ماجرای نجات جان ۳۱۰ مسافر توسط خلبان ایرانی/ تقدیری که انجام نشد؟!
یک خلبان ایرانی پنجشنبه گذشته توانست هواپیمای ایرباس-۳۰۰ شرکت «ایران ایر» را با یک موتور و ۳۱۰ مسافر به سلامت بر زمین بنشاند.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران، روز پنجشنبه یازدهم دی ماه، همزمان با آغاز امامت حضرت مهدی(عج) و سال نو میلادی یک هواپیمای ایرباس-۳۰۰ هواپیمایی ایران ایر که به دلیل نقص فنی در یکی از موتورها با مشکل مواجه شده بود، سرانجام با مهارت خلبان، موفق شد حدود ۳۱۰ نفر از مسافران این پرواز را به سلامت در فرودگاه مهرآباد به زمین بنشاند.
یک منبع آگاه در گفت و گو با خبرنگار جهان نیوز، با اعلام این خبر و با اشاره به مشکل بوجود آمده در این پرواز گفت: «حدود ۲۹۳ مسافر در این پرواز حاضر بودند که به همراه مهمانداران و خدمه پرواز، این جمعیت به حدود ۳۱۰ نفر می رسید. این بدان معناست که هواپیما از حداکثر ظرفیت و وزن برخوردار بوده است.»
وی در ادامه توضیحات خود در مورد این حادثه می گوید: «زمانی که هواپیما حدود ۱۲۰ مایل (۲۰۰ کیلومتر) از تهران دور شده بود، خلبان متوجه نقص فنی در یکی از موتورها می شود تا حدی که این موتور به دلیل خالی شدن روغن بطور کامل از کار می افتد. البته باتوجه به مهارتی که خلبان از خود نشان می دهد و با عنایت به دستورالعمل های فنی، اجازه سوختن موتور را نمی دهد و بلافاصله به فرودگاه مهرآباد اعلام خطر و درخواست فرود اضطراری می کند.»
این کارشناس فنی هواپیمایی با اشاره به دشواری حفظ هواپیما با یک موتور و با ظرفیت بیش از ۳۰۰ مسافر یادآور شد: «وقتی یک موتور هواپیما از کار می افتد، علاوه بر اینکه هواپیما یک موتور ندارد و باید تنها با موتور دیگر آن را کنترل کرد، خرابی همان یک موتور نیز موانع زیادی بر سر راه کنترل هواپیما ایجاد می کند. به عبارت دیگر مشکلات خلبان در این مواقع دوچندان می شود.»
هنر خلبان ایرانی در کنترل هواپیما با یک موتور
این منبع آگاه در ادامه به خونسردی خلبان نیز اشاره می کند و بر همین اساس می گوید: «یکی از اتفاقات خوبی که در این پرواز افتاد، تسلط روانی خلبان بر اوضاع بود. قطعا خلبان هم یک انسان است و به واسطه خطری که در کمین اوست و با آن دست و پنجه نرم می کند، دچار استرس، اضطراب، افت فشار خون و سایر مشکلات جسمی و روحی می شود، اما اگر خلبانی بتواند با غلبه بر تمامی این احساسات، آرامش را به خدمه پرواز و مسافران منتقل کند، به جرات باید گفت هنرمندی به خرج داده است.»
تمام این اتفاقات ماجرایی است که طی حدودا ۴۰ دقیقه (از آغاز پرواز و فرود اضطراری) به وقوع پیوست. اتفاقی که می توانست یک فاجعه اجتماعی در کشور به بار آورد.
تصور کنید، غروب پنج شنبه خبر سقوط یک هواپیمای مسافربری شرکت ایران ایر، در صدر اخبار رسانه ها قرار گیرد: «هواپیمای ایرانی با بیش از ۳۰۰ مسافر سقوط کرد»
بلافاصله پس از انتشار این خبر مسؤولان سه قوه برای پیگری دلایل سقوط و... بسیج می شدند. رسانه های بیگانه بار دیگر فرصتی می یافتند برای تحقیر صنعت هواپیمایی ایران و تجاوز به حریم اخلاقی، اجتماعی و سیاسی ملت ایران. بیش از ۳۰۰ خانواده ایرانی عزادار می شد و هزار و یک اثر روحی و روانی دیگر که حتی می توانست تا مدتها شرکت های هواپیمایی را نیز با عدم استقبال مسافران مواجه کند.
اما اکنون به لطف الهی این اتفاق به وقوع نپیوسته و ۳۰۰ مسافر این پرواز بدون آنکه «آب در دلشان تکان بخورد» و با قبول این توجیه که یک نقص فنی کوچک در پرواز بوجود آمده، به سلامت بر باند فرودگاه مهرآباد بر زمین نشستند.
چرا «ایران‌ایر» از خلبان خود تقدیر نکرد؟!
حال وظیفه شرکت ایران ایر در قبال خلبانی که توانسته با خونسردی و مهارت مثال زدنی، ناجی جان بیش از ۳۰۰ مسافر این پرواز شود چیست؟ آیا تقدیر و تشکر (حتی به اندازه اهدای یک لوح تقدیر) شایسته تلاش این خلبان نیست؟
پس چرا بعد از گذشت نزدیک به پنج روز از این حادثه، هیچ خبری در رسانه ها مخابره نشده است؟ چرا «ایران‌ایر» قدر نیروهای باتجربه، نخبه و ماهر خود را نمی داند؟ مگر نه این است که تشویق یکی از اصلی ترین اصول مدیریتی برای تقویت انگیزش کارکنان و کارمندان یک اداره و سازمان است؛ اما انگار «ایران ایر» از این اصل مهم و حیاتی در سازمان خود غافل شده است؟! اینکه بسیاری از خلبانان توانمند کشورمان بار سفر به سایر کشورها بستند، گویای ضعف در مدیریت منابع انسانی در شرکت های هواپیمایی ماست.
معضل اصلی در صنعت؛ عدم مدیریت است نه تحریم!
این کارشناس فنی صنعت هواپیمایی که در گفت و گو با جهان نیوز به شرح ماوقع رخ داده پرداخته بود، در پاسخ به این سؤال که چنین اتفاقاتی در صنعت هواپیمایی تا چه اندازه به موضوع تحریم های بی رحمانه غرب علیه ایران ارتباط دارد، گفت: «نمی خواهم بگویم تحریم ها بی اثر است اما ملت ایران نیز با تحریم بیگانه نیستند. آنها بیش از سی سال است که از سوی غربی ها و دشمنان جمهوری اسلامی ایران در تحریم هستند اما نکته ای که بیش از وجود تحریم ها می تواند به صنعت هواپیمایی ما ضربه وارد کند، عدم وجود مدیریت صحیح در این حوزه است. به عبارت دیگر نبوغ جوان ایرانی آنقدر بالا هست که بتواند هر تحریمی را دور بزند و اسیر بن بست های سیاسی نشود اما دردی که این روزها به جان جامعه صنعتی ما افتاده، عدم مدیریت است که بیش از تحریم به آن ضربه وارد می کند.
یک منبع آگاه در گفت و گو با خبرنگار جهان نیوز، با اعلام این خبر و با اشاره به مشکل بوجود آمده در این پرواز گفت: «حدود ۲۹۳ مسافر در این پرواز حاضر بودند که به همراه مهمانداران و خدمه پرواز، این جمعیت به حدود ۳۱۰ نفر می رسید. این بدان معناست که هواپیما از حداکثر ظرفیت و وزن برخوردار بوده است.»
وی در ادامه توضیحات خود در مورد این حادثه می گوید: «زمانی که هواپیما حدود ۱۲۰ مایل (۲۰۰ کیلومتر) از تهران دور شده بود، خلبان متوجه نقص فنی در یکی از موتورها می شود تا حدی که این موتور به دلیل خالی شدن روغن بطور کامل از کار می افتد. البته باتوجه به مهارتی که خلبان از خود نشان می دهد و با عنایت به دستورالعمل های فنی، اجازه سوختن موتور را نمی دهد و بلافاصله به فرودگاه مهرآباد اعلام خطر و درخواست فرود اضطراری می کند.»
این کارشناس فنی هواپیمایی با اشاره به دشواری حفظ هواپیما با یک موتور و با ظرفیت بیش از ۳۰۰ مسافر یادآور شد: «وقتی یک موتور هواپیما از کار می افتد، علاوه بر اینکه هواپیما یک موتور ندارد و باید تنها با موتور دیگر آن را کنترل کرد، خرابی همان یک موتور نیز موانع زیادی بر سر راه کنترل هواپیما ایجاد می کند. به عبارت دیگر مشکلات خلبان در این مواقع دوچندان می شود.»
هنر خلبان ایرانی در کنترل هواپیما با یک موتور
این منبع آگاه در ادامه به خونسردی خلبان نیز اشاره می کند و بر همین اساس می گوید: «یکی از اتفاقات خوبی که در این پرواز افتاد، تسلط روانی خلبان بر اوضاع بود. قطعا خلبان هم یک انسان است و به واسطه خطری که در کمین اوست و با آن دست و پنجه نرم می کند، دچار استرس، اضطراب، افت فشار خون و سایر مشکلات جسمی و روحی می شود، اما اگر خلبانی بتواند با غلبه بر تمامی این احساسات، آرامش را به خدمه پرواز و مسافران منتقل کند، به جرات باید گفت هنرمندی به خرج داده است.»
تمام این اتفاقات ماجرایی است که طی حدودا ۴۰ دقیقه (از آغاز پرواز و فرود اضطراری) به وقوع پیوست. اتفاقی که می توانست یک فاجعه اجتماعی در کشور به بار آورد.
تصور کنید، غروب پنج شنبه خبر سقوط یک هواپیمای مسافربری شرکت ایران ایر، در صدر اخبار رسانه ها قرار گیرد: «هواپیمای ایرانی با بیش از ۳۰۰ مسافر سقوط کرد»
بلافاصله پس از انتشار این خبر مسؤولان سه قوه برای پیگری دلایل سقوط و... بسیج می شدند. رسانه های بیگانه بار دیگر فرصتی می یافتند برای تحقیر صنعت هواپیمایی ایران و تجاوز به حریم اخلاقی، اجتماعی و سیاسی ملت ایران. بیش از ۳۰۰ خانواده ایرانی عزادار می شد و هزار و یک اثر روحی و روانی دیگر که حتی می توانست تا مدتها شرکت های هواپیمایی را نیز با عدم استقبال مسافران مواجه کند.
اما اکنون به لطف الهی این اتفاق به وقوع نپیوسته و ۳۰۰ مسافر این پرواز بدون آنکه «آب در دلشان تکان بخورد» و با قبول این توجیه که یک نقص فنی کوچک در پرواز بوجود آمده، به سلامت بر باند فرودگاه مهرآباد بر زمین نشستند.
چرا «ایران‌ایر» از خلبان خود تقدیر نکرد؟!
حال وظیفه شرکت ایران ایر در قبال خلبانی که توانسته با خونسردی و مهارت مثال زدنی، ناجی جان بیش از ۳۰۰ مسافر این پرواز شود چیست؟ آیا تقدیر و تشکر (حتی به اندازه اهدای یک لوح تقدیر) شایسته تلاش این خلبان نیست؟
پس چرا بعد از گذشت نزدیک به پنج روز از این حادثه، هیچ خبری در رسانه ها مخابره نشده است؟ چرا «ایران‌ایر» قدر نیروهای باتجربه، نخبه و ماهر خود را نمی داند؟ مگر نه این است که تشویق یکی از اصلی ترین اصول مدیریتی برای تقویت انگیزش کارکنان و کارمندان یک اداره و سازمان است؛ اما انگار «ایران ایر» از این اصل مهم و حیاتی در سازمان خود غافل شده است؟! اینکه بسیاری از خلبانان توانمند کشورمان بار سفر به سایر کشورها بستند، گویای ضعف در مدیریت منابع انسانی در شرکت های هواپیمایی ماست.
معضل اصلی در صنعت؛ عدم مدیریت است نه تحریم!
این کارشناس فنی صنعت هواپیمایی که در گفت و گو با جهان نیوز به شرح ماوقع رخ داده پرداخته بود، در پاسخ به این سؤال که چنین اتفاقاتی در صنعت هواپیمایی تا چه اندازه به موضوع تحریم های بی رحمانه غرب علیه ایران ارتباط دارد، گفت: «نمی خواهم بگویم تحریم ها بی اثر است اما ملت ایران نیز با تحریم بیگانه نیستند. آنها بیش از سی سال است که از سوی غربی ها و دشمنان جمهوری اسلامی ایران در تحریم هستند اما نکته ای که بیش از وجود تحریم ها می تواند به صنعت هواپیمایی ما ضربه وارد کند، عدم وجود مدیریت صحیح در این حوزه است. به عبارت دیگر نبوغ جوان ایرانی آنقدر بالا هست که بتواند هر تحریمی را دور بزند و اسیر بن بست های سیاسی نشود اما دردی که این روزها به جان جامعه صنعتی ما افتاده، عدم مدیریت است که بیش از تحریم به آن ضربه وارد می کند.
منبع: جهان نیوز
