اگر بخواهیم به طور دقیق علل مهاجرت بازیکنان به لیگ‌های حوزه خلیج فارس را بررسی کنیم بایست به چند دلیل اصلی بپردازیم. با اینکه هیچ یک از این دلایل نسبت به دیگری برتری ندارد اما، لاجرم بایست به ترتیب گفته شود در نتیجه ترتیب آنها نشان اهمیتشان نیست بلکه مجموعه‌ای از این عوامل دست به دست هم می‌دهند و مهاجرت بازیکنان را به وجود می‌آورد.
از جمله دلایل اولیه مهاجرت، بالا رفتن سن بازیکنانی است که اکثر آنها ترجیح می‌دهند دوران پایانی فوتبال خود را در لیگ های خارجی بگذرانند.
البته تمایل به گذراندن پایان فوتبال در خارج از کشور مخصوص فوتبالیست‌های ایرانی نیست بلکه، بازیکنان بزرگ دنیا نیز به دو صورت فوتبال را کنار می‌گذارند تا پایان فوتبال خود را اعلام می‌کنند.
اول: بازیکنانی که، به طور کامل از فوتبال خداحافظی می‌کنند بدون اینکه به تیمهای سطح پائین بروند، نوع دوم بازیکنانی هستند که، پله پله از اوج به پائین می‌آیند.
از اینگونه بازیکنان زیاد در فوتبال اروپا هستند. ریوالدو از بارسلونا تا ازبکستان عقب گرد کرد. ژاوی از بارسلونا به السد قطر پیوست.
اما گروه دیگری از بازیکنانی هستند که احساس مِی‌کنند در فوتبال کشورمان دیگر کاربری لازم را برای تماشاچیان ندارند. انها در این دوره از فوتبال خود مورد انتفاد قرار می‌گیرند و مطبوعات آنها را به چالش می‌کشند.
گاهی تماشاگران به آنها توهین می‌کنند، آنها کم کاری‌شان را به بالا رفتن سن‌شان و مسائل دیگر ربط می‌دهند. به هر حال زندگی آرام ورزشی اینگونه بازیکنان وقتی به هم می‌ریزد آنها ترجیح می‌دهند در گوشه‌ای آرام دوران پایانی فوتبالشان را بگذارنند.
گروه سومی هم از بازیکنان هستند که، در اوج فوتبال خود را از کشورمان خارج می‌شوند و ظرفیت داخلی فوتبال کشورمان جوابگوی استعداد آنها نیست. این گونه بازیکنان نیاز به محیط بزرگتری دارند. آنها فضای بیشتری برای رشد می‌خواهند.
بر این اساس اینگونه بازیکنان از کشورمان خارج می‌شوند و به لیگ‌های کشورهای عربی و اروپایی می‌روند. به هرحال اینگونه بازیکنان در فوتبال ما کم نیستند که در مقاطع مختلف و در جوانی از فوتبال داخلی مهاجرت کردند.
آخرین بازیکنانی که از کشور خارج می‌شوند گروهی هستند که به دلایل فنی، اخلاقی، ورزشی، خصوصیات اجتماعی و دلایل دیگر تیمهای داخلی تمایلی برای در اختیار گرفتن آنها ندارند.
در نتیجه اینگونه بازیکنان اگر بخواهند در لیگ داخلی بازی کنند بایستی به تیمهای ته جدولی بروند و در این تیم‌ها عمر فوتبالیشان به شدت کم می‌شود زیرا امکان سقوط این تیم‌ها وجود دارد.
امثال اینگونه بازیکنان را در فصل گذشته در تیمهای پیکان و راه آهن دیدیم.
به هر حال برای اینکه بیشتر به علل مهاجرت بازیکنان فوتبال پی ببریم گفتگویی با چند کارشناس فوتبال داشتیم.
فریدون معینی در این خصوص گفت: به نظرم حضور برخی از بازیکنان در لیگ‌های قطری به نفع فوتبال ما است و این شانس برای بازیکنان جوان به وجود می‌آید تا استعدادشان را در لیگ برتر نشان دهند.
وی بیان کرد: معتقدم که ما باید از کوچ بازیکنان به لیگ‌های حوزه خلیج فارس استقبال کنیم و از این مسئله نگرانی نداشته باشیم چرا ه لیگ هم جوانتر می‌شود.
کوچ بازیکنان به قطر به ضرر فوتبال ما است
بیژن ذوالفقار نسب کارشناس فوتبال گفت: بازیکنان ما برای عقد قرارداد با باشگاه‌های داخلی با مشکلات زیادی روبرو می‌شوند و مطالباتشان هم به سختی دریافت می‌کنند.
بر این اساس ترجیح می‌دهند برای رهایی از این موضوع ساده ترین نوع انتخاب را داشته باشند.
وی بیان کرد: به هر حال کوچ بازیکنان به قطر به لحاظ کیفی به ضرر فوتبال ما است. بدین ترتیب نمی‌توانیم خوشحال باشیم که گروهی از بازیکنان از فوتبالمان خارج می‌شوند چون خارج شدن پور علی گنجی و امثال او ممکن است حتی باعث باز شدن خروجی سایر مدافعان کمیاب ما شود.
همچنین برخی اوقات فوتبالیست‌های داخلی جایگزین بازیکنانی که به قطر رفتند نمی‌شوند بلکه کروات‌ها، برزیلی‌های دسته دوم، سوم و چهارم جایگزین آنها می‌شوند.
از طرفی هیچ ضمانتی وجود ندارد که اگر به عنوان مثال محمد نوری از میانه پرسپولیس خارج شد این پست را یک بازیکن جوان و آینده دار پر کند زیرا کروات‌ها برای این پست صف کشیدند.
همچنین خروج آندو تیموریان ضمانتی ندارد که جای او را یک هافبک آینده دار پر نماید. بدین ترتیب نه می‌توان گفت که خروج این بازیکنان به نفع فوتبال ایران است و نه می‌توان گفت به ضرر فوتبال ایران است. زیرا این استراتژی متفکرین فوتبال ایران است که می‌تواند این حادثه را به صورت مثبت رقم بزند.
انتهای پیام/
