پایگاه هوایی اینجرلیک یک پایگاه هوایی، واقع در شهرستان آدانا و هشت کیلومتری شرق استان اضنه است. نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا و نیروی هوایی ترکیه از کاربران اصلی این پایگاه هوایی هستند، اگر چه توسط نیروی هوایی سلطنتی استفاده می شود.

تصمیم به ساخت پایگاه هوایی اینجرلیک در طول دومین کنفرانس قاهره در دسامبر سال 1943 گرفته شده بود، اما کار ساخت و ساز آن پس از پایان جنگ جهانی دوم آغاز شد. ارتش آمریکا مهندسان ساخت و ساز پایگاه هوایی اینجرلیک در بهار 1951 به محل آن اعزام کرد. نیروی هوایی ایالات متحده در ابتدا برای استفاده به عنوان یک پایگاه اضطراری و سایت بازیابی برای بمب افکن های متوسط و سنگین از اینجرلیک استفاده می‌کرد.در دسامبر سال 1954 ترکیه و ستاد نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا یک توافقنامه مشترک برای استفاده از این پایگاه را به امضا رساندند. 

برخی افسران بازداشت شده ترک توسط نیروهای امنیتی عراق نیز اعتراف کردند که عناصر داعش زیر نظر افسران ترک و در پایگاه اینجرلیک برای عملیات در عراق آموزش می دیدند.

هم‌اکنون آمریکا حدود 5هزار نفر نیرو در پایگاه هوایی اینجرلیک دارد.  پایه یکی از شش سایت  ناتو در اروپا که دارای تسلیحات اتمی تاکتیکی است نیز در این پیگاه قرار دارد. در فرودگاه های نظامی آکین جی آنکارا و بالیک اسیر  ترکیه نیز 40 بمب اتمی آمریکا مستقر شده بود، ولی به علت تعطیل شدن این دو پایگاه نظامی، بمب های اتمی آمریکا به پایگاه اینجرلیک منتقل شدند. از آن زمان تاکنون 10 الی 20 بمب اتمی در اختیار ترکیه قرار گرفته است.

تعداد بمب اتمی مستقر در ترکیه حدود 60 تا 70 عدد است که در پایگاه هوایی اینجرلیک واقع در استان آدانای ترکیه مستقر است . تعداد بمب های اتمی مستقر در ترکیه در سال 2001 میلادی ، 90 بمب بود. بمب های اتمی نوع B61-12 مستقر در ترکیه در سال 2017 جای خود را به بمب های اتمی مدل جدید B61-3/4 خواهد داد و از سال 2016 میلادی نیز به جای f-16 نسل جدید هواپیماهای Jsf آمریکا مورد بهره برداری قرار خواهد گرفت.

در مرداد بود که ترکیه تصمیم گرفت تا به ائتلاف بین‌المللی و خصوصاً آمریکا اجازه دهد تا از پایگاه‌های این کشور از جمله "اینجرلیک" و "پرینچلیک" ضد داعش استفاده کند. مقامات ترکیه ای تاکید کردند که حملات آمریکا از این پایگاه که یکی از مهمترین پایگاه‌های آمریکا در خارج از این کشور است، باید تنها علیه داعش باشد و نباید در راستای حمایت از شبه نظامیان کرد در شمال سوریه صورت پذیرد!! اما امروز می‌بینیم که آمریکایی‌هایی از این پایگاه هوایی فقط برای کمک رسانی به داعش و دیگر تروریست‌های مخالف بشار اسد استفاده می‌کنند محموله‌های کمک‌رسانی خود را به دست آنها می‌رسانند.

اکنون موضع ترکیه نسبت به سوریه تغییرات زیادی نسبت به سال 2011 داشته اما اگر آزادسازی سوریه به سرعت اتفاق بیفتد، ترکیه بسیار احساس خطر خواهد کرد و نگران این می‌شود که شاید قومیت‌های ترکیه‌ای که هوادار ملت مظلوم سوریه هستند به پا خیزند و این موضوع ترکیه را نگران کرده است.

ترکیه به عنوان یک رژیم غرب‌گرا به دنبال این است که اگر سوریه در مقابلش ایستادگی کند، نظام این کشور به چالش کشیده می‌شود و اگر نظام ترکیه به چالش کشیده شود همه مشکلاتشان از جمله مشکلات اقتصادی نمایان خواهد شد و تلاش ترکیه بر این است که اجازه ندهد سوریه به عنوان کشوری مستقل و قوی در کنارش ظاهر شود و لذا از تروریست‌ها حمایت می‌کند.

شاید بتوان اصلی‌ترین دلیل ترک اینجرلیک از سوی آمریکایی‌ها را تحقیر ناو "یو اس اس دونالد کوک" در دریای سیاه دانست. روسیه یک باره به عنوان کشوری که دارای توانمندی ها و امکانات تکنولوژیکی بی همتا و بی نظیری است و می تواند، موازنه های راهبردی بین المللی را تغییر دهد، ظاهر شد. در همین راستا بود که مسکو؛ مرکزی برای ایجاد پارازیت در منطقه «دینیال» در شمال استان لاذقیه در غرب سوریه احداث کرد و این جدای از یگان‌های متحرک و غیر ثباتی بودند که به این منظور در منطقه توسط روس‌ها تشکیل شده بود. 

ماه آوریل سال گذشته میلادی بود که  جنگنده های روسی بر فراز ناو جاسوسی «یو اس اس دونالد کوک» به پرواز در آمدند. در این پرواز جنگنده های روسی تمام سیستم های برقی از جمله موشک اندازهای این ناو آمریکایی را قطع و پس از آن ۱۲ بار متوالی بر فراز این کشتی آمریکایی به پرواز درآمدند و بارها و بارها دیوار صوتی را شکستند، بدون آنکه مورد هرگونه تعرضی قرار گیرند. هواپیمای روسی خود را به یک مایلی ناو آمریکایی رساند و گاهی در ارتفاع کمتر از ۱۵۰ متری آن پرواز می کرد.

از دیگر دلایل می‌توان به وارد شدن سامانه اس400 به این بازی اشاره کرد. روسیه به احتمال قوی اهداف نظامی ترکیه را هدف قرار می دهد و پوتین به پاسخ غیر مستقیم بسنده نخواهد کرد. وارد شدن سامانه اس 400 یک اقدام قابل تامل است. تصمیم وارد کردن موشکهای اس 400 یک تصمیم عملیاتی بوده که مقدمه ای برای مرحله جدیدی است که کاملا با گذشته تفاوت دارد. قبل از تصمیم روسیه، ترکیه تهدید کرده بود منطقه حائل و پرواز ممنوع در داخل اراضی سوریه برپا می کند. با استقرار سامانه موشکهای اس 300 و اس 400 در فرودگاه حمیمیم، این امر به ایجاد یک گنبد آتشین ضد هر هدفی منتهی خواهد شد که خطری برای هواپیماهای ترکیه و متحدانش به شمار رود. پوتین اعلام کرده است: ما حضور نظامی خود را در سوریه پس از سرنگونی جنگنده خود تقویت کردیم و اگر ترکیه‌ای‌ها جرات دارند در حریم هوایی سوریه به پرواز درآیند. ترکیه نباید بعد از استقرار سامانه S۴۰۰ و ارتقای سامانه "باک ام یک" سوریه بار دیگر حریم هوایی این کشور را نقض کند.

به نظر می‌رسد که علاوه بر ترکیه؛ مقامات آمریکایی نیز به شدت نگران از واکنش‌های احتمالی روسیه نسبت به اقدامات آن‌ها در سوریه هستند که این خود نشان از عزم راسخ مقامات کرملین در حمایت از سوریه و نابودی تروریست‌های دست‌نشانده‌های آمریکا می‌باشد. باید گفت آمریکا نیز به درستی دریافته است که روسیه آماده پاسخ‌گویی به هر اقدامی هست که منافع این کشور را تهدید نماید.

کرملین با مشاهده فعال شدن ترکیه در امور منطقه به‌ویژه در تحولات سوریه و یمن و جانبداری از تروریست‌های داعش و القاعده، عرصه را بر خود و هم‌پیمانان خود تنگ دید. روس‌ها بر این باورند که سیاست نوعثمانی‌گری ترک‌ها تنها بر مشکلات منطقه می‌افزاید. بنابراین، روس‌ها می‌خواهند "نوعثمانی‌گری" ترک‌ها را در نطفه خفه کنند. اکنون سوریه به زمین بازی دو کشور تبدیل شده است که یکی از حق دفاع می‌کند و دیگری دفاع از باطل را وظیفه خود می‌داند. با توجه به اینکه سوریه آخرین پایگاه دریایی روس‌ها در دریای مدیترانه است و این موضوع که نظام بشار اسد و روسیه کاملا هم‌سو هستند؛ طبیعی است که کرملین اجازه ترکتازی به ترک‌ها و حامیان آنها را در شام ندهد. روس‌ها با مشاهده تحولات سوریه حاضر به پذیرش این مساله نیستند که آخرین پایگاه خود را به ترکیه و متحدان عربی- غربی این کشور واگذار کنند. از سوی دیگر، ترک‌ها هم حاضر به پذیرش رقیبی سرسخت مانند روسیه در سوریه نیستند. 

رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه در اظهارات تند و تهدید آمیزی گفت: از زمان سرنگونی جنگنده سوخو 24 روسیه، این کشور از هر فرصت قابل تصور برای تضعیف ترکیه استفاده کرده است. قطعا دولت ترکیه در مقابل این تحرکات بسیار حساب شده و دقیق عمل کرده و خود را دولتی با تجربه نشان داده است. اما صبر ما نیز حدی دارد. ما هراسی نسبت به رویارویی با اقدامات روسیه نداریم. ما تا کنون برای بازگرداندن روابط به حالت عادی، برخوردی بسیار معتدل داشته ایم.

تصویر چنین ادعایی هم بسیار بعید به نظر می رسد؛ تنها با مقایسه وسعت و گستره نیروها و تجهیزات نظامی روسیه در مقابل ترکیه، چنین مسئله‌ای غیر ممکن به نظر می آید. روسیه در رتبه‌بندی کلی نظامی کشورهای جهان، در رتبه دوم قرار دارد و این در حالی است که ترکیه رتبه دهم را در اختیار دارد.

در صورت بروز رویارویی نظامی، روسیه قادر خواهد بود تا بیش از 69 میلیون نفر نیروی انسانی موجود را به خدمت درآورد و این مقدار برای ترکیه 41 میلیون نفر خواهد بود. این در حالی است که روسیه 766هزار و ترکیه 410 هزار خدمه نظامی فعال دارند. نیروهای ذخیره نیز برای روسیه 2.5 میلیون نفر و برای ترکیه فقط 186هزار نفر خواهد بود.

از نظر تجهیزات نظامی روسیه بیش از 15هزار دستگاه تانک در اختیار داشته که این مقدار برای ترکیه فقط حدود 3700 عدد می‌باشد. خودروهای نظامی و نفربرهای زرهی نیز با همین نسبت برای روسیه بیش از 31هزار دستگاه و ترکیه حدود 7500 عدد می‌باشد. شکاف قدرت در بخش توپخانه‌های خودکششی مشهودتر می‌باشد؛ به گونه‌ای که روسیه نزدیک به شش هزار توپخانه و ترکیه فقط هزار عدد از این ادوات نظامی را در اختیار دارد. سامانه‌های موشکی معروف روسیه نیز حدود 2800 عدد در مقایسه با 811 سامانه پرتاب موشک‌های متعدد ترکیه می‌باشد.

برتری نظامی مشهود روسیه در بخش دریایی و هوایی آشکارتر نیز می‌شود. هواپیماهای جنگی و نظامی روسیه تقریبا 3400 فروند بوده که این رقم برای ترکیه حدود هزار عدد می‌باشد. از نظر دریایی نیز روسیه 352 و ترکیه 115 شناور نظامی در اختیار دارد. از نظر عوامل و فاکتورهای لجستیکی نیز روسیه تولید کننده و صادرکننده نفت و گاز بوده درحالی که ترکیه وارد کننده صرف فرآورده‌های نفتی می‌باشد. بودجه نظامی 18 میلیارد دلاری ترکیه هم قابل مقایسه با بودجه 60 میلیارد دلاری روسیه نمی‌باشد.

دشمن داعش یا دوست داعش؛ کدام پیروزند؟؟

در روزهای اخیر و درپی سرنگون شدن جنگنده سوخو ۲۴ نیروی هوافضای روسیه توسط ارتش ترکیه در مرز سوریه، تنش‌های سیاسی میان دو کشور به بالاترین حد خود رسیده؛ به گونه‌ای که روسیه حتی بخش‌های بزرگی از اقتصاد ترکیه را نیز تحریم کرده و وعده انتقام سختی را از ترکیه داده است.

ولادمیر پوتین بارها و بارها تاکید کرده است که روسیه دولت مشروع سوریه را تنها نمی گذارد و با متحدانش یعنی ایران و حزب الله لبنان برای یافتن راهکاری سیاسی برای پایان دادن به جنگ داخلی در آن کشور همکاری می کند.

در هرحال آمریکا نیز دریافته است که باید در این شرایط فرار را بر قرار ترجیح دهد؛ به همین دلیل فانتوم های خود را از اینجرلیک فرا خوانده است. حال این پدرخوانده فرزند خود را جلو انداخته و خود عقب کشیده است. باید دید این نزاع پیش آمده میان این دو کشور حامی و دشمن تروریست به کجا می انجامد. دشمن داعش یا دوست داعش؛ کدام پیروزند؟؟


گزارش از حمیدرضا قربانی


انتهای پیام/