باشگاه خبرنگاران - نسرين خداياري - محسن پرویز که در اولین گام های خود در راه قلم «اسلحه زهرا» را بر دست گرفته و به میدان رزم با جهالت و گمراهی ها رفته ، امروز مهمان ما شده تا از دغدغه های خود بگوید.

من متولد سال 1342 هستم و 52 سال دارم.

اولین کتابهایم را که به صورت مشترک با «آقا غفار» به نگارش درآوردم در سال 1367 با عناوین « آن روز خوب» و «اسلحه زهرا» منتشر کردم، این کتاب ها توسط انتشارات «سپاه» وارد بازار کتاب شدند و بعد از آن هم در همان سال کتاب «معلم خودمانی» را توسط انتشارات «باران» در اختیار مخاطبانم قرار دادم.

آخرین کتابی که دارم می نویسم راجع به شهدای کربلا است، اما هنوز برای آن عنوانی در نظر نگرفته ام.

من کارمند رسمی دانشگاه و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران هستم و هزینه زندگیم هم از همین راه تامین می شود.

برای من چنین موردی پیش نیامده و بعید میدانم که این اتفاق برای کسانی که نویسندگی را پشت سر گذاشته اند بیفتد چون نوشتن یک عادت خوب است.

به گمان من میزان گردش مالی که در حوزه نشر وجود دارد و بسیار پایین است ، باعث میشود که ما نشر حرفه ای نداشته باشیم و نویسندگان ما نتوانند با فراغ بال و خیالی راحت به نوشتن بپردازند.

بخشی از این مشکل به دولت و بخش های دیگر آن به بخش خصوصی ،مردم و رسانه مربوط میشود، دولت میتواند با فراهم کردن بستری مناسب برای نشر آثار مناسب به حل مشکل گردش مالی عرصه نشر کمک کند.در این میان بخش خصوصی هم میتواند با سرمایه گذاری در امر انتشار آثار مناسب به حل این مشکل کمک کند، مردم نیز با صرف هزینه ای در راه خرید محصولات فرهنگی مکتوب میتوانند به چرخش مالی عرصه نشر کمک کنند.رسانه ها هم نقش مهمی در گردش این چرخه دارند و با استفاده خوب خود از ابزارشان میتوانند به ما کمک کنند.هم اکنون ارتباط میان حوزه هنر های نمایشی و ادبیات ضعیف است و اگر ارتباطی محکم و قوی میان این دو عرصه فرهنگی و هنری برقرار شود برای ادبیات خوب است.

زندگی بدون قلم و کتاب برای من قابل تصور نبوده و راه ارتباط بین انسان ها کتاب و نوشته است، حذف کتاب از زندگی به معنای نادیده گرفته شدن همه تجربه های ادوار گذشته است.

این مشکلی است که در جامعه ما وجود دارد و ما تعریف جامعی از اهل قلم ارایه داده و هر کسی را که کتاب چاپ کرده را اهل قلم میدانیم ، در صورتی که ما نمیتوانیم یک استاد دانشگاه را که در رشته تخصصی خود کتاب چاپ کرده را اهل قلم بدانیم چون او یک مهندس است.اهل قلم کسانی هستند که دغدغه آنها کتاب و نوشتن بوده و نه در حوزه تخصصی خودشان بلکه در حوزه های عمومی قلم میزنند ،چه بسا یک شاعر با یک دیوان شعر برای همیشه شاعر میماند.

کتاب؛دوست همیشگی.

قلم؛ یار وفادار.

نویسنده؛ انسان زحمتکش.

سانسور؛ در آنجاهایی که اعمال میشود مانع از رشد اندیشه میشود و نیاز به بازتعریف دقیق از آن داریم.

تلویزیون؛ ابزاری که اگر خوب از آن استفاده بشود میتواند به رشد فرهنگ کمک کند.

نمایشگاه کتاب فرصت سالانه ای برای گردهم آمدن اهالی قلم،افراد فرهنگی و اندیشمندان بوده و فضایی فراهم میکند که اگر از آن خوب استفاده شود میتوانیم شاهد رشد فرهنگ باشیم و تجربه ذی قیمت بیست و هفت و بیست و هشت ساله ای است که هنوز استفاده کافی از آن برده نشده است.