به گزارش خبرنگار حوزه ادبیات گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان به نقل از پایگاه خبری حوزه هنری؛ سید محمود سجادی شاعر و نویسنده با اشاره به اینكه در تاریخ ادبیات ایران، به ویژه ادبیات منظوم، جای پای شاعران نامی و برجسته زن كمتر دیده می‌شود، ادامه داد: در تاریخ ادبیات ایران خصوصا ادبیات منظوم كه قدمت شاخص و ممتازی نسبت به سایر حوزه‌های ادبی دارد، این امكان وجود نداشته كه شاعران زن همانند شاعران مرد از رشد چشمگیر و والایی برخوردار باشند و تنها رابعه بنت كعب قزداری كه معاصر رودكی است را می‌توان نام برد.

وی در ادامه با اشاره به اینكه تا قبل از انقلاب مشروطه ایران بانوان برجسته شاعر نداشته‌ایم و تنها بانوان شاعر با هم قابل سنجش و مقایسه بوده‌اند، ادامه داد: ما تا قبل از انقلاب مشروطه، شاعران ممتازی نداشتیم و تنها در دوران مشروطیت است با توجه به تحولات همه جانبه انقلاب مشروطیت زنانی توانستند قابلیت‌ها و لیاقت‌های خودشان را همانند پروین اعتصامی به جامعه نشان دهند و به منصه ظهور برسانند و در این زمان شاعران زن با شاعران زن قابل مقایسه و سنجش بودند و از این تاریخ به بعد بود كه می‌توان شعر بانوان را با شعر تاریخ ادبیات ایران و كلیت شعر مورد سنجش قرار داد كه اشعار استاد طاهره صفارزاده در این راستا بود. 

نویسنده كتاب «كندو‌های بی‌شهر» بانو طاهره صفارزاده را از جمله شاعرانی نام برد كه قابل مقایسه با كلیه شاعران معاصر بعد از نیما بوده است و افزود: شعر‌های طاهره صفارزاده را می‌توان با شاعرانی كه در مكتب نیما بالیدند و حتی فرا‌تر از مكتب نیما شعر سرودند مقایسه كرد و ما دیدیم كه مرحوم استاد محمد حقوقی زمانی كه اولین شعرهای صفارزاده را قرائت كرد، با صدای بلند برایمان بیان داشت كه به نظر می‌رسد پدیده‌ای در شعر معاصر زنان ایران به وجود آمده است. 

نویسنده كتاب «رنج‌های شاعران» پالایش زبان را یكی از ویژگی‌های شعری طاهره صفارزاده ذكر كرد و گفت: یكی از ویژگی‌های شعری طاهره صفارزاده، گزینش هوشمندانه واژگان بوده است. وی هیچ‌گاه به خاطر كمیت شعر نمی‌سرود و گاهی برای گزینش یک كلمه چندین نوبت كلمات قبلی خود را خط می‌زد. 

وی گفت: زبان شعری صفارزاده زبان شعر شاعر انسان متعهد امروز است. صفارزاده پیرو مكتب هنر برای هنر نبود و هنر را بسیار زیبا و ارزنده می‌دانست كه عوامل زیبا‌شناختی هنر باید در آن رعایت می‌شد.  

این شاعر كشورمان در ادامه صفارزاده را شاعری مردمی، انسان گرا و اخلاق مدار نام برد و گفت: این شاعر در تمامی اشعارش این ارزش‌ها را رعایت می‌كرد. 

وی در ادامه با اشاره به اینكه صفارزاده یک دانشمند بوده است و در مطالعاتش به صورت سیستماتیک عمل می‌كرده، ادامه داد: صفارزاده هیچگاه به مطالعه كتاب‌های دم‌دستی نمی‌پرداخت. برای مطالعه‌اش برنامه‌ای منظم داشت. ابتدا در كار مطالعه‌ای خود گزینش می‌كرد. سپس كلیات را كانالیزه و بعد وارد جویبارهای علمی خود می‌شد. 

سجادی یكی از بهترین ترجمه‌های قرآن حكیم را ترجمه طاهره صفارزاده نام برد و افزود: زمانی كه ترجمه قرآنی صفارزاده را با ترجمه‌های بسیار خوب قبلی مقایسه می‌كنیم، شاهد آن هستیم كه ترجمه ایشان وافی به مقصودتر است و وی در بیان كلام الهی، اشراف زیادی به زبان مبدا و مقصد داشته است. 

این هنرمند با اشاره به اینكه صفارزاده از افراد تنگ نظر، تحقیر كنندگان و حسودان بیزاری می‌جست ادامه داد: صفارزاده مردم و جامعه ایران را از صمیم قلب دوست داشت و از كسانی كه تنگ نظر و حسود بودند دوری می‌كرد. این شاعر، تا پایان حیاتش، قلم و فكرش را جز برای هنجار‌های پاک، زیبا و هنرمندانه به كار نبرد. 

سید محمود سجادی در ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۲۲ در اهواز در یک خانواده روحانی به دنیا آمد. و تا اخذ مدرک دیپلم ساكن اهواز بوده است، از دانشگاه اصفهان در رشته زبان و ادبیات انگلیسی فارغ‌التحصیل شد. در سال ۱۳۳۹ كتاب «كندوهای بی‌شهر» در قالب نیمایی و آزاد با مضمونی معترضانه نسبت به اوضاع زمان را نگاشت، و در ۱۳۴۰ كتاب «قندیل» و سال ۱۳۴۳، سی شعر به نام «میكائیل و گاوآهن مغموم»، در سال ۱۳۴۷ «با مومیایی نفس گریه»، در سال ۱۳۵۰ مجموعه شعری از ۵۰ شعر با عنوان «شعر جنوبی» را به چاپ رساند. علاوه بر آثار نام برده، مجموعه مقالات پراكنده به نام «رنج های شاعران» كه به مشكلات كار شاعران ایرانی در امر شاعری در مقابله با مسائل مربوط به خانواده، دولت، اجتماع می‌پردازد. 

مراسم سومین جایزه ادبی طاهره صفارزاده، روز سه شنبه ۱۹ آبان ماه ساعت ۱۵ در تالار سوره حوزه هنری برگزار می‌شود.