حوزه موسیقی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ در سال 1328 نوجوانی 17 ساله به قصد یادگیری سنتور به خانه استاد صبا می‌رود و استاد نیز به گرمی وی را می‌پذیرد و این آغاز‌گر سال‌ها دوستی و همکاری بین آنها بود. چه کسی فکر می‌کرد که زمانی همین نوجوان جای حبیب سماعی را بگیرد و آینده موسیقی ایرانی را تغییر بدهد.

پایور جانشین حبیب سماعی «استاد بزرگ سنتور» شد که مرگ وی در سال 1325، ضربه جبران ناپذیری بر پیکره موسیقی ایران و همینطور ساز سنتور وارد ساخت.

فرامرز پایور در 21 بهمن سال 1311 در تهران به دنیا آمد.

پدرش علی پایور هنرمند نقاش و استاد زبان فرانسه در دانشگاه تهران و پدربزرگش مصورالدوله، نقاش چیره دست دوره قاجار بود که به نواختن ویلن، سنتور و سه تار آشنایی داشت.

پایور تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در دبستان مسجدی و دبیرستان دارالفنون تهران به پایان رساند.

وی در سال 1331 وارد خدمت نظام شد و یک سال بعد به استخدام وزارت دارایی در آمد.

وی در سن 17 سالگی آموزش موسیقی را نزد استاد ابوالحسن صبا آغاز کرد. در مدت شش سال ردیف موسیقی را فرا گرفت. هنگامی که فرامرز پایور برای فراگیری سنتور به کلاس درس استاد ابوالحسن صبا در ظهیر‌الدوله رفت، سه سال از درگذشت آخرین بازمانده سنتور‌نوازان افسانه‌ای از نسل پیشین، استاد حبیب سماعی،‌ می‌گذشت. استاد ابوالحسن صبا که خود در دوره نوجوانی سنتور نوازی را نزد علی‌اکبر شاهی با تکنیکی گوناگون با روش خاندان سماعی فرا گرفته بود، پس از مدتی نشست و برخاست با حبیب سماعی، روش سنتور نوازی وی را برتر از استاد پیشین خود یافت. بنابراین با کوشش فراوان پاره‌ای از بداهه‌نوزای‌های وی را نت‌نویسی کرد. سپس استاد صبا کوشش کرد تا با آموزش روش درست سنتورنوازی به شماری از شاگردان از فراموشی روش سنتورنوازی نزدیک به آیین هنری و زیبایی‌شناسی موسیقی دستگاهی ایران جلوگیری کند. در همین دوران فرامرز پایور یکی از برجسته‌ترین شاگردان استاد صبا شد و تا سال 1336 که استاد صبا درگذشت از آموزش‌های وی بهره برد.

پس از درگذشت ابوالحسن صبا، پایور نزد استادانی چون عبداله دوامی، موسی معروفی، نورعلی خان برومند به فراگیری ردیف درویش خان و ردیف میرزاعبدالله پرداخت.

فرامرز پایور از سال 1333 کار خود را در وزارت فرهنگ و هنر آن زمان و از سال 1337 آموزش سنتور را در هنرستان عالی موسیقی علمی آغاز کرد. وی اولین سنتورنوازی بود که روی سنتور نواسازی می‌کرد و تنها در پی بداهه نوازی نبود. به بیان دیگر نخستین آهنگسازی بود که ساز تخصصی وی سنتور بود.

وی سپس هارمونی و کمپوزیسیون را در کلاس استاد بزرگ آن زمان، اما نوئل ملیک اصلانیان آموخت. در سال 1341 برای ادامه تحصیلات آکادمیک خود از طرف وزارت فرهنگ و هنر به انگلستان فرستاده شد و از دانشگاه کمبریچ در رشته زبان و ادبیات انگلیسی دانشنامه گرفت. بازگشت پایور از انگلستان، همزمان با آغاز برگزاری جشن‌های هنر شیراز بود. وی همه ساله با گروه اساتید و گروه نوازندگان فرهنگ و هنر، نمونه‌ای ارزنده از آثار بزرگان موسیقی ملی و نیز آثار خود را در این جشن‌ها اجرا می‌نمود.

پایور در سال 1347 از وزارت دارایی به وزارت آموزش و پرورش منتقل و در سال 1355 بازنشسته شد. همچنین محمدرضا شجریان استاد کنونی آواز ایران در سال 1350 با استاد پایور آشنا شد و یادگیری سنتور و ردیف‌های آوازی را با ایشان دنبال کرد.

فرامرز پایور در سال 1378 دچار عارضه سکته مغزی شد و از آن زمان دیگر نتوانست فعالیت هنری خود را ادامه دهد. با این وجود در این سال‌ها، برخی آثار قدیمی وی با تنظیم مهرداد دلنوازی و خوانندگی سالار عقیلی و با تأیید وی تهیه و اجرا شد.

وی در نهایت، 18 آذر 1388 در بیمارستان شهید باهنر اقدسیه تهران به علت ایست قلبی و مشکل تنفسی درگذشت.

انتهای پیام/