به گزارش خبرنگار گروه ورزش باشگاه خبرنگاران جوان: چند روزی عکسی ازمازیار جمشیدخانی قهرمان سوارکاری کشورمان در فضای مجازی دست به دست می شود. او در این عکس بر روی پیکر بی جان اسبش قرار گرفته و با او وداع می کند. عکسی که دنیای رمزآلود عشق حیوان و انسان را به نمایش گذاشت و خاطر بسیاری از کاربران را آزرده کرد.  به گفته جمشیدخانی تا کنون حدود یک میلیون بازدید کننده تنها با هشتگ عکس را مشاهده کرده اند. به دلیل استقبال زیاد مردم از این عکس پای صحبت های او نشستیم و از او خواستیم خود در مورد چگونگی انتشارعکس و اتفاقات پیرامون آن توضیح دهد.

مازیار جمشیدخانی قهرمان سوارکاری کشور درباره همراه 20 ساله اش گفت: پرینس زمانی که یک کره بود، در کنار من بود. از 23 سالگی کارم خودم را با او آغاز کردم. پرینس جایزه و مقام هایی را برای من به ارمغان آورد که حتی در رویای یک سوارکار جوان و تازه کار نیز نمی گنجید. او یک یار، یک رفیق بی ادعا، بی بهانه و بی شکایت بود. آن چه که بین من و او جاری بود پاک و خالص بود. معتقدم عشق حیوانات به انسان و عشق انسان به حیوان از پاک ترین عشق هاست زیرا هیچ مناسبتی ندارد و تنها یک بده بستان دلی است.

جمشیدخانی به چگونگی مرگ اسبش اشاره کرد و ادامه داد: پرینس به دلیل کهولت سن از دنیا رفت. مرگ او خیلی آرام و بدون دردسر بود. در یک لحظه و به دلیل ایست قلبی جان سپرد.

- خاک سپاری در حیاط خانه

وی افزود: چاله ای را برای دفن پرینس در باشگاه سوارکاری و در محوطه خانه ام آماده کردم. به دلیل بالا بودن وزن اسب با تعدادی طناب و زحمت فراوان و با کمک چند تن دیگر پیکر بی جان او را در خاک قرار دادیم. زمانی که کارگران قصد داشتند خاک را بر روی او بریزند، فکر این که دیگر او را نمی بینم باعث شد کنترلم را از دست بدهم و نا خودآگاه به درون چاله رفتم. درحالی که بسیار دگرگون بودم، در کنارپیکرش قرار گرفتم. در این حین یکی از شاگردانم از این صحنه عکس گرفت و آن را در فضای مجازی قرار داد. ابتدا از این کار ناراحت شدم و به او یادآوری کردم این یک لحظه خصوصی بوده است و نباید آن را منتشر می کرده. اما زمانی  که از تعداد بازدید کنندگان آن آگاه شدم واقعا شگفت زده شدم.

- با حیوانات مهربان تر باشیم

جمشیدخانی درباره علت استقبال مردم از عکس وداع اش با پرینس اظهار داشت: یکی از ضعف های فرهنگ عمومی ما، کم توجهی به حیوانات است. گاهی به آنان به چشم یک ابزار نگاه می شود. در حالی که آموزه های دینی و ملی ما بر احترام به حیوانات بسیار تاکید کرده است. این عکس نشان از عشق انسان و حیوان بود و این که اسب نیز مانند ما احساس دارد. به همین دلیل این عکس میان مردم محبوب شد.

- پرینس درخت بخشندگی من بود

جمشیدخانی از زمانی می گوید که  کتاب درخت بخشندگی شل سیلو اشتاین را از یکی از دوستان پدرش هدیه گرفته است. " زمانی که کودک بودم داستان درخت بخشندگی را خواندم. داستان پسرکی که در هر مقطع زندگی اش از درختی که با او بوده است استفاده می کند. خدا خواست و زندگی من نیز مانند پسرک قصه درخت بخشندگی رقم خورد. پرینس برای من همانند آن درخت بود. در تمام بیست سالی که با او بودم او نیازهای مرا برطرف کرد و موفقیت های زیادی را برایم کسب کرد. حرف هایی را که نمی تواستم با کسی در میان بگذارم به او می گفتم. پرینس با رفتنش نیز صفحه آخر این کتاب را برای من اجرا کرد جایی که پسرک دیگر  پیرمرد کهنسالی است واز درخت که تنها یک تنه بریده است جایی برای استراحت می خواهد. درخت نیز نشستن بر ریشه های خود را پیشنهاد می دهد و پیرمرد در کنار او به استراحت می پردازد. پرینس نیز با مرگ خود انگار به من فهماند که دیگر چیزی ندارد، اما رفتنش با عکسی که خیلی تصادفی گرفته شده بود عالم گیر شد.

انتهای پیام/