به گزارش حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ اسماعیل امینی طنزپرداز شناخته شده در جمع طنزپردازان استان قم گفت: نكته مهمی در طنز وجود دارد و آن اینكه اولا همه بزرگان ما كه طنز كار كرده‌اند و نوشته‌اند، انسان‌های مهمی بوده‌اند. دیگر اینكه بسیاری از شخصیت‌های برجسته و مهم و علما و معلمان بزرگ برای بیان حرف‌ها و اندیشه‌هایشان از این ابزار استفاده كرده‌اند. بنابراین منافاتی میان طنزنویسی و طنزپردازی و گفتن و خندیدن با وزانت كار و شغل انسان وجود ندارد.

وی در ادامه گفت: شاید عیب بزرگی كه تعلیم و تربیت رسمی ما داشته این باشد كه طنزپردازی خیلی خطرناك و بد است. گویی میان دیانت و معنویت و شادمانی و خنده هیچ آشتی نیست. انگار كسی كه برای شهدا و امام حسین(ع) عزاداری می‌كند، دیگر هرگز اجازه ندارد در تمام طول سال بگوید و بخندد و شاد باشد.  

امینی در ادامه افزود: این از سرافرازی‌های ما شیعیان است كه در سخت‌ترین شرایط، در شرایط تلخ و فشار، توانسته‌ایم روحیه خودمان را حفظ كنیم و سربلند باشیم؛ بگوییم و بخندیم و امیدوار باشیم و سرخورده نشویم. سید حسن حسینی می‌گوید: در پرده سوز و ساز هم می‌خندیم/  با داغ درون گداز هم می‌خندیم/ چون لاله نو شكفته‌ای در باران/ از گریه پریم و باز هم می‌خندیم.  

وی همچنین گفت: بچه‌هایی كه هم سن و سال من هستند یا بزرگ تر هستند و روزگار جنگ را به‌ یاد دارند – هم بچه‌هایی كه در منطقه بودند و هم مردمی كه در شهرها زیر بمباران موشك دشمن بودند و محاصره اقتصادی و وضعیت اقتصادی زمان جنگ را درك كرده‌اند – به‌ یاد دارند كه در آن روزگار، نه كسی غمگین می‌شد و نه كسی به زمین و زمان بد می گفت. در آن شرایط بسیار دشوار همگی سربلند و شاد با روحیه و امیدوار ایستادند و كار كشور را تا اینجا پیش بردند. یعنی با همان روحیه در مقابل تمام دنیا ایستادیم. پس ملازمتی بین اینكه كسی اهل دین و دیانت و تقوا باشد با اینكه حتما اخمو و عبوس و ترش رو باشد وجود ندارد.  

اسماعیل امینی در پایان پیشنهادهایی برای طنزپردازان و طنزنویسان داشت: اگر قرار است طنز بنویسیم، لحن مستقیم و دم دستی برای این منظور پاسخ‌گو نیست. باید از زاویه‌ای دیگر به رویدادها بنگریم. حتما دوستانی كه طنز كار می‌كنند كتاب‌های قدما را بخوانند؛ دست كم «چرند و پرند» دهخدا، مجموعه آثار ابوالقاسم حالت و عمران صلاحی و بزرگان گذشته را بخوانند. برخی از دوستان طنزپرداز چندان اعتنایی به این آثار نمی‌كنند و گمان می‌كنند در كار گذشتگان چیزی برای خواندن نیست. ما نیازمند این هستیم كه كار گذشتگان را خوب بخوانیم. طنزپرداز بدون مطالعه، فقط مدتی می‌تواند با قریحه كار كند و طنز بگوید. بعد از گذشت مدتی، قریحه تمام می‌شود و اگر طنزپرداز مطالعه نداشته باشد كارهای تكراری و سطحی می‌كند. ما نیازمند مطالعه كتاب‌ها هستیم تا انبان پری از فرهنگ، اندیشه، زبان و شعر داشته باشیم و بتوانیم كارهای خوب عرضه كنیم.