ماه محرم برای ما ایرانی‌ها، فرهنگ و آیین بزرگیست، که از روزگاران دور در سرزمین ما با سبک‌های مختلف چاووشی‌خوانی، مرثیه، روضه، شور و حتی شیوه‌های غلط قمه‌زنی و لطمه‌ زدن به جسم بشر معرفی شده است که به فتوای مقام معظم رهبری سال‌ها است،‌شیوه‌های نادرست قمه‌زنی، لطمه زدن به بدن و دیگر کارهایی که خارج از عرف و شرع اسلام خط خورده و برپایی عزادارای در چارچوب فرهنگ عاشورایی و ارزش والای اهل بیت علیه‌السلام تأیید کرده‌اند.

کوله شور و عشق حسینی‌ام را بر دوش می‌گیرم و پای در خیابان‌هایی می‌گذارم که این ایام سیاه‌پوش عزای «روز حسین» است و تا چشم کار می‌کند، موکب وایستگاه‌های صلواتی مهدیه مادرم حضرت زهرا (س) است که دست به دست کودکان و جوانان سقا می‌چرخد و مهر محبت حسین (ع) را بهم هدیه می‌کنند.

بر سر هر خانه‌ بیرق عزا افراشته ایم و هر منزل را مجلس عزای آل حسین (ع) کردیم تا ادای دینی بر بی بی زینب (س) کرده و لبیک گویان، پاسخگوی «هل من ناصرا ینصرنی» اباعبدالله‌الحسین (ع) باشیم.

اما نکته قابل تأمل و توجه در این است که در گذشته بی شک هر خانه مکتب خاندان علوی بود و پرچمدار قمر‌بنی هاشم که با دنبال کردن ردپای تکنولوژی و آمیخته‌ شدن فرهنگ مدرنیته در فرهنگ ایرانی کم کم رنگ و لعاب این عزاداری‌ها رنگ باخته و هیات با رنگ و بویی امروزی‌تر اسم خود را بر سر زبان ها انداخته اند و البته ناگفته نماند که ما این سرزبان افتادن ها را از گذشته به یادگار داریم، ما تکیه حسینیه تجریش و آن تعزیه‌خوانی معروف را بیاد داریم، و همچنین دسته‌هایی عزاداری در تیمچه حاجب الدوله در بازار و ارگ تهران را در ذهنمان به یادگار مانده است که همه این ها، دور از تجملات و عاری از ریا و دورویی بوده و همچنان باقی مانده است .

این تا جایی پیش می‌رود که این سنت‌ها کمرنگ و نخ‌نما‌تر شده و منابر جای خود را به سن و صحنه‌ای برای اجرای مداحان داده‌اند، صحنه‌هایی که با نورپردازی و ساخت دکور های میلییونی توانسته نظر جمع کثیری را به خود جلب کند که با ساده زیستی توصیه شده توسط ائمه اطهار(ع) در تضاد است و از نگاه بسیاری از صاحبنظران و علما رد شده است.

گوشه‌ای از این سالن به اصطلاح حسینیه می ایستیم و زاویه نگاهمان را بر روی صداگذاری و افکت‌های موسیقی می چرخاندیم، ‌افکت‌هایی که دیگر از «اکو» و پرکردن حجم صدا گذشته است و حتی ترانه های دیگر خواننده ها و ملودی زننده‌ای اجرا می‌کنند، ترانه‌هایی که گاهی مضامینشان هیچ ربطی به محرم ندارد و یا ملودی‌هایی که برگرفته از آهنگ‌های پاپ و ریتم دیگر موسیقی هاست .

این است که اگر این مجالس را «کنسرت مداحان» بنامیم بی ربط نگفته‌ایم. در جایی که فرهنگ عاشورایی با فرهنگ مدرنیته تلفیق شود و ساز دو فرهنگ با هم کوک، داد و فریاد بسیاری از جبهه‌های فرهنگی را به دنبال دارد.

اما خوب یا بد، هر چه که هست این اصطلاح شاید جذاب کم کم دارد در میان قشر جوان و نسل جدید جای باز می‌کند و به جای تعریف صحیح عاشورایی تحریف اشتباهی را بیان می‌کنند، تحریفی که گاهی از اصل و ریشه درستی برخوردار نیست و این تعریفی می شود از امام حسین(ع) برای نسل کودک و نوجوانی که هنوز بسیاری از حقایق اسلام را نمی‌شناسد.

کاش بدانیم اگر مجلس اباعبدالله‌الحسین (ع) نشسته‌ایم، ذکر مصیبت از کدام کتاب و مقتل به کدام ترجمه صحیح خوانده می‌شود، لهوف است یا بازخوانی ناحیه مقدسه، روایت از دریچه نورانی دیدگان سجاد (ع) یا خطبه‌خوانی زینب کبری (س) است.

شبهات و بدعت های انحرافی که توسط دشمنان وهابی و غربی اسلام در روایت‌‌های ما جای داده شده است، فرهنگ‌های غلطی را وارد ذهن آماده ی جوانان می کنند و با هزاران علامت سئوال آنها را به دنبال راه نرفته می‌کشانند . 

حواسم باشد و حواستان باشد این شبها اگر دلمان لرزید و چشمانمان تر شد مجلسی را انتخاب کنیم که صاحب الامر (عج) در آن محفل حضور داشته باشد و قصد و نیتمان جز پا در رکاب بودن سالار شهیدان نباشد . 

بقول پدر بزرگم که همیشه میگفت : مجلس آقا امام حسین(ع) باید به طوری باشد که دل بشکند، استخوان سبک کند و حال آدم را خوب کند.

انتهای پیام/