به گزارش گروه استان های باشگاه خبرنگاران جوان از لرستان؛ این منطقه با وسعت ۹۸,۴۰۷ هکتار در جنوب و جنوب شرقی شهرستان دورود و در بخش غربی شهرستان ازنا و الیگودرز در استان لرستان واقع شده است.

اشترانکوه به عنوان الپ ایران منطقه‌ای ویژه به لحاظ پوشش گیاهی و گونه‌های جانوری، یکی از مناطق حفاظت شده‌ای است که سال‌هاست پروژه‌های شکار ممنوع، حفاظت رویشی و دوره‌های پژوهشی در آن به اجرا درمی‌آید تا از روند تخریبی پوشش گیاهی آن جلوگیری شود و گونه‌های در معرض انقراض جانوری به زاد و ولد متعادلی دست یابند.

این منطقه زیبای کوهستانی از مناطق رویشی نادر و ارزشمند برای گونه‌های کمیاب جانوری است.

با توجه به اهمیت اشترانکوه، این منطقه در سال ۱۳۴۰ با نام قرق اختصاصی تیون، شکار ممنوع اعلام شد که شامل رشته کوه اشترانکوه و دره نی گا بود.

این ممنوعیت تا سال ۱۳۴۹ ادامه داشت و در این سال در مصوبه شماره ۱۸ سازمان شکاربانی و نظارت بر صید، قرق اختصاصی تیان تیون با اضافه کردن ارتفاعات سفید کوه بزرگ و کوچک، پریز کوه کوچک و بزرگ، گزرسون، سرسبز، تخت کالا، اسینه، بادی بزرگ و کوچک، گچه و گولک به منطقه حفاظت شده ارتقاء و به عنوان منطقه حفاظت شده اشترانکوه اعلام گردید.

منطقه حفاظت شده اشترانکوه از تنوع زیستی گیاهی و جانوری بسیار بالایی برخورداراست. تاکنون ۶۰۰ گونه گیاهی و ۲۷۴ گونه جانوری در این منطقه شناسایی شده اند که از ۶۰۰ گونه گیاهی شناسایی شده ۶۸ گونه آن انحصاری این منطقه است. این منطقه از نظر حفظ ذخایر ژنتیکی از اهمیت فوق‌العاده‌ای برخوردار است

جاذبه های اکوتوریستی دریاچه گهر:

تنوع زیستی گیاهی و جانوری بالا، وجود دریاچه گهر و دیگر چشم اندازهای طبیعی، زمینه فعالیت های علمی، پژوهشی و گردشگری را در منطقه حفاظت شده اشترانکوه فراهم نموده اند.

دریاچه گهر یکی از زیباترین دریاچه های کوهستانی خاورمیانه، در ارتفاع ۲۴۰۰ متری در این منطقه قرار دارد. عمق دریاچه گهر حدود ۲۸ متر و مساحت سطح آبی آن ۱۰۰ هکتار است.

وجود دریاچه گهر و رودخانه ها و آبشارهای فراوان، تنوع زیستی گیاهی و جانوری از جاذبه های اکوتوریستی منطقه حفاظت شده اشترانکوه به شمار میروند.

در سال 1335 کانونی تحت عنوان کانون شکار ایران در کشور تشکیل شد و همزمان قانون حفاظت گونه‌های جانوری نیز به تصویب رسید، این نخستین اقدام مدون در راستای حفظ جمعیت و تنوع جانوران در ایران به شمار می‌آید.

از این رو زمینه تاسیس یک نهاد دولتی جدید به نام سازمان شکاربانی و نظارت بر صید در سال 1346 فراهم شد، در این سال، سازمان یاد شده به عنوان یک دستگاه مستقل دولتی و زیر نظر شورای عالی شکاربانی و نظارت بر صید، جایگزین کانون شکار ایران شد. در قانون‌های مربوط به این سازمان بود که امکان اختصاص بخش‌هایی از کشور به پارک‌های ملی و منطقه حفاظت شده با تعریف‌های معین فراهم شد.

به این ترتیب اولین سنگ بنای مناطق حفاظت شده ایران در سال 1346 یعنی 46 سال پیش از احداث اولین پارک ملی جهان (پارک ملی یلواستون – آمریکا) و 19 سال پس از بنیانگذاری اتحادیه جهانی حفاظت از طبیعت و منابع (IUCN) نهاده شد.

یکی از مناطق چهارگانه حفاظت محیط زیست ایران می باشد. تعریف رسمی پارک ملی از دیدگاه سازمان حفاظت محیط زیست به شرح زیر است: مناطق طبیعی به نسبت وسیع و دارای ویژگی های خاص و اهمیت ملی به لحاظ زمین شناسی، بوم شناسی، جغرافیای زیستی و چشم انداز، با هدف های حفظ وضعیت زیستی و طبیعی، بهبود جمعیت گونه های جانوری و رویشگاه های گیاهی و همچنین بهره برداری تفرجی به عنوان پارک ملی انتخاب می شوند. پارک های ملی محل های مناسبی برای فعالیت های آموزشی، پژوهشی و گردشگری در طبیعت به شمار می آیند.

به منظور حفاظت بنیادی از تنوع زیستی، ذخایر ژنتیکی، یکپارگچی اکولوژیک و چشم اندازها، فعالیت های مرتبط با بهره برداری های مصرفی و مسکونی در این مناطق مجاز نیست. به همین دلیل، برای پارک های ملی پشتوانه قانونی حفاظتی مستحکم تری نسبت به سایر مناطق حفاظت شده پیش بینی شده است.

سال‌ها پیش از این تاریخ، کشورهای دیگر با تشکیل نهادها و سازمان هایی با پشتوانه قانونی محکم گام‌های موثری در راه حفظ منابع طبیعی خود برداشته بودند.

نخستین تجربه‌های حاصل شده از حفاظت زیستگاه های جانوری در ایران، روشن ساخت که تنها راه حفظ جانوران وحشی و گونه‌های گیاهی در حال انقراض، حفظ زیستگاه ها و خاستگاه های آنها است.

انتهای پیام/س