به گزارش گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از روابط عمومی موسسه هنرمندان پیشکسوت، این هنرمند موسیقی مقامی که دیروز به دعوت «سیدعباس عظیمی» مدیرعامل، به این موسسه آمده بود، ساعتی را در خصوص فعالیت های گذشته و حال  به گفت و گو نشست .

وی در ابتدای این دیدار ضمن ابراز خوشحالی از این دعوت از بهبود شرایط جسمی اش پس از بیماری خبر داد و اظهار داشت: خدار را شکر که پس از طی دوره ای سخت از بیماری این روز ها حال بهتری دارم و به فعالیت های هنری پژوهشی خود می پردازم.

بهمنی که جزو چهره های شناخته شده و بین المللی موسیقی مقامی ایران به حساب می آید، درباره فعالیت های اخیرش از انتشار یک کتاب پژوهشی به نام «اَصلی و کَرَم» در زمینه روایات شفاهی خنیاگران قشقایی و 2 آلبوم موسیقی با عنوان های «لالایی های قشقایی» و «آواز زنان قشقایی» به همت «دامون شش بلوکی» فرزندش، در اواخر زمستان سال گذشته خبر داد.

او در توضیحی کوتاه در مورد این آثار گفت: کتاب «اَصلی و کَرَم» مجموعه ای است از روایات شفاهی موسیقیدانان و خنیاگران قشقایی که بخش عمده ای از آن را اشعار ترکی تشکیل می دهند که همگی برای آشنایی بیشتر و سهولت کار پژوهشگران موسیقی به زبان فارسی برگردانده شده است و چکیده ای است از بیش از 20 سال پژوهش که در آن از همفکری و حمایت «استاد محمدرضا درویشی» بهره فراوان برده ام و البته دو آلبوم موسیقی که نام بردم نیز به نوعی باز در زمره کار تحقیقی و پژوهشی قرار می گیرند که نمونه های ضبط شده ای از این فرهنگ شفاهی در زمینه های لالایی و آواز به حساب می آیند.

بهمنی در رابطه با جریان موسیقی و اظهار نظرات گوناگون اضافه کرد:  صوت خوش اذان ، مداحی و  مدیحه سرایی ، نقالی و تعزیه ، موسیقی های حماسی و ارزشی دوران جنگ  و بسیاری از این دست تحت تاثیر دستگاه های مختلف موسیقی ایرانی است .

وی در خصوص موسیقی مقامی نیز گفت: زنان روستایی به ویژه زنان قشقایی هیچ گاه بدون موسیقی نمی توانند از پس کارهای سخت زندگی عشایری بر آیند، مشک زنی، لالیی برای کودکان و قالیبافی از جمله این کارها هستند که همگی با موسیقی خاص خود همزمان با کار همراهند، به گونه ای که بر اثر تجربه می توانم بگویم ؛ مثلا نوع موسیقی که همزمان با کار از سوی زنان قرائت می شود حتی روی جنس و کیفیت قالی هم اثر گذار است.

این هنرمند و پژوهشگر موسیقی همچنین در ادامه صحبت هایش از نامگذاری یک فستیوال موسیقی در کشور ترکیه به اسمش خبر داد و افزود: سال گذشته بود که در جریان شرکت در فستیوال « Giresun Universitesi » ترکیه متوجه شدم مسولین برگزاری، برنامه تجلیل و تقدیری را به پاس خدماتم برای موسیقی عاشیق های ترک و این گونه خاص موسیقی مقامی در نظر گرفته اند و قرار است آن را به اسم من نامگذاری کنند که برایم روزی به یاد ماندنی و فراموش نشدنی رقم خورد.

بهمنی با بیان این خاطره، این گونه رویدادها را که در خارج از کشور برای هنرمندی ایرانی رخ می دهد را نوعی فرصت فرهنگی قلمداد کرد که باید از سوی مسولین فرهنگ و هنر کشور جدی گرفته شود و در ادامه تصریح کرد: با این حال و پس از حدود 30 سال فعالیت در این عرصه و احیای فرهنگ قشقایی که از فرهنگی شفاهی و سینه به سینه منتقل می گردد و اگر به آن توجهی می شد شاید امروز با از دنیا رفتن بزرگان و صاحبان سبک از یاد ها می رفت، برای عضویت در موسسه ای که برای تکریم هنرمندان پیشکسوت راه اندازی شده ،  باید بیش از یکسال در نوبت اعلام نظر شورای ارزشیابی هنرمندان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بمانم و از من طلب درجه یک هنری می کنند !، به نظر شما من در این سن و سال توان بالا و پایین کردن پله ها و کاغذ بازی های اداری را دارم؟ حال آنکه همه مدارک مورد نیاز را پیش از این مدت هاست که ارائه داده ام.

وی همچنین گفت: من در عمر فعالیت پژوهشی خود 18 هنرمند را به جامعه موسیقی معرفی کردم که آن ها هم اکنون از نام آوران این عرصه هستند و درجات هنری خود را نیز دریافت کرده اند، اما به دلیل مشغله پژوهشی خود و بیماری سرطان که اخیرا درگیر ان شدم ، هیچگاه نشد که به شکل مستمر پیگیر درجه یک هنری ام باشم .

بهمنی سخنانش را این گونه به پایان برد : برگزاری بزرگداشت برای من در جشنواره موسیقی فجر و همچنین در معرفی در جشنواره صدای عشایر ایران به عنوان مشاهیر و مفاخر ایران و برترین مفاخر عشایر، کارهایی ارزشمند بودند که از خاطرم نمی رود اما آیا این بزرگداشت با عدم اعطای درجه یک هنری و عدم پذیرش به عنوان پیشکسوت هنری در تضاد نیست؟ 

پروین بهمنی، متولد ۱۳۲۸ در ایل قشقایی است. پروین بهمنی را احیاگر فرهنگ لالایی‌های مادرانه دانسته‌اند.  پس از تحصیلات متوسطه وارد تربیت‌ معلم عشایری شیراز شد و سال‌ها به عنوان آموزگار در مناطق مختلف عشایری استان فارس خدمت کرد. پدرش، غلامرضا بهمنی، از موسیقیدانان ایل و صاحب سبک بود. می‌گوید از زمانی که دایه‌اش، لالایی‌ها را در گوشش زمزمه می‌کرد، به موسیقی ایل علاقه‌مند شد و پدر هنرمندش نیز مشوق او بود. این هنرمند همچنین فرزندان خود را با موسیقی سنتی و عشایری آشنا کرد و بیش از دودهه است که زندگی خود را وقف پژوهش و احیای موسیقی سنتی و اصیل ایل قشقایی کرده است.




انتهای پیام/