به گزارش خبرنگار گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از کرمان ،تعدادی از اهالی روستاهای مالک ، ریگ آباد وچاه دادخدا که بدون شناسنامه اما در بین دیگر اهالی روستا زندگی می کنند قصه ای عجیب دارند.

البته بچه های 12و13ساله نیز هستند که بین جمعیت این خانوارهای روستایی به گذران زندگی مشغول هستند دور از تمام هیاهوهای زندگی شهری و بدون شناسنامه...

هرکدام به شغلی از چوپانی تا کشاورزی مشغول اند وپیرتر از سن وسال خود دیده می شوند خبری از بازی های حتی ساده نیز بین این نوجوانان نیست چه برسد به بازی های روز جامعه وچه برسد به کارتون و تلویزیون و..که همه بچه های نازپرورده شهری قدر آن را نمی دانند.

واقعیت این است که هیچ یک از اعضای این 12خانوار تاکنون شناسنامه ای دریافت نکرده اند تا بقیه مطالبات خود را دنبال کنند و وقتی شناسنامه نباشد خبری ازمدرسه ویارانه و بیمه وازدواج نیست.

چند نوجوان هم که با شناسنامه فامیل و دوستان شاید چند کلاس سوادی فراگرفته اند گویا نمی دانند هرکسی در هر سنی تا زمانی که شناسنامه نداشته باشد گویا هویتی ندارد.

لهجه  بومی وغیرقابل فهم آنان فارسی صحبت کردن را سخت کرده وبا کمک یکی دونفر از بومی های اینجا می فهمیم چه می گویند.

یکی از دختران اینجا می گوید: چند وقت پیش برایم خواستگار آمد اما وقتی شناسنامه نداشته باشم چگونه ازدواج کنم!
پیش خود می گویم اصلا اسمی دارد که می خواهد با آن زندگی کند وفردا فرزندی که نام مادرش را در بالای برگه درسی اش بنویسد...

نوجوانان هم آرزو می کنند کاش زمانی که سن وسالی نداشتیم به مدرسه می رفتیم .

قصه عجیب شده چگونه عده ای از اهالی یک روستا شناسنامه دارند وکمی دور تر عده دیگر از هم روستائی های آنان به هر دلیلی بدون شناسنامه باقی مانده اند.


از یکی بزرگترهای آنها می پرسم چگونه تابحال برای دریافت شناسنامه اقدام نکرده اید، می گوید: رفتیم ثبت احوال به ما گفتند اول باید نسب شما ثبت شود شاید هم ایرانی نباشید!!!

قصه بی شناسنامه بودن این افراد را روستائیان دیگر می دانند اما ثبت احوال و حرف مضحکی همچون اثبات نسب جلوی شناسنامه دار شدن این افراد را سد کرده است.

شغل مردم روستا کشاورزی و دامداری در حد بخور ونمیر است واین افراد نیز جز فقیرترین روستانشینان ،هیچ منبع درآمدی ندارند یعنی داد وستدی باجایی ندارند که پولی در دست داشته باشند.

زیاد با اعضای این خانواده ها نمی توانم صحبت کنم چون زیاد اهل صحبت کردن نیستند وبه گونه ای منزوی شده اند.

با رئیس ثبت احوال شهرستان تماس می گیرم وعلت این بدون شناسنامه بودن این افراد را جویا می شوم.

اسکندری مدیر ثبت وقایع حیاتی این شهرستان حرف خنده داری می زند: این افراد باید اثبات نسب شده و روند قانونی را طی کنند.

 آن هم جمعی از اعضای یک روستا که بعضا شناسنامه دارند ودرجه خویشی با این افراد دارند.

این افراد منبع درآمدی ندارند  چگونه دنبال کارهای قانونی بروند که قطعا ازآن هیچ سردرنمی آورند  و الزاما درگیر بروکراسی اداری مسخره ای خواهند شد که افراد تحصیل کرده را فراری می دهد چه برسد به این مردمان منزوی و دور از شهر و فرایندهای زندگی درآن...

پیش خود فکر می کنم آیا این افراد می دانند شناسنامه ها حالا مکانیزه شده اند یا می دانند کارت ملی هوشمند هم از راه رسیده اگر بخواهیم همه این حجم اتفاقات دنیا را برایشان بازگو کنم شاید بترسند از زندگی متمدن وبرای همیشه منزوی باقی بمانند..

کاش دولت کاری برای این خانواده ها کند جایی که ثبت احوالش برایش نداشتن شناسنامه نوجوان 12ساله درد نیست!!!

انتهای پیام/ح