صلح را نباید از آمریکا و چین گدایی کرد
ما باید برنامه صلح را خود، تدوین می کردیم، نقشه راه را خود، طراحی می کردیم، نه اینکه آن را از کشورهای دیگری مانند آمریکا و چین بخواهیم.
به گزارش حوزه افغانستان باشگاه خبرنگاران، به نقل از شبکه اطلاع رسانی افغانستان، در حالی که دور چهارم نشست گفتگوهای چهارجانبه مذاکرات صلح در کابل در حال برگزاری است، یاس و امید در روند صلح، در هاله ای از توهم و ابهام قرار دارد. نقشه راه صلح، که این روزها همه از آن سخن می زنند می تواند کلید رسیدن به صلح باشد یا ادامه بازی برای جنگ می باشد؟ در چه صورت، می توانیم به رسیدن به صلح امیدوار باشیم؟
خلیل رومان نویسنده و پژوهشگر، در برنامه «تحول» گفت: هر برنامه بزرگ، باید یک آغاز، یک راه میانه و یک سرانجام داشته باشد و برای آن یک نقشه راه از دیدگاه عملی طرح شود و مشخص شود بازیگران آن در مقطع های مختلف و در عرصه های مختلف چه کسانی باشند، در عرصه داخلی چه کسانی نقش داشته باشد و در عرصه خارجی کدام افراد فعالیت کنند. پروسه صلح هم باید دارای نقشه راه مشخصی باشد تا به نتیجه برسد. این نقشه راه علی الاصول باید برخواسته از نیازهای داخلی کشور ترتیب شود. داشتن یک نقشه راه برای صلح افغانستان، بسیار ضروری است. هدف آن هم باید رسیدن به یک صلح عادلانه، عدالت نسبی، رسیدن به ختم جنگ و صلح باشد.
وی، در خصوص پوشیده بودن روند مذاکرات صلح اظهار کرد: در هر جایی از جهان که صلح شده است، اخلالگران خود را داشته است. در افغانستان هم چون از جنگ گذار می کنیم و به صلح می رسیم، اخلالگران خود را هم در داخل و هم در خارج از کشور خواهد داشت. برای اینکه صلاحیت و سلامت صلح حفظ شود، روند مذاکرات تا حدودی پوشیده به پیش می رود. حالا این پوشیدگی نباید آنقدر زیاد باشد که مردم باور خود را به صلح از دست دهند. مردم باید در جریان روند کلی صلح قرار بگیرند.
رومان، نداشتن برنامه را از سوی دولتمردان افغانستان، یکی از عوامل نرسیدن به صلح دانسته و افزود: از دیدگاه افکار عامه و مردم، رسیدن به صلح بسیار مشکل است. چرا که طی این سالهایی که از نظام جدید گذشته است، همواره به مردم وعده های فراوانی برای صلح داده شده اما نتیجه ای در برنداشته و اوضاع امنیتی بدتر هم شده است. متاسفانه حرف زده شده و عمل نمی شد. حالا هم همینطور است. سران حکومت ما کار خانگی خودرا انجام نداده اند و به سراغ درخواست از کشورهای دیگر رفته اند. ما باید برنامه صلح را خود، تدوین می کردیم، نقشه راه را خود، طرح می کردیم، نه اینکه آن را از کشورهای دیگری مانند آمریکا و چین بخواهیم. اگر ما برنامه برای صلح می داشتیم و آهسته آهسته طبق آن پیش می رفتیم تا به حال نتیجه داده بود و ما در صلح و امنیت به سر می بردیم اما چنین اتفاقی نیفتاده و شورای عالی صلح و مذاکرات صلح، زمینه ای برای سوء استفاده های عده ای فرصت طلب شده بود. حالا هم متاسفانه دولتمردان ما دارای برنامه ای عملی برای صلح نیستند و مانند چوبی در امواج به این طرف و آن طرف می رود.
این پژوهشگر، راه به نتیجه رسیدن صلح را چنین بیان کرد: برای نتیجه دادن نشست های صلح، باید کارهای خانگی مربوط به صلح را در داخل، به درستی انجام دهیم، در مورد کارهای منطقه ای هم، باید یک سری تکلیف هایی بر دوش کشورهای منطقه و علی الخصوص پاکستان گذاشته شود و از آنها درخواست شود که به نفعشان خواهد بود که آن را انجام دهند. ما نمی توانیم صلح را از کشورهایی مانند چین و آمریکا گدایی کنیم، بلکه باید برنامه ای مدون داشته باشیم و آنها را وادار کنیم که از آن تبعیت کنند. چرا که اگر صلح می خواهند و اراده ای برای آن دارند باید همکاری کنند.
انتهای پیام/
خلیل رومان نویسنده و پژوهشگر، در برنامه «تحول» گفت: هر برنامه بزرگ، باید یک آغاز، یک راه میانه و یک سرانجام داشته باشد و برای آن یک نقشه راه از دیدگاه عملی طرح شود و مشخص شود بازیگران آن در مقطع های مختلف و در عرصه های مختلف چه کسانی باشند، در عرصه داخلی چه کسانی نقش داشته باشد و در عرصه خارجی کدام افراد فعالیت کنند. پروسه صلح هم باید دارای نقشه راه مشخصی باشد تا به نتیجه برسد. این نقشه راه علی الاصول باید برخواسته از نیازهای داخلی کشور ترتیب شود. داشتن یک نقشه راه برای صلح افغانستان، بسیار ضروری است. هدف آن هم باید رسیدن به یک صلح عادلانه، عدالت نسبی، رسیدن به ختم جنگ و صلح باشد.
وی، در خصوص پوشیده بودن روند مذاکرات صلح اظهار کرد: در هر جایی از جهان که صلح شده است، اخلالگران خود را داشته است. در افغانستان هم چون از جنگ گذار می کنیم و به صلح می رسیم، اخلالگران خود را هم در داخل و هم در خارج از کشور خواهد داشت. برای اینکه صلاحیت و سلامت صلح حفظ شود، روند مذاکرات تا حدودی پوشیده به پیش می رود. حالا این پوشیدگی نباید آنقدر زیاد باشد که مردم باور خود را به صلح از دست دهند. مردم باید در جریان روند کلی صلح قرار بگیرند.
رومان، نداشتن برنامه را از سوی دولتمردان افغانستان، یکی از عوامل نرسیدن به صلح دانسته و افزود: از دیدگاه افکار عامه و مردم، رسیدن به صلح بسیار مشکل است. چرا که طی این سالهایی که از نظام جدید گذشته است، همواره به مردم وعده های فراوانی برای صلح داده شده اما نتیجه ای در برنداشته و اوضاع امنیتی بدتر هم شده است. متاسفانه حرف زده شده و عمل نمی شد. حالا هم همینطور است. سران حکومت ما کار خانگی خودرا انجام نداده اند و به سراغ درخواست از کشورهای دیگر رفته اند. ما باید برنامه صلح را خود، تدوین می کردیم، نقشه راه را خود، طرح می کردیم، نه اینکه آن را از کشورهای دیگری مانند آمریکا و چین بخواهیم. اگر ما برنامه برای صلح می داشتیم و آهسته آهسته طبق آن پیش می رفتیم تا به حال نتیجه داده بود و ما در صلح و امنیت به سر می بردیم اما چنین اتفاقی نیفتاده و شورای عالی صلح و مذاکرات صلح، زمینه ای برای سوء استفاده های عده ای فرصت طلب شده بود. حالا هم متاسفانه دولتمردان ما دارای برنامه ای عملی برای صلح نیستند و مانند چوبی در امواج به این طرف و آن طرف می رود.
این پژوهشگر، راه به نتیجه رسیدن صلح را چنین بیان کرد: برای نتیجه دادن نشست های صلح، باید کارهای خانگی مربوط به صلح را در داخل، به درستی انجام دهیم، در مورد کارهای منطقه ای هم، باید یک سری تکلیف هایی بر دوش کشورهای منطقه و علی الخصوص پاکستان گذاشته شود و از آنها درخواست شود که به نفعشان خواهد بود که آن را انجام دهند. ما نمی توانیم صلح را از کشورهایی مانند چین و آمریکا گدایی کنیم، بلکه باید برنامه ای مدون داشته باشیم و آنها را وادار کنیم که از آن تبعیت کنند. چرا که اگر صلح می خواهند و اراده ای برای آن دارند باید همکاری کنند.
انتهای پیام/
