مهران احدی در گفتگو با خبرنگار سایر حوزه های گروه ورزشی باشگاه خبرنگاران جوان، پاسخگوی سوالات شد که گزیده آن را در ذیل می خوانید:

-متولد دهم فروردین ماه سال 1354 در میانه آذربایجان شرقی هستم

-دقیقا نمی‌دانم که از چه زمانی پینگ پنگ را آغاز کردم ولی از زمانی که 7 سال داشتم و در خاطرم هست این ورزش را انجام می‌دادم آن هم به همراه اعضای فامیل و خانواده‌ام که ورزشکار بودند.

 نخستین بار در سنین نوجوانی و جوانی راهی تیم ملی شدم و تلاش می‌کردم که همواره تمرینات منظم و حرفه‌ای داشته باشم و برای همین زمانی که 17 سال داشتم به تیم ملی بزرگسالان راه یافته و بعد از چند سال کاپیتان تیم ملی شدم و به مدت 16 سال این افتخار نصیب من بود.

-نمی‌توانم دقیق بگویم که چند سال دیگر می‌خواهم ادامه دهم زیرا این موضوع بستگی به شرایطم دارد و این موضوع خیلی مهم است که درگیر آسیب دیدگی و از این قبیل مشکلات نشوم.

برای ادامه به برنامه ریزی احتیاج دارم و در حال حاضر با توجه به شرایط سنی که دارم بسیار سخت است ولی تا زمانی که بتوانم ادامه می‌دهم و بازی می‌کنم.

-بله حتما، بنده چند سال پیش همراه با بازیگری مربیگری هم می‌کردم و هم اکنون صاحب یک سالن ورزشی هستم و آموزش پینگ پنگ می‌دهم و تاکنون با زیکنان خوبی را تحویل جامعه پینگ پنگ داده‌ام.

احدی افزود: در تیم‌ها و مکان‌های مختلفی مربیگری هم کردم و به دلیل آنکه دانشگاهی هستم و عضویت هیئت علمی دانشگاه را دارم صاحب حرفه‌ی مربیگری همراه با حرفه معلمی هستم.

علاوه بر آن دارای مدرک بین المللی مربیگری و مدرس بین المللی هستم.

-واقعیت آن است که زمانی که پینگ پنگ را آغاز کردم بسیار جوان بودم و به این بلوغ نرسیده بودم که به این موضوع فکر کنم. علاوه بر آن من تنها پینگ پنگ بازی نمی‌کردم و علاوه بر آن فوتبال هم بازی می‌کردم و تنها هدفم انجام ورزش و سرگرمی بود اصلا نمی‌دانستم که مسابقات چیست و  چگونه است. 

تا دبیرستان که در شهرستان خودمان بودم بسیار زجر می‌کشیدم زیرا امکانات نبود و شرایط بسیار سخت بود اما همین موضوع انگیزه‌ای شد برای آینده من و تصمیم گرفتم تا با درس خواندن و قبولی در دانشگاه سراسری از شهرستان بروم. خوشبختانه قبول شدم و به شهر دیگری رفتم. پس از این انتقال هم درس می‌خواندمو هم پینگ پنگ بازی می‌کردم. همان جا بود که هدفم را شناختم و تصمیم گرفتم که هم به تیم ملی برسم و هم این که استاد دانشگاه شوم حالا هم خدا را شاکرم که توانستم به خواسته‌هایم برسم و از عملکرد خودم بسیار راضی  هستم.

-بله، دو سال در باشگاه‌های عراق توپ زدم.

-سال 94 همراه با تغییر و تحولات زیادی برای این رشته بود و ما شاهد 3 تغییر در ریاست فدراسیون بودیم ابتدا زارع پور از کار کنار رفت و پس از آن سرپرست موقت یعنی سعادتمند انتخاب شد. پس از آن هم با تاخیر زیاد انتخابات برگزار شد و با چند ماه تاخیر مهرداد علی قارداشی این سمت را بر عهده گرفت.

خوشبختانه سعادتمند زحمت زیادی کشید و عملکرد خوبی داشت اما به دلیل آن که دوره‌اش کوتاه بود نمی‌توانست برنامه ریزی طولانی انجام دهد. حالا هم فدراسیون جدید است و با توجه به مسابقات بزرگی مانند رقابت‌های جهانی مالزی و انتخابی المپیک که در پیش است نمی‌توان عملکرد آن را سنجید و باید منتظر شد و در طولانی مدت نتایج کار آن ها را دید.

-همواره کمبودهایی در سال های گذشته حس می شده  است اما به نظرم بزرگترین مشکل آن است که ما به درستی از پتانسیل‌هایمان استفاده نمی‌کنیم و اجازه نمی‌دهیم که افراد شایسته زمام دار امور شوند.

امیدوارم حالا که قارداشی به عنوان یکی از افراد جامعه پینگ پنگ مسئولیت فدراسیون را پذیرفته است این مشکلات را حل کند و به نظرم تاکنون و در این دوره کوتاه عملکرد خوبی هم داشته است.

متاسفانه فاجعه بارترین اتفاقی که برای پینگ پنگ ما به وجود آمد واگذاری آکادمی پینگ پنگ در قیطریه به فدراسیون تکواندو بود که ضربه سنگینی را به بدنه تنیس روی میز کشور وارد کرد.

آکادمی قیطریه شرایط بسیار مناسبی را برای برگزاری اردوهای شبانه روزی، مسابقات و حضور خارجی ها داشت و هر کسی آرزو داشت که چنین مکانی را داشته باشد، به خاطر دارم که شهنازی رئیس وقت فدراسیون، زحمت زیادی را در ساخت این مجموعه کشید اما متاسفانه بعدها برخی باعث شدند تا این آکادمی از دست برود، این اتفاق ظلم بزرگی بود که در حق جامعه پینگ پنگ صورت گرفت و خدا می داند که این اتفاق چه میزان تاثیر گذار بود، متصور می کنم آه و ناله جامعه پینگ پنگ همیشه پشت این افراد است،همین اتفاق باعث شد اردوهای بسیار زیادی برگزار نشود و باعث شد که روند پیشرفت خیلی‌ها کند شود و عملا نسلی که می توانستند بسیار تاثیر گذار باشند از میان رفتند امیدوارم در آینده چنین نباشد و شرایط مناسبی برای پیشرفت جوانان مهیا شود.

-برگزاری اردوهای شبانه روزی و استعدادیابی صحیح می تواند در آینده پشتوانه تیم ملی و آینده پینگ پنگ کشور باشد،اگر می خواهیم پیشرفت کنیم و دچار خلاء نشویم باید همواره اردوهایی را با حضور بهترین مربی ها برگزار کنیم و تلاش کنیم تا از تجربه های بازیکنان بزرگ و پیشکسوتان بهترین استفاده را داشته باشیم.

مربی خارجی تنها عامل پیشرفت نیست بلکه مهم آن است که مربی قدرتمند باشد و این اهمیتی ندارد که خارجی باشد یا داخلی، وی افزود: برخی می گویند به دلیل اینکه سن برخی از بازیکنان بالا رفته است باید کنار گذاشته شوند اما حقیقت آن است که سن بالا مانع توانایی بالا نیست و اگر بازیکن خوبی وجود داشته باشد و دارای سطح بالایی باشد باید بتواند از سد قدیمی‌ها بگذرد اگر چنین اتفاقی بیافتد قدیمی‌ها خود به خود کنار می روند.

حقیقت آن است که هیچ جا برای من مانند میانه نیست و علاقه دارم که هر سال عید نوروز را در میانه بگذرانم علاوه بر آن هر گاه وقت سفر داشته باشم به میانه می روم.

علاقه زیادی به شیرینی و شکلات ندارم اما بسیار شکمو هستم و بسیار طرفدار آجیل هستم.

به خاطر دارم که برای حضور در مسابقات بین‌المللی تعطیلات عید را به هندوستان رفتیم در آن سفر همسرم هم همراه من بود و من از این ماجرا بسیار خوشحال بودم اما اتفاق دیگری که باعث شد آن سفر برای من خاطره خوب شود پیروزی بود که توانستم در مقابل قدرتمندترین پینگ پنگ باز هند یعنی کمال خیتا بدست آورم و به مقام سوم رقابت‌ها برسم علاوه براین پیروزی توانستم همراه با اخلاق پسند در دوبل هم سوم شویم،پس از این مسابقات قصد داشتیم تا همراه به همسرم یک هفته در هند بمانیم اما آن قدر از این پیروزی خوشحال بودم که یک هفته زودتر به ایران برگشتم و به میان رفتم.

سال خوبی را برای همه هموطنان و جامعه پینگ پنگ آرزو می کنم و امیدوارم که سال خوبی در پیش باشد.

انتهای پیام/