مسعود کرامتی بازیگر سینما، تلویزیون و تئاتر در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پیرامون نمایش «نگاهمان می‌کنند» توضیحاتی داد و گفت: اپیزودی که من با سام قریبیان بازی می‌کنم اپیزود سوم و به نوعی ختم ماجراست که بسیاری از گره‌ها در اپیزود آخر باز می‌شود؛ گره‌های داستانی نه به معنای معما‌ها و پیچیدگی‌های ماجرایی. مقصود من گره‌های مضمونی است که در نهایت توسط این دو کاراکتر باز می‌شود که به نظر می‌آید در تقابل با هم هستند؛ اما در آخر کنار هم قرار می‌گیرند و متوجه می‌شوند عین هم هستند و کار مشترک انجام می‌دهند. با توجه به مضمون نمایش اینها کسانی هستند که دیگران را زیر نظر دارند و آن‌ها را نگاه می‌کنند ولی در انتها متوجه می‌شوند که خودشان هم توسط همدیگر زیر نظر هستند و نگاه می‌شوند.

وی پیرو صحبت‌هایش ادامه داد: کلیت این نمایشنامه عبارت است از اینکه در زندگی امروز و دوران معاصر، نگاه و کنترل می‌شویم و به تعبیری عریان زندگی می‌کنیم. چه بسا که حتی خصوصی‌ترین لحظه‌هایمان از طرف دیگران کاوش می‌شود. این دو کاراکتر هم شرایط مشابه دیگران را دارند. به نظر می‌آید که طبقه‌شان از همه بالاتر است و هیچ کس به آنجا اشراف ندارد. در صورتی که بعدتر می‌فهمند، جزئی‌ترین مسائل زندگی‌شان هم زیر ذره‌بین است و ارزیابی می‌شوند.

بازیگر نمایش «نگاهمان می‌کنند» در رابطه با شیوه اجرایی عنوان کرد: اجرا رئالیستی است و بازی هم به طور کلی بازی‌هایی است که نزدیک به واقعیت است. کاراکترها با یک تعریفی انتخاب شده است؛ کاراکتر من هم اِبی نامی (ابراهیم) است که همه تلاشم را کردم.

وی در رابطه با استقبال مردم و تاثیر وجود تماشاخانه‌ای در دل یک مکان تاریخی در جذب تماشاگر ابراز کرد: من هنوز تاثیر جذب تماشاگر و استقبال مخاطب را ندیدم و به نظرم «عمارت مسعودیه» هویت مستقلی دارد. پس تاثیر داشتن آن در جذب مخاطب برای یک نمایش کاملا بی‌ارتباط است.

این بازیگر به وضعیت سالن تماشاخانه مسعودیه اشاره کرد و گفت: این سالن برای اجرا سالن خوبی نیست، سالن‌های خصوصی خوشبختانه زیاد شده است اما از نظر کیفی سالن‌های خوبی نیستند و اشکال عمده‌ای که در این سالن به چشمم آمده، چیدمان سالن است؛ سالن سه‌سویه‌ای که نمی‌شود صندلی‌ها را جا به جا کرد و حتی در چینش صندلی‌ها تغییری ایجاد کرد.

وی تصریح کرد: این اواخر که من درگیر تئاتر شده‌ام، متاسفانه شاهد شکل و شمایل عجیبی که  تئاتر خصوصی پیدا کرده است، بوده‌ام. من برای نسلی هستم که باور دارم تئاتر یک کار فرهنگی است و باید از سمت دولت و مدیریت فرهنگی جامعه حمایت شود اما من در این دو سال اخیر خلاف چیزی که گفتم را می‌بینم. این گونه‌ که در سالن‌های خصوصی پا روی گلوی تئاتر گذاشته‌اند، این وضعیت از لحاظ فرهنگی چشم‌انداز خوبی برای آینده تئاتر ما نخواهد داشت.

وی در بخش پایانی صحبت‌هایش افزود: تئاتر به سمت مبتذل‌شدن می‌رود که البته امیدوارم جلوی این اتفاق گرفته شود، همیشه وقتی مسائل مالی در اولویت باشد، جایش با اتفاق فرهنگی و تاثیر و تعصب‌های فرهنگی عوض می‌شود و آنچه که نباید بر سر تئاتر می‌آید.

انتهای پیام/