یاسر خاسب، کارگردان و بازیگر نمایش، «رقص مرگ، بی‌لالا» در گفتگو با خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ پیرامون رفع ابهامات از اجرای فیزیکال خود گفت: این نمایش یک  ایده‌ی کلی دارد راجع به یک بیمار که با مار است؛ در واقع بیماری که با سرطان دست و پنجه نرم می‌کند و برای همین با عناصر چهارگانه‌اش (روح، جسم، جان، انرژی) بیگانه شده مثل: آب، باد، خاک و آتش که در طبیعت است. فکر کنید اگر هر کدام از اینها دور از هم باشند چه اتفاقی می‌افتد؟! حال اگر این عناصر چهارگانه در یک جسم واحد، نباشد و حتی یکی از آنها نابود بشود به طور حتم عواقبی در پی خواهد داشت. این انسان در تلاش برای متحمل کردن عناصر چهارگانه‌ی وجودش است و به نوعی سعی در پیدا کردن خودش، در روند کشمکش با بیماری‌اش را دارد.
 
وی درباره‌ی ایده‌ی اولیه اثر تصریح کرد: بیماری سرطان انسان را در عالم برزخ قرار میدهد، اینکه آدم بین رفتن و نرفتن، مردن و نمردن است. بیماری سرطان که این روزها بیشتر جوانان ما را طعمه‌ی خود کرده است. یکی از دلایل محکم‌تری که باعث شد وارد جریان این ایده شوم، دوستی و ارتباط عمیق‌ من با بهرام ریحانی بوده است.
 
این بازیگر اظهار داشت: پارسال بهرام ریحانی و پیش از آن مجید بهرامی به این بیماری دچار شدند و بالاخره هر دوی این دوستان جسمشان را به این بیماری سپردند و روحشان را از درد و رنج‌هایی که داشتند، آزاد کردند. بهرام ریحانی دراین کار با توجه به شرایط سختی که داشت اما با ما همراهی کرد و به واقع خلاف جریان رودخانه شنا کرد. او با آمدن روی صحنه انگار که می‌خواست به همه‌ی ما درسی بدهد که اگر برای چیزی که دوست دارید تلاش کنید اتفاق خوبی برایتان می‌افتد.
 
خاسب در ادامه بیان کرد: کار ما فضای پرتحرک و پویا، بدون دیالوگ، با فضای محیطی و نورپردازی خاص، همچنین دارای فضای دکوراتیو مختص اجراهای فیزیکال را داراست که باید بتواند در محتوا و شکل با مخاطب ارتباط برقرار کند نه تنها از طریق بصری بلکه شنیداری و بویایی، یعنی از تمام حواس چندین گانه‌ی انسان استفاده کند و با هر مخاطبی ارتباط برقرار کند؛ که این ارتباط باید درونی باشد نه فقط بیرونی.
 
خاسب در رابطه با پیشینه فعالیت‌هایش ابراز داشت: گروه بدن «دیوانه» که از سال 84 فعالیت خودش را آغاز کرده تا به حال بازتاب خوبی از تماشاگران گرفته است. ما فضای اجراهایمان اسطوره‌ای-آیینی است اما نه به صورت عرف خودش. همیشه سعی می‌کنم که از نیروهای طبیعت در کارهایم بهره بگیرم و به دنبال اتفاقات انسانی می‌گردم. حتی دوست دارم بشر نخستین را در دنیای معاصر پیدا کنم. اینکه به ریشه‌ها و مهر و محبت بازگشت! تلاش کردم که از اینگونه نشانه‌ها که محدود به هیچ جغرافیایی نمی‌شود، استفاده کنم.
 
وی در بخش پایانی گفت: این قسم اجراها کم‌کم جایگاه خودش را چه در ایران و چه در کشورهای دیگر پیدا کرده است زیرا که این یک حرکت جهانی است و تنها مختص یک منطقه و فرهنگ و آداب و رسوم نیست بلکه به طور کامل یک فضای فراگیر و جهان شمول دارد.
 
انتهای پیام/