نگاهی به یکی از کوچه‌های قدیمی شهر و عدم استفاده از المان‌های هنری در آن.

حوزه تجسمی گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان؛ چند روز پیش گذرم افتاد به یکی از محله‌های قدیمی شهر و کوچه‌ای که به گمانم سال‌هاست هیچ کس دستی به سرو رویش نکشید. سنگ‌فرش‌های قدیمی و شکسته، جوی آب میانی کوچه و مغازه‌هایی که فقط ویترین‌های رنگارنگ دارند به راحتی هر کسی را می‌برد به سالهای دور و اگر کمی سن و سال دار هم باشی برایت «طهران قدیم» را متصور می‌سازد.

از «کوچه برلن» حرف می‌زنم. کوچه‌ای که برای همه ما آشناست و هر روز پر می‌شود از انبوه آدم‌هایی که مشتاق خریدند و به قصد گشت و گذار هم که شد، لااقل سالی یکی دوبار مسیرشان به آنجا می‌خورد.

خلاصه که چهره رنگ و رو رفته کوچه یک جورهایی آدم‌ را به تأسف وا می‌دارد که چرا نباید فضایی با این قدمت و این حجم توجه از جانب مردم کمی سر حال‌تر باشد؟!

چرا در بین این همه آشفتگی بصری جایی برای ورود مستقیم هنر به دل این دست کوچه‌های پر قدمت نیست؟!

البته توجه به مکان‌یابی محل استقرار و چیدمان المان‌های هنری امری اجتناب‌ناپذیر است و شاید توجیه قانع‌کننده‌ای باشد ولی انگار جای کارشناسی دقیق برای استفاده از مجسمه‌های شهری و تابلوهای هنری و یا دست کم رسیدگی بیشتر به شکل ظاهری چنین کوچه‌هایی که محل رفت و آمد مردم است، کافی نیست. برای دیدن روح هنر و ایجاد فضایی شادتر در جامعه می‌توان با توجه بیشتر به همین نکات به ظاهر جزئی گامی بلند در این راستا برداشت. مسئولین، لطفاً بیشتر توجه کنید! 

یاداشت از عاطفه گودرزی


انتهای پیام/
اخبار پیشنهادی
تبادل نظر
آدرس ایمیل خود را با فرمت مناسب وارد نمایید.