به گزارش خبرنگار
حوزه سینما گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ مهمترین اتفاقی که در خصوص سینمای هر کشوری می‌افتد برگزاری جشنواره است جشنواره‌های داخلی و خارجی با عناوین و موضوعات مختلف محلی است برای ارائه فیلم‌های داخلی و خارجی و رقابتی بین آنها تا در پی آن فیلم‌های هر کشور یا شهر و یا منطقه بتواند نماینده‌ای خوب و جایزه بگیر برای خود باشد و پرچم خود را بالا ببرد.
حالا این که به چه شکلی و با چه کیفیتی باید برگزار شود مقوله‌ای است که در این گزارش به آن می‌پردازیم که مشخصا قصد ما مانور بر روی چگونگی برگزاری آنها در ایران است.
وجود برگزاری جشنواره لازمه هر سینمایی است تا سطح کیفیت آنها ارتقا پیدا کند، البته به همین سادگی نیست و منوط به شاخصه‌‌های فراوانی است که متاسفانه سال‌ها است در کشور ما بنا به آمار و ارقام و نقدهای صریح و تند نتوانستیم برگزاری آن چنان موفقی با وجود پتانسیل‌های فراوان در سینمای ایران شاهد باشیم.
در ابتدا هر جشنواره‌ای مدیریت و برنامه‌ریزی بسیار قوی و مبتکرانه‌ای را طلب می‌کند، کشور ما در برگزاری جشنواره‌ها با تغییر مدیریت‌های سریع و زودگذری در این بخش روبرو است چنانچه تا یک مدیر قرار است قوام و شکل مناسب و هدفمندی به خود بگیرد کنار گذاشته می‌شود و مسئولان بنا به هر دلایلی فکر می‌کنند با این کار می‌توان جانی تازه به جشنواره‌ها بخشید و متاسفانه از این موضوع غافلند که در بیشتر مواقع ثابت شده بلایی است به جان سینما و فیلم‌هایی که قرار است با هم به رقابت بپردازند مدیریت جشنواره تا می‌خواهد دست چپ و راست خود را بشناسد وبا افراد و مدیران زیر دست بخش های مختلف آشنا شود، برنامه‌ریزی کند، آینده‌نگر باشد و خلاصه در کل به اهداف مثبت و پویایی برسد عذر او خواسته و باید برود این سکان با وضعیتی معلق به دست دیگری می‌رسد او نیز به همین نحو تا این که باید به جمله معروف برای جستجوی علت اکتفا کرد که این رشته سر دراز دارد!
مسئله بعد سطحی‌نگری مسئولان و مدیران مختلف در برگزاری جشنواره است آنها فکر می‌کنند با حضور چند فیلم و عوامل آنها، داوران، هیات انتخاب، افتتاحیه، اختتامیه می‌توان جشنواره برگزار کرد دریغ از اینکه بستر و زیربنای هر سینمایی برای پیشرفت بعد از یکسال زحمت تعداد زیادی سینماگر همین جشنواره است تا آنچه در چنته داشتند را ارائه و ذوق کنند، متاسفانه اکثر جشنواره های ما پیرو نگاه های ساده شده اند پس وقتی که فیلم‌ساز پیش خود فکر می‌کند قرار است که با چنین جشنواره سطح پایینی رو برو شود کمیت و کیفیت فیلم‌هایشان به خطر می‌افتد و ناخودآگاه یا خود آگاه به سمت ساختن فیلم برای جشنواره های خارجی یعنی مطابق با سیاست‌های آنها می‌افتند که این درست نیست.
نکته بعد برگزاری جشنواره به عناوین مختلف دولتی و به تازگی خصوصی است فجر، دفاع مقدس، یاس،کودک، نوجوان، فیلم کوتاه، فیلم‌شهر، مادر و ... از جمله این جشنواره‌ها هستند، جشنواره‌های دولتی با صرف مبالغ زیادی اسکناس برگزار می‌شود فیلم‌های هر جشنواره‌ای در دیگر جشنواره شرکت می‌کند چنانچه به یک باره شاهد هستیم که یک فیلم اگر قرار باشد در کشور به عنوان نمونه 10 جشنواره داشته باشیم در هر ده تا شرکت خواهد کرد،این سوال پیش می‌آید آیا هر جشنواره‌ای نباید ماهیت و موضوعیت خاص خودش را داشته باشد؟! پس اگر چنین است چرا شاهد حضور تعداد فیلم مشخص در همه جشنواره‌ها با عناوین مختلفی هستیم؟!
از طرفی به تازگی مد شده جشنواره خصوصی نیز به جمع جشنواره‌های دولتی اضافه شده و به محض اینکه آنها را نقد می‌کنیم می‌گویند مگر ما از هزینه بیت‌المال خرج می‌کنیم که باید مورد بازخواست قرار گیریم؟!
باید به آنها گفت مسئله مهم شالوده و زیربنای سینمای این مملکت است که با برگزاری جشنواره های سطح پایین به تزلزل گرفتار می‌شود و هیچ کس ککش هم نمی‌گزد! مهم مخاطب است که باید او را نگه داشت اما انگار اول کسی که فراموش شده خود اوست که آنها فرار را برقرار ترجیح داده‌اند.
باید توجه داشت هزینه‌های گزافی که خرج جشنواره‌ها با عناوین متعدد می‌شود را می‌توان صرف کارهای زیربنایی و فرهنگی در این وانفسا کرد، نباید خوشگذرانی‌های ما بر پایه و اساس سینما غلبه کند و آن را به خطر بیندازد، کمی دلسوزی و تفکر می‌خواهد، پشتکار و فکری سالم و پتانسیل که خوشبختانه هم آنها را داریم، اما نمی‌دانیم چرا نباید یک درصد به روی خودمان بیاوریم؟! از یک طرف می‌گوییم کمبود سالن، پشتیبانی از جوان‌های با استعداد اشاعه فرهنگ، رقابت با فیلم‌های خارجی، ساختن فیلم‌هایی با فرهنگ و ادبیات ایران، گرفتن جوایز و افتخارات متعدد، مشترک‌سازی و ... از طرفی جشنواره‌هایی برگزار می‌کنیم که اکثر آنها بازخورد خوبی ندارد! مگر می‌شود چندتن فدای یک تن؟!
گاهی جشنواره‌های داخلی و خارجی را به هم می‌چسبانیم، گاهی جدا می‌کنیم، گاهی تنوع بی‌هدف می‌دهیم، گاهی مستر کلاس برگزار می‌کنیم، گاهی یا کلا جوانیم و گاهی کلا پیر مطلق و این گاه‌گاه‌ها و معلق ماند‌ن‌ها ادامه پیدا می‌کند تا جایی که سال گذشته در یکی از جشنواره‌ها شاهد بودیم فیلم‌ها با افرادی به اندازه انگشتان دست پخش می‌شوند... اگر بخواهیم بگوییم درد بسیار است و درمان نه!
با همه توضیحات و تفاوسیری که انجام دادیم یک سوال بسیار مهم را از میان این همه دغدغه می‌توان مطرح کرد و آن این است که آیا ما با کمبود جشنواره مواجهیم؟!
در جواب باید گفت که اولا ماهیت جشنواره اگر هدفمند و پویا باشد، بهتر از خودش نیست اما اگر باری به هر جهت و برای خوشگذرانی و به صرف اینکه فقط بگوییم جشنواره‌ای برگزار شده و جلوی داخلی و خارجی‌ها پز آن را بدهیم، در جا خواهیم زد و اما و اگرهای زیادی در ذهن همه ما خواهد ماند، پس مسئولان امر به جای اینکه تعداد جشنواره‌ها را زیاد کنند از کمیت کم کنند و به کیفیت اضافه کنند.
گزارش از: اشکان منصوری
انتهای پیام/
