به گزارش گروه بین‌الملل باشگاه خبرنگاران جوان؛ واشینگتن پست در مقاله ای به قلم «تایلر کالینز» و «تریتا پارسی» نوشت: در سال 1971، ریچارد نیکسون، رئیس جمهور آمریکا، تحریم تجارت علیه چین را برداشت. این اقدام، نقطه عطفی در روابط آمریکا و چین، و بخشی از یک آشتی جویی بود. دولت نیکسون با این کار مطمئن شد که منافع آمریکا در جهان با حضور چین، بهتر تامین می شود و نفوذ آمریکا با انزوای این کشور، کم اثرتر خواهد بود.

این کار، نتیجه بخش بود و اوباما، رئیس جمهور کنونی آمریکا نیز باید همین اقدام را در خصوص تحریم ها علیه ایران انجام دهد.

هدف نهایی تحریم، تغییر سیاست خارجی ایران بود. اما چندین دهه تحریم یک جانبه از سوی آمریکا، آنها را به این هدف نرساند. تحریم های آمریکا به جای تغییر مسیر سیاست ایران، باعث بن بست هسته ای شد که در دولت اوباما با تغییر دیپلماسی، نتیجه بخش شد.

نتیجه این تحریم ها، توافق هسته ای سال گذشته و رفع تحریم ها علیه ایران و به دنبال آن پیوستن دوباره ایران به اقتصاد جهانی بود. اما تحریم های کالایی آمریکا علیه ایران بر جای خود باقی است و توانایی تغییر سیاست ایران را ندارد. به نفع آمریکا است که تحریم های خود علیه ایران را بردارد و با افزایش تجارت ایران با موسسات آمریکایی، ایران را به اقتصاد جهانی بکشاند که در دست آمریکاست. در نتیجه، ایران در قبال آمریکا، تعهد اقتصادی پیدا خواهد کرد.

اوباما برای نیل به این هدف، باید تحریم های تجاری، انرژی و فناوری علیه ایران را بردارد و در عین حال، تحریم های هدفمند مربوط به مسائل حقوق بشری و حمایت از گروه های اسلامی را حفظ کند.

مطمئنا منتقدان، این کار را به ویژه بعد از مصالحه هسته ای با ایران، اذعان به شکست و غیر قابل پذیرش خواهند دانست. اما با این که ایران از مزایای افزایش تجارت بهره مند می شود، رفع تحریم ها در دراز مدت به سود آمریکا خواهد بود.

آمریکا نمی تواند بدون افزایش رابطه با ایران، بر تصمیمات رهبر یا نظرات مردم آن کشور، تاثیری بگذارد. دولت اوباما، قدم هایی را برای صدور مجوز صادرات فناوری های ارتباطی شخصی صادر کرده است که باعث پیوستن ایران به جامعه فناوری جهانی خواهد شد.

تصور کنید اگر رهبران ایران مجبور شوند در تاثیرات روابط بخش انرژی و مالی ملاحظات سیاسی خود، با آمریکا هم نظر شوند چه خواهد شد.

کافی است فقط به مشوق های تجاری رفع این تحریم ها دقت کنید. بر اساس مطالعه سال 2014، تحریم های یک جانبه آمریکا طی 18 سال گذشته، مبلغ 175 میلیارد و 300 میلیون دلار به دلیل فرصت های صادراتی از دست رفته، به اقتصاد آمریکا ضرر وارد کرده است. حالا که ایران درب های خود را به روی تجارت خارجی باز کرده و بازارهای خود را اصلاح می کند، این هزینه ها افزایش خواهند یافت. ممنوعیت تجارت آمریکا با ایران در دراز مدت، باعث ضربه به حیثیت، قدرت و منافع آمریکا می شود.

دلیل آن تا حدی به این خاطر است که ایران، چه با آمریکا و چه بدون آمریکا قرار نیست اقتصاد منزوی داشته باشد. از هنگام اجرایی شدن توافق، هیات های اروپایی و آسیایی، در جستجوی فرصت های تجاری جدید، به ایران سرازیر شده اند. آلمان مدت کوتاهی پس از عملی شدن توافق، اولین هیات خود را به ایران فرستاد. پارک گون-هه رئیس جمهور کره جنوبی در راس هیاتی 230 نفره به ایران سفر کرد و دو کشور تعهد کردند حجم تجارت سالیانه خود را به 18 میلیارد دلار برسانند.

سرعت تجارت، از برخی جهت ها، هنوز از آن چه می تواند و باید، کندتر است زیرا «محافظه کاری بانک های اروپایی در قبال ایران»، که نشانه همین تحریم ها است، جلوی سرعت پیوستن ایران به جامعه جهانی را گرفته است. همین یعنی ایران تا کنون، به درستی از مزایای توافق هسته ای خود با قدرت های غربی بهره نبرده است و غرب، تعامل خود با ایران را به حداکثر نرسانده است.

همان طور که محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران بیان کرده است، توافق هسته ای «در صورتی پایدار می ماند که همه احساس کنند چیزی نصیبشان شده است.» به عبارت دیگر، بهتر است حکومت ایران از این بابت، نفعی ببرد.

خبر خوب این است که دولت کنونی آمریکا، نشان از تغییر سیاست دارد و عملا اعلام کرده مانع فعالیت های تجاری مشروع ایران و جهان نخواهد شد که همین یک چرخش شگرف در سال های اخیر است.

اما اگر اوباما به راستی از گذشته فاصله گرفته و دیگر نمی خواهد مانع بین ایران و جهان باشد، باید تحریم ها را به طور کامل رفع کند و توانایی نفوذ آمریکا بر حکومت ایران را افزایش دهد. البته برخلاف تحریم ها علیه کوبا، برای رفع تحریم ها علیه ایران، نیازی به مجوز کنگره نیست.

همان طور که رئیس جمهور آمریکا گفته است، ایران توان و ظرفیت تبدیل به «یک قدرت منطقه ای بسیار موفق» را دارد. پس باید دانست ایران مهم تر از آن است که در رقابت های ژئوپولتیکی روسیه و چین، پا پس بکشد. اما با مانع تراشی برای تجارت با ایران، دقیقا همین کار را می کنیم. آمریکا با اجازه دادن اعمال نفوذ بی رقیب بر یکی از قدرت های عمده منطقه، توانایی شکل دادن مد نظر خود به تحولات خاورمیانه، چه در خصوص بحران سوریه، چه اختلافات فرقه ای عراق و چه نیروهای دریایی آمریکایی در خلیج فارس را از دست خواهد داد.

همان طور که جرج بوش، رئیس جمهور سابق  آمریکا، در سال 2004 گفت، نوبت به ایران که می رسد، در غیاب روابط تجاری با این کشور، آمریکایی ها مجبورند «به دیگران تکیه کنند زیرا ما خود را از تاثیر گذاری بر ایران محروم کرده ایم».

لازم نیست اوضاع این طور پیش برود. همان طور که روابط تجاری بین آمریکا و چین، پیش درآمد روابط سیاسی شد، رفع تحریم ها علیه ایران هم می تواند مقدمه ای بر این روابط سرد باشد. اگر اوباما تحریم ها را بردارد و ایران را جذب اقتصاد خود کند، ثمره آن، اعمال نفوذ در سال های بعدی خواهد بود.



انتهای پیام/