به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ وقتی سراغ مجموعه‌های شعر شاعران جوان را می‌گیری، «حفره‌ها» اثر گروس عبدالملکیان گزینه‌ای است که ذهن تو را به خود مشغول می‌کند.

در این مجموعه شعر چکامه‌هایی چون «ماجرا»، «دیوانگی»، «قایق کاغذی»، «عبور»، «بهمن کوچک» و چندین سروده دیگر جا خوش کرده‌اند.

در این میان شعر «دونقطه» تاب و توان از آدمی می‌رباید. شاعر در این شعر ابتدا تصویر خلق می‌کند. سپس با جمله «عزیزم شعرو یه دقیقه ول کن» مخاطب را آماده می‌کند تا مطلبی مهمتر از شعر را برای وی بازگو کند. کاربرد این جمله عامیانه به تنهایی می‌تواند نظر خواننده را به خود جلب کند. شاعر با این مصراع، خواننده را منتظر شنیدن مطلب مهم می‌گذارد. اما وی به این راحتی اصل ماجرا را لو نمی‌دهد.

گروس عبدالملکیان با آوردن مصراع‌های «بینندگان عزیز این یک تصویر ماهواره‌ای است/ و درآن/ دو نقطه بنفش و زرد/ بی‌آنکه خطی در میان باشد/ به هم وصل شده‌اند» برای مخاطب تصویرآفرینی می‌کند. اما اصل مطلب را در اینجا بیان نمی‌کند. سپس به خلق تصویری دیگر می‌پردازد و در نهایت بند پایانی شعر سپید خلق می‌شود و در اینجاست که شاعر از اصل مطلب رونمایی می‌کند و پرده از رخ حقیقت برمی‌دارد. 

در اینجا رنگ زرد و بنفش بند سوم «کلاه زرد مرد» و «چتر بنفش زن» است و رابطه این دو بازیگر در مصراع سوم آوردن کلمه «وصال» بیان می‌شود. 

گروس عبدالملکیان در شعر «دو نقطه» خود به سبک داستان‌های کوتاه کوتاه شعر می‌سراید. شعر وی با یک تصویرآفرینی آغاز می‌شود. سپس اوج، فرود گره گشایی را در شعرش می‌آورد.

اوج تعلیق داستانی را درآوردن رنگ بنفش و زرد می‌دانم. برای بیان فرود شعری، تصویری را برای مخاطب عرضه می‌کند. شاید در ابتدای امر نتوان ارتباطی میان تصویرهای شعر بند سوم و چهارم شعر «دونقطه» مشاهده کرد. اما بند پایانی این ارتباط را برملا می‌سازد. 

شعر دیگر گروس عبدالملکیان با عنوان «کلمات» نیز به گونه‌ای دیگر هوش از مخاطب می‌رباید. شاعر شعر خود را با سوالی در خصوص چیستی کلمات مطرح می‌کند. بند اول این شعر مانند پیش درآمدهای موسیقی سنتی است. ابتدا درگیری ذهنی با موضوع را برای مخاطب ایجاد می‌کند، سپس رابطه شاعر با کلمه را برای مخاطب توضیح می‌دهد. خواننده در جای جای شعر به دنبال پاسخی است که شاعر در پاسخ به سوال آغازین کلمه مطرح کرده است. در بند دوم شعر خواننده گمان می‌کند که گویا این کلمات شخصیت دارند و حکایت زندگی شخصی شاعر است. اما در بند پایانی شعر ماهیت اصلی «کلمات» مشخص می‌شوند. کلمات همان «شعر» است که شاعر آن را به سوی مخاطب پرتاب می‌کند. «کلمات» در این شعر تمام مسائلی هستند که شاعر آن را بیان می‌کند از طرف دیگر تمام این‌ها نیستند. 

در شعر«کلمات» نیز شیوه روایی و تعلیق‌های شاعرانه گروس عبدالملکیان وجود دارد. 

مجموعه شعر «حفره‌‌ها» در واقع تعلیق‌هایی است که شاعر به وسیله آن با مخاطب ارتباط برقرار می‌کند و در طی آن گاه از زمین می‌گوید و گاه از زمانه‌اش. در این میان شعر ابزاری برای بیان تصاویر بدیهی و روزمره در زندگی به کار می‌رود. همین مسائل است که شعر گروس عبدالملکیان را در چشم برخی شعر سهل و ممتنع نشان می‌دهد. 

انتهای پیام/