به گزارش خبرنگار سینمای جهان باشگاه خبرنگاران، "ادوارد نورتون" یکی از بزرگ‌ترین بازیگرهای آمریکا است که در فیلم‌هایی هم‌چون "ترس کهن"، "باشگاه مشت‌زنی"، "شعبده‌باز"، "هالک شگفت‌انگیز" و این اواخر هم در فیلم "مرد پرنده‌ای" به ایفای نقش پرداخته است.
 
در ادامه، مصاحبه‌ای با او را می‌خوانیم؛
 
- آقای نورتون، کی فهمیدید بازیگر خوبی هستید؟

نورتون: وقتی جوان‌تر بودم لحظاتی را تجربه می‌کردم که در آرامش کامل دچار خودانگیختگی می‌شدم، مخصوصاً وقتی این خودانگیختگی اصلاً برنامه‌ریزی نشده بود، فکر می‌کردم: "این احساس خودانگیختگی همان چیزی است که تو باید آن را دنبال کنی." یادم می‌آید چند سالی که تئاتر کار می‌کردم لحظاتی پیش می‌آمد که فکر می‌کردم:‌ "این طوری خوب است، این ارزشمند است، خیلی چیزها در تئاتر پیدا می‌کنم و می‌توانم تاثیر خودانگیختگی را در این کارم ببینم."
 
- تا به حال برای رسیدن به هدف‌تان تلاش کرده‌اید؟
 
نورتون: بله، بارها کاری جدید را شروع کردم و احساس بی‌حوصلگی داشتم، درست مثل این بود که ادا درمی‌آوردم و گم شده‌ام. بنابراین این طور نیست که به مقامی برسید و هر روز به خاطر کاری که انجام می‌دهید قوی بودن داشته باشید، بارها کاری را تجربه کرده‌ام و از خودم پرسیدم: "دارم چی کار می‌کنم؟" و هیچ جوابی برای این سوال نداشتم.
 
- اما بازیگری شما را خوشحال می‌کند؟
 
نورتون: فکر می‌کنم بله، البته خوشحال شدن مربوط به تعادل و پیدا کردن تعادلی بین بخش فکری مغزتان و خلاقیت آنی است. خلاقیت آنی که از بهم‌ریختگی حاصل می‌شود. بنابراین برای من خوشحال شدن با تعادل داشتن صورت می‌گیرد. بخش فکری بازیگری و کمال‌گرایی خسته‌کننده است، اما خودانگیختگی بسیار لذت‌بخش است. پس موضوع مدیریت این دو جنبه‌ی تجربه است. اما بله، سرگرم‌کننده است. یعنی هیچ مفهومی ندارد در فیلمی بازی کنید که از بازی در آن لذت نمی‌برید.
 
- تا به حال شده سرتان خیلی شلوغ شود؟
 
نورتون: بله، مطمئناً.
 
- چه موقع این موضوع پیش آمد؟
 
نورتون: این موضوع در وقت‌های متفاوتی رخ می‌دهد. زمانی است می‌دانم که خیلی کار می‌کنم و اگر زیر بار این همه بار این همه کار کمرم خم شود، کارهای دیگری هم هست که روی هم تلنبار می‌شوند. دلیلی ندارد کاری را انجام دهم که از آن الهام نمی‌گیرم. برای من بخشی از راه‌حل این است که کم‌تر کار کنم. به این صورت که پشت سر هم کار نکنم...
 
- چرا این قدر جوان به نظر می‌رسید؟
 
من یکی از آن بازیگرایی هستم که درباره‌ی سنم دروغ می‌گویم. راستش من 27 ساله هستم اما چون دلم می‌خواهد در شخصیت‌های جاافتاده بازی کنم، پس سنم را بیشتر می‌گویم.

- قبل از انجام هر پروژه‌ای خودتان را آماده می‌کنید؟
 
نورتون:‌ آماده‌سازی خیلی مهم است. اول با در نظر گرفتن همه چیز شروع می‌کنم، از موسیقی گرفته تا لباس و ویدئو. می‌دانم شاید عجیب باشد، اما گاهی انتخاب لباس می‌تواند به بازیگر کمک کند در نقشش جای بگیرد. هر بار یک چیزی را انتخاب می‌کنم. گاهی موسیقی و گاهی صدا از همه چیز مهم‌تر می‌شود.
 
- صدا؟
 
نورتون: بله. برای یکی از فیلم‌ها با یک زندانی که در زندان نزدیک دترویت بود، صحبت می‌کردم. او صدای فوق‌العاده‌ای داشت. صدایش مثل کشیدن کاغذ سنباده روی هم یا شیشه بود. تقلید صدایم از او خوب بود. اما صدای او محکم‌تر و خشن‌تر بود.
 
- چطور این کار را کردید؟ با زندان تماس گرفتید و گفتید چه کسی هستید و بعد به شما اجازه دادند با آن زندانی ملاقات کنید؟
 
نورتون:‌ نه. در این جور محیط‌ها همه چیز تخت کنترل است. یکی از امکانات زندان شبکه‌های روابط عمومی بود که با این شبکه‌ها ترتیب همه‌چیز را در اتاق‌های ملاقات را می‌دادند. کارشان خیلی دقیق بود. من در سلول آن‌ها قدم نمی‌گذاشتم آن‌ها من و زندانی را به اتاق کنفرانس (مجازی) می‌بردند.

- شما کارنامه‌ی کاری‌تان را کم نگه داشته‌اید، آیا این کار باعث می‌شود شما بدرخشید؟
 
نورتون: بله، همیشه فکر می‌کنم این چیزها فاسدکننده هستند. نه این که فقط کیفیت زندگی‌تان را پائین بیاورد، بلکه حتی معلوم نیست چه کسی شما را می‌بیند. برای من، کارنامه‌ی کاری‌ام میان مخاطب و شخصیتی که می‌خواهم به آن زندگی ببخشم قرار می‌گیرد. نباید شلوغی و بهم‌ریختگی میان این دو باشد. وقتی بخواهی کارنامه‌ات را شلوغ کنی دیگر رها شدن از آن کار آسانی نخواهد بود و همیشه هم نسبت به این موضوع حالت تدافعی دارم.
 
- بعضی می‌گویند شما نمی‌توانید نقش رسانه در زندگی‌تان را کنترل کنید.
 
نورتون: اتفاقاً فکر می‌کنم هر کسی می‌تواند کنترل کند. هر کسی یاد می‌گیرد این چیزها را کنترل کند. زمان می‌برد اما یاد می‌گیرید اتفاقات مختلف را کنترل کند و سعی می‌کند آن چیزهایی که واقعاً دوست دارد را انجام دهد و چیزهایی که باعث می‌شوند سر راه او قرار بگیرند را کنار بزند.
 
- وقتی فیلم‌تان آن طور که شما می‌خواهید در شهرها و کشورهای مختلف نمایش داده نمی‌شود، نگران نمی‌شوید؟
 
نورتون:‌ نه، نه. همیشه به خاطر انگیزه‌های همسان فیلم می‌سازم. در سال‌های گذشته چند فیلم ساختم که بیشتر مستقل بودند. برای مثال فیلم "شعبده‌باز" که در هیچ سالنی نمایش داده نشد و فیلم خیلی خیلی خوبی هم بود، اگر انتشار فیلم معیارت باشد خیلی زود از پا می‌افتی. فکر می‌کنم به اندازه‌ی کافی با تجربه شده‌ام.
 
- منظورتان چیست؟
 
نورتون: شما اولین فیلم‌تان را می‌سازید و منتشر می‌کنید، مردم هم آن فیلم را می‌بینند و ارزیابی‌اش می‌کنند. کم‌کم طوری می‌شود که فیلم‌های زیادی رابطه‌ی بین مردم و کارگردان را شکل می‌دهد و همین طور که می‌گذرد شما به دیرپایی ایمانی می‌آورید.

 
انتهای پیام/ اس