به گزارش خبرنگار دولت  گروه سیاسی باشگاه خبرنگاران جوان، سازمان تجارت جهانی یا همان WTO یک سازمان بین‌المللی است؛ که قوانین جهانی تجارت را تنظیم و اختلافات بین اعضا را حل و فصل می‌کند.

اعضای این سازمان کشورهایی هستند که حدودا 30 موافقت نامه را برای همکاری هرچه بیشتر امضا کرده‌اند. سازمان تجارات جهانی اهدافی چون ارتقای سطح زندگی اعضا، تامین اشتغال کامل، توسعه تولید و تجارت و بهره‌وری بهینه از منابع جهانی، حفظ محیط زیست و  افزایش سهم کشورهای در حال توسعه و کمتر توسعه یافته از رشد تجارت بین‌المللی مد نظر قرار داده است.

برای رسیدن به اقتصادی پویا اکثر کشورها تمایل دارند به این سازمان بپیوندند اما برای عضویت گاهی برخی کشورها باید سال ها منتظر بماند و یا اصولی را که جزو قوانین داخلی خودشان است را تغییر دهند.

فاغ از تمام نکات مثبت و منفی پروسه جهانی شدن، سازمان تجارت جهانی امروز یکی از پایه‌های جهانی شدن، به ویژه در حوزه اقتصاد به شمار می‌رود. بدین سان، کشورهای مختلف تلاش می‌کنند برای تسریع روند جهانی شدن و استفاده از منافع آن، این سازمان بین‌المللی را توسعه داده و جایگاهش را ارتقاء بخشند. از دیگر سو کشورهایی که عضو این سازمان نیستند نیز، تلاش می کنند تا به عضویت آن درآمده و با استفاده از امتیازات عضویت در این نهاد بین‌المللی به توسعه اقتصادی و صنعتی دست یابند.

اولین درخواست ایران برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی در ۱۹ ژوئیه ۱۹۹۶ به این سازمان ارسال شد که در نهایت  در ۲۶ مه ۲۰۰۵ به عنوان عضو ناظر سازمان تجارت جهانی پذیرفته شد. اما هنوز تا عضویت کامل ایران در این سازمان راهی طولانی باقی مانده است. با اینکه کشور ایران در موافقتنامه‌های قبلی حوزه تجارت مانند سازمان جهانی تجارت و گات، حضور تقریباً خوبی داشته‌است اما اکنون در خصوص سازمان تجارت جهانی این مسئله تکرار نشده است .

بررسی درخواست عضویت ایران در سازمان جهانی تجارت ۹ سال به طول انجامید. به نحوی که تا پنج سال تقاضای عضویت ایران در شورای عمومی سازمان مطرح نشد و پس از طرح نیز تا چهار سال اجماع در این زمینه صورت نگرفت و در نهایت پس از ۹ سال درخواست ایران در پنج خرداد ۸۴ با اجماع کشورها مواجه و پذیرفته شد و ایران به عنوان عضو ناظر پذیرفته شد. تمام اینها در حالی است که میانگین زمان عضویت دیگر کشورهایی که سال ۱۹۹۵ به این سو، در سازمان عضو شده‌اند چیزی حدود هفت سال بوده‌است.

هشتم اسفند ماه سال گذشته بود که رئیس جمهور سوئیس پس از سال ها در فضای پسا برجامی به ایران آمد. حجت الاسلام حسن روحانی در نشست خبری مشترک با "یوهان اشنایدر آمان" رییس‌ جمهوری سوئیس از موضوعی خاک خورده عضویت ایران در سازمان تجارت جهانی باد کرد و گفت: در فضای پسابرجام فرصت برای عضویت دایم ایران در سازمان تجارت جهانی (WTO) بوجود آمده است و ما با توجه به ظرفیتهای بزرگ منطقه ای و اقتصادی که داریم ، می‌تواند نقش سازنده‌ای را در این سازمان ایفا کنیم.

پس از اتمام سخنان  رئیس جمهوری اشنایدر آمان رییس‌ جمهوری سوئیس همچنین از عضویت ایران در سازمان تجارت جهانی استقبال و با بیان اینکه از این عضویت حمایت خواهیم کرد، حضور ایران را موجب رونق گرفتن این سازمان دانست.

درست از که ایران پس از برجام و برداشته شدن تحریم ها در فضای بازتری به لحاظ فعالیت اقتصادی قرار دارد اما برای عضویت سازمان تجارات جهانی چند نکته را باید مد نظر داشته باشیم.این سازمان اصول خاصی برای ورود دارد که کشورهای عضو می‌بایست به این اصول پایبند باشند و درصورت پایبند نبودن، مجازات‌هایی علیه این کشورها اعمال می‌شود. یکی از این اصول رفتار یکسان با کالاهای وارداتی و تولیدی داخلی هر کشور است که این اصل با قوانین کشور ما در تضاد است زیرا در ایران برای ایجاد توازن و کمک به تولیدات داخلی وقتی کالایی وارد کشور می شود مبلغی به آن اضافه می شود تا از قیمت تمام شده مشابه آن کالا در داخلی بیشتر تمام شود و تولیدات داخلی از چرخه رقابت حذف نشوند.

همچنین اگر یک شرکت خارجی بخواهد در ایران به عنوان یکی از کشورهای عضو سازمان تجارات جهانی فعالیت کند می تواند در ایران به عنوان کشور میزبان با تمام قوانین شرکتش فعالیت کند که در شرایطی ممکن است با فرهنگ ایرانی اسلامی ما در تضاد باشد اما اگر کشور ما عضو این سازمان باشد نمی تواند با این گونه فعالیت ها و تبلیغات مخالفت کند.

امیدواریم دولت تدبیر و امید برای  عضویت ایران در این سازمان جدا از ذوق زدگی هایی که برای ادغام  کشورمان در بازارهای جهانی وجود دارد برای مشکلاتی مذکور راه کار بیندیشد زیرا قبل از هر چیز اولویت این روزهای کشور ما حمایت از تولیدات داخلی است تا با تکیه بر آن به اهداف بلند اقتصاد مقاومتی دست پیدا کنیم.