حوزه تئاتر گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ «زمانه» او را با خلاقیت‌هایش به همه معرفی کرد و سریال‌های «پژمان» و «شمعدونی» به همه ثابت کرد، ویدا جوان در عرصه طنز هم دارای قابلیت‌های بالایی است؛ اما جندی است با حضور پررنگش در عرصه تئاتر و ایفای نقش در آثاری چون «مضحکه‌ای شبیه قتل» و «جان‌گز» ثابت کرد که هنرجوی حمید سمندریان درخشش روی صحنه را خوب بلد است. به همین بهانه گفتگویی با ویدا جوان انجام داده‌اید که در ادامه می‌خوانید: 

در واقع نمی‌توان گفت که من به تازگی وارد عرصه تئاتر شده ام. من آموزش‌های بازیگری را به طور جدی از سال 89 و با ورک‌شاپ‌های تئاتر و بعد با آمورشگاه مرحوم سمندریان آغاز کرده‌ام و بعدها در مکتب تهران و با ورک‌شاپ‌های چند استاد غیرایرانی ادامه دادم. هر سال زمانی را به تئاتر اختصاص داده‌ام یا به صورت ورک‌شاپ و یا به صورت نمایشنامه‌خوانی با تیم‌های حرفه‌ای. از جمله کار «نگین» نوشته حمید امجد و به کارگردانی بهار مشیری که در سالن حافظ اجرا شد. و ... . نمایش «جنایات و مکافات» به کارگردانی همسرم ایلا تهرانی که به دلیل نبود اسپانسر و تهیه‌کننده با وجود 13 بازیگر و انجام تمرینات به مرحله اجرا نرسید یا تمرین نمایشی به کارگردانی آقای سیروس شاملو که پدر پانتومیم ایران هستند و ما شش ماه مستمر برای کار ایشان زمان گذاشتیم؛ اما این کار هم به دلیل بدقولی‌های تئاتر شهر به روی صحنه نرفت. در واقع من تمرینات تئاتری بسیاری داشتم که به مرحله اجرا نرسیدند. از اواخر پارسال و پس از اتمام سریال «شمعدونی» تصمیم گرفتم جدی‌تر به تئاتر بپردازم. جنبه تجاری کارهای تصویر کمی مرا خسته کرده بود و ترجیح می‌دادم، به قول معروف آرتیست بازی دربیاورم و به نظر من برای یک بازیگر آرتیست بازی از تئاتر شروع می‌شود. 

امسالم را با نمایشنامه‌خوانی «آنتیگونه» کار آقای روح‌الله جعفری شروع کردم؛ اما اولین اجرای صحنه‌ای‌ام در سالن اصلی تئاترشهر، نمایش «مضحکه‌ای شبیه قتل» به کارگردانی حسین کیانی و با یک تیم کاملا حرفه‌ای ادامه پیدا کرد، در حال حاضر هم در خدمت نیما دهقان در نمایش «جان گز» و تیم فوق‌العاده‌اش هستم.

تجربه کار با نیما دهقان بسیار جذاب و متفاوت است. در ابتدا كاملا می‌ترسیدم، به آقای دهقان هم گفتم، كار كردن با ایشان و نقش پیشنهاد شده به یک اندازه برایم اهمیت داشت، قبول این نقش هم سخت بود؛ ولی در تمرین‌ها و با بازنویسی دوباره اپیزود، نقش از مسئله شعارزدگی دور شد. هنوز هم تلاشم بر این است با بهتر بازی کردن نقش آن را باورپذیرتر کنم تا به مخاطب حس شعاری بودن دست ندهد. 

اولین درسی که من آموخته‌ام این است که یک بازیگر همیشه جلوی چشم تماشاگر می‌تواند کشف و شهود کرده و تجربه کسب نماید. در واقع مهد رشد یک بازیگر صحنه تئاتر است. به همین دلیل تا زمانیکه بخواهم بازیگری را ادامه دهم، به تئاتر خواهم پرداخت. برای پیشرفتم در بازیگری این نیاز را می‌بینم که روی صحنه خودم را محک بزنم و نفس گرم تماشاگر را حس کنم. قطعا اگر پیشنهادات خوبی در تئاتر داشته باشم به این کار ادامه خواهم داد.

درسته من آموزش بازیگری را با دوره‌های تئاتر گذراندم؛ اما به طور حرفه‌ای بازیگری را در سینما سال 88 با نقش کوچکی در فیلم «از ما بهترون» ساخته مهرداد فرید شروع کردم. شاید تجربه خیلی مختصری بود؛ اما از آنجا فهمیدم که می‌خواهم بازیگری را جدی‌تر دنبال کنم. به نظر من تئاتر پر از اتفاق و درس است، خیلی دوست داشتم بین تئاتر و سینما بگویم هر دو؛ اما واقعیت این است تئاتر به لحاظ تعداد مخاطب و تماشاچی به آنجا که در شان و منزلت این هنر است، نرسیده و همیشه مهجور مانده است. قطعا یک بازیگر ترجیح می‌دهد تعداد بیشتری از مردم کارش را ببینند. به علاوه اینکه در تئاتر گاهی ماه‌ها زحمت کشیده می‌شود و نقشی که مثل فرزند یک بازیگر است، خلق می شود؛ اما قبل از به دنیا آمدنش روی صحنه، از بین می‌رود. مانند نمایش «مرگ در حمام بنفش» آقای حسین کیانی که ما یک ماه تمرین کردیم؛ اما در بازبینی رد شدیم. مرگ این نقش‌های به دنیا نیامده برای بازیگر بسیار رنج‌آور است. مقوله مالی هم هست. بازیگر شغلش بازیگریست. یعنی درآمد و امرار معاشش از این راه است. با توجه به دستمزدهای بسیار پایین تئاتر، پس از چند ماه تمرین و اجرا، نمی‌توان گذران زندگی کرد. همیشه دغدغه اهالی تئاتر را داشته‌ام-بازیگر یا عوامل پشت صحنه فرقی ندارد- چطور با این قدرت مالی کم تئاتر زندگی می‌کنند؟ چطور فقط به عشق هنر انرژی و زمان و عمر خود را در این راه گذاشته‌اند که قطعا هیچ چیزی جز عشق واقعی نمی‌توانسته باعث این موضوع باشد. با اینکه معتقدم بازیگر باید همیشه تئاتر را ادامه دهد؛ اما سینما را ترجیح می‌دهم؛ چرا که برای من همانند محله کودکی است. سینما جایی است که بازیگری را شروع کردم. اما اساسا ترجیح می‌دهم کارم تخصصی‌تر دیده شود، تماشاگر خاص باعث می شود، من هم تخصصی‌تر کار کنم. خیلی از عام‌پسند بودن خوشم نمی‌آید. در زندگی شخصی و کارهای طراحی‌ام هم همین‌طور هستم.