به نظر می‎رسد پس از پایان مذاکرات هسته‎ای و آغاز دوران پسا برجام، استراتژی جمهوری اسلامی معطوف به احیای مناسبات با سایر مرزهای جغرافیایی جهان باشد. بطور کلی اصل کلان سیاست کشور بر پایه حسن ارتباط با تمامی کشورهای همسایه و سایر دولتهای مشروع نظام بین‎الملل استوار شده است.

اما در چند سال اخیر آن هم از روی ضرورت، نوک پیکان دیپلماسی تهران به سوی کشورهای اروپایی به ویژه شش قدرت بزرگ دنیا نشانه گیری شده بود. حال که فضای سیاسی کشور در مرحله پس از برجام قرار گرفته است دیپلماتهای کشورمان چمدان حاوی مناسبات اقتصادی  -سیاسی خود را به مقصد قاره پهناور آمریکا بستند.

می‎توان گفت گام جدید تهران برای از سرگیری و گسترش روابط  خارجی خود با کشورهای آمریکای لاتین نشان دهنده اولویت حاکمیت بر توازن جهان شمول سیاست خارجی باشد.

بدون تردید صدای گام‎های دیپلماسی جمهوری اسلامی در حیاط خلوت دولت ایالات متحده می‎تواند حاوی پیام مهمی برای کاخ سفید و غرب باشد. همان گونه که اشاره شد، به لحاظ دستاوردهای انقلابی، ایران و کشورهای آمریکای لاتین دارای نقاط مشترکی هستند. امروز جمهوری اسلامی ایران در حالی باب گفت‎وگو و گسترش روابط را با قاره پهناور آمریکا آغاز کرده است که این حوزه جغرافیایی مشتمل بر 20 کشور از جهان، روزگاری پرچم استقلال خواهی را علیه نظام سلطه آمریکا علم کردند و مانع از تسری امپراتوری آمریکا به سایر مناطق آمریکا شدند.

شاید تقویت پیوند بین انقلاب اسلامی ایران با انقلابهای حوزه آمریکای لاتین، برای مقامات کاخ سفید بدان معنا باشد که دیگر تفکر منحط ایران هراسی و پروژه انزوای ایران در منطقه و جهان به سر رسیده است. امروز دامنه نفوذ دیپلماسی ایرانی آن سوی حوزه دریای کارائیب را در نوردیده است و این بیانگر آن است که؛ کشورهای مستقل در سرتاسر دنیا حتی دولی که با مرزهای ایالات متحده در یک امتداد هستند، بمنظور برقراری روابط سیاسی با جمهوری اسلامی ایران از مقامات آمریکایی اجازه نخواهد گرفت. همانگونه که در دوران پسا برجام ایتالیا- فرانسه - اتریش - سوییس - اسپانیا و ... برای سفر به تهران از آمریکا رخصت طلب ننمودند.