به گزارش خبرنگار حوزه بهداشت و درمان  گروه علمی پزشكی باشگاه خبرنگاران جوان؛ روی ماده‌ای معدنی است که در سلامت بدن نقش حیاتی دارد. مصرف بیش از حد آن باعث مشکلات گوارشی (به ویژه اختلال روده)، کهیر و استفراغ می‌شود. به همان اندازه کمبود این ماده می‌تواند خطرآفرین باشد.

تحقیقات نشان می‌دهد کمبود خفیف و کوتاه‌مدت روی در بدن ممکن است آسیب‌های جدی و در عین حال غیر قابل تشخیص در پی داشته باشد.

بر اساس گزارش‌های سازمان سلامت جهانی، کمبود روی یک سوم مردم جهان را تحت تاثیر قرار داده است و به تنهایی در 16 درصد بیماری‌های دستگاه تنفسی، 18 درصد مشکلات مرتبط با مالاریا و 10 درصد بیماری‌های گوارشی دخیل است.

تحقیقات گذشته نشان داد کمبود روی ممکن است موجب التهاب، آسیب اعضای داخلی و حتی مرگ انسان شود. کمبود این ماده هیچ علائم اولیه‌ای ندارد و ممکن است فرد دیر متوجه آن شود.

از جمله علائم ظاهری کمبود شدید این ماده می‌توان به آکنه و کهیر روی صورت، عملکرد ضعیف دستگاه عصبی و نازک شدن تارهای موی سر اشاره کرد.

گفته می‌شود، لوزالمعده روی را به دستگاه گوارش انتقال می‌دهد و بدین وسیله مقدار آن را در بدن کنترل می‌کند. زمانی که یکی از اعضای بدن از روی خالی می‌شود، لوزالمعده ترشح این ماده را کاهش می‌دهد.

در تحقیقی نشان داده شد، با کمبود روی، اشتها نیز کاهش می‌یابد. آنزیم‌های بدن برای آن‌که به درستی عمل کنند به این ماده نیاز دارند. بنابراین کمبود روی باعث اختلال در دستگاه گوارش می‌شود.

به گفته یکی از محققان، کاهش اشتها احتمالاً به علت هضم نشدن غذا و انباشته شدن آن در دستگاه گوارش رخ می‌دهد.

به توصیه موسسه ملی تحقیقات سلامت، هر فرد باید روزانه 8 تا 11 میلی‌گرم روی مصرف کند. غذاهای دریایی، گوشت قرمز، حبوبات پخته شده مثل لوبیا، نخود و عدس منابع غنی روی محسوب می‌شوند.

انتهای پیام/