وقتی این فیلم در جشنواره‌ی فیلم فجر اکران شد، بعضی از نزدیکان آقا با ما تماس گرفتند و گفتند که این فیلم را به دست ما هم برسانید. چون گویا آقا همیشه سعی می‌کنند فیلم‌های مطرح جشنواره‌ی فجر را ببینند. ما هم این فیلم را برایشان فرستادیم. بعدا فهمیدیم که آقا این فیلم را دیده‌اند و از آن خیلی خوششان آمده است. تا اینکه من یک روز برای کاری خدمت آقا رفته بودم و حرف به فیلم شیار ۱۴۳ رسید. ایشان مجددا از فیلم تعریف کردند و قرار شد که یکی از روزها با عوامل فیلم برای نماز خدمت آقا برسیم. اما بعدتر تصمیم بر این شد که در یک وقت بهتر بیایند تا بشود جلسه‌ی مفصل‌تری ترتیب داد و بیشتر صحبت کرد. این شد که بالاخره در آن روز توفیق شد تا عوامل این فیلم توفیق دیدار با آقا را داشته باشند.

 

 

همانطور که می‌دانید برای این فیلم چه در زمان تصویب فیلم‌نامه و اقدامات مربوط به «تولید»، و چه در زمان «اکران» در جشنواره مشکلاتی پیش آمد. حتی برخی از افراد با این بهانه که این فیلم، یک فیلم «ضد جنگ» است، نمی‌خواستند فیلم‌نامه را تصویب کنند! تعهدات عجیب و غریبی هم از عوامل این فیلم گرفته شد که تا به حال سابقه نداشته است. در جشنواره‌ی فجر هم در ابتدا این فیلم راه پیدا نکرده بود. بعدا وقتی من پیگیری کردم متوجه شدم که برخی افراد بدون آنکه فیلم را ببینند آن را رد کرده‌اند! کلی این در و آن در زدیم تا توانستیم اجازه‌ی ورود این فیلم به جشنواره را از مسئولین سینمایی بگیریم. این ماجراها را عوامل فیلم برای رهبری هم تعریف کردند. آقا هم تعجب کرده بودند که چطور و چگونه به این فیلم گفته‌اند که فیلمی ضدجنگ است!
 
گزارش تصویری: گفت‌وگو با آقای اصغر پورمحمدی

سپس آقا یک سری از محاسن فیلم را هم بیان کردند. مثلا اینکه فیلم‌نامه‌ی آن خیلی خوب نوشته شده و قصه‌ی خوبی داشت، گره‌ها، تعلیق‌ها، کشش‌ها و فراز و فرودهای آن خوب از کار درآمده است، بازیگران فیلم هم خیلی خوب انتخاب شده‌اند مخصوصا نقش اول فیلم که توانسته است بسیار واقعی بازی کند و مخاطبین را تحت تأثیر قرار بدهد.

 

گویا خود سوژه‌ی اصلی داستان که در مورد یک مادر شهید است هم خیلی مورد اقبال آقا قرار گرفته است. 

 

بله همینطور است. مخصوصا صحنه‌ی آخر فیلم که به نظرم یکی از بهترین سکانس‌های تاریخ سینمای کشور محسوب می‌شود. خانم زارعی خیلی خوب توانستند آن سکانس را بازی کنند و تقریبا هر بیننده‌ای را تحت تأثیر قرار داده است. شاید بخش عمده‌ای از آن هم این بود که این فیلم در ماه مبارک رمضان تولید شد و خانم زارعی با اینکه در گرمای طاقت‌فرسای کرمان کار می‌کردند، اما هم‌چنان با دهان روزه سر صحنه‌ها حاضر می‌شدند. موسیقی فوق‌العاده‌ی فیلم هم البته به کمک این بازی خوب آمد و در کل توانست سکانس بی‌نظیری را خلق کند. 

 

 

در جهان کنونی، عناصر برجسته و مهمی به شخصیت و گروه‌های یک جامعه، «هویت» می‌بخشد. هرچه این عنصر، عام‌تر، همه گیرتر، تأثیرگذارتر و مردمی‌تر باشد، شدت، عمق و وسعت این هویت را بیشتر می‌کند. جامعه‌شناسان و فرهنگ‌شناسان به برخی حوادث که در ذهن جامعه ماندگار می‌شود به عنوان وقایعی با کارکرد «خاطرات جمعی» یاد می کنند. جنگ از این دسته وقایع است که به عنوان یک «خاطره‌ی جمعی» هویت‌ها و نقش‌های عناصر درگیر با خود را شکل داده و تحت تأثیر خود قرار می‌دهد.

 

انتهای پیام/