به گزارش خبرنگار شهری باشگاه خبرنگاران، یادش بخیر، آن حیاط دلباز و با صفا و پر از دار و درخت که خاطرات شیرین کودکی ما در کنار پدر بزرگ و مادر بزرگ‌ها در آن می‌گذشت. آن‌ وقت‌ها اگر سر تا ته کوچه‌ را نگاه می‌کردی، شاید به زحمت یک خانه دو طبقه را می‌توانستی پیدا کنی اما بزرگتر که شدیم، خانه‌های قدیمی جای خود را به برج‌های سر به فلک کشیده داد. حال دیگر قدم زدن در حیاط خانه‌های قدیمی پدر بزرگ هم به راحتی نیست چون ده‌ها چشم از اطراف به حیاط خانه‌ها دوخته شده است، شاید هم این یکی از پیامد‌های ناخوشایند زندگی شهری است که آواز دوری از زندگی سنتی را در گوش همگان نجوا می‌کند.

*طعم تلخ نا امنی در کنار برج‌ها

تا همین 10 – 15 سال پیش بیشتر خانه‌ها، حیاط دار و کوتاه مرتبه بودند و همین موضوع موجب شد که خانه‌ها به یکدیگر اشراف نداشته باشند، خانه‌هایی که پر از پوشش گیاهی، پر از عطر یاس که همگان را مست می‌کرد و زیبایی و پاکیزگی محیط زیست و با نشان بودن ساکنان خانه را به دنبال داشت، اما در یکی دو دهه اخیر با تغییر تدریجی شیوه ساخت و ساز در کشور و به خصوص کلان شهر‌ها، برخی ساختمان‌های بلند بدون ضابطه بالا رفته و جای آن پوشش گیاهی زیبا و رنگارنگ را پارکینگ‌های طبقاتی گرفته و تمام این اتفاقات شرایطی را ایجاد کرده که ساختمان‌ها به یکدیگر مشرف شوند، وضعی که باعث ناراحتی و نداشتن احساس امنیت در ساکنان برخی از این خانه‌ها شده است.

* معماری اصیل ایرانی در بوته فراموشی

شاید باورتان نشود که بگوییم آن الگوی بسیار زیبای معماری و اصیل ایرانی با آن پنجره‌های رنگارنگ و اتاق‌های تو در تو به بوته فراموشی سپرده شده و  حالا دیگر باید از پایین برج‌های سر به فلک کشیده و مدرن را نظاره کنیم.

ولی امروز در کوچه‌هایی قدم می‌زنیم که آن صفا و صمیمیت با مدرن شدن خانه‌ها از بین رفته و حتی همسایه‌ها در آسانسور‌های خانه‌های مدرن با سر تکان دادن با هم سلام می‌کنند.

*معماری اصیل خانه‌های ایرانی باز می‌گردد؟

آیا با توجه به افزایش روز افزون نفوذ معماری غربی در شهرهای ما روزی خواهد رسید که جلوه ی فرهنگ ایرانی در معماری ساختمان‌ها پر رنگ تر ‌شود، تا شاید در سایه این معماری آرامش روانی همه شهروندان دوباره بازگردد.

گزارش:بنفشه کرباسی

انتهای پیام/