سوره ۷۸: النبأ
به نام خداوند رحمتگر مهربان
درباره چه چيز از يكديگر مىپرسند (۱) | |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
عَمَّ يَتَسَاءلُونَ ﴿۱﴾
|
از آن خبر بزرگ (۲) | | عَنِ النَّبَإِ الْعَظِيمِ ﴿۲﴾ |
كه در باره آن با هم اختلاف دارند (۳) | | الَّذِي هُمْ فِيهِ مُخْتَلِفُونَ ﴿۳﴾ |
نه چنان است به زودى خواهند دانست (۴) | | كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ |
باز هم نه چنان است بزودى خواهند دانست (۵) | | ثُمَّ كَلَّا سَيَعْلَمُونَ ﴿۵﴾ |
آيا زمين را گهوارهاى نگردانيديم (۶) | | أَلَمْ نَجْعَلِ الْأَرْضَ مِهَادًا ﴿۶﴾ |
و كوهها را [چون] ميخهايى [نگذاشتيم] (۷) | | وَالْجِبَالَ أَوْتَادًا ﴿۷﴾ |
و شما را جفت آفريديم (۸) | | وَخَلَقْنَاكُمْ أَزْوَاجًا ﴿۸﴾ |
و خواب شما را [مايه] آسايش گردانيديم (۹) | | وَجَعَلْنَا نَوْمَكُمْ سُبَاتًا ﴿۹﴾ |
و شب را [براى شما] پوششى قرار داديم (۱۰) | | وَجَعَلْنَا اللَّيْلَ لِبَاسًا ﴿۱۰﴾ |
و روز را [براى] معاش [شما] نهاديم (۱۱) | | وَجَعَلْنَا النَّهَارَ مَعَاشًا ﴿۱۱﴾ |
و بر فراز شما هفت [آسمان] استوار بنا كرديم (۱۲) | | وَبَنَيْنَا فَوْقَكُمْ سَبْعًا شِدَادًا ﴿۱۲﴾ |
و چراغى فروزان گذارديم (۱۳) | | وَجَعَلْنَا سِرَاجًا وَهَّاجًا ﴿۱۳﴾ |
و از ابرهاى متراكم آبى ريزان فرود آورديم (۱۴) | | وَأَنزَلْنَا مِنَ الْمُعْصِرَاتِ مَاء ثَجَّاجًا ﴿۱۴﴾ |
تا بدان دانه و گياه برويانيم (۱۵) | | لِنُخْرِجَ بِهِ حَبًّا وَنَبَاتًا ﴿۱۵﴾ |
و باغهاى در هم پيچيده و انبوه (۱۶) | | وَجَنَّاتٍ أَلْفَافًا ﴿۱۶﴾ |
قطعا وعدگاه [ما با شما] روز داورى است (۱۷) | | إِنَّ يَوْمَ الْفَصْلِ كَانَ مِيقَاتًا ﴿۱۷﴾ |
روزى كه در صور دميده شود و گروه گروه بياييد (۱۸) | | يَوْمَ يُنفَخُ فِي الصُّورِ فَتَأْتُونَ أَفْوَاجًا ﴿۱۸﴾ |
و آسمان گشوده و درهايى [پديد] شود (۱۹) | | وَفُتِحَتِ السَّمَاء فَكَانَتْ أَبْوَابًا ﴿۱۹﴾ |
و كوهها را روان كنند و [چون] سرابى گردند (۲۰) | | وَسُيِّرَتِ الْجِبَالُ فَكَانَتْ سَرَابًا ﴿۲۰﴾ |
[آرى] جهنم [از دير باز] كمينگاهى بوده (۲۱) | | إِنَّ جَهَنَّمَ كَانَتْ مِرْصَادًا ﴿۲۱﴾ |
[كه] براى سركشان بازگشتگاهى است (۲۲) | | لِلْطَّاغِينَ مَآبًا ﴿۲۲﴾ |
روزگارى دراز در آن درنگ كنند (۲۳) | | لَابِثِينَ فِيهَا أَحْقَابًا ﴿۲۳﴾ |
در آنجا نه خنكى چشند و نه شربتى (۲۴) | | لَّا يَذُوقُونَ فِيهَا بَرْدًا وَلَا شَرَابًا ﴿۲۴﴾ |
جز آب جوشان و چركابهاى (۲۵) | | إِلَّا حَمِيمًا وَغَسَّاقًا ﴿۲۵﴾ |
كيفرى مناسب [با جرم آنها] (۲۶) | | جَزَاء وِفَاقًا ﴿۲۶﴾ |
آنان بودند كه به [روز] حساب اميد نداشتند (۲۷) | | إِنَّهُمْ كَانُوا لَا يَرْجُونَ حِسَابًا ﴿۲۷﴾ |
و آيات ما را سخت تكذيب مىكردند (۲۸) | | وَكَذَّبُوا بِآيَاتِنَا كِذَّابًا ﴿۲۸﴾ |
و حال آنكه هر چيزى را برشمرده [به صورت] كتابى در آوردهايم (۲۹) | | وَكُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْنَاهُ كِتَابًا ﴿۲۹﴾ |
پس بچشيد كه جز عذاب هرگز [چيزى] بر شما نمىافزاييم (۳۰) | | فَذُوقُوا فَلَن نَّزِيدَكُمْ إِلَّا عَذَابًا ﴿۳۰﴾ |
مسلما پرهيزگاران را رستگارى است (۳۱) | | إِنَّ لِلْمُتَّقِينَ مَفَازًا ﴿۳۱﴾ |
باغچهها و تاكستانها (۳۲) | | حَدَائِقَ وَأَعْنَابًا ﴿۳۲﴾ |
و دخترانى همسال با سينههاى برجسته (۳۳) | | وَكَوَاعِبَ أَتْرَابًا ﴿۳۳﴾ |
و پيالههاى لبالب (۳۴) | | وَكَأْسًا دِهَاقًا ﴿۳۴﴾ |
در آنجا نه بيهودهاى شنوند و نه [يكديگر را] تكذيب [كنند] (۳۵) | | لَّا يَسْمَعُونَ فِيهَا لَغْوًا وَلَا كِذَّابًا ﴿۳۵﴾ |
[اين است] پاداشى از پروردگار تو عطايى از روى حساب (۳۶) | | جَزَاء مِّن رَّبِّكَ عَطَاء حِسَابًا ﴿۳۶﴾ |
پروردگار آسمانها و زمين و آنچه ميان آن دو است بخشايشگرى كه كس را ياراى خطاب با او نيست (۳۷) | | رَبِّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَمَا بَيْنَهُمَا الرحْمَنِ لَا يَمْلِكُونَ مِنْهُ خِطَابًا ﴿۳۷﴾ |
روزى كه روح و فرشتگان به صف مىايستند و [مردم] سخن نگويند مگر كسى كه [خداى] رحمان به او رخصت دهد و سخن راست گويد (۳۸) | | يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَالْمَلَائِكَةُ صَفًّا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرحْمَنُ وَقَالَ صَوَابًا ﴿۳۸﴾ |
آن [روز] روز حق است پس هر كه خواهد راه بازگشتى به سوى پروردگار خود بجويد (۳۹) | | ذَلِكَ الْيَوْمُ الْحَقُّ فَمَن شَاء اتَّخَذَ إِلَى رَبِّهِ مَآبًا ﴿۳۹﴾ |
ما شما را از عذابى نزديك هشدار داديم روزى كه آدمى آنچه را با دستخويش پيش فرستاده است بنگرد و كافر گويد كاش من خاك بودم (۴۰) | | إِنَّا
أَنذَرْنَاكُمْ عَذَابًا قَرِيبًا يَوْمَ يَنظُرُ الْمَرْءُ مَا قَدَّمَتْ
يَدَاهُ وَيَقُولُ الْكَافِرُ يَا لَيْتَنِي كُنتُ تُرَابًا ﴿۴۰﴾ |
سوره ۷۹: النازعات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به فرشتگانى كه [از كافران] به سختى جان ستانند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ﴿۱﴾
|
و به فرشتگانى كه جان [مؤمنان] را به آرامى گيرند (۲) | | وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ﴿۲﴾ |
و به فرشتگانى كه [در درياى بىمانند] شناكنان شناورند (۳) | | وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ﴿۳﴾ |
پس در پيشى گرفتن [در فرمان خدا] سبقتگيرندهاند (۴) | | فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ﴿۴﴾ |
و كار [بندگان] را تدبير مىكنند (۵) | | فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ﴿۵﴾ |
آن روز كه لرزنده بلرزد (۶) | | يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ﴿۶﴾ |
و از پى آن لرزهاى [دگر] افتد (۷) | | تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ﴿۷﴾ |
در آن روز دلهايى سخت هراسانند (۸) | | قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ﴿۸﴾ |
ديدگان آنها فرو افتاده (۹) | | أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ﴿۹﴾ |
گويند آيا [باز] ما به [مغاك] زمين برمىگرديم (۱۰) | | يَقُولُونَ أَئِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ﴿۱۰﴾ |
آيا وقتى ما استخوانريزههاى پوسيده شديم [زندگى را از سر مىگيريم] (۱۱) | | أَئِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ﴿۱۱﴾ |
[و با خود] گويند در اين صورت اين برگشتى زيانآور است (۱۲) | | قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ﴿۱۲﴾ |
و[لى] در حقيقت آن [بازگشت بسته به] يك فرياد است [و بس] (۱۳) | | فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ﴿۱۳﴾ |
و بناگاه آنان در زمين هموار خواهند بود (۱۴) | | فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ﴿۱۴﴾ |
آيا سرگذشت موسى بر تو آمد (۱۵) | | هَلْ أتَاكَ حَدِيثُ مُوسَى ﴿۱۵﴾ |
آنگاه كه پروردگارش او را در وادى مقدس طوى ندا درداد (۱۶) | | إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ﴿۱۶﴾ |
به سوى فرعون برو كه وى سر برداشته است (۱۷) | | اذْهَبْ إِلَى فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَى ﴿۱۷﴾ |
و بگو آيا سر آن دارى كه به پاكيزگى گرايى (۱۸) | | فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَى أَن تَزَكَّى ﴿۱۸﴾ |
و تو را به سوى پروردگارت راه نمايم تا پروا بدارى (۱۹) | | وَأَهْدِيَكَ إِلَى رَبِّكَ فَتَخْشَى ﴿۱۹﴾ |
پس معجزه بزرگ [خود] را بدو نمود (۲۰) | | فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَى ﴿۲۰﴾ |
و[لى فرعون] تكذيب نمود و عصيان كرد (۲۱) | | فَكَذَّبَ وَعَصَى ﴿۲۱﴾ |
سپس پشت كرد [و] به كوشش برخاست (۲۲) | | ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَى ﴿۲۲﴾ |
و گروهى را فراهم آورد [و] ندا درداد (۲۳) | | فَحَشَرَ فَنَادَى ﴿۲۳﴾ |
و گفت پروردگار بزرگتر شما منم (۲۴) | | فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَى ﴿۲۴﴾ |
و خدا [هم] او را به كيفر دنيا و آخرت گرفتار كرد (۲۵) | | فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَى ﴿۲۵﴾ |
در حقيقت براى هر كس كه [از خدا] بترسد در اين [ماجرا] عبرتى است (۲۶) | | إِنَّ فِي ذَلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَى ﴿۲۶﴾ |
آيا آفرينش شما دشوارتر استيا آسمانى كه [او] آن را برپا كرده است (۲۷) | | أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاء بَنَاهَا ﴿۲۷﴾ |
سقفش را برافراشت و آن را [به اندازه معين] درست كرد (۲۸) | | رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ﴿۲۸﴾ |
و شبش را تيره و روزش را آشكار گردانيد (۲۹) | | وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ﴿۲۹﴾ |
و پس از آن زمين را با غلتانيدن گسترد (۳۰) | | وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَلِكَ دَحَاهَا ﴿۳۰﴾ |
آبش و چراگاهش را از آن بيرون آورد (۳۱) | | أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءهَا وَمَرْعَاهَا ﴿۳۱﴾ |
و كوهها را لنگر آن گردانيد (۳۲) | | وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ﴿۳۲﴾ |
[تا وسيله] استفاده براى شما و دامهايتان باشد (۳۳) | | مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۳﴾ |
پس آنگاه كه آن هنگامه بزرگ دررسد (۳۴) | | فَإِذَا جَاءتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَى ﴿۳۴﴾ |
[آن] روز است كه انسان آنچه را كه در پى آن كوشيده است به ياد آورد (۳۵) | | يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَى ﴿۳۵﴾ |
و جهنم براى هر كه بيند آشكار گردد (۳۶) | | وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَى ﴿۳۶﴾ |
اما هر كه طغيان كرد (۳۷) | | فَأَمَّا مَن طَغَى ﴿۳۷﴾ |
و زندگى پست دنيا را برگزيد (۳۸) | | وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۳۸﴾ |
پس جايگاه او همان آتش است (۳۹) | | فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۳۹﴾ |
و اما كسى كه از ايستادن در برابر پروردگارش هراسيد و نفس خود را از هوس باز داشت (۴۰) | | وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَى ﴿۴۰﴾ |
پس جايگاه او همان بهشت است (۴۱) | | فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَى ﴿۴۱﴾ |
در باره رستاخيز از تو مىپرسند كه فرارسيدنش چه وقت است (۴۲) | | يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ﴿۴۲﴾ |
تو را چه به گفتگو در آن (۴۳) | | فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا ﴿۴۳﴾ |
علم آن با پروردگار تو است (۴۴) | | إِلَى رَبِّكَ مُنتَهَاهَا ﴿۴۴﴾ |
تو فقط كسى را كه از آن مىترسد هشدار مىدهى (۴۵) | | إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا ﴿۴۵﴾ |
روزى كه آن را مىبينند گويى كه آنان جز شبى يا روزى درنگ نكردهاند (۴۶) | | كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ﴿۴۶﴾ |
سوره ۸۰: عبس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
چهره در هم كشيد و روى گردانيد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
عَبَسَ وَتَوَلَّى ﴿۱﴾
|
كه آن مرد نابينا پيش او آمد (۲) | | أَن جَاءهُ الْأَعْمَى ﴿۲﴾ |
و تو چه دانى شايد او به پاكى گرايد (۳) | | وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّى ﴿۳﴾ |
يا پند پذيرد و اندرز سودش دهد (۴) | | أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَى ﴿۴﴾ |
اما آن كس كه خود را بىنياز مىپندارد (۵) | | أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَى ﴿۵﴾ |
تو بدو مىپردازى (۶) | | فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّى ﴿۶﴾ |
با آنكه اگر پاك نگردد بر تو [مسؤوليتى] نيست (۷) | | وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّى ﴿۷﴾ |
و اما آن كس كه شتابان پيش تو آمد (۸) | | وَأَمَّا مَن جَاءكَ يَسْعَى ﴿۸﴾ |
در حالى كه [از خدا] مىترسيد (۹) | | وَهُوَ يَخْشَى ﴿۹﴾ |
تو از او به ديگران مىپردازى (۱۰) | | فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّى ﴿۱۰﴾ |
زنهار [چنين مكن] اين [آيات] پندى است (۱۱) | | كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ﴿۱۱﴾ |
تا هر كه خواهد از آن پند گيرد (۱۲) | | فَمَن شَاء ذَكَرَهُ ﴿۱۲﴾ |
در صحيفههايى ارجمند (۱۳) | | فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ ﴿۱۳﴾ |
والا و پاكشده (۱۴) | | مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ﴿۱۴﴾ |
به دست فرشتگانى (۱۵) | | بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ﴿۱۵﴾ |
ارجمند و نيكوكار (۱۶) | | كِرَامٍ بَرَرَةٍ ﴿۱۶﴾ |
كشته باد انسان چه ناسپاس است (۱۷) | | قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ﴿۱۷﴾ |
او را از چه چيز آفريده است (۱۸) | | مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ﴿۱۸﴾ |
از نطفهاى خلقش كرد و اندازه مقررش بخشيد (۱۹) | | مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ﴿۱۹﴾ |
سپس راه را بر او آسان گردانيد (۲۰) | | ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ﴿۲۰﴾ |
آنگاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد (۲۱) | | ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ﴿۲۱﴾ |
سپس چون بخواهد او را برانگيزد (۲۲) | | ثُمَّ إِذَا شَاء أَنشَرَهُ ﴿۲۲﴾ |
ولى نه هنوز آنچه را به او دستور داده به جاى نياورده است (۲۳) | | كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ﴿۲۳﴾ |
پس انسان بايد به خوراك خود بنگرد (۲۴) | | فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَى طَعَامِهِ ﴿۲۴﴾ |
كه ما آب را به صورت بارشى فرو ريختيم (۲۵) | | أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاء صَبًّا ﴿۲۵﴾ |
آنگاه زمين را با شكافتنى [لازم] شكافتيم (۲۶) | | ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ﴿۲۶﴾ |
پس در آن دانه رويانيديم (۲۷) | | فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ﴿۲۷﴾ |
و انگور و سبزى (۲۸) | | وَعِنَبًا وَقَضْبًا ﴿۲۸﴾ |
و زيتون و درختخرما (۲۹) | | وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ﴿۲۹﴾ |
و باغهاى انبوه (۳۰) | | وَحَدَائِقَ غُلْبًا ﴿۳۰﴾ |
و ميوه و چراگاه (۳۱) | | وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ﴿۳۱﴾ |
[تا وسيله] استفاده شما و دامهايتان باشد (۳۲) | | مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ﴿۳۲﴾ |
پس چون فرياد گوشخراش دررسد (۳۳) | | فَإِذَا جَاءتِ الصَّاخَّةُ ﴿۳۳﴾ |
روزى كه آدمى از برادرش (۳۴) | | يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ﴿۳۴﴾ |
و از مادرش و پدرش (۳۵) | | وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ﴿۳۵﴾ |
و از همسرش و پسرانش مىگريزد (۳۶) | | وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ﴿۳۶﴾ |
در آن روز هر كسى از آنان را كارى است كه او را به خود مشغول مىدارد (۳۷) | | لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ﴿۳۷﴾ |
در آن روز چهرههايى درخشانند (۳۸) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ﴿۳۸﴾ |
خندان [و] شادانند (۳۹) | | ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ﴿۳۹﴾ |
و در آن روز چهرههايى است كه بر آنها غبار نشسته (۴۰) | | وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ﴿۴۰﴾ |
[و] آنها را تاريكى پوشانده است (۴۱) | | تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ﴿۴۱﴾ |
آنان همان كافران بدكارند (۴۲) | | أُوْلَئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ﴿۴۲﴾ |
سوره ۸۱: التكوير
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آنگاه كه خورشيد به هم درپيچد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِذَا الشَّمْسُ كُوِّرَتْ ﴿۱﴾
|
و آنگه كه ستارگان همىتيره شوند (۲) | | وَإِذَا النُّجُومُ انكَدَرَتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه كه كوهها به رفتار آيند (۳) | | وَإِذَا الْجِبَالُ سُيِّرَتْ ﴿۳﴾ |
وقتى شتران ماده وانهاده شوند (۴) | | وَإِذَا الْعِشَارُ عُطِّلَتْ ﴿۴﴾ |
و آنگه كه وحوش را همىگرد آرند (۵) | | وَإِذَا الْوُحُوشُ حُشِرَتْ ﴿۵﴾ |
درياها آنگه كه جوشان گردند (۶) | | وَإِذَا الْبِحَارُ سُجِّرَتْ ﴿۶﴾ |
و آنگاه كه جانها به هم درپيوندند (۷) | | وَإِذَا النُّفُوسُ زُوِّجَتْ ﴿۷﴾ |
پرسند چو زان دخترك زنده بهگور (۸) | | وَإِذَا الْمَوْؤُودَةُ سُئِلَتْ ﴿۸﴾ |
به كدامين گناه كشته شده است (۹) | | بِأَيِّ ذَنبٍ قُتِلَتْ ﴿۹﴾ |
و آنگاه كه نامهها زهم بگشايند (۱۰) | | وَإِذَا الصُّحُفُ نُشِرَتْ ﴿۱۰﴾ |
و آنگاه كه آسمان زجا كنده شود (۱۱) | | وَإِذَا السَّمَاء كُشِطَتْ ﴿۱۱﴾ |
و آنگه كه جحيم را برافروزانند (۱۲) | | وَإِذَا الْجَحِيمُ سُعِّرَتْ ﴿۱۲﴾ |
و آنگه كه بهشت را فرا پيش آرند (۱۳) | | وَإِذَا الْجَنَّةُ أُزْلِفَتْ ﴿۱۳﴾ |
هر نفس بداند چه فراهم ديده (۱۴) | | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا أَحْضَرَتْ ﴿۱۴﴾ |
نه نه سوگند به اختران گردان (۱۵) | | فَلَا أُقْسِمُ بِالْخُنَّسِ ﴿۱۵﴾ |
[كز ديده] نهان شوند و از نو آيند (۱۶) | | الْجَوَارِ الْكُنَّسِ ﴿۱۶﴾ |
سوگند به شب چون پشت گرداند (۱۷) | | وَاللَّيْلِ إِذَا عَسْعَسَ ﴿۱۷﴾ |
سوگند به صبح چون دميدن گيرد (۱۸) | | وَالصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ ﴿۱۸﴾ |
كه [قرآن] سخن فرشته بزرگوارى است (۱۹) | | إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ كَرِيمٍ ﴿۱۹﴾ |
نيرومند [كه] پيش خداوند عرش بلندپايگاه است (۲۰) | | ذِي قُوَّةٍ عِندَ ذِي الْعَرْشِ مَكِينٍ ﴿۲۰﴾ |
در آنجا [هم] مطاع [و هم] امين است (۲۱) | | مُطَاعٍ ثَمَّ أَمِينٍ ﴿۲۱﴾ |
و رفيق شما مجنون نيست (۲۲) | | وَمَا صَاحِبُكُم بِمَجْنُونٍ ﴿۲۲﴾ |
و قطعا آن [فرشته وحى] را در افق رخشان ديده (۲۳) | | وَلَقَدْ رَآهُ بِالْأُفُقِ الْمُبِينِ ﴿۲۳﴾ |
و او در امر غيب بخيل نيست (۲۴) | | وَمَا هُوَ عَلَى الْغَيْبِ بِضَنِينٍ ﴿۲۴﴾ |
و [قرآن] نيستسخن ديو رجيم (۲۵) | | وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَيْطَانٍ رَجِيمٍ ﴿۲۵﴾ |
پس به كجا مىرويد (۲۶) | | فَأَيْنَ تَذْهَبُونَ ﴿۲۶﴾ |
اين [سخن] بجز پندى براى عالميان نيست (۲۷) | | إِنْ هُوَ إِلَّا ذِكْرٌ لِّلْعَالَمِينَ ﴿۲۷﴾ |
براى هر يك از شما كه خواهد به راه راست رود (۲۸) | | لِمَن شَاء مِنكُمْ أَن يَسْتَقِيمَ ﴿۲۸﴾ |
و تا خدا پروردگار جهانها نخواهد [شما نيز] نخواهيد خواست (۲۹) | | وَمَا تَشَاؤُونَ إِلَّا أَن يَشَاءَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ ﴿۲۹﴾ |
سوره ۸۲: الإنفطار
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آنگاه كه آسمان زهم بشكافد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِذَا السَّمَاء انفَطَرَتْ ﴿۱﴾
|
و آنگاه كه اختران پراكنده شوند (۲) | | وَإِذَا الْكَوَاكِبُ انتَثَرَتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه كه درياها از جا بركنده گردند (۳) | | وَإِذَا الْبِحَارُ فُجِّرَتْ ﴿۳﴾ |
و آنگاه كه گورها زير و زبر شوند (۴) | | وَإِذَا الْقُبُورُ بُعْثِرَتْ ﴿۴﴾ |
هر نفسى آنچه را پيش فرستاده و بازپس گذاشته بداند (۵) | | عَلِمَتْ نَفْسٌ مَّا قَدَّمَتْ وَأَخَّرَتْ ﴿۵﴾ |
اى انسان چه چيز تو را در باره پروردگار بزرگوارت مغرور ساخته (۶) | | يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ ﴿۶﴾ |
همان كس كه تو را آفريد و [اندام] تو را درست كرد و [آنگاه] تو را سامان بخشيد (۷) | | الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ ﴿۷﴾ |
و به هر صورتى كه خواست تو را تركيب كرد (۸) | | فِي أَيِّ صُورَةٍ مَّا شَاء رَكَّبَكَ ﴿۸﴾ |
با اين همه شما منكر [روز] جزاييد (۹) | | كَلَّا بَلْ تُكَذِّبُونَ بِالدِّينِ ﴿۹﴾ |
و قطعا بر شما نگهبانانى [گماشته شده]اند (۱۰) | | وَإِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَافِظِينَ ﴿۱۰﴾ |
[فرشتگان] بزرگوارى كه نويسندگان [اعمال شما] هستند (۱۱) | | كِرَامًا كَاتِبِينَ ﴿۱۱﴾ |
آنچه را مىكنيد مىدانند (۱۲) | | يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ ﴿۱۲﴾ |
قطعا نيكان به بهشت اندرند (۱۳) | | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿۱۳﴾ |
و بىشك بدكاران در دوزخند (۱۴) | | وَإِنَّ الْفُجَّارَ لَفِي جَحِيمٍ ﴿۱۴﴾ |
روز جزا در آنجا درآيند (۱۵) | | يَصْلَوْنَهَا يَوْمَ الدِّينِ ﴿۱۵﴾ |
و از آن [عذاب] دور نخواهند بود (۱۶) | | وَمَا هُمْ عَنْهَا بِغَائِبِينَ ﴿۱۶﴾ |
و تو چه دانى كه چيست روز جزا (۱۷) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۷﴾ |
باز چه دانى كه چيست روز جزا (۱۸) | | ثُمَّ مَا أَدْرَاكَ مَا يَوْمُ الدِّينِ ﴿۱۸﴾ |
روزى كه كسى براى كسى هيچ اختيارى ندارد و در آن روز فرمان از آن خداست (۱۹) | | يَوْمَ لَا تَمْلِكُ نَفْسٌ لِّنَفْسٍ شَيْئًا وَالْأَمْرُ يَوْمَئِذٍ لِلَّهِ ﴿۱۹﴾ |
سوره ۸۳: المطففين
به نام خداوند رحمتگر مهربان
واى بر كمفروشان (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَيْلٌ لِّلْمُطَفِّفِينَ ﴿۱﴾
|
كه چون از مردم پيمانه ستانند تمام ستانند (۲) | | الَّذِينَ إِذَا اكْتَالُواْ عَلَى النَّاسِ يَسْتَوْفُونَ ﴿۲﴾ |
و چون براى آنان پيمانه يا وزن كنند به ايشان كم دهند (۳) | | وَإِذَا كَالُوهُمْ أَو وَّزَنُوهُمْ يُخْسِرُونَ ﴿۳﴾ |
مگر آنان گمان نمىدارند كه برانگيخته خواهند شد (۴) | | أَلَا يَظُنُّ أُولَئِكَ أَنَّهُم مَّبْعُوثُونَ ﴿۴﴾ |
[در] روزى بزرگ (۵) | | لِيَوْمٍ عَظِيمٍ ﴿۵﴾ |
روزى كه مردم در برابر پروردگار جهانيان به پاى ايستند (۶) | | يَوْمَ يَقُومُ النَّاسُ لِرَبِّ الْعَالَمِينَ ﴿۶﴾ |
نه چنين است [كه مىپندارند] كه كارنامه بدكاران در سجين است (۷) | | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الفُجَّارِ لَفِي سِجِّينٍ ﴿۷﴾ |
و تو چه دانى كه سجين چيست (۸) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا سِجِّينٌ ﴿۸﴾ |
كتابى است نوشتهشده (۹) | | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۹﴾ |
واى بر تكذيبكنندگان در آن هنگام (۱۰) | | وَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ ﴿۱۰﴾ |
آنان كه روز جزا را دروغ مىپندارند (۱۱) | | الَّذِينَ يُكَذِّبُونَ بِيَوْمِ الدِّينِ ﴿۱۱﴾ |
و جز هر تجاوزپيشه گناهكارى آن را به دروغ نمىگيرد (۱۲) | | وَمَا يُكَذِّبُ بِهِ إِلَّا كُلُّ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ ﴿۱۲﴾ |
[همان كه] چون آيات ما بر او خوانده شود گويد [اينها] افسانههاى پيشينيان است (۱۳) | | إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِ آيَاتُنَا قَالَ أَسَاطِيرُ الْأَوَّلِينَ ﴿۱۳﴾ |
نه چنين است بلكه آنچه مرتكب مىشدند زنگار بر دلهايشان بسته است (۱۴) | | كَلَّا بَلْ رَانَ عَلَى قُلُوبِهِم مَّا كَانُوا يَكْسِبُونَ ﴿۱۴﴾ |
زهى پندار كه آنان در آن روز از پروردگارشان سخت محجوبند (۱۵) | | كَلَّا إِنَّهُمْ عَن رَّبِّهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّمَحْجُوبُونَ ﴿۱۵﴾ |
آنگاه به يقين آنان به جهنم درآيند (۱۶) | | ثُمَّ إِنَّهُمْ لَصَالُوا الْجَحِيمِ ﴿۱۶﴾ |
سپس [به ايشان] گفته خواهد شد اين همان است كه آن را به دروغ مىگرفتيد (۱۷) | | ثُمَّ يُقَالُ هَذَا الَّذِي كُنتُم بِهِ تُكَذِّبُونَ ﴿۱۷﴾ |
نه چنين است در حقيقت كتاب نيكان در عليون است (۱۸) | | كَلَّا إِنَّ كِتَابَ الْأَبْرَارِ لَفِي عِلِّيِّينَ ﴿۱۸﴾ |
و تو چه دانى كه عليون چيست (۱۹) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا عِلِّيُّونَ ﴿۱۹﴾ |
كتابى است نوشتهشده (۲۰) | | كِتَابٌ مَّرْقُومٌ ﴿۲۰﴾ |
مقربان آن را مشاهده خواهند كرد (۲۱) | | يَشْهَدُهُ الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۱﴾ |
براستى نيكوكاران در نعيم [الهى] خواهند بود (۲۲) | | إِنَّ الْأَبْرَارَ لَفِي نَعِيمٍ ﴿۲۲﴾ |
بر تختها [نشسته] مىنگرند (۲۳) | | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿۲۳﴾ |
از چهرههايشان طراوت نعمت [بهشت] را درمىيابى (۲۴) | | تَعْرِفُ فِي وُجُوهِهِمْ نَضْرَةَ النَّعِيمِ ﴿۲۴﴾ |
از بادهاى مهر شده نوشانيده شوند (۲۵) | | يُسْقَوْنَ مِن رَّحِيقٍ مَّخْتُومٍ ﴿۲۵﴾ |
[بادهاى كه] مهر آن مشك است و در اين [نعمتها] مشتاقان بايد بر يكديگر پيشى گيرند (۲۶) | | خِتَامُهُ مِسْكٌ وَفِي ذَلِكَ فَلْيَتَنَافَسِ الْمُتَنَافِسُونَ ﴿۲۶﴾ |
و تركيبش از [چشمه] تسنيم است (۲۷) | | وَمِزَاجُهُ مِن تَسْنِيمٍ ﴿۲۷﴾ |
چشمهاى كه مقربان [خدا] از آن نوشند (۲۸) | | عَيْنًا يَشْرَبُ بِهَا الْمُقَرَّبُونَ ﴿۲۸﴾ |
[آرى در دنيا] كسانى كه گناه مىكردند آنان را كه ايمان آورده بودند به ريشخند مىگرفتند (۲۹) | | إِنَّ الَّذِينَ أَجْرَمُوا كَانُواْ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا يَضْحَكُونَ ﴿۲۹﴾ |
و چون بر ايشان مىگذشتند اشاره چشم و ابرو با هم رد و بدل مىكردند (۳۰) | | وَإِذَا مَرُّواْ بِهِمْ يَتَغَامَزُونَ ﴿۳۰﴾ |
و هنگامى كه نزد خانواده[هاى] خود بازمىگشتند به شوخطبعى مىپرداختند (۳۱) | | وَإِذَا انقَلَبُواْ إِلَى أَهْلِهِمُ انقَلَبُواْ فَكِهِينَ ﴿۳۱﴾ |
و چون مؤمنان را مىديدند مىگفتند اينها [جماعتى] گمراهند (۳۲) | | وَإِذَا رَأَوْهُمْ قَالُوا إِنَّ هَؤُلَاء لَضَالُّونَ ﴿۳۲﴾ |
و حال آنكه آنان براى بازرسى [كار]شان فرستاده نشده بودند (۳۳) | | وَمَا أُرْسِلُوا عَلَيْهِمْ حَافِظِينَ ﴿۳۳﴾ |
و[لى] امروز مؤمنانند كه بر كافران خنده مىزنند (۳۴) | | فَالْيَوْمَ الَّذِينَ آمَنُواْ مِنَ الْكُفَّارِ يَضْحَكُونَ ﴿۳۴﴾ |
بر تختها[ى خود نشسته] نظاره مىكنند (۳۵) | | عَلَى الْأَرَائِكِ يَنظُرُونَ ﴿۳۵﴾ |
[تا ببينند] آيا كافران به پاداش آنچه مىكردند رسيدهاند (۳۶) | | هَلْ ثُوِّبَ الْكُفَّارُ مَا كَانُوا يَفْعَلُونَ ﴿۳۶﴾ |
سوره ۸۴: الانشقاق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آنگاه كه آسمان زهم بشكافد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِذَا السَّمَاء انشَقَّتْ ﴿۱﴾
|
و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد (۲) | | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۲﴾ |
و آنگاه كه زمين كشيده شود (۳) | | وَإِذَا الْأَرْضُ مُدَّتْ ﴿۳﴾ |
و آنچه را كه در آن است بيرون افكند و تهى شود (۴) | | وَأَلْقَتْ مَا فِيهَا وَتَخَلَّتْ ﴿۴﴾ |
و پروردگارش را فرمان برد و [چنين] سزد (۵) | | وَأَذِنَتْ لِرَبِّهَا وَحُقَّتْ ﴿۵﴾ |
اى انسان حقا كه تو به سوى پروردگار خود بسختى در تلاشى و او را ملاقات خواهى كرد (۶) | | يَا أَيُّهَا الْإِنسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلَى رَبِّكَ كَدْحًا فَمُلَاقِيهِ ﴿۶﴾ |
اما كسى كه كارنامهاش به دست راستش داده شود (۷) | | فَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ بِيَمِينِهِ ﴿۷﴾ |
بزودىاش حسابى بس آسان كنند (۸) | | فَسَوْفَ يُحَاسَبُ حِسَابًا يَسِيرًا ﴿۸﴾ |
و شادمان به سوى كسانش باز گردد (۹) | | وَيَنقَلِبُ إِلَى أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۹﴾ |
و اما كسى كه كارنامهاش از پشتسرش به او داده شود (۱۰) | | وَأَمَّا مَنْ أُوتِيَ كِتَابَهُ وَرَاء ظَهْرِهِ ﴿۱۰﴾ |
زودا كه هلاك [خويش] خواهد (۱۱) | | فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُورًا ﴿۱۱﴾ |
و در آتش افروخته درآيد (۱۲) | | وَيَصْلَى سَعِيرًا ﴿۱۲﴾ |
او در [ميان] خانواده خود شادمان بود (۱۳) | | إِنَّهُ كَانَ فِي أَهْلِهِ مَسْرُورًا ﴿۱۳﴾ |
او مىپنداشت كه هرگز برنخواهد گشت (۱۴) | | إِنَّهُ ظَنَّ أَن لَّن يَحُورَ ﴿۱۴﴾ |
آرى در حقيقت پروردگارش به او بينا بود (۱۵) | | بَلَى إِنَّ رَبَّهُ كَانَ بِهِ بَصِيرًا ﴿۱۵﴾ |
نه نه سوگند به شفق (۱۶) | | فَلَا أُقْسِمُ بِالشَّفَقِ ﴿۱۶﴾ |
سوگند به شب و آنچه [شب] فروپوشاند (۱۷) | | وَاللَّيْلِ وَمَا وَسَقَ ﴿۱۷﴾ |
سوگند به ماه چون [ب در] تمام شود (۱۸) | | وَالْقَمَرِ إِذَا اتَّسَقَ ﴿۱۸﴾ |
كه قطعا از حالى به حالى برخواهيد نشست (۱۹) | | لَتَرْكَبُنَّ طَبَقًا عَن طَبَقٍ ﴿۱۹﴾ |
پس چرا آنان باور نمىدارند (۲۰) | | فَمَا لَهُمْ لَا يُؤْمِنُونَ ﴿۲۰﴾ |
و چون بر آنان قرآن تلاوت مىشود چهره بر خاك نمىسايند (۲۱) | | وَإِذَا قُرِئَ عَلَيْهِمُ الْقُرْآنُ لَا يَسْجُدُونَ ﴿۲۱﴾ |
[نه] بلكه آنان كه كفر ورزيدهاند تكذيب مىكنند (۲۲) | | بَلِ الَّذِينَ كَفَرُواْ يُكَذِّبُونَ ﴿۲۲﴾ |
و خدا به آنچه در سينه دارند داناتر است (۲۳) | | وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا يُوعُونَ ﴿۲۳﴾ |
پس آنان را از عذابى دردناك خبر ده (۲۴) | | فَبَشِّرْهُم بِعَذَابٍ أَلِيمٍ ﴿۲۴﴾ |
مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند كه آنان را پاداشى بىمنتخواهد بود (۲۵) | | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُواْ وَعَمِلُواْ الصَّالِحَاتِ لَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ﴿۲۵﴾ |
سوره ۸۵: البروج
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به آسمان آكنده ز برج (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالسَّمَاء ذَاتِ الْبُرُوجِ ﴿۱﴾
|
و به روز موعود (۲) | | وَالْيَوْمِ الْمَوْعُودِ ﴿۲﴾ |
و به گواه و مورد گواهى (۳) | | وَشَاهِدٍ وَمَشْهُودٍ ﴿۳﴾ |
مرگ بر آدمسوزان خندق (۴) | | قُتِلَ أَصْحَابُ الْأُخْدُودِ ﴿۴﴾ |
همان آتش مايهدار [و انبوه] (۵) | | النَّارِ ذَاتِ الْوَقُودِ ﴿۵﴾ |
آنگاه كه آنان بالاى آن [خندق به تماشا] نشسته بودند (۶) | | إِذْ هُمْ عَلَيْهَا قُعُودٌ ﴿۶﴾ |
و خود بر آنچه بر [سر] مؤمنان مىآوردند گواه بودند (۷) | | وَهُمْ عَلَى مَا يَفْعَلُونَ بِالْمُؤْمِنِينَ شُهُودٌ ﴿۷﴾ |
و بر آنان عيبى نگرفته بودند جز اينكه به خداى ارجمند ستوده ايمان آورده بودند (۸) | | وَمَا نَقَمُوا مِنْهُمْ إِلَّا أَن يُؤْمِنُوا بِاللَّهِ الْعَزِيزِ الْحَمِيدِ ﴿۸﴾ |
همان [خدايى] كه فرمانروايى آسمانها و زمين از آن اوست و خدا[ست كه] بر هر چيزى گواه است (۹) | | الَّذِي لَهُ مُلْكُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَاللَّهُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ ﴿۹﴾ |
كسانى كه مردان و زنان مؤمن را آزار كرده و بعد توبه نكردهاند ايشان راست عذاب جهنم و ايشان راست عذاب سوزان (۱۰) | | إِنَّ
الَّذِينَ فَتَنُوا الْمُؤْمِنِينَ وَالْمُؤْمِنَاتِ ثُمَّ لَمْ يَتُوبُوا
فَلَهُمْ عَذَابُ جَهَنَّمَ وَلَهُمْ عَذَابُ الْحَرِيقِ ﴿۱۰﴾ |
كسانى
كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كردهاند براى آنان باغهايى است كه از زير
[درختان] آن جويها روان است اين است [همان] رستگارى بزرگ (۱۱) | | إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ لَهُمْ جَنَّاتٌ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ ذَلِكَ الْفَوْزُ الْكَبِيرُ ﴿۱۱﴾ |
آرى عقاب پروردگارت سختسنگين است (۱۲) | | إِنَّ بَطْشَ رَبِّكَ لَشَدِيدٌ ﴿۱۲﴾ |
هم اوست كه [آفرينش را] آغاز مىكند و بازمىگرداند (۱۳) | | إِنَّهُ هُوَ يُبْدِئُ وَيُعِيدُ ﴿۱۳﴾ |
و اوست آن آمرزنده دوستدار [مؤمنان] (۱۴) | | وَهُوَ الْغَفُورُ الْوَدُودُ ﴿۱۴﴾ |
صاحب ارجمند عرش (۱۵) | | ذُو الْعَرْشِ الْمَجِيدُ ﴿۱۵﴾ |
هر چه را بخواهد انجام مىدهد (۱۶) | | فَعَّالٌ لِّمَا يُرِيدُ ﴿۱۶﴾ |
آيا حديث [آن] سپاهيان (۱۷) | | هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْجُنُودِ ﴿۱۷﴾ |
فرعون و ثمود بر تو آمد (۱۸) | | فِرْعَوْنَ وَثَمُودَ ﴿۱۸﴾ |
[نه] بلكه آنان كه كافر شدهاند در تكذيباند (۱۹) | | بَلِ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي تَكْذِيبٍ ﴿۱۹﴾ |
با آنكه خدا از هر سو بر ايشان محيط است (۲۰) | | وَاللَّهُ مِن وَرَائِهِم مُّحِيطٌ ﴿۲۰﴾ |
آرى آن قرآنى ارجمند است (۲۱) | | بَلْ هُوَ قُرْآنٌ مَّجِيدٌ ﴿۲۱﴾ |
كه در لوحى محفوظ است (۲۲) | | فِي لَوْحٍ مَّحْفُوظٍ ﴿۲۲﴾ |
سوره ۸۶: الطارق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به آسمان و آن اختر شبگرد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالسَّمَاء وَالطَّارِقِ ﴿۱﴾
|
و تو چه دانى كه اختر شبگرد چيست (۲) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الطَّارِقُ ﴿۲﴾ |
آن اختر فروزان (۳) | | النَّجْمُ الثَّاقِبُ ﴿۳﴾ |
هيچ كس نيست مگر اينكه نگاهبانى بر او [گماشته شده] است (۴) | | إِن كُلُّ نَفْسٍ لَّمَّا عَلَيْهَا حَافِظٌ ﴿۴﴾ |
پس انسان بايد بنگرد كه از چه آفريده شده است (۵) | | فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ مِمَّ خُلِقَ ﴿۵﴾ |
از آب جهندهاى خلق شده (۶) | | خُلِقَ مِن مَّاء دَافِقٍ ﴿۶﴾ |
[كه] از صلب مرد و ميان استخوانهاى سينه زن بيرون مىآيد (۷) | | يَخْرُجُ مِن بَيْنِ الصُّلْبِ وَالتَّرَائِبِ ﴿۷﴾ |
در حقيقت او [= خدا] بر بازگردانيدن وى بخوبى تواناست (۸) | | إِنَّهُ عَلَى رَجْعِهِ لَقَادِرٌ ﴿۸﴾ |
آن روز كه رازها [همه] فاش شود (۹) | | يَوْمَ تُبْلَى السَّرَائِرُ ﴿۹﴾ |
پس او را نه نيرويى ماند و نه يارى (۱۰) | | فَمَا لَهُ مِن قُوَّةٍ وَلَا نَاصِرٍ ﴿۱۰﴾ |
سوگند به آسمان بارشانگيز (۱۱) | | وَالسَّمَاء ذَاتِ الرَّجْعِ ﴿۱۱﴾ |
سوگند به زمين شكافدار [آماده كشت] (۱۲) | | وَالْأَرْضِ ذَاتِ الصَّدْعِ ﴿۱۲﴾ |
[كه] در حقيقت قرآن گفتارى قاطع و روشنگر است (۱۳) | | إِنَّهُ لَقَوْلٌ فَصْلٌ ﴿۱۳﴾ |
و آن شوخى نيست (۱۴) | | وَمَا هُوَ بِالْهَزْلِ ﴿۱۴﴾ |
آنان دست به نيرنگ مىزنند (۱۵) | | إِنَّهُمْ يَكِيدُونَ كَيْدًا ﴿۱۵﴾ |
و [من نيز] دست به نيرنگ مىزنم (۱۶) | | وَأَكِيدُ كَيْدًا ﴿۱۶﴾ |
پس كافران را مهلت ده و كمى آنان را به حال خود واگذار (۱۷) | | فَمَهِّلِ الْكَافِرِينَ أَمْهِلْهُمْ رُوَيْدًا ﴿۱۷﴾ |
سوره ۸۷: الأعلى
به نام خداوند رحمتگر مهربان
نام پروردگار والاى خود را به پاكى بستاى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
سَبِّحِ اسْمَ رَبِّكَ الْأَعْلَى ﴿۱﴾
|
همان كه آفريد و هماهنگى بخشيد (۲) | | الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّى ﴿۲﴾ |
و آنكه اندازهگيرى كرد و راه نمود (۳) | | وَالَّذِي قَدَّرَ فَهَدَى ﴿۳﴾ |
و آنكه چمنزار را برآورد (۴) | | وَالَّذِي أَخْرَجَ الْمَرْعَى ﴿۴﴾ |
و پس [از چندى] آن را خاشاكى تيرهگون گردانيد (۵) | | فَجَعَلَهُ غُثَاء أَحْوَى ﴿۵﴾ |
ما بزودى [آيات خود را به وسيله سروش غيبى] بر تو خواهيم خواند تا فراموش نكنى (۶) | | سَنُقْرِؤُكَ فَلَا تَنسَى ﴿۶﴾ |
جز آنچه خدا خواهد كه او آشكار و آنچه را كه نهان است مىداند (۷) | | إِلَّا مَا شَاء اللَّهُ إِنَّهُ يَعْلَمُ الْجَهْرَ وَمَا يَخْفَى ﴿۷﴾ |
و براى تو آسانترين [راه] را فراهم مىگردانيم (۸) | | وَنُيَسِّرُكَ لِلْيُسْرَى ﴿۸﴾ |
پس پند ده اگر پند سود بخشد (۹) | | فَذَكِّرْ إِن نَّفَعَتِ الذِّكْرَى ﴿۹﴾ |
آن كس كه ترسد بزودى عبرت گيرد (۱۰) | | سَيَذَّكَّرُ مَن يَخْشَى ﴿۱۰﴾ |
و نگونبختخود را از آن دور مىدارد (۱۱) | | وَيَتَجَنَّبُهَا الْأَشْقَى ﴿۱۱﴾ |
همان كس كه در آتشى بزرگ در آيد (۱۲) | | الَّذِي يَصْلَى النَّارَ الْكُبْرَى ﴿۱۲﴾ |
آنگاه نه در آن مىميرد و نه زندگانى مىيابد (۱۳) | | ثُمَّ لَا يَمُوتُ فِيهَا وَلَا يَحْيَى ﴿۱۳﴾ |
رستگار آن كس كه خود را پاك گردانيد (۱۴) | | قَدْ أَفْلَحَ مَن تَزَكَّى ﴿۱۴﴾ |
و نام پروردگارش را ياد كرد و نماز گزارد (۱۵) | | وَذَكَرَ اسْمَ رَبِّهِ فَصَلَّى ﴿۱۵﴾ |
ليكن [شما] زندگى دنيا را بر مىگزينيد (۱۶) | | بَلْ تُؤْثِرُونَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ﴿۱۶﴾ |
با آنكه [جهان] آخرت نيكوتر و پايدارتر است (۱۷) | | وَالْآخِرَةُ خَيْرٌ وَأَبْقَى ﴿۱۷﴾ |
قطعا در صحيفههاى گذشته اين [معنى] هست (۱۸) | | إِنَّ هَذَا لَفِي الصُّحُفِ الْأُولَى ﴿۱۸﴾ |
صحيفههاى ابراهيم و موسى (۱۹) | | صُحُفِ إِبْرَاهِيمَ وَمُوسَى ﴿۱۹﴾ |
سوره ۸۸: الغاشية
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آيا خبر غاشيه به تو رسيده است (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ الْغَاشِيَةِ ﴿۱﴾
|
در آن روز چهرههايى زبونند (۲) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ خَاشِعَةٌ ﴿۲﴾ |
كه تلاش كرده رنج [بيهوده] بردهاند (۳) | | عَامِلَةٌ نَّاصِبَةٌ ﴿۳﴾ |
[ناچار] در آتشى سوزان درآيند (۴) | | تَصْلَى نَارًا حَامِيَةً ﴿۴﴾ |
از چشمهاى داغ نوشانيده شوند (۵) | | تُسْقَى مِنْ عَيْنٍ آنِيَةٍ ﴿۵﴾ |
خوراكى جز خار خشك ندارند (۶) | | لَّيْسَ لَهُمْ طَعَامٌ إِلَّا مِن ضَرِيعٍ ﴿۶﴾ |
[كه] نه فربه كند و نه گرسنگى را باز دارد (۷) | | لَا يُسْمِنُ وَلَا يُغْنِي مِن جُوعٍ ﴿۷﴾ |
در آن روز چهرههايى شادابند (۸) | | وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ نَّاعِمَةٌ ﴿۸﴾ |
از كوشش خود خشنودند (۹) | | لِسَعْيِهَا رَاضِيَةٌ ﴿۹﴾ |
در بهشت بريناند (۱۰) | | فِي جَنَّةٍ عَالِيَةٍ ﴿۱۰﴾ |
سخن بيهودهاى در آنجا نشنوند (۱۱) | | لَّا تَسْمَعُ فِيهَا لَاغِيَةً ﴿۱۱﴾ |
در آن چشمهاى روان باشد (۱۲) | | فِيهَا عَيْنٌ جَارِيَةٌ ﴿۱۲﴾ |
تختهايى بلند در آنجاست (۱۳) | | فِيهَا سُرُرٌ مَّرْفُوعَةٌ ﴿۱۳﴾ |
و قدحهايى نهاده شده (۱۴) | | وَأَكْوَابٌ مَّوْضُوعَةٌ ﴿۱۴﴾ |
و بالشهايى پهلوى هم [چيده] (۱۵) | | وَنَمَارِقُ مَصْفُوفَةٌ ﴿۱۵﴾ |
و فرشهايى [زربفت] گسترده (۱۶) | | وَزَرَابِيُّ مَبْثُوثَةٌ ﴿۱۶﴾ |
آيا به شتر نمىنگرند كه چگونه آفريده شده (۱۷) | | أَفَلَا يَنظُرُونَ إِلَى الْإِبِلِ كَيْفَ خُلِقَتْ ﴿۱۷﴾ |
و به آسمان كه چگونه برافراشته شده (۱۸) | | وَإِلَى السَّمَاء كَيْفَ رُفِعَتْ ﴿۱۸﴾ |
و به كوهها كه چگونه برپا داشته شده (۱۹) | | وَإِلَى الْجِبَالِ كَيْفَ نُصِبَتْ ﴿۱۹﴾ |
و به زمين كه چگونه گسترده شده است (۲۰) | | وَإِلَى الْأَرْضِ كَيْفَ سُطِحَتْ ﴿۲۰﴾ |
پس تذكر ده كه تو تنها تذكردهندهاى (۲۱) | | فَذَكِّرْ إِنَّمَا أَنتَ مُذَكِّرٌ ﴿۲۱﴾ |
بر آنان تسلطى ندارى (۲۲) | | لَّسْتَ عَلَيْهِم بِمُصَيْطِرٍ ﴿۲۲﴾ |
مگر كسى كه روى بگرداند و كفر ورزد (۲۳) | | إِلَّا مَن تَوَلَّى وَكَفَرَ ﴿۲۳﴾ |
كه خدا او را به آن عذاب بزرگتر عذاب كند (۲۴) | | فَيُعَذِّبُهُ اللَّهُ الْعَذَابَ الْأَكْبَرَ ﴿۲۴﴾ |
در حقيقت بازگشت آنان به سوى ماست (۲۵) | | إِنَّ إِلَيْنَا إِيَابَهُمْ ﴿۲۵﴾ |
آنگاه حساب [خواستن از] آنان به عهده ماست (۲۶) | | ثُمَّ إِنَّ عَلَيْنَا حِسَابَهُمْ ﴿۲۶﴾ |
سوره ۸۹: الفجر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به سپيدهدم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالْفَجْرِ ﴿۱﴾
|
و به شبهاى دهگانه (۲) | | وَلَيَالٍ عَشْرٍ ﴿۲﴾ |
و به جفت و تاق (۳) | | وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿۳﴾ |
و به شب وقتى سپرى شود (۴) | | وَاللَّيْلِ إِذَا يَسْرِ ﴿۴﴾ |
آيا در اين براى خردمند [نياز به] سوگندى [ديگر] است (۵) | | هَلْ فِي ذَلِكَ قَسَمٌ لِّذِي حِجْرٍ ﴿۵﴾ |
مگر ندانستهاى كه پروردگارت با عاد چه كرد (۶) | | أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ |
با عمارات ستوندار ارم (۷) | | إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿۷﴾ |
كه مانندش در شهرها ساخته نشده بود (۸) | | الَّتِي لَمْ يُخْلَقْ مِثْلُهَا فِي الْبِلَادِ ﴿۸﴾ |
و با ثمود همانان كه در دره تختهسنگها را مىبريدند (۹) | | وَثَمُودَ الَّذِينَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿۹﴾ |
و با فرعون صاحب خرگاهها [و بناهاى بلند] (۱۰) | | وَفِرْعَوْنَ ذِي الْأَوْتَادِ ﴿۱۰﴾ |
همانان كه در شهرها سر به طغيان برداشتند (۱۱) | | الَّذِينَ طَغَوْا فِي الْبِلَادِ ﴿۱۱﴾ |
و در آنها بسيار تبهكارى كردند (۱۲) | | فَأَكْثَرُوا فِيهَا الْفَسَادَ ﴿۱۲﴾ |
[تا آنكه] پروردگارت بر سر آنان تازيانه عذاب را فرونواخت (۱۳) | | فَصَبَّ عَلَيْهِمْ رَبُّكَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿۱۳﴾ |
زيرا پروردگار تو سخت در كمين است (۱۴) | | إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿۱۴﴾ |
اما انسان هنگامى كه پروردگارش وى را مىآزمايد و عزيزش مىدارد و نعمت فراوان به او مىدهد مىگويد پروردگارم مرا گرامى داشته است (۱۵) | | فَأَمَّا الْإِنسَانُ إِذَا مَا ابْتَلَاهُ رَبُّهُ فَأَكْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَكْرَمَنِ ﴿۱۵﴾ |
و اما چون وى را مىآزمايد و روزىاش را بر او تنگ مىگرداند مىگويد پروردگارم مرا خوار كرده است (۱۶) | | وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ ﴿۱۶﴾ |
ولى نه بلكه يتيم را نمىنوازيد (۱۷) | | كَلَّا بَل لَّا تُكْرِمُونَ الْيَتِيمَ ﴿۱۷﴾ |
و بر خوراك[دادن] بينوا همديگر را بر نمىانگيزيد (۱۸) | | وَلَا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۱۸﴾ |
و ميراث [ضعيفان] را چپاولگرانه مىخوريد (۱۹) | | وَتَأْكُلُونَ التُّرَاثَ أَكْلًا لَّمًّا ﴿۱۹﴾ |
و مال را دوست داريد دوست داشتنى بسيار (۲۰) | | وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿۲۰﴾ |
نه چنان است آنگاه كه زمين سخت در هم كوبيده شود (۲۱) | | كَلَّا إِذَا دُكَّتِ الْأَرْضُ دَكًّا دَكًّا ﴿۲۱﴾ |
و [فرمان] پروردگارت و فرشته[ها] صفدرصف آيند (۲۲) | | وَجَاء رَبُّكَ وَالْمَلَكُ صَفًّا صَفًّا ﴿۲۲﴾ |
و جهنم را در آن روز [حاضر] آورند آن روز است كه انسان پند گيرد و[لى] كجا او را جاى پندگرفتن باشد (۲۳) | | وَجِيءَ يَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ يَوْمَئِذٍ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّكْرَى ﴿۲۳﴾ |
گويد كاش براى زندگانى خود [چيزى] پيش فرستاده بودم (۲۴) | | يَقُولُ يَا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَيَاتِي ﴿۲۴﴾ |
پس در آن روز هيچ كس چون عذابكردن او عذاب نكند (۲۵) | | فَيَوْمَئِذٍ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿۲۵﴾ |
و هيچ كس چون دربندكشيدن او دربند نكشد (۲۶) | | وَلَا يُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿۲۶﴾ |
اى نفس مطمئنه (۲۷) | | يَا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ ﴿۲۷﴾ |
خشنود و خداپسند به سوى پروردگارت بازگرد (۲۸) | | ارْجِعِي إِلَى رَبِّكِ رَاضِيَةً مَّرْضِيَّةً ﴿۲۸﴾ |
و در ميان بندگان من درآى (۲۹) | | فَادْخُلِي فِي عِبَادِي ﴿۲۹﴾ |
و در بهشت من داخل شو (۳۰) | | وَادْخُلِي جَنَّتِي ﴿۳۰﴾ |
سوره ۹۰: البلد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به اين شهر (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
لَا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۱﴾
|
و حال آنكه تو در اين شهر جاى دارى (۲) | | وَأَنتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿۲﴾ |
سوگند به پدرى [چنان] و آن كسى را كه به وجود آورد (۳) | | وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿۳﴾ |
براستى كه انسان را در رنج آفريدهايم (۴) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي كَبَدٍ ﴿۴﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس هرگز بر او دست نتواند يافت (۵) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّن يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾ |
گويد مال فراوانى تباه كردم (۶) | | يَقُولُ أَهْلَكْتُ مَالًا لُّبَدًا ﴿۶﴾ |
آيا پندارد كه هيچ كس او را نديده است (۷) | | أَيَحْسَبُ أَن لَّمْ يَرَهُ أَحَدٌ ﴿۷﴾ |
آيا دو چشمش ندادهايم (۸) | | أَلَمْ نَجْعَل لَّهُ عَيْنَيْنِ ﴿۸﴾ |
و زبانى و دو لب (۹) | | وَلِسَانًا وَشَفَتَيْنِ ﴿۹﴾ |
و هر دو راه [خير و شر] را بدو نموديم (۱۰) | | وَهَدَيْنَاهُ النَّجْدَيْنِ ﴿۱۰﴾ |
و[لى] نخواست از گردنه [عاقبتنگرى] بالا رود (۱۱) | | فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ ﴿۱۱﴾ |
و تو چه دانى كه آن گردنه [سخت] چيست (۱۲) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْعَقَبَةُ ﴿۱۲﴾ |
بندهاى را آزادكردن (۱۳) | | فَكُّ رَقَبَةٍ ﴿۱۳﴾ |
يا در روز گرسنگى طعامدادن (۱۴) | | أَوْ إِطْعَامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ ﴿۱۴﴾ |
به يتيمى خويشاوند (۱۵) | | يَتِيمًا ذَا مَقْرَبَةٍ ﴿۱۵﴾ |
يا بينوايى خاكنشين (۱۶) | | أَوْ مِسْكِينًا ذَا مَتْرَبَةٍ ﴿۱۶﴾ |
علاوه بر اين از زمره كسانى باشد كه گرويده و يكديگر را به شكيبايى و مهربانى سفارش كردهاند (۱۷) | | ثُمَّ كَانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ ﴿۱۷﴾ |
اينانند خجستگان (۱۸) | | أُوْلَئِكَ أَصْحَابُ الْمَيْمَنَةِ ﴿۱۸﴾ |
و كسانى كه به انكار نشانههاى ما پرداختهاند آنانند ناخجستگان شوم (۱۹) | | وَالَّذِينَ كَفَرُوا بِآيَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَةِ ﴿۱۹﴾ |
بر آنان آتشى سرپوشيده احاطه دارد (۲۰) | | عَلَيْهِمْ نَارٌ مُّؤْصَدَةٌ ﴿۲۰﴾ |
سوره ۹۱: الشمس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به خورشيد و تابندگىاش (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالشَّمْسِ وَضُحَاهَا ﴿۱﴾
|
سوگند به ماه چون پى [خورشيد] رود (۲) | | وَالْقَمَرِ إِذَا تَلَاهَا ﴿۲﴾ |
سوگند به روز چون [زمين را] روشن گرداند (۳) | | وَالنَّهَارِ إِذَا جَلَّاهَا ﴿۳﴾ |
سوگند به شب چو پرده بر آن پوشد (۴) | | وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَاهَا ﴿۴﴾ |
سوگند به آسمان و آن كس كه آن را برافراشت (۵) | | وَالسَّمَاء وَمَا بَنَاهَا ﴿۵﴾ |
سوگند به زمين و آن كس كه آن را گسترد (۶) | | وَالْأَرْضِ وَمَا طَحَاهَا ﴿۶﴾ |
سوگند به نفس و آن كس كه آن را درست كرد (۷) | | وَنَفْسٍ وَمَا سَوَّاهَا ﴿۷﴾ |
سپس پليدكارى و پرهيزگارىاش را به آن الهام كرد (۸) | | فَأَلْهَمَهَا فُجُورَهَا وَتَقْوَاهَا ﴿۸﴾ |
كه هر كس آن را پاك گردانيد قطعا رستگار شد (۹) | | قَدْ أَفْلَحَ مَن زَكَّاهَا ﴿۹﴾ |
و هر كه آلودهاش ساخت قطعا درباخت (۱۰) | | وَقَدْ خَابَ مَن دَسَّاهَا ﴿۱۰﴾ |
[قوم] ثمود به سبب طغيان خود به تكذيب پرداختند (۱۱) | | كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْوَاهَا ﴿۱۱﴾ |
آنگاه كه شقىترينشان بر[پا] خاست (۱۲) | | إِذِ انبَعَثَ أَشْقَاهَا ﴿۱۲﴾ |
پس فرستاده خدا به آنان گفت زنهار مادهشتر خدا و [نوبت] آبخوردنش را [حرمت نهيد] (۱۳) | | فَقَالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ نَاقَةَ اللَّهِ وَسُقْيَاهَا ﴿۱۳﴾ |
و[لى] دروغزنش خواندند و آن [مادهشتر] را پى كردند و پروردگارشان به [سزاى] گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاك يكسان كرد (۱۴) | | فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُم بِذَنبِهِمْ فَسَوَّاهَا ﴿۱۴﴾ |
و از پيامد كار خويش بيمى به خود راه نداد (۱۵) | | وَلَا يَخَافُ عُقْبَاهَا ﴿۱۵﴾ |
سوره ۹۲: الليل
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به شب چون پرده افكند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَاللَّيْلِ إِذَا يَغْشَى ﴿۱﴾
|
سوگند به روز چون جلوهگرى آغازد (۲) | | وَالنَّهَارِ إِذَا تَجَلَّى ﴿۲﴾ |
و [سوگند به] آنكه نر و ماده را آفريد (۳) | | وَمَا خَلَقَ الذَّكَرَ وَالْأُنثَى ﴿۳﴾ |
كه همانا تلاش شما پراكنده است (۴) | | إِنَّ سَعْيَكُمْ لَشَتَّى ﴿۴﴾ |
اما آنكه [حق خدا را] داد و پروا داشت (۵) | | فَأَمَّا مَن أَعْطَى وَاتَّقَى ﴿۵﴾ |
و [پاداش] نيكوتر را تصديق كرد (۶) | | وَصَدَّقَ بِالْحُسْنَى ﴿۶﴾ |
بزودى راه آسانى پيش پاى او خواهيم گذاشت (۷) | | فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْيُسْرَى ﴿۷﴾ |
و اما آنكه بخل ورزيد و خود را بىنياز ديد (۸) | | وَأَمَّا مَن بَخِلَ وَاسْتَغْنَى ﴿۸﴾ |
و [پاداش] نيكوتر را به دروغ گرفت (۹) | | وَكَذَّبَ بِالْحُسْنَى ﴿۹﴾ |
بزودى راه دشوارى به او خواهيم نمود (۱۰) | | فَسَنُيَسِّرُهُ لِلْعُسْرَى ﴿۱۰﴾ |
و چون هلاك شد [ديگر] مال او به كارش نمىآيد (۱۱) | | وَمَا يُغْنِي عَنْهُ مَالُهُ إِذَا تَرَدَّى ﴿۱۱﴾ |
همانا هدايت بر ماست (۱۲) | | إِنَّ عَلَيْنَا لَلْهُدَى ﴿۱۲﴾ |
و در حقيقت دنيا و آخرت از آن ماست (۱۳) | | وَإِنَّ لَنَا لَلْآخِرَةَ وَالْأُولَى ﴿۱۳﴾ |
پس شما را به آتشى كه زبانه مىكشد هشدار دادم (۱۴) | | فَأَنذَرْتُكُمْ نَارًا تَلَظَّى ﴿۱۴﴾ |
جز نگونبختتر[ين مردم] در آن درنيايد (۱۵) | | لَا يَصْلَاهَا إِلَّا الْأَشْقَى ﴿۱۵﴾ |
همان كه تكذيب كرد و رخ برتافت (۱۶) | | الَّذِي كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۶﴾ |
و پاكرفتارتر[ين مردم] از آن دور داشته خواهد شد (۱۷) | | وَسَيُجَنَّبُهَا الْأَتْقَى ﴿۱۷﴾ |
همان كه مال خود را مىدهد [براى آنكه] پاك شود (۱۸) | | الَّذِي يُؤْتِي مَالَهُ يَتَزَكَّى ﴿۱۸﴾ |
و هيچ كس را به قصد پاداشيافتن نعمت نمىبخشد (۱۹) | | وَمَا لِأَحَدٍ عِندَهُ مِن نِّعْمَةٍ تُجْزَى ﴿۱۹﴾ |
جز خواستن رضاى پروردگارش كه بسى برتر است [منظورى ندارد] (۲۰) | | إِلَّا ابْتِغَاء وَجْهِ رَبِّهِ الْأَعْلَى ﴿۲۰﴾ |
و قطعا بزودى خشنود خواهد شد (۲۱) | | وَلَسَوْفَ يَرْضَى ﴿۲۱﴾ |
سوره ۹۳: الضحى
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به روشنايى روز (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالضُّحَى ﴿۱﴾
|
سوگند به شب چون آرام گيرد (۲) | | وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى ﴿۲﴾ |
[كه] پروردگارت تو را وانگذاشته و دشمن نداشته است (۳) | | مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَمَا قَلَى ﴿۳﴾ |
و قطعا آخرت براى تو از دنيا نيكوتر خواهد بود (۴) | | وَلَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَّكَ مِنَ الْأُولَى ﴿۴﴾ |
و بزودى پروردگارت تو را عطا خواهد داد تا خرسند گردى (۵) | | وَلَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى ﴿۵﴾ |
مگر نه تو را يتيم يافت پس پناه داد (۶) | | أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى ﴿۶﴾ |
و تو را سرگشته يافت پس هدايت كرد (۷) | | وَوَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى ﴿۷﴾ |
و تو را تنگدستيافت و بىنياز گردانيد (۸) | | وَوَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى ﴿۸﴾ |
و اما [تو نيز به پاس نعمت ما] يتيم را ميازار (۹) | | فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ ﴿۹﴾ |
و گدا را مران (۱۰) | | وَأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ ﴿۱۰﴾ |
و از نعمت پروردگار خويش [با مردم] سخن گوى (۱۱) | | وَأَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۹۴: الشرح
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آيا براى تو سينهات را نگشادهايم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
أَلَمْ نَشْرَحْ لَكَ صَدْرَكَ ﴿۱﴾
|
و بار گرانت را از [دوش] تو برنداشتيم (۲) | | وَوَضَعْنَا عَنكَ وِزْرَكَ ﴿۲﴾ |
[بارى] كه [گويى] پشت تو را شكست (۳) | | الَّذِي أَنقَضَ ظَهْرَكَ ﴿۳﴾ |
و نامت را براى تو بلند گردانيديم (۴) | | وَرَفَعْنَا لَكَ ذِكْرَكَ ﴿۴﴾ |
پس [بدان كه] با دشوارى آسانى است (۵) | | فَإِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۵﴾ |
آرى با دشوارى آسانى است (۶) | | إِنَّ مَعَ الْعُسْرِ يُسْرًا ﴿۶﴾ |
پس چون فراغتيافتى به طاعت دركوش (۷) | | فَإِذَا فَرَغْتَ فَانصَبْ ﴿۷﴾ |
و با اشتياق به سوى پروردگارت روى آور (۸) | | وَإِلَى رَبِّكَ فَارْغَبْ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۵: التين
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به انجير و زيتون (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالتِّينِ وَالزَّيْتُونِ ﴿۱﴾
|
و طور سينا (۲) | | وَطُورِ سِينِينَ ﴿۲﴾ |
و اين شهر امن [و امان] (۳) | | وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِينِ ﴿۳﴾ |
[كه] براستى انسان را در نيكوترين اعتدال آفريديم (۴) | | لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنسَانَ فِي أَحْسَنِ تَقْوِيمٍ ﴿۴﴾ |
سپس او را به پستترين [مراتب] پستى بازگردانيديم (۵) | | ثُمَّ رَدَدْنَاهُ أَسْفَلَ سَافِلِينَ ﴿۵﴾ |
مگر كسانى را كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند كه پاداشى بىمنتخواهند داشت (۶) | | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ فَلَهُمْ أَجْرٌ غَيْرُ مَمْنُونٍ ﴿۶﴾ |
پس چه چيز تو را بعد [از اين] به تكذيب جزا وامىدارد (۷) | | فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعْدُ بِالدِّينِ ﴿۷﴾ |
آيا خدا نيكوترين داوران نيست (۸) | | أَلَيْسَ اللَّهُ بِأَحْكَمِ الْحَاكِمِينَ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۶: العلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بخوان به نام پروردگارت كه آفريد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِي خَلَقَ ﴿۱﴾
|
انسان را از علق آفريد (۲) | | خَلَقَ الْإِنسَانَ مِنْ عَلَقٍ ﴿۲﴾ |
بخوان و پروردگار تو كريمترين [كريمان] است (۳) | | اقْرَأْ وَرَبُّكَ الْأَكْرَمُ ﴿۳﴾ |
همان كس كه به وسيله قلم آموخت (۴) | | الَّذِي عَلَّمَ بِالْقَلَمِ ﴿۴﴾ |
آنچه را كه انسان نمىدانست [بتدريج به او] آموخت (۵) | | عَلَّمَ الْإِنسَانَ مَا لَمْ يَعْلَمْ ﴿۵﴾ |
حقا كه انسان سركشى مىكند (۶) | | كَلَّا إِنَّ الْإِنسَانَ لَيَطْغَى ﴿۶﴾ |
همين كه خود را بىنياز پندارد (۷) | | أَن رَّآهُ اسْتَغْنَى ﴿۷﴾ |
در حقيقت بازگشت به سوى پروردگار توست (۸) | | إِنَّ إِلَى رَبِّكَ الرُّجْعَى ﴿۸﴾ |
آيا ديدى آن كس را كه باز مىداشت (۹) | | أَرَأَيْتَ الَّذِي يَنْهَى ﴿۹﴾ |
بندهاى را آنگاه كه نماز مىگزارد (۱۰) | | عَبْدًا إِذَا صَلَّى ﴿۱۰﴾ |
چه پندارى اگر او بر هدايت باشد (۱۱) | | أَرَأَيْتَ إِن كَانَ عَلَى الْهُدَى ﴿۱۱﴾ |
يا به پرهيزگارى وادارد [براى او بهتر نيست] (۱۲) | | أَوْ أَمَرَ بِالتَّقْوَى ﴿۱۲﴾ |
[و باز] آيا چه پندارى [كه] اگر او به تكذيب پردازد و روى برگرداند [چه كيفرى در پيش دارد] (۱۳) | | أَرَأَيْتَ إِن كَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿۱۳﴾ |
مگر ندانسته كه خدا مىبيند (۱۴) | | أَلَمْ يَعْلَمْ بِأَنَّ اللَّهَ يَرَى ﴿۱۴﴾ |
زنهار اگر باز نايستد موى پيشانى [او] را سخت بگيريم (۱۵) | | كَلَّا لَئِن لَّمْ يَنتَهِ لَنَسْفَعًا بِالنَّاصِيَةِ ﴿۱۵﴾ |
[همان] موى پيشانى دروغزن گناهپيشه را (۱۶) | | نَاصِيَةٍ كَاذِبَةٍ خَاطِئَةٍ ﴿۱۶﴾ |
[بگو] تا گروه خود را بخواند (۱۷) | | فَلْيَدْعُ نَادِيَه ﴿۱۷﴾ |
بزودى آتشبانان را فرا خوانيم (۱۸) | | سَنَدْعُ الزَّبَانِيَةَ ﴿۱۸﴾ |
زنهار فرمانش مبر و سجده كن و خود را [به خدا] نزديك گردان (۱۹) | | كَلَّا لَا تُطِعْهُ وَاسْجُدْ وَاقْتَرِبْ ﴿۱۹﴾ |
سوره ۹۷: القدر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ما [قرآن را] در شب قدر نازل كرديم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِنَّا أَنزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ ﴿۱﴾
|
و از شب قدر چه آگاهت كرد (۲) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا لَيْلَةُ الْقَدْرِ ﴿۲﴾ |
شب قدر از هزار ماه ارجمندتر است (۳) | | لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِّنْ أَلْفِ شَهْرٍ ﴿۳﴾ |
در آن [شب] فرشتگان با روح به فرمان پروردگارشان براى هر كارى [كه مقرر شده است] فرود آيند (۴) | | تَنَزَّلُ الْمَلَائِكَةُ وَالرُّوحُ فِيهَا بِإِذْنِ رَبِّهِم مِّن كُلِّ أَمْرٍ ﴿۴﴾ |
[آن شب] تا دم صبح صلح و سلام است (۵) | | سَلَامٌ هِيَ حَتَّى مَطْلَعِ الْفَجْرِ ﴿۵﴾ |
سوره ۹۸: البينة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
كافران اهل كتاب و مشركان دستبردار نبودند تا دليلى آشكار بر ايشان آيد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
لَمْ يَكُنِ الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ مُنفَكِّينَ حَتَّى تَأْتِيَهُمُ الْبَيِّنَةُ ﴿۱﴾
|
فرستادهاى از جانب خدا كه [بر آنان] صحيفههايى پاك را تلاوت كند (۲) | | رَسُولٌ مِّنَ اللَّهِ يَتْلُو صُحُفًا مُّطَهَّرَةً ﴿۲﴾ |
كه در آنها نوشتههاى استوار است (۳) | | فِيهَا كُتُبٌ قَيِّمَةٌ ﴿۳﴾ |
و اهل كتاب دستخوش پراكندگى نشدند مگر پس از آنكه برهان آشكار براى آنان آمد (۴) | | وَمَا تَفَرَّقَ الَّذِينَ أُوتُوا الْكِتَابَ إِلَّا مِن بَعْدِ مَا جَاءتْهُمُ الْبَيِّنَةُ ﴿۴﴾ |
و
فرمان نيافته بودند جز اينكه خدا را بپرستند و در حالى كه به توحيد
گراييدهاند دين [خود] را براى او خالص گردانند و نماز برپا دارند و زكات
بدهند و دين [ثابت و] پايدار همين است (۵) | | وَمَا
أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ حُنَفَاء
وَيُقِيمُوا الصَّلَاةَ وَيُؤْتُوا الزَّكَاةَ وَذَلِكَ دِينُ
الْقَيِّمَةِ ﴿۵﴾ |
كسانى از اهل كتاب كه كفر ورزيدهاند و [نيز] مشركان در آتش دوزخند [و] در آن همواره مىمانند اينانند كه بدترين آفريدگانند (۶) | | إِنَّ
الَّذِينَ كَفَرُوا مِنْ أَهْلِ الْكِتَابِ وَالْمُشْرِكِينَ فِي نَارِ
جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أُوْلَئِكَ هُمْ شَرُّ الْبَرِيَّةِ ﴿۶﴾ |
در حقيقت كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كردهاند آنانند كه بهترين آفريدگانند (۷) | | إِنَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ أُوْلَئِكَ هُمْ خَيْرُ الْبَرِيَّةِ ﴿۷﴾ |
پاداش
آنان نزد پروردگارشان باغهاى هميشگى است كه از زير [درختان] آن نهرها روان
است جاودانه در آن همى مانند خدا از آنان خشنود است و [آنان نيز] از او
خشنود اين [پاداش] براى كسى است كه از پروردگارش بترسد (۸) | | جَزَاؤُهُمْ
عِندَ رَبِّهِمْ جَنَّاتُ عَدْنٍ تَجْرِي مِن تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ
خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا رَّضِيَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَرَضُوا عَنْهُ
ذَلِكَ لِمَنْ خَشِيَ رَبَّهُ ﴿۸﴾ |
سوره ۹۹: الزلزلة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آنگاه كه زمين به لرزش [شديد] خود لرزانيده شود (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِذَا زُلْزِلَتِ الْأَرْضُ زِلْزَالَهَا ﴿۱﴾
|
و زمين بارهاى سنگين خود را برون افكند (۲) | | وَأَخْرَجَتِ الْأَرْضُ أَثْقَالَهَا ﴿۲﴾ |
و انسان گويد [زمين] را چه شده است (۳) | | وَقَالَ الْإِنسَانُ مَا لَهَا ﴿۳﴾ |
آن روز است كه [زمين] خبرهاى خود را باز گويد (۴) | | يَوْمَئِذٍ تُحَدِّثُ أَخْبَارَهَا ﴿۴﴾ |
[همان گونه] كه پروردگارت بدان وحى كرده است (۵) | | بِأَنَّ رَبَّكَ أَوْحَى لَهَا ﴿۵﴾ |
آن روز مردم [به حال] پراكنده برآيند تا [نتيجه] كارهايشان به آنان نشان داده شود (۶) | | يَوْمَئِذٍ يَصْدُرُ النَّاسُ أَشْتَاتًا لِّيُرَوْا أَعْمَالَهُمْ ﴿۶﴾ |
پس هر كه هموزن ذرهاى نيكى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد (۷) | | فَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ خَيْرًا يَرَهُ ﴿۷﴾ |
و هر كه هموزن ذرهاى بدى كند [نتيجه] آن را خواهد ديد (۸) | | وَمَن يَعْمَلْ مِثْقَالَ ذَرَّةٍ شَرًّا يَرَهُ ﴿۸﴾ |
سوره ۱۰۰: العاديات
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به ماديانهائى كه با همهمه تازانند و با سم[هاى] خود از سنگ آتش مىجهانند (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالْعَادِيَاتِ ضَبْحًا ﴿۱﴾
|
و برق [از سنگ] همى جهانند (۲) | | فَالْمُورِيَاتِ قَدْحًا ﴿۲﴾ |
و صبحگاهان هجوم آرند (۳) | | فَالْمُغِيرَاتِ صُبْحًا ﴿۳﴾ |
و با آن [يورش] گردى برانگيزند (۴) | | فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعًا ﴿۴﴾ |
و بدان [هجوم] در دل گروهى درآيند (۵) | | فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعًا ﴿۵﴾ |
كه انسان نسبت به پروردگارش سخت ناسپاس است (۶) | | إِنَّ الْإِنسَانَ لِرَبِّهِ لَكَنُودٌ ﴿۶﴾ |
و او خود بر اين [امر] نيك گواه است (۷) | | وَإِنَّهُ عَلَى ذَلِكَ لَشَهِيدٌ ﴿۷﴾ |
و راستى او سختشيفته مال است (۸) | | وَإِنَّهُ لِحُبِّ الْخَيْرِ لَشَدِيدٌ ﴿۸﴾ |
مگر نمىداند كه چون آنچه در گورهاست بيرون ريخته گردد (۹) | | أَفَلَا يَعْلَمُ إِذَا بُعْثِرَ مَا فِي الْقُبُورِ ﴿۹﴾ |
و آنچه در سينههاست فاش شود (۱۰) | | وَحُصِّلَ مَا فِي الصُّدُورِ ﴿۱۰﴾ |
در چنان روزى پروردگارشان به [حال] ايشان نيك آگاه است (۱۱) | | إِنَّ رَبَّهُم بِهِمْ يَوْمَئِذٍ لَّخَبِيرٌ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۱۰۱: القارعة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
كوبنده (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
الْقَارِعَةُ ﴿۱﴾
|
چيست كوبنده (۲) | | مَا الْقَارِعَةُ ﴿۲﴾ |
و تو چه دانى كه كوبنده چيست (۳) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْقَارِعَةُ ﴿۳﴾ |
روزى كه مردم چون پروانه[هاى] پراكنده گردند (۴) | | يَوْمَ يَكُونُ النَّاسُ كَالْفَرَاشِ الْمَبْثُوثِ ﴿۴﴾ |
و كوهها مانند پشم زدهشده رنگين شود (۵) | | وَتَكُونُ الْجِبَالُ كَالْعِهْنِ الْمَنفُوشِ ﴿۵﴾ |
اما هر كه سنجيدههايش سنگين برآيد (۶) | | فَأَمَّا مَن ثَقُلَتْ مَوَازِينُهُ ﴿۶﴾ |
پس وى در زندگى خوشى خواهد بود (۷) | | فَهُوَ فِي عِيشَةٍ رَّاضِيَةٍ ﴿۷﴾ |
و اما هر كه سنجيدههايش سبك بر آيد (۸) | | وَأَمَّا مَنْ خَفَّتْ مَوَازِينُهُ ﴿۸﴾ |
پس جايش هاويه باشد (۹) | | فَأُمُّهُ هَاوِيَةٌ ﴿۹﴾ |
و تو چه دانى كه آن چيست (۱۰) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا هِيَهْ ﴿۱۰﴾ |
آتشى استسوزنده (۱۱) | | نَارٌ حَامِيَةٌ ﴿۱۱﴾ |
سوره ۱۰۲: التكاثر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
تفاخر به بيشترداشتن شما را غافل داشت (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
أَلْهَاكُمُ التَّكَاثُرُ ﴿۱﴾
|
تا كارتان [و پايتان] به گورستان رسيد (۲) | | حَتَّى زُرْتُمُ الْمَقَابِرَ ﴿۲﴾ |
نه چنين است زودا كه بدانيد (۳) | | كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۳﴾ |
باز هم نه چنين است زودا كه بدانيد (۴) | | ثُمَّ كَلَّا سَوْفَ تَعْلَمُونَ ﴿۴﴾ |
هرگز چنين نيست اگر علماليقين داشتيد (۵) | | كَلَّا لَوْ تَعْلَمُونَ عِلْمَ الْيَقِينِ ﴿۵﴾ |
به يقين دوزخ را مىبينيد (۶) | | لَتَرَوُنَّ الْجَحِيمَ ﴿۶﴾ |
سپس آن را قطعا به عيناليقين درمىيابيد (۷) | | ثُمَّ لَتَرَوُنَّهَا عَيْنَ الْيَقِينِ ﴿۷﴾ |
سپس در همان روز است كه از نعمت [روى زمين] پرسيده خواهيد شد (۸) | | ثُمَّ لَتُسْأَلُنَّ يَوْمَئِذٍ عَنِ النَّعِيمِ ﴿۸﴾ |
سوره ۱۰۳: العصر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
سوگند به عصر [غلبه حق بر باطل] (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَالْعَصْرِ ﴿۱﴾
|
كه واقعا انسان دستخوش زيان است (۲) | | إِنَّ الْإِنسَانَ لَفِي خُسْرٍ ﴿۲﴾ |
مگر كسانى كه گرويده و كارهاى شايسته كرده و همديگر را به حق سفارش و به شكيبايى توصيه كردهاند (۳) | | إِلَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَعَمِلُوا الصَّالِحَاتِ وَتَوَاصَوْا بِالْحَقِّ وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ ﴿۳﴾ |
سوره ۱۰۴: الهمزة
به نام خداوند رحمتگر مهربان
واى بر هر بدگوى عيبجويى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
وَيْلٌ لِّكُلِّ هُمَزَةٍ لُّمَزَةٍ ﴿۱﴾
|
كه مالى گرد آورد و برشمردش (۲) | | الَّذِي جَمَعَ مَالًا وَعَدَّدَهُ ﴿۲﴾ |
پندارد كه مالش او را جاويد كرده (۳) | | يَحْسَبُ أَنَّ مَالَهُ أَخْلَدَهُ ﴿۳﴾ |
ولى نه قطعا در آتش خردكننده فرو افكنده خواهد شد (۴) | | كَلَّا لَيُنبَذَنَّ فِي الْحُطَمَةِ ﴿۴﴾ |
و تو چه دانى كه آن آتش خردكننده چيست (۵) | | وَمَا أَدْرَاكَ مَا الْحُطَمَةُ ﴿۵﴾ |
آتش افروخته خدا[يى] است (۶) | | نَارُ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ ﴿۶﴾ |
[آتشى] كه به دلها مىرسد (۷) | | الَّتِي تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ ﴿۷﴾ |
و [آتشى كه] در ستونهايى دراز آنان را در ميان فرامىگيرد (۸) | | إِنَّهَا عَلَيْهِم مُّؤْصَدَةٌ ﴿۸﴾ |
در ستونهاي كشيده و طولاني! (۹) | | فِي عَمَدٍ مُّمَدَّدَةٍ ﴿۹﴾ |
سوره ۱۰۵: الفيل
به نام خداوند رحمتگر مهربان
مگر نديدى پروردگارت با پيلداران چه كرد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
أَلَمْ تَرَ كَيْفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِأَصْحَابِ الْفِيلِ ﴿۱﴾
|
آيا نيرنگشان را بر باد نداد (۲) | | أَلَمْ يَجْعَلْ كَيْدَهُمْ فِي تَضْلِيلٍ ﴿۲﴾ |
و بر سر آنها دسته دسته پرندگانى ا بابيل فرستاد (۳) | | وَأَرْسَلَ عَلَيْهِمْ طَيْرًا أَبَابِيلَ ﴿۳﴾ |
[كه] بر آنان سنگهايى از گل [سخت] مىافكندند (۴) | | تَرْمِيهِم بِحِجَارَةٍ مِّن سِجِّيلٍ ﴿۴﴾ |
و [سرانجام خدا] آنان را مانند كاه جويدهشده گردانيد (۵) | | فَجَعَلَهُمْ كَعَصْفٍ مَّأْكُولٍ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۰۶: قريش
به نام خداوند رحمتگر مهربان
براى الفتدادن قريش (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
لِإِيلَافِ قُرَيْشٍ ﴿۱﴾
|
الفتشان هنگام كوچ زمستان و تابستان [خدا پيلداران را نابود كرد] (۲) | | إِيلَافِهِمْ رِحْلَةَ الشِّتَاء وَالصَّيْفِ ﴿۲﴾ |
پس بايد خداوند اين خانه را بپرستند (۳) | | فَلْيَعْبُدُوا رَبَّ هَذَا الْبَيْتِ ﴿۳﴾ |
همان [خدايى] كه در گرسنگى غذايشان داد و از بيم [دشمن] آسودهخاطرشان كرد (۴) | | الَّذِي أَطْعَمَهُم مِّن جُوعٍ وَآمَنَهُم مِّنْ خَوْفٍ ﴿۴﴾ |
سوره ۱۰۷: الماعون
به نام خداوند رحمتگر مهربان
آيا كسى را كه [روز] جزا را دروغ مىخواند ديدى (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
أَرَأَيْتَ الَّذِي يُكَذِّبُ بِالدِّينِ ﴿۱﴾
|
اين همان كس است كه يتيم را بسختى مىراند (۲) | | فَذَلِكَ الَّذِي يَدُعُّ الْيَتِيمَ ﴿۲﴾ |
و به خوراكدادن بينوا ترغيب نمىكند (۳) | | وَلَا يَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْكِينِ ﴿۳﴾ |
پس واى بر نمازگزارانى (۴) | | فَوَيْلٌ لِّلْمُصَلِّينَ ﴿۴﴾ |
كه از نمازشان غافلند (۵) | | الَّذِينَ هُمْ عَن صَلَاتِهِمْ سَاهُونَ ﴿۵﴾ |
آنان كه ريا مىكنند (۶) | | الَّذِينَ هُمْ يُرَاؤُونَ ﴿۶﴾ |
و از [دادن] زكات [و وسايل و مايحتاج خانه] خوددارى مىورزند (۷) | | وَيَمْنَعُونَ الْمَاعُونَ ﴿۷﴾ |
سوره ۱۰۸: الكوثر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
ما تو را [چشمه] كوثر داديم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِنَّا أَعْطَيْنَاكَ الْكَوْثَرَ ﴿۱﴾
|
پس براى پروردگارت نماز گزار و قربانى كن (۲) | | فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَانْحَرْ ﴿۲﴾ |
دشمنتخود بىتبار خواهد بود (۳) | | إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ الْأَبْتَرُ ﴿۳﴾ |
سوره ۱۰۹: الكافرون
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بگو اى كافران (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
قُلْ يَا أَيُّهَا الْكَافِرُونَ ﴿۱﴾
|
آنچه مىپرستيد نمىپرستم (۲) | | لَا أَعْبُدُ مَا تَعْبُدُونَ ﴿۲﴾ |
و آنچه مىپرستم شما نمىپرستيد (۳) | | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۳﴾ |
و نه آنچه پرستيديد من مىپرستم (۴) | | وَلَا أَنَا عَابِدٌ مَّا عَبَدتُّمْ ﴿۴﴾ |
و نه آنچه مىپرستم شما مىپرستيد (۵) | | وَلَا أَنتُمْ عَابِدُونَ مَا أَعْبُدُ ﴿۵﴾ |
دين شما براى خودتان و دين من براى خودم (۶) | | لَكُمْ دِينُكُمْ وَلِيَ دِينِ ﴿۶﴾ |
سوره ۱۱۰: النصر
به نام خداوند رحمتگر مهربان
چون يارى خدا و پيروزى فرا رسد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
إِذَا جَاء نَصْرُ اللَّهِ وَالْفَتْحُ ﴿۱﴾
|
و ببينى كه مردم دستهدسته در دين خدا درآيند (۲) | | وَرَأَيْتَ النَّاسَ يَدْخُلُونَ فِي دِينِ اللَّهِ أَفْوَاجًا ﴿۲﴾ |
پس به ستايش پروردگارت نيايشگر باش و از او آمرزش خواه كه وى همواره توبهپذير است (۳) | | فَسَبِّحْ بِحَمْدِ رَبِّكَ وَاسْتَغْفِرْهُ إِنَّهُ كَانَ تَوَّابًا ﴿۳﴾ |
سوره ۱۱۱: المسد
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بريده باد دو دست ابولهب و مرگ بر او باد (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾
|
دارايى او و آنچه اندوختسودش نكرد (۲) | | مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ ﴿۲﴾ |
بزودى در آتشى پرزبانه درآيد (۳) | | سَيَصْلَى نَارًا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾ |
و زنش آن هيمهكش [آتش فروز] (۴) | | وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾ |
بر گردنش طنابى از ليف خرماست (۵) | | فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۱۲: الإخلاص
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بگو اوستخداى يگانه (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ﴿۱﴾
|
خداى صمد [ثابت متعالى] (۲) | | اللَّهُ الصَّمَدُ ﴿۲﴾ |
[كسى را] نزاده و زاده نشده است (۳) | | لَمْ يَلِدْ وَلَمْ يُولَدْ ﴿۳﴾ |
و هيچ كس او را همتا نيست (۴) | | وَلَمْ يَكُن لَّهُ كُفُوًا أَحَدٌ ﴿۴﴾ |
سوره ۱۱۳: الفلق
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بگو پناه مىبرم به پروردگار سپيده دم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ ﴿۱﴾
|
از شر آنچه آفريده (۲) | | مِن شَرِّ مَا خَلَقَ ﴿۲﴾ |
و از شر تاريكى چون فراگيرد (۳) | | وَمِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ ﴿۳﴾ |
و از شر دمندگان افسون در گرهها (۴) | | وَمِن شَرِّ النَّفَّاثَاتِ فِي الْعُقَدِ ﴿۴﴾ |
و از شر [هر] حسود آنگاه كه حسد ورزد (۵) | | وَمِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ ﴿۵﴾ |
سوره ۱۱۴: الناس
به نام خداوند رحمتگر مهربان
بگو پناه مىبرم به پروردگار مردم (۱)
| |
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ
قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ ﴿۱﴾
|
پادشاه مردم (۲) | | مَلِكِ النَّاسِ ﴿۲﴾ |
معبود مردم (۳) | | إِلَهِ النَّاسِ ﴿۳﴾ |
از شر وسوسهگر نهانى (۴) | | مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ ﴿۴﴾ |
آن كس كه در سينههاى مردم وسوسه مىكند (۵) | | الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ ﴿۵﴾ |
چه از جن و [چه از] انس (۶) | | مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ ﴿۶﴾ |
