من متولد 1370 هستم. در 15سالگی در رادیو تست دادم. پذیرفته شدنم از معجزات الهی در زندگی‌ام بود. زمانی که می‌خواستم تست بدهم از من امتحان نمی‌گرفتند و می‌گفتند حداقل مدرک لازم ‌لیسانس است و من آن زمان فقط 15 سالم بود. با اصرار آن قدر منتظر ماندم تا این‌که به‌عنوان آخرین نفر از من تست گرفتند. جالب است که از بین همه شرکت‌کننده‌ها هم فقط من قبول شدم.

پس از قبولی، یک سال در استودیو رادیو فقط کار دیگران را نگاه می‌کردم تا یاد بگیرم. سال 86 اولین برنامه رادیویی من «نوجوان» پخش شد و از 18 سالگی وارد تلویزیون شدم. از سال 93 نیز از طریق تست وارد شبکه خبر شدم.

از آموزش معاونت خبر به من گفتند که فارغ از اخبار جوانه‌ها، در حوزه خبر حرفه‌ای در کل کشور جوان‌ترین هستم.

هم خیلی خوشحالم که در این سن کم به لطف خداوند توانسته‌ام در این جایگاه قرار بگیرم و هم این که خودم را شاگرد همه استادانی می‌دانم که با آنها در ارتباط هستم.

کسانی که کارشان را با رادیو شروع می‌کنند در تلویزیون خیلی موفق‌تر خواهند بود و خوشبختانه من نیز کارم را با رادیو شروع و هر سه حوزه معاونت صداوسیما را تجربه کرده‌ام. هر کدام سختی‌ها و شیرینی‌های خودش را دارد؛ اما من رادیو و خبر را بیشتر از همه دوست دارم. رادیو حال انسان را خوب می‌کند. رادیو را خانه اول خودم می‌دانم، خبر را نیز به اندازه رادیو دوست دارم چرا که سختی‌ها و استرس‌های خاص خودش را دارد و اگر به آن علاقه‌مند باشی خیلی لذت‌بخش است به‌گونه‌ای که خبر را کودک دلبند خودت می‌دانی. مواقعی بوده که مرخصی بود‌ه‌ام و برای کارم احساس دلتنگی کرده‌ام. وقتی که از مخاطبان انرژی می‌گیرم انگیزه بیشتری برای کارم پیدا می‌کنم. من واقعا گویندگی خبر را دوست دارم و خیلی به آن دلبسته و وابسته هستم.

همه استادان برای من الگو هستند اما در الگو گرفتن مهم این است که در دام تقلید گرفتار نشویم. در آموزش هم باید هوشمندانه عمل کنیم. آفت یک گوینده این است که در دام تقلید گرفتار شود.

همه خبرها مهم هستند و نمی‌شود از هیچ خبری، بی‌اهمیت گذشت. ولی خبرهایی که من دوست دارم و با افتخار می‌خوانم اخبار مربوط به رهبر معظم انقلاب و فرموده‌های ایشان است و همین طور اخباری که به ارتقای کشور و غرور ملی من مربوط می‌شود.

گوینده به کسی گفته می‌شود که ویژگی‌های ظاهری و صدای خوب، سواد و اطلاعات کافی، تسلط و اعتماد به نفس داشته باشد. در حوزه خبر مهم این است که از مطلب فهم کافی داشته باشیم؛ یعنی زمانی که می‌خواهیم جلوی دوربین قرار بگیریم باید خوب متوجه متن شده باشیم. تا زمانی که فهم مطلب نداشته باشیم نمی‌توانیم بخوبی آن را به مخاطب القا کنیم.

هر زمان که بگویم از خودم راضی ام آن زمان نقطه سقوط من است. هیچ وقت از خودم رضایت ندارم و همیشه به‌دنبال یاد گرفتن هستم. در دنیای خبر و اجرا هر روز یک نکته تازه یاد می‌گیرم و تجربه کسب می‌کنم. در کلاس‌های مختلف شرکت می‌کنم و سعی دارم در حوزه کاری‌ام مطالعه داشته باشم. شبکه‌های مختلف را رصد می‌کنم تا بتوانم روی کارم مسلط‌تر باشم.

معتقدم هر کسی باید تخصص خودش را پیش ببرد؛ جدیدا بحثی مطرح است مبنی بر این که بهتر است یک گوینده خبر دبیرخبر نیز باشد. این منطقی است؛ چراکه وقتی گوینده خبر در خبرنویسی هم مهارت داشته باشد می‌تواند در صورت وجود مشکل یا بحران آن را مدیریت کند.

من همیشه می‌گویم تپق برای گوینده است، به جهت این که گویندگی واقعا حرفه سختی است و مقابل 80 میلیون نفر صحبت کردن استرس‌زاست. تپق داشتم اما گاف ندادم. تپقی که اخیرا برای من اتفاق افتاد و جالب هم بود این که می‌خواستم اعلام کنم «حال برخی زخمی‌ها وخیم است» اما گفتم «حال برخی وخمی‌ها زخیم است.»

امروزه مخاطب می‌داند که برنامه زنده این نوع مسائل را پیرامون خود دارد. تپقی که خیلی بزرگ نباشد و منجر به گاف حساسی نشود، مشکلی ایجاد نمی‌کند.

ابتدا باید علاقه‌مند بود؛ کار کردن در معاونت خبر با فعالیت در رادیو و تلویزیون خیلی متفاوت است چرا که حساسیت بسیار بالایی دارد. بعد از علاقه باید یک سری ویژگی‌های انتسابی داشت و ویژگی‌های اکتسابی را هم باید کسب کرد. مثلا دوره‌های گویندگی و خبر را گذراند و به مرحله‌ای رسید که از پسِ بحران‌ها و شرایط مختلف بر آمد. در رادیو و تلویزیون گوینده می‌تواند بداهه گویی داشته باشد اما در حوزه خبر ما اجازه نداریم خارج از متنی که در اختیارمان گذاشته شده چیزی بگوییم.

منبع: جام جم آنلاین

انتهای