جهش ژنتیکی خودروسازی با یک شوک الکتریکی! / LG خودروهای ایران خودرو را برقی میکند
خودروسازان قرار است ادامه داستان و ماجرای همیشگی خود را در حوزه‌ای جدید تعریف و دنبال کنند!
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، روز گذشته رسانه‌های داخلی به نقل از خبرگزاری «بلومبرگ»، از یک قرارداد جالب توجه و شگفت انگیز میان ایران خودرو و شرکت کره‌ای ال جی خبر داده‌اند. بر این اساس که گویا قرار است شرکت کره‌ای خودروهای ایران خودرو را برقی کند.
هاشم یکه‌زارع، مدیرعامل ایران خودرو گفته مذاکرات در حال انجام است و شاید این شرکت انجام این قرارداد را در پاییز آغاز کند. شرکت بین‌المللی ال‌جی قرار است باطری و دیگر قطعات مورد نیاز را برای این شرکت خودروساز تأمین و نیز ایستگاه‌های شارژ برق نصب کند و ایران خودرو، خودروها را می‌سازد. قرار است به واسطه این همکاری تا سال ۲۰۲۳، حدود ۶۰ هزار خودروی برقی تولید شود؛ اما شگفت آور و جالب بودن این قرارداد به چه دلیل است؟
اکنون بیش از نیم قرن از شروع تولید خودرو و پا گرفتن صنعت خودروسازی در کشور می‌گذرد، ولی متأسفانه هنوز صنعت خودروسازی ایران از تولید یک خودروی مستقل و به تمام معنای داخلی عاجز است. این داستانی است که بار‌ها تکرار شده و تکرار دوباره آن نتیجه‌ای جز سرگیجه و ناراحتی ندارد.
طی سالهای اخیر و به ویژه از زمان شروع افزایش قیمت خودروها در بازار داخلی کشور، بحث و انتقادات فراوانی به بدنه خودروسازی و ساختار مدیریتی خودروسازان ـ که بسیاری آن را اصلی ترین عامل ضعف صنعت خودرو در کشور می‌دانند ـ وارد شد و البته با حمایت‌های بالادستی دولتی و تا حد زیادی بی‌اعتنایی خودروسازان و توجیهات متفاوت هیچ گاه این انتقادات نتوانست مسیر صنعت خودرو در کشور را تغییر دهد. باز کردن مجدد این مباحث و انتقادات هم در نوع خود ناراحت کننده و سرگیجه آور است.
شگفتی ماجرا اما اینجاست که اکنون از پس سال‌ها ناکامی و ناکارآمدی صنعت خودرو و در حالی که هنوز این صنعت به اذعان و اعتراف بسیاری از کار‌شناسان و بنا بر اساس مدارک و شواهد موجود از رعایت استانداردهای عادی و روزمره مربوط به بیش از یک دهه گذشته در صنعت خودرو عاجز است، قدم در راه تکنولوژی‌های نوین می‌گذارد و با یک گذار اساسی از سنت به مدرنیته (!) سودای آن دارد که یک جهش ژنتیکی را در بدنه خودروسازی کشور صورت دهد!
در حالی که هنوز نمونه‌های بسیاری از رعایت نکردن استانداردهای خودرویی (بنا به اذعان سازمان استاندارد ایران و با همان معیارهای مبهم) در کشور وجود دارد و هنوز مشکلات فنی و موارد متعدد دیگر از جمله خدمات پس از فروش در بازار خودرو به قوت قبل باقی است، واقعا ورود به حوزه‌هایی که بدون هیچ شک و شبهه‌ای نیازمند تکنولوژی‌های سطح بالاست، چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
یا شاید اساسا باید پرسید که هدف از این مسأله چیست؟ بلومبرگ در خبر خود اشاره به موضوع بهینه سازی مصرف سوخت و کاهش تقاضا برای بنزین و همچنین کاهش آلودگی هوا با برقی سازی خودروها کرده است.
البته بدون تردید، استفاده از تکنولوژی وسایل نقلیه برقی اعم از خودرو و موتورسیکلت تأثیر بسیاری بر مصرف انرژی و محیط زیست دارد و اکنون سال‌هاست که نهادهای بزرگ و کوچک، سخن از استفاده از این خودروها در کشور می گویند؛ اما تا کنون سخن از واردات این وسایل نقلیه به داخل کشور بود و نه سخن از تولید آن‌ها و مسأله دقیقا همین جاست.
آگاهان به فن به خوبی می‌دانند که موضوع خودروهای برقی، موضوع بسیار پیچیده و فنی است. از استانداردهای تولید بدنه و شاسی گرفته تا تجهیزات الکترونیکی داخل خودرو برای مدیریت مصرف سوخت و عملکرد کلی خودرو، تا میزان مصرف سوخت در یک مسافت معین و همچنین شتاب و سرعت نهایی خودرو.
نگاهی به ده شرکت بر‌تر سازنده خودروهای برقی در دنیا نشان از تجربه بالای آن‌ها در ساخت خودرو و یا حداقل در اختیار داشتن تکنولوژی‌های سطح بالا برای تولید این خودروها دارد. این شرکت‌ها به ترتیب عبارتند از: فولکس واگن، گروه جیلی، بی‌ام و، بی‌وای دی، فورد، تسلا، تویوتا، جنرال موتورز، می‌تسوبیشی و رنو-نیسان.
هم اکنون پرسش این است که آیا ایران خودرو یا هر شرکت دیگر خودروسازی در کشور که قصد تولید خودروهای برقی را دارد، قرار است مانند شرکت بزرگ تسلا اقدام به بنیانگذاری یک استارت آپ از همان ابتدا کند، یا مانند شرکت فورد و جنرال موتورز از تجربیات و تکنولوژی‌های سطح بالای خود برای ساخت این خودروها بهره گیرد، یا آنکه کف خودروی پژو ۲۰۶ و سمند چند باتری ساخت ال جی را جای گذاری کند و به عنوان خودروی برقی روانه بازار تشنه داخلی سازد؟
آیا اگر تکنولوژی خودروسازی‌های داخلی تا به آن حد پیشرفت کرده و تجربیات گرانبهای ۵۰ ساله آن‌ها تا بدانجا رسیده است که اقدام به ساخت خودروهای الکتریکی کنند، بهتر نیست ابتدا فکری به حال مصیبت استانداردهای فعلی خودروسازی در کشور شود؟
و پرسش مهم‌تر از همه اینکه دقیقا چه میزان هزینه دیگر برای این پروژه جدید و این جهش ژنتیکی در خودروسازی باید صرف شود و این هزینه دقیقا از کجا تأمین خواهد شد؟ آیا محل تأمین آن کمک‌های بلاعوض دولت به خودروسازی در قالب وام ۲۵ میلیونی خرید خودروی الکتریکی است؟!
این همه به هیچ وجه به معنای مخالفت با تولید خودروهای برقی و الکتریکی در کشور نیست و هیچ مخاطب منصفی نیز منکر مزایای فراوان این خودروها و نقش پررنگ آن‌ها در یک جامعه پیشرفته نیست؛ اما داستان ورود ایران خودرو به حوزه ساخت خودروهای برقی ناخود آگاه ذهن را به یاد ماجراهای چند سال قبل آتش گرفتن خودروهای پژو می‌اندازد و این پرسش را به ذهن متبادر میکند که این بار قرار است جان سرنشینان چگونه تلف شود!؟
ضمن آنکه یادآوری یک نکته دیگر در این میان خالی از لطف نیست. طبق آمار، اکنون نروژ بزرگ‌ترین بازار برای مصرف و استفاده از خودروهای برقی را در سراسر دنیا دارد و ماجرا این است که این کشور سری در بین سرهای خودروسازی هم ندارد.
منبع: تابناک
انتهای پیام/
هاشم یکه‌زارع، مدیرعامل ایران خودرو گفته مذاکرات در حال انجام است و شاید این شرکت انجام این قرارداد را در پاییز آغاز کند. شرکت بین‌المللی ال‌جی قرار است باطری و دیگر قطعات مورد نیاز را برای این شرکت خودروساز تأمین و نیز ایستگاه‌های شارژ برق نصب کند و ایران خودرو، خودروها را می‌سازد. قرار است به واسطه این همکاری تا سال ۲۰۲۳، حدود ۶۰ هزار خودروی برقی تولید شود؛ اما شگفت آور و جالب بودن این قرارداد به چه دلیل است؟
اکنون بیش از نیم قرن از شروع تولید خودرو و پا گرفتن صنعت خودروسازی در کشور می‌گذرد، ولی متأسفانه هنوز صنعت خودروسازی ایران از تولید یک خودروی مستقل و به تمام معنای داخلی عاجز است. این داستانی است که بار‌ها تکرار شده و تکرار دوباره آن نتیجه‌ای جز سرگیجه و ناراحتی ندارد.
طی سالهای اخیر و به ویژه از زمان شروع افزایش قیمت خودروها در بازار داخلی کشور، بحث و انتقادات فراوانی به بدنه خودروسازی و ساختار مدیریتی خودروسازان ـ که بسیاری آن را اصلی ترین عامل ضعف صنعت خودرو در کشور می‌دانند ـ وارد شد و البته با حمایت‌های بالادستی دولتی و تا حد زیادی بی‌اعتنایی خودروسازان و توجیهات متفاوت هیچ گاه این انتقادات نتوانست مسیر صنعت خودرو در کشور را تغییر دهد. باز کردن مجدد این مباحث و انتقادات هم در نوع خود ناراحت کننده و سرگیجه آور است.
شگفتی ماجرا اما اینجاست که اکنون از پس سال‌ها ناکامی و ناکارآمدی صنعت خودرو و در حالی که هنوز این صنعت به اذعان و اعتراف بسیاری از کار‌شناسان و بنا بر اساس مدارک و شواهد موجود از رعایت استانداردهای عادی و روزمره مربوط به بیش از یک دهه گذشته در صنعت خودرو عاجز است، قدم در راه تکنولوژی‌های نوین می‌گذارد و با یک گذار اساسی از سنت به مدرنیته (!) سودای آن دارد که یک جهش ژنتیکی را در بدنه خودروسازی کشور صورت دهد!
در حالی که هنوز نمونه‌های بسیاری از رعایت نکردن استانداردهای خودرویی (بنا به اذعان سازمان استاندارد ایران و با همان معیارهای مبهم) در کشور وجود دارد و هنوز مشکلات فنی و موارد متعدد دیگر از جمله خدمات پس از فروش در بازار خودرو به قوت قبل باقی است، واقعا ورود به حوزه‌هایی که بدون هیچ شک و شبهه‌ای نیازمند تکنولوژی‌های سطح بالاست، چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟
یا شاید اساسا باید پرسید که هدف از این مسأله چیست؟ بلومبرگ در خبر خود اشاره به موضوع بهینه سازی مصرف سوخت و کاهش تقاضا برای بنزین و همچنین کاهش آلودگی هوا با برقی سازی خودروها کرده است.
البته بدون تردید، استفاده از تکنولوژی وسایل نقلیه برقی اعم از خودرو و موتورسیکلت تأثیر بسیاری بر مصرف انرژی و محیط زیست دارد و اکنون سال‌هاست که نهادهای بزرگ و کوچک، سخن از استفاده از این خودروها در کشور می گویند؛ اما تا کنون سخن از واردات این وسایل نقلیه به داخل کشور بود و نه سخن از تولید آن‌ها و مسأله دقیقا همین جاست.
آگاهان به فن به خوبی می‌دانند که موضوع خودروهای برقی، موضوع بسیار پیچیده و فنی است. از استانداردهای تولید بدنه و شاسی گرفته تا تجهیزات الکترونیکی داخل خودرو برای مدیریت مصرف سوخت و عملکرد کلی خودرو، تا میزان مصرف سوخت در یک مسافت معین و همچنین شتاب و سرعت نهایی خودرو.
نگاهی به ده شرکت بر‌تر سازنده خودروهای برقی در دنیا نشان از تجربه بالای آن‌ها در ساخت خودرو و یا حداقل در اختیار داشتن تکنولوژی‌های سطح بالا برای تولید این خودروها دارد. این شرکت‌ها به ترتیب عبارتند از: فولکس واگن، گروه جیلی، بی‌ام و، بی‌وای دی، فورد، تسلا، تویوتا، جنرال موتورز، می‌تسوبیشی و رنو-نیسان.
هم اکنون پرسش این است که آیا ایران خودرو یا هر شرکت دیگر خودروسازی در کشور که قصد تولید خودروهای برقی را دارد، قرار است مانند شرکت بزرگ تسلا اقدام به بنیانگذاری یک استارت آپ از همان ابتدا کند، یا مانند شرکت فورد و جنرال موتورز از تجربیات و تکنولوژی‌های سطح بالای خود برای ساخت این خودروها بهره گیرد، یا آنکه کف خودروی پژو ۲۰۶ و سمند چند باتری ساخت ال جی را جای گذاری کند و به عنوان خودروی برقی روانه بازار تشنه داخلی سازد؟
آیا اگر تکنولوژی خودروسازی‌های داخلی تا به آن حد پیشرفت کرده و تجربیات گرانبهای ۵۰ ساله آن‌ها تا بدانجا رسیده است که اقدام به ساخت خودروهای الکتریکی کنند، بهتر نیست ابتدا فکری به حال مصیبت استانداردهای فعلی خودروسازی در کشور شود؟
و پرسش مهم‌تر از همه اینکه دقیقا چه میزان هزینه دیگر برای این پروژه جدید و این جهش ژنتیکی در خودروسازی باید صرف شود و این هزینه دقیقا از کجا تأمین خواهد شد؟ آیا محل تأمین آن کمک‌های بلاعوض دولت به خودروسازی در قالب وام ۲۵ میلیونی خرید خودروی الکتریکی است؟!
این همه به هیچ وجه به معنای مخالفت با تولید خودروهای برقی و الکتریکی در کشور نیست و هیچ مخاطب منصفی نیز منکر مزایای فراوان این خودروها و نقش پررنگ آن‌ها در یک جامعه پیشرفته نیست؛ اما داستان ورود ایران خودرو به حوزه ساخت خودروهای برقی ناخود آگاه ذهن را به یاد ماجراهای چند سال قبل آتش گرفتن خودروهای پژو می‌اندازد و این پرسش را به ذهن متبادر میکند که این بار قرار است جان سرنشینان چگونه تلف شود!؟
ضمن آنکه یادآوری یک نکته دیگر در این میان خالی از لطف نیست. طبق آمار، اکنون نروژ بزرگ‌ترین بازار برای مصرف و استفاده از خودروهای برقی را در سراسر دنیا دارد و ماجرا این است که این کشور سری در بین سرهای خودروسازی هم ندارد.
منبع: تابناک
انتهای پیام/
