به گزارش مجله شبانه باشگاه خبرنگاران، داریوش بهمنیار در وبلاگ جنگ رسانه‌ای دشمن نوشت: موعدش رسیده بود و در بزرگ باز شده بود، امام پله‌ها را پایین آمد، حکم پیری داشت که عبا بر می‌کند، ورود امام عزیز برای مردم ایران حلاوت و سُکر صبح را داشت، نوری وارد شده عسل در دهان می‌گذاشت، پرنده‌ای به ایران آمده بود، قلب‌ها در قفس سینه پرپر می‌زد، بال زدن پرنده بیدارمان کرد، مِهر امام، شکاف انداخت و از تخته در نفوذ کرد به دل‌های مشتاق عاشقانش، دیگر هیچ چیزی نمی‌توانست بین رشته ارادت مردم ایران به امام‌شان فاصله بیندازد، امام همان منجی ابوالبشری بود که ظهور کرده بود، عاشقانش از محفظه چهارم وجود پریده بودند به شاخه اول، آنها این حالت را از قبل می‌شناختند.

امام آمده بود و نفس‌ها به شماره افتاد، چشم‌های بی‌قرار و منتظر به آسمان دوخته شده بود، به محض پا گذاشتن به ایران لحظه‌ای نبض زمان از حرکت ایستاد، دیگر از خفت و خواری زمان قبل خبری نبود، چشم‌ها باز شده بود، از دوازده بهمن 57 این تن مال ما نیست، قبل از آن هم نبود، امام آمد، امامی که نه برگشت می‌شناخت و نه توقف، مقدماتی راهی را هم که در پیش گرفته بود را از قبل فراهم کرده بود، امام چون خورشیدی تابان آمد .

در دوازدهم بهمن سال57 مردی آمد با سال‌ها خستگی از رنج فراق، با دلی پرامید و عزمی راسخ، با قدم‌هایی استوار، قامتی با صلابت و کوله باری از عزت و شرف و آزادی بر دوش، با دستان مبارکش پرچم فتح و پیروزی را برافراشته کرد، و مردم ایران به اندیشه شکوهِ روزگار جاودانه می‌اندیشند. 

مردم منتظر ورود امام شان بودند، انتظار ملت رنج کشیده ایران به پایان رسیده بود و مراد سینه سوخته مردم ایران وارد فرودگاه مهرآباد شد، قامت افراشت! مردی که شرف و عزت و استقلال و آزادی ملت ایران را با خود به ارمغان آورده بود.

بر پلکان هواپیما ظاهر شد، حق آمد و باطل رفت، این اشک شوق بود که از دیده منتظران فرو می‌غلتید، دوازده بهمن1357 سرزمین ایران سرشار از تبسم و عشق بود، همه شهر گلباران و چراغانی شده بود، خنده از لب‌های هیچکس دور نمی‌شد، و میلیون‌‌ها انسان از سراسر ایران برای دیدن امام به تهران آمده بودند، تا از نزدیک چهره نورانی رهبر و مراد خویش را ببینند.

 امام برای سلام و ادای احترام به شهدایی که به دست رژیم سفاک ستم شاهی شهید شده بودند همان اول راه بهشت زهرا را در پیش گرفت و در بهشت زهرا برازنده ملت اصیل و مسلمان ایرانی سخنرانی کرد و این چنین بود که راه امام سرمشق حال و آینده مردم ایران و جهان قرار گرفت.

امام به وظیفه الهی انسانی خود لبیک گفت و در حالی در 15 خرداد سال 42، استارت انقلاب را زد که با کوچک‌ترین غفلتی سرنوشت انقلاب تیره و تار می شد، امام در دوازدهم بهمن 57 ولایت را با خود همراه آورده بود.

 امام به یاری ملتش آمده بود که دیگر زنجیر اسارت و تحقیر را تاب نیاورده بودند، او از دیار ایمان و یقین و از شهر نجف از نزد مولا و آقای خود حضرت علی (ع) آمده بود تا به حکومت ظلم و طاغوت پایان دهد، بیانیه‌هایش قصیده بلند آزادی بودند و سخنانش مرهمی بود بر دل‌های دردمند، قلمش ذوالفقاری بود بر فرق سرِ کفر و نفاق، تلالو نگاهش مُفسر راستین عشق و ایمان بود، شعرهایش دل‌ها را به زیورِ معرفت لبریز می‌ساخت، گام‌هایش استوار بود و بت شکن، و روشنیِ نگاه مقتدرش ریشه ظلم را می‌خشکاند، امید شکوفه زد و آرزو بال و پر گشود، ورودش امید و عشق را در دل‌های سینه مسلمانان و آزادگان جهان روشن کرد.

تهران و همه شهرها و روستاهای ایران همهمه خون بود و گلوله، خیابان‌هایی که به آتش کشیده شده بودند و دیوارهای سوراخ شده از گلوله‌های سُربی طاغوت زمان، جوان مرد‌هایی که هر لحظه در خون خود به خاک می‌افتادند، شهدایی که عاشقانه در کف خیابان‌ها نگاهشان به افق خیر شده بود و با خود می‌گفتند، عاقبت امام از راه خواهد رسید.

امام آمد و ریشه ظلم و ستم و تباهی را خشکاند، و دیوارهای تزویر فرو ریخت، همه ایرانیان هم نوا با هم سرود مبارکِ، خمینی ای امام را می‌خواندند، زمزمه دلنشین فرشتگان را می‌شنیدند، حتی درختان هم در پایکوبی و ازدحام اشک‌ها و لبخندها، به حضور آفتاب خوش آمد می‌گفتند.

بزرگ رهبری آمده بود با اندیشه آفتاب و آرمانی از باران، با آمدنش در کمتر از 10 روز تندیس‌های ستم یکی یکی شکست، غول‌های دیرینه باطل و فساد و خفقان در فواره خون شهیدان نابود شدند، و 36 میلیون نفر گرد وجود رهبری می‌چرخیدند که آرمانی‌ترین مکتب انسان ساز اسلام را با خود آورد و به آن شکل داد.

امام (ره) خوب می‌دانست که رژیم ستم شاهی با پشتیبانی و همکاری سلطه‌گران قدرتمند جهان در زمان آن روز، اگر به خواسته‌های نامشروعشان نرسند هر کاری می‌کنند، حتی صحبت از انفجار هواپیمای امام (ره) شده بود تا امام (ره)  را بترسانند تا به ایران نیاید، یا دیرتر بیاید تا مجالی برای کودتایی همچون کودتای 28 مرداد 32 داشته باشند.

 ولی امام با شجاعتی بی‌نظیر و با اطلاع قبلی در 12 بهمن57 وارد ایران شد و خط بطلانی بر رژیم خائن و متعفن پهلوی کشید، امام ثابت کرد که حراست از ارزش‌های انقلاب تکلیف مردمانی است که با ذوق و شوق و از جان دل با خدا معامله می‌کنند و در راه پیشرفت اسلام از مرگ نمی‌ترسند و خود جلودار شد؛  امام ابراهیم وار تبر به دوش گرفت، و بُت‌های طاغوت زمانه را در هم شکست.

مردم ایران بی‌سابقه‌ترین حماسه استقبال تاریخ معاصر را رقم زدند، استقبال از مردی که نه تنها مرجع و مراد بود، بلکه رهبری بود که نمونه‌ای از حکومت اسلامی را در نظام جهانی بنیان گذاشت، امام آمده بود تا اعتماد و خودباوری را به زندگی مردم ایران برگرداند و چنان روحیه بالای مردم را بالا برد که شعار ما می‌توانیم را به یک باور فراگیر ایرانی تبدیل کرد.

ملت ایران در امام راحل چیزی دیدند که کیمیا بود، امام به زندگی ایرانی‌ها معنی داد، با دلی سرشار از خلوص و ایمان و با برهانی برُنده علیه رژیم ستم شاهی، در دلش دژی بنا کرده بود از صبر و توکل و امید، مردم ایران با آگاهی کامل، امام را به عنوان رهبر خود قبول کردند، به قضاوت او اعتماد کردند، و تاریخ ثابت کرد که مردم ایران اشتباه نکردند.

انرژی مثبتی که امام به ملت ایران تزریق کرد اینک عالمگیر شده است، ولایت فقیه را که امام راحل پایه گذاری کرد، یک تمرکز و قبضه اقتدار شده است، ایران را ایرانی مقتدر کرده است، و این اسلام ناب محمدی به پشتیبانی ولایت فقیه است که بر دنیا مسلط می‌شود، و امروز ثابت شده توفیقات نهادهای انقلابی مانند بسیج، سپاه، جهاد و غیره مرهون مدل حکومتی مبتنی بر ولایت فقیه امام راحل است، که عقربه زمان را به نفع اسلام ناب محمدی (ص) چرخانده است.

امام خمینی (ره) ثابت کرد که برای رسیدن به تمدن اسلامی باید از هزاران گلوله عبور کرد تا به پیروزی رسید، امام خمینی (ره) می‌گفت مسلمانان یک هدف مشترک دارند که می‌توانند با هم به آن هدف برسند، رهبری گوهر بی‌همتایی است که خداوند بزرگ به خاطر شایستگی مردم ایران به آنان هدیه کرده است، این فرموده امام راحل است که فرمودند: «پشتیبان ولایت فقیه باشید تا آسیبی به مملکت نرسد»، و هنوز هم طنین صدای امام توسط جانشین خلف به حقش فریاد زده می شود و در جهان می‌پیچد، امام خامنه‌ای جانشین خلف امام راحل با خصوصیات والا و روشنگری عمیق، بینش مردم ایران را به شور و شوق و شعوری رسانده که اقتدار و صلابت ایران را باور دارند.

ورود امام به وطن روز ناامیدی شیطان بود، امام راحل فقط به جنگ شاه نرفت، او با شمشیری بُران، به جنگ استعمارگران تاریخ رفت، که شماره لشکریانشان به تعداد ریگ های بیابان بودند، به ثروت سرمایه های پولی داشتند، و به حیلت هم، لشکریانی از شیاطین انسان نما را در اختیار داشتند، ولی امام با توکل به وعده خداوند، و با غسل شهادت و به نمایندگی و پشتیبانی مردم غیور ایران به این جنگ رفت و پیروز شد.

یادآوری دوازدهم بهمن، یعنی روزی که برنده‌ترین سلاح معنوی ایمان پیروزی آفرید، امام به جهانیان فهماند که تنها اسلام است که مایه سعادت بشر است، و پیروزی واقعی وقتی است که اسلام، با همه ابعاد و احکامش در ایران پیاده شود، و پیروزی نهایی زمانی است که اسلام در همه اقطار عالم حکومت کند.

روز دوازده بهمن سال57 مردم ایران منجی خود را در آغوش گرفتند، امامی که تپش قلبش، طنین بالندگی انقلاب بود، هدیه آسمانی خدا بود، روزی که نعمت بزرگ الهی برای مردم ایران، یعنی، استقلال و آزادی آشکار شده بود، روز نجات ملت ایران از چنگال طاغوتیان زمان بود.

جمهوری اسلامی با رهبری داعیانه امام خمینی (ره)، نتیجه و برآیند انقلاب اسلامی شد، هدف امام این نبود که مردم ایران با نادیده گرفتن اصول و ارزش‌های الهی اسلامی و انسانی، به قدرت برسند، اگر امام و مردم از اصول و ارزش ها پیروی کردند، و سختی‌های زیادی را متحمل شدند در عوض سرافراز، پیشرفته، مستقل و الگوی جهانیان شده‌اند.

خوش آمدی به وطن ای بزرگ رهبر مجاهد، سلام خدا بر روح ریحان تو باد ای امام عاشقان و مُصلحان، روح بزرگت شاد باد ای بت شکن زمان، خدایا روح بلند امام را از ما راضی نگه دار، خدایا به ما یاری بده تا بتوانیم راه امام و شهیدان انقلاب رو ادامه بدهیم، از انقلاب اسلامی پاسداری کنیم و میثاقی که با امام خمینی (ره) و جانشین عزیز و صالحش امام خامنه‌ای بسته‌ایم را جاودانه کنیم.

12 بهمن، روز بازگشت پیروزمندانه و شکوهمندانهِ حضرت امام خمینی (ره) به وطن فرخنده باد، روز آزادی ایرانیان از چنگال اسارت دیوان و ددان مبارک باد، و دهه مبارک فجر در سی و ششمین سالگرد شکوهمند انقلاب اسلامی ایران بر همگی مردم ایران و جهان مبارک باد.