به گزارشخبرنگارباشگاه خبرنگاران تبریز،از اعضای تیم تحقیقاتی این طرح در گفتگو با خبرنگاران با بیان اینکه این تحقیقات در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است، گفت: نانوذرات مغناطیسی اصلاح شده با کوپلیمرهای زیست تخریب پذیر، به عنوان راهکاری امیدوارکننده جهت انتقال هوشمند و کنترل شده‌ی داروها به بافت هدف، در راستای درمان سرطان‌ها، شناخته شده‌اند.

وی در ادامه افزود: استفاده از نانو داروها به ویژه نانوذرات مغناطیسی پوشش داده شده با پلیمرهای زیست سازگار و زیست تخریب پذیر، به جای درمان سنتی و مرسوم شیمی درمانی، می‌تواند روشی مطمئن، مناسب و کم هزینه برای بیماران سرطانی باشد و با استفاده از سیستم‌های دارورسانی هدفمند می‌توان عوارض جانبی داروها را به حداقل رساند.

اکبرزاده مزیت استفاده از نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن را بدین ترتیب بیان کرد: این نانوذرات غیر سمی، سازش پذیر و قابل انتقال به محل‌های هدف یابی شده هستند. بنابراین نانوحامل مغناطیسی پلیمریزه شده به راحتی و با استفاده از میدان مغناطیسی خارجی، به طور هدفمند در محل بافت‌های سرطانی تجمع پیدا می‌کند. از طرفی با توجه به اینکه نانوحامل سنتز شده بهpHمحیط حساس است، نانو داروی ضد سرطان با تغییر محیطی این شرایط در بافت‌های سرطانی، به آسانی در سلول سرطانی رها می‌شود.

وی ادامه داد: بنابراین به کمک این نانوحامل می‌توان دوز مصرف سیس پلاتین را بدون کاهش اثرات درمانی آن کم کرده و سمیت دارو را نیز کاهش داد. بدین ترتیب اثرات مضر سیس پلاتین بر بدن نیز کاهش خواهد یافت.

این محقق در توضیح کامل‌تر نتایج حاصل شده اظهار کرد: همانگونه که اشاره شد در این کار سنتز و بررسی عملکرد نانوذرات مغناطیسی پوشش داده شده باکو‌پلیمرهایPLGA-PEGحاوی سیس پلاتین در درمان سرطان ریه مد نظر قرار گرفته است.

اکبرزاده افزود: مطالعات کشت سلولی(MTT assay) نشان داده که نانوذرات بدون دارو هیچ سمیتی از خود نشان نمی‌دهند. همچنین درصد بقا و زنده ماندن سلول سرطانی وابسته به زمان است. به عبارتی با گذشت مدت حدود 24 تا 72 ساعت از زمان تزریق، این نانوذرات بسته به میزان داروی بارگذاری شده، اثر کشندگی خود را حفظ می‌کنند. در حالیکه در مورد داروی سیس پلاتین آزاد تنها در همان ساعت‌های اولیه (حداکثر تا 24 ساعت)، اثر کشندگی مشاهده می‌شود. پس از این مدت به دلیل حذف دارو از محیط بافت‌های سرطانی، دوباره باید سیس پلاتین تزریق شود که هر مرحله عوارض جانبی زیادی از خود برجای می‌گذارد.

وی ادامه داد: همچنین بررسی پروفایل رهاسازی دارو از نانوذرات مغناطیسی با پوشش پلیمری نشان می‌دهد که میزان رهاسازی دارو در محیط اسیدی، که شبیه محیط رشد سلول‌های توموری است، به مراتب بیش‌تر از محیط فیزیولوژیکی بدن و بافت‌های سالم است.

بر اساس این گزارش، نتایج این تحقیقات که توسط دکتر ابوالفضل اکبرزاده، دکتر سودابه داوران، دکتر مرتضی میلانی، اعضای هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز، کاظم نجاتی و سایر همکاران انجام شده است، در مجله‌یJournal of Microencapsulation(جلد 31، شماره 8، سال 2014، صفحات 815 تا 823) به چاپ رسیده است.

وی در پایان افزود:این نانوحامل می‌تواند به کمک یک میدان مغناطیسی خارجی دارو را به بافت تومور انتقال دهد.