باشگاه خبرنگاران - نسرين خداياري - "ذات شعر نیازمند هیچ کمکی نیست و خودش بر جنب و جوش و با تلاش به مسیر خود ادامه می‌دهد " این بخشی از حرف‌های مصطفی محدثی خراسانی، شاعر کشورمان بوده که گفتگويي با وي داشتيم كه در ادامه مي خوانيد.

من متولد سال 1340 در تایباد ، از شهرهای خراسان رضوی هستم.

اولین کتاب من اثری با عنوان " شاعران پروازی " بوده که در سال 1375 توسط انتشارت " ضریح آفتاب " منتشر شد.

من آخرین شعرهایم که به سال 1390 برمی‌گردد را تحت عنوان " تعطیلی بی‌اجازه " گردآوری کرده و به دست انتشارت " شهرستان ادب " سپردم.

هزینه زندگی شما از چه راهی تامین می‌شود؟

من بازنشسته آموزش و پرورش هستم و هزینه‌ی زندگیم از طریق دریافت حقوق بازنشستگی تامین می‌شود.

تصور زندگی بدون قلم و کتاب برای کسانی که اهل قلم باشند محال است ، نمی‌توان تصور کرد که اهل قلم بتوانند بدون قلم زندگی کنند.

نه،حالا یک وقت‌ها غلبه‌ی یکسری اشتغالات دیگر روند شعریم را کند کرده یا آن را مختل کرده است اما هرگز زمانی پیش نیامده که به خودم بگویم دیگر شعر نمی‌سرایم.

ادبیات ما و به خصوص شعر همواره فوق مشکلات حرکت کرده ، یعنی شعر همواره به مشکلاتی که ما برای ادبیاتمان تصور کرده‌ایم ، اشراف داشته و اگر زمانی محدودیتی برای شعر و شاعری به وجود آمده به عمق شعر منجر شده و اگر جریان‌های غیر اصیل در مقابل شعر سر بر آورده‌اند ، این شعر بوده که بر آن‌ها غلبه کرده و همه‌‌ی‌شان را به نفع خود مصادره کرده است. اگر چه کمک ما شعر این بخش از ادبیات را تقویت می‌کند ، اما ذات شعر نیازمند هیچ کمکی نیست و خودش پر‌جنب‌ و جوش و با تلاش به مسیر خود ادامه داده ، اما این وظیفه‌ی نظام فرهنگی ما است که این سیر را سریعتر کند و به رشد و تعالی کمی و کیفی شعر کمک کند.

به نظر من خلاء شناخته شده‌ی ادبیات ما نداشتن جایگاه تعریف شده‌ای برای شعر در نظام فرهنگیمان است و ما اگر برای سینما خانه‌ای را در نظر گرفته‌ایم و مرکز سیاستگذاری کلانی برای آن وجود دارد ، این کار باید برای شعر هم انجام شود ، زیرا شعر نفوذ بیشتری در جامعه‌ی ما دارد و تمام مردم ایران با شعر درگیرند چون همه‌ی آن‌ها چه شاعر باشند و چه مخاطب شعر توجه ویژه‌ای به این بخش ادبی دارند ، پس از این منظر باید جایگاه تعریف شده‌ای برای شعر و سیاستگذاران کلان آن داشته باشیم.

اگر جای وزیر بودم نمی‌دانم چه کاری برای کتاب و نشر آن انجام می‌دادم ، چون در این مورد صاحب نظر نیستم.

عصاره‌ی شعر فارسی و میراث آن به این نسل منتقل شده و افتخار من این است که در مسیر امتداد شعر فارسی بوده‌ام و در توان ظرفیت جذب خود از آن تاثیر گرفته‌ام، تمام شاعران شعر فارسی بر من تاثیرگذار بوده‌اند.

اهل قلم کسی است که دردی، احساسی، اندیشه‌ای، سوز و گدازی او را به طرف برداشتن قلم و کاغذ و نوشتن سوق داده است، به نظر من هر کسی که دردی نداشته باشد اهل قلم نبوده و فقط قلم فرسایی می‌کند.

به نظر من نمایشگاه کتاب اتفاق خجسته‌ای بوده که هر سال در کشور ما اتفاق می‌افتد و ضمن آنکه ذهن مردم و مسئولان را متوجه کتاب می‌کند، شمیم کتاب را نیز در سراسر نقاط کشور به مشام می‌رساند، به نظر برکات برگزاری 10 روزه‌ی نمایشگاه کتاب در طول سال دیده می‌شود ، اما با وجود آنکه امکان برگزاری چنین نمایشگاه گسترده‌ای در همه‌ی روزهای سال امکان ندارد بهتر است که در یک اندازه‌ی کوچکتر به برگزاری نمایشگاه دائمی کتاب در سطح کشور اقدام کنیم.

کتاب: مستند فرهنگی، زیرا با وجود تمام فضاهای مجازی ایجاد شده هنوز سند فرهنگی ما کتاب است.

قلم : واسطه‌ی بین اهل قلم و خاطب بوده و پیام‌رسان اهل قلم به مخاطبشان است.

سانسور: تعریف اساسی و جامعی ندارد و آنجا که حساسیت بر روی عرف اخلاقی و اجتماعی باشد ، مصداق سانسور است.

انتهای پیام/