنیم و زیرساخت ها را درست کنیم و مهمتر از آن به پایه ها توجه کنیم

*چقدر باید در حفظ استعدادها تلاش كنیم؟

نكته بسیار مهمی است. سعید محمدپور الان کجا است! انشالله كه برمی گردد چون سنی ندارد. مشکل از سیستم ما است و باید آن را اصلاح كنیم. باید بدانیم ورزش وسیله اقتدار و سربلندی توانایی های ملت ها است و ما باید از این پتانسیل استفاده كنیم.

*یكی از مشكلات ورزش ما این است كه رشته‌هایی مثل دو و میدانی هم دیده نمی‌شود.

وقتی که می گویم برنامه یعنی همین. رشته ای مثل فوتبال خودش گلیم خودش را از آب درمی آورد، به هر حال مشکلات خودش را دارد اما چون توجه عمومی مردم به آن است به مشكل نمی خورد اما رشته‌های دیگر نیاز به بودجه دارند. این بودجه ها باید به رشته هایی که پرمدال هستند برسد و توجه ویژه‌ای به آنها كنیم.

*نقش نهادهای دیگر را چطور می‌بینید؟

ببینید اكنون با شهرداری صحبت می کنیم می گوید ما هدفمان ورزش المپیک نیست ما المپیاد برگزار می کنیم، وزارت ورزش و جوانان بیاید استعداد یابی کند. وزارت آموزش و پرورش صحبت می کنیم می گوید المپیاد دانش آموزی داریم و وظیفه ما نیست مدال کسب کنیم. این خلا چیست که می گویند ما کارمان را به نحو احسن انجام می دهیم اما می بینیم که در نتیجه اتفاق نیفتاده است؟ ورزش زنجیر است حلقه نیست هر کسی به عنوان یک حلقه حالا می گوییم وزارت علوم، شهرداری، نیروهای مسلح، هر کسی به نوبه خودش کارش را خوب انجام داده و این حلقه ها باید به هم متصل شود. این برنامه است. این برنامه بایدنوشته و قانون شود تا همه ملزم به اجرای آن شود.

*درگیر شدن پول های بی حساب کتاب در ورزش چقدر تاثیر دارد؟

من مدام تاکید می کنم، برنامه برنامه برنامه، قانون قانون قانون، وقتی همه چیز در چهارچوب قانون قرار گیرد از این هزینه های بی حساب کتاب که در ورزش می شود جلوگیری می شود.

الهه احمدی یکی از بهترین افراد در المپیک بودند كه در باشگاه نیروی زمینی فعالیت دارند. عملكرد او را چطور دیدید؟

در این مملکت او یک سرمایه است. او یکی از ورزشکاران و یکی از اعضای خانواده ما است. مطلع هستم پدرش چقدر سختی کشید. الهه احمدی حقش مدال بود اما با این حال همان کاستی هایی که داشتیم باعث شد دستش به مدال نر سد هرچند که فدراسیون هم زحمتش را کشید آن چیزی که داشت گذاشت اما بضاعت ورزش ما این نیست. در فدراسیون تیراندزای کمبود مهمات داشتیم در اعزام ها و شرکت در مسابقات بین المللی نیز مشکل داشتیم. همچنین در پشتیبانی از ورزشکارهایمان مشکل داشتیم. اکثر هم مشکل مالی مشکل اصلی ما بوده‌است. خانم احمدی در یک سال گذشته ثابت کرد بهترین است چون در صدر رنکینگ جهانی قرار گرفت اما باز آن فاصله ای ایجاد شد كه نشان از مشكلات ورزش دارد.

*رقابت‌های بسكتبال فیبا‌آسیا چلنج است و نیروی زمینی دو ملی‌پوش در تركیب تیم ملی دارد. عملكرد ملی‌پوشان را چطور دیدید؟

اتفاق خیلی خوب میزبانی ایران بود. فدراسیون بسكتبال به خوبی برنامه‌ریزی كرده و رقابت‌ها با شرایط مناسبی برگزار می‌شود. خوشحالم كه بازیكنان ما همانند یك سرباز واقعی برای كشورشان می‌جنگند و از جانشان مایه می‌گذارند.