در سفری دو هزار کیلومتری، تا استان اصفهان و دل کویر ایران رفتم. کویر را با همه سختی ها و خشونت و خشکی ظاهرش، دوست دارم؛ شگفتا که در مقابل، مردمان کویر زلال و ساده و صمیمی اند. این از جمله زیبایی های خارق العاده کویر است.
سکوت و آرامش، حکمفرمای کویر است. و علاقه من به کویر، بیشتر از آن روست که احساس می کنم خورشید تابان و سوزان با همه حرارتش پاکی و تمیزی خاصی به کویر بخشیده؛ و این پاکی بی آلایش، تنها مختص کویر و اهل کویر است.
در این قطعه از سرزمین مان و در دل کویر، آسمان ایران صاف و زیباتر است. منظومه ها و کهکشان ها، و ماه و ستاره ها چنان تصویر روشنی از قدرت پروردگار و استواری خلقت بر دل و جان می نشانند، که نشان از تاریکی و ظلمت و جهل نمی ماند. گویی شب کویر هم، روز روشن است. و اینجاست که این جلوه شگرف خلقت، خلوت و آرامش را ساکن دلها می کند.
فارغ از روزهای شلوغ و شب های پر دغدغه و سر و صداهای مرسوم زندگی شهری، در دل قنات های کماکان پر آب و کهن قدم زدم. باور کردم که اگر خداوند اراده کند، در کشاکش خشکسالی هم، دل کویر تفتیده سیراب می شود و حیات بر ممات غلبه می یابد.
در دل کویر، هر جا که قنات هست زندگی و روشنی هم جاریست. امید که قنات های این سرزمین که نشانه سخت کوشی و پاک سرشتی پیشینیان این خطه است، همواره جاری و ساری باشند. هم زمین خشکیده را سیراب کنند و هم، همچنان بر پاکی و خلوص ساکنان و بازدید کنندگان بیفرایند.
سرشت هر یک از ما، سرزمینی است که مثل طبیعت؛ بهار و پاییز، سبزه زار و کویر هم دارد. نوروز، نماد اعتدال طبیعت، نرم نرمک در راه است. امیدوارم بخشهای کویری زندگی همه ما ایرانیان، بویژه مسئولین و کارگزاران و رسانه ها با جاری شدن سرچشمه های زلال اخلاق و مهربانی و همدلی؛ جان تازه ای بگیرد.
انتهای پیام/
