جیم: متولد سوم اسفند ماه 62 در شیراز فرزند سوم خانواده، 2 خواهر بزرگتر از خودم دارم و 2 برادر کوچکتر از خودم دارم.

جیم: تا قبل از اینکه به تهران بیائیم تقریباً من 5 ساله بودم و شیطنت‌های خاصی نداشتم و همه شیطنت‌هایی که بچه‌ها دارن مثل دوچرخه‌سواری و از این جور شیطنت‌ها. بچه آرومی بودم مثل الان  کسی رو اذیت نمی‌کردم در کل بچه باشخصیتی بودم.

جیم: زندگی بالاخره سراسر تجربه است ولی فکر کنم صبر بزرگترین تجربه‌ای بود که تو زندگی بدست آوردم.

-سین: اگه قرار باشه تو زندگی به عقب برگردی چه کارهایی رو انجام نمیدی؟

جیم: والا در مورد این موضوع باید بشینم و فکر کنم ولی به احتمال زیاد تو ورزش نمیام و اگه هم بیام قطعاً به ورزش دیگه‌ای میرم مثل والیبال و بسکتبال که آسیب‌دیدگی کمتری داشته باشه و کار گروهی باشه ولی اگه بیام تو ورزش و بیام تو جودو این اشتباهاتی رو که کردم نمی کنم و زمان‌هایی رو که از دست دادم، بهتر استفاده می‌کنم و خیلی از مسائل رو قطعاً تکرار نمی‌کنم.

جیم: از مدرسه فرار نکردم ولی درب مدرسه باز بود منم میرفتم بیرون.

من چون از بچگی ورزش می‌کردم و از سن 12 سالگی تو رشته‌های مختلف بودم مثلاً از پاراگرایدر شروع کردم و بعداً وارد کشتی و جودو شدم همیشه مسئولین مدرسه به من لطف داشتن و امکاناتی در اختیار من میذاشتن تا من بتونم تمرین کنم و نتیجه بگیرم و کلاس‌های تقویتی برام میذاشتن ولی من سو استفاده هم می‌کردم و بعضی وقتا به بهونه تمرین کردن می‌رفتم و جیم می‌شدم.

جیم: آره افتاده. من تو بازی‌های آسیایی ازبکستان کف پام شکست پام رو گچ گرفتم و فکر نمی‌کردم که به مسابقه برسم، اتفاقاً محرم بود. روز عاشورا نذر کردم و با همون پای گچ گرفته یه مسیری رو از شیراز تا شاه‌چراغ رفتم و شاید باور نکنید در عرض یک هفته ده روز پام خوب شد و به مسابقه رسید هنوزم جاش مونده ولی خدا کمک کرد و اون شکستگی اذیتم نکرد تا مسابقه بدم و طلا بگیرم در صورتی که فکر نمی‌کردم به مسابقه برسم.

جیم: من غذا خیلی دوست دارم و به اکثر غذاها علاقه دارم مثلا قرمه‌سبزی دوست دارم، قیمه دوست دارم، کلم پلو شیرازی دوست دارم، ته‌چین دوست دارم ولی بستگی داره توچه حال و هوایی باشم.

جیم: بیشتر کارآگاهی، پلیسی و اکشن می‌خونم.

جیم: از خیلی چیزها بدم میاد ولی از دروغ و ریا خیلی بیشتر بدم میاد.

جیم: از اسم یوسف خیلی خوشم میاد و خیلی این اسم رو دوست دارم.

جیم: تو زندگی از خیلی چیزها خوشم میاد. مثلاً خوردن و ورزش کردن خیلی برام لذت بخشه نمیتونم بگم کدومشو بیشتر دوست دارم.

جیم: من موسیقی آروم رو خیلی دوست دارم.

جیم: ورزش سراسر از خاطره خوب و بد است مسابقات بازی‌های آسیایی گوانگجو که تونستم 2 مدال بگیرم خوب بود ولی فکر می‌کنم قهرمانی جوانان جهان تو کره اولین مدال جهانی بود که گرفتم میتونه بهترین خاطره ورزشیم باشه.

جیم: واقعاً نمی‌تونم بگم که بدترین هدیه‌ای که گرفتم چی بوده ولی بهترین هدیه‌ای که گرفتم ساعتی بود که مادرم به من هدیه داد و این ساعت، کادوی تولد من بود.

جیم: سعی کردم که این طور نباشه ولی احتمالاً این اتفاق افتاده.

جیم: تا دلت بخواد. خب زیاد اتفاق می‌افته. یه موقع از یکی توقعی داری که کاری برات انجام بده ولی اون انجام نمیده و دلت می‌سوزه دیگه. ولی ما کلاً دلمون می‌سوزه مخصوصاً این اواخر دوستامون که اومدن یه پستی تو فدراسیون گرفتن خیلی دارن من رو اذیت می‌کنن.

جیم: این رو که باید از دوستان و نزدیکانم بپرسید ولی به نظر خودم سعی کردم که تو ارتباط با اطرافیانم با خوش‌رویی برخورد کنم.

جیم: بعضی وقتا از کوره در میرم و یک سری حریم‌هایی رو رعایت نمی‌کنم.

جیم: مسابقات جوجیستو لبنان بود چون رشته جدید، اکیپ جدید و ورزش جدیدی  بود و با همه اعضای تیم ملی از قبل ارتباط داشتم و چون برام گنگ بود و نمی‌دونستم که چه اتفاقی برام میفته خاطره انگیز ترین سفر ورزشی شد برام.

جیم: معلما زیاد تنبیهم کردن و چون هیکلم درشت بود و سر زبون داشتم معمولا بچه‌های ریز و وزه شیطنت می‌کردند، گردن من مینداختن و کتکا شو من میخوردم.

جیم: من هنوز ازدواج نکردم و مجرد هستم.

جیم: خدارو شکر تا حالا حق کسی رو نخوردم و حق و ناحق هم نکردم.

جیم: همه کارهای خیر خوبن ولی کمک به کسی که گرفتار و تنگ دسته و فقیره فکر کنم از بقیه کارهای خیر بهتر باشه.

جیم: حقیقتش آره، خیلی ناامید شدم ولی همیشه به مو رسیده ولی پاره نشده و با توکل به خدا درست شده.

جیم: اتفاق تو زندگیم زیاد افتاده ولی مهمترین اتفاق شهادت پدرم بود که دقیقاً 15 سال پیش اتفاق افتاد و من اون زمان جوان بودم.

جیم: زیاد اتفاق افتاده. مگه میشه آدم رو بشناسن ولی کار آدم‌رو راه نندازن، البته اسمش رو من پارتی بازی نمیذارم ولی بالاخره مردم ما رو میشناسن و محبت دارن و چون ما یه جایی، یه روزی، یه گوشه‌ای از دلشون رو شاد کردیم، دوست دارن یه جورایی تلافی کنن ویه حالی به ما بدن که حالت تشکر داشته باشه که من به این پارتی بازی نمی‌گم ولی چرا تو عوام بهش میگن پارتی بازی.

جیم: همون تو مایه‌های پارتی بازی می‌شه.

جیم: نمیدونم والا چی بگم.

جیم: زیاد تا دلتون بخواد فساد تو ورزش وجود داره.

جیم: از ورزشکاران ایرانی رسول خادم رو دوست داشتم و الگو قرار دادم.

جیم: زیاد میرم. با دوستام زیاد به مزار گلزار شهدا میرم معمولاً سعی می‌کنم دوستام رو تو غم‌هایی که براشون اتفاق می‌افته تنها نذارم تو بهشت‌زهرا آشنا زیاد دارم و سر مزار همشون فاتحه می‌خونم سر مزار پدر ومادر دوستام میرم و برای اون‌ها هم فاتحه می‌خونم وقتی به بهشت‌زهرا میرم ترس از خدا بیشتر تو وجودم رخنه می‌کنه و بیشتر سمت غسال‌خونه میرم و نگاه می‌کنم تا حواسم جمع بشه چون این اتفاق برای همه هست و روزی هم نوبت من میشه.

جیم: حس بدی ندارم، بلکه حس عجیبی پیدا می‌کنم که از بعضی از گناهایی که تو این دنیا کردم پشیمون میشم، بالاخره منم علیه‌السلام نیستم و هر کسی به اندازه خودش گناه میکنه وقتی به زیارت اهل قبور میرم خداترسی تو وجودم میره و یاد کارهایی که کردم میفتم و یه کمی تو کارام، رفتارم و حرکاتم تا مدتی بیشتر رعایت می‌کنم.

جیم: نه خدا رو شکر کم و کسری ندارم و از زندگیم راضیم و کلاً  آدم قانعی هستم و طمع کار نیستم خدا رو شکر راضی هستم.

جیم: سمت اقدسیه

جیم: اگه ورزشکار نمی‌شدم دوست آقای خوشبین می‌شدم.

جیم: آره. ولی چون از دروغ بدم میاد زیاد دروغ نگفتم ولی بعضی وقتا با اینکه خیلی متنفرم سعی می‌کنم که کمتر دروغ بگم.

جوجیستو انعطاف  بدنی زیادی میخواد و باید تمرین بیشتری بکنم ولی از یه لحاظ دوست دارم تو جوجیستو فعالیت کنم و اگر تا قبل از المپیک مسابقه ندم حتماً بعد از المپیک تو مسابقات جوجیستو شرکت می‌کنم من شدم تحریم آمریکا و این‌ها هم دوست ندارن منو بردارن و باید ببینم که فدراسیون جودو من رو میخواد یا نه.

جیم: از مسئولین سیاسی میخوام که روی ورزش حساسیت بیشتری داشته باشن و تو انتخابشون بیشتر دقت کنن چون ورزش اگه پیشرفت کنه و ملی‌پوش پیروز باشن مردم خوشحال میشن و اینکه پرچم کشوری تو یه کشور دیگه بالا بره حس افتخار و غرور داره، خیلی از کشورها تو ورزش سرمایه‌گذاری میکنن چون از طریق ورزش با خیلی از کشورها ارتباط برقرار میکنن و از مسئولین ورزش هم میخوام که اینقدر به فوتبال و خصوصی‌سازی استقلال و پرسپولیس که یک سال و نیم طول کشیده بها ندن و کل ورزش رها شده برای اینکه ببینن استقلال رو کی میگیره، پرسپولیس رو کی میگیره و وزیر مصاحبه کنه و بگه که من فوتبال رو دوست دارم واقعاً برای ما ورزشکارا که میریم و مدال میگیریم نقطه ناامیدیه یعنی شما دارید بقیه ورزش‌ها که تو المپیک مدال میگیرن رو ول می‌کنید و چسبیدید به فوتبالی که معلوم نیست چند سال دیگه میتونید نتیجه بگیرید یا خصوصی بکنید یا نکنید.

بقیه ورزش‌ها رو رها کردید که این نقطه ضعف تو مدیریت میتونه باشه، مسئولین ورزش باید به رشته‌های مدال‌آور رسیدگی کنن و تو پایه‌ها سرمایه‌گذاری کنن و بحث آدینه کردن ورزش تو مدارس و مقاطع مختلف رو بیارن.

انتهای پیام/