خبرنگار سیاه‌پوست مقیم فرگوسن
پلیس آمریکا برق شهر را قطع می‌کند تا رسانه‌ها تصاویر فرگوسن را مخابره نکنند
"یاخاهنان آمی" که به تازگی در منطقه فرگوسن و بهبوهه اعتراضات خیابانی مردم بوده است، آمریکا را جهنم روی زمین توصیف می‌کند و می‌گوید در اولین فرصتی که برایش پیش بیاید این کشور را ترک خواهد کرد.
به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران،اعتراضات در ایالت میسوری آمریکا به اقدام پلیس در قتل یک نوجوان سیاه‌پوست همچنان ادامه دارد. پس از آن که نیروهای پلیس محلی علی‌رغم برخورد بسیار خشن از جمله استفاده از گاز اشک‌آور، بمب دودزا و گلوله‌های پلاستیکی و حتی جنگی، علیه معترضین نتوانستند به اعتراضات مردمی پایان دهند، حدود یک هفته پیش، گارد ملی آمریکا وارد عمل شد و با انواع تجهیزات نظامی مقابل مردم صف کشید. فعال شدن گارد ملی برای مقابله با تظاهرات در منطقه "فرگوسن" شهر "سنت لوئیس" در ایالت میسوری، جایی که "مایکل براون" نوجوان 18 ساله سیاه‌پوست به دست یک افسر پلیس و با اصابت دست‌کم شش گلوله به قتل رسید، مؤید این مطلب است که تظاهرات مردم علیه کشتار سیاه‌پوستان به دست پلیس آمریکا به یک بحران ملی در این کشور تبدیل شده است.
خبرنگار بین‌الملل مشرق در خصوص تحولات فرگوسن و اعتراضات شبانه مردم به بدرفتاری‌های پلیس محلی، با "یاخاهنان آمی" خبرنگار سیاه‌پوست و مؤسس گروه فعالان اجتماعی "سویپ" در آمریکا مصاحبه کرده است که متن مصاحبه به شرح زیر است.
شما در منطقه فرگوسن حضور دارید. لطفاً از شرایط میدانی آن‌جا برایمان بگویید.
بله. من در منطقه فرگوسن هستم و اخبار این‌جا را پوشش می‌دهم. ما بین خودمان به این منطقه "منطقه صفر" یا "نوار بلازا" می‌گوییم؛ مثل "نوار غزه" (در انگلیسی "گازا استریپ"). دلیل انتخاب این نام هم این است که واقعاً مثل مردم غزه با ما برخورد می‌کنند.
وضعیت معترضین چگونه است؟ در اخبار آمده که مردم برای تهیه آب و غذا با مشکل مواجه شده‌اند.
بله. تهیه آب و غذا برای مردمی که در محل جمع شده‌اند مشکل شده است. پلیس ما را تهدید به بازداشت و زندان کرده است. به ما می‌گویند فقط در یک محل و در ساعت خاصی می‌توانیم راهپیمایی کنیم. البته این هم برای همه یکسان نیست. پلیس رفتار دو گانه‌ای دارد. برخی افراد برای حمایت از "دارن ویلسون" افسر پلیس جمع شده بودند، اما پلیس نه به آن‌ها می‌گفت جای خاصی راه بروند و نه تهدیدشان می‌کرد.
هنوز هم پلیس هر شب مقابل معترضین از گازهای اشک‌آور استفاده می‌کند. بمب‌های دودزا می‌اندازند و گلوله‌های پلاستیکی به سمت ما شلیک می‌کند. پلیس دارد تلاش می‌کند تا برخی آشوبگران را از تظاهرات‌کنندگان مسالمت‌آمیز جدا کند. پلیس مردمی را هم که روی پیاده‌رو هستند، باز کنار می‌زند و می‌گوید: "وارد خیابان نشوید." در حالی که کسی وارد خیابان نشده بود. بنابراین پلیس تلاش می‌کند تا بهانه‌ای بتراشد و به سمت ما شلیک کند و تظاهرات ما را سرکوب کند.
تلاش می‌کنند تا نشان دهند که مردم تظاهرات‌کننده به خشونت متصل شده‌اند. اما اصل این‌گونه نیست. من نماینده کمیته حقوق بشر و عدالت شهر "سنت لوئیس" ایالت میسوری هستم و به شما می‌گویم که هدف ما رسیدن به عدالت است و در این راه از حق خود در تجمع مسالمت‌آمیز استفاده می‌کنیم.
با این حال، مقررات منع آمد و شد از ساعت 12 شب تا 5 صبح وضع کرده بودند و تا زمانی که گارد ملی وارد عمل نشد، این مقررات را لغو نکردند. افسران پلیس از ورود بسیاری افراد به منطقه جلوگیری می‌کنند. مردم از ایالت‌های مختلف به این‌جا آمده‌اند، اما پلیس از ورود آن‌ها جلوگیری می‌کنند و آن‌ها را به سمت ایالت‌های خود روانه می‌کنند. پلاک خودروها را کنترل می‌کنند و اگر پلاک خودروی شما متعلق به ایالت دیگری باشد به شدت شما را تحت نظر می‌گیرند و ممکن است حتی مانع ورود شما به منطقه بشوند.
ظاهراً پلیس از حضور خبرنگاران هم جلوگیری کرده است. درباره پوشش خبری از شرایط و محدودیت‌های آن هم توضیح بدهید.
بله. جلوی رسانه‌ها را می‌گیرند. خبرنگاران باید از راه‌های دیگری وارد منطقه شوند، البته اگر راه‌های دیگر را بلد باشند. در غیر این صورت، ورود به منطقه بسیار دشوار است. می‌دانند که ما به حضور رسانه‌ها و حمایتی که از طریق انتشار اخبار منطقه ایجاد می‌شود، نیاز داریم. برای همین هم جلوی ورود و فعالیت خبرنگاران و رسانه‌های مختلف را می‌گیرند.
مصاحبه میدانی از میسوری
اعتراضات تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد؟
این اعتراضات مسلماً ادامه خواهد داشت. ما قصد نداریم به همین زودی دست از اعتراض برداریم. در حال برنامه‌ریزی برای اقدامات بعدی خود هستیم. آن‌چه تا کنون انجام داده‌ایم، متأسفانه هیچ تغییری در رویه دولت ایجاد نکرده است. ما را محدود به یک محله کرده‌اند و به ما اجازه نمی‌دهند از این محله بیرون برویم. اگر بیرون از این محله، اعتراض یا تجمع کنیم، با گاز اشک‌آور و بمب‌های دودزا و گلوله‌های پلاستیکی به ما حمله می‌کنند. خودشان می‌گویند در سرکوب تظاهرات‌کنندگان از ابزارهای "کشنده" هم استفاده خواهند کرد.
در خبرها آمده بود که گروهی سفیدپوست و نژادپرست در فرگوسن به کمک پلیس آمده‌اند. آیا این اخبار واقعیت دارد؟
بله. گروه نژادپرستی موسوم به "کو کلاکس کلان" یا "کی‌کی‌کی" در این‌جا هستند و یونیفرم‌های آبی پوشیده‌اند. البته نمی‌دانم تعدادشان دقیقاً چند نفر است، اما می‌دانم که برخی از آن‌ها با لباس پلیس و بدون آن‌که هویت خود را فاش کنند علیه معترضان فعالیت می‌کنند. این هم یکی دیگر از روش‌هایی است که به وسیله آن ما را تهدید می‌کنند. پلیس هم هیچ عکس‌العملی به آن دسته از اعضای این گروه نشان نمی‌دهد که با لباس‌های عادی در بین معترضین هستند و علیه ما کار می‌کنند. پلیس نه به آن‌ها می‌گوید نباید این‌جا باشید، نه آن‌ها را تهدید می‌کند، نه هلشان می‌دهد و نه دستگیرشان می‌کند.
فرگوسن اکنون تبدیل به جبهه مقابله با نژادپرستی در آمریکا علیه سیاه‌پوست‌ها شده است. به نظر شما افراد دیگری هم، حتی از سفیدپوست‌ها، به کمک مردم در این منطقه خواهند آمد؟
بله. همین الآن هم افرادی از همه جای آمریکا در کنار ما هستند: نیویورک، لس‌آنجلس، تگزاس، آریزونا. از همه این مردم متشکریم و قدر حمایت‌هایشان را می‌دانیم. ما واقعاً به این حمایت‌ها نیاز داریم. اگر این حمایت‌ها نبود، دستاوردهایی که تا کنون داشته‌ایم به دست نمی آوردیم، اگر این مردم نبودند رسانه‌ها هم اخبار ما را منتشر نمی‌کردند. اگر این اظهار همبستگی‌ها با اعتراضات مسالمت‌آمیز نبود، موفق نمی‌شدیم این مسئله را به یک مسئله ملی تبدیل کنیم.
آیا اعتراضات فقط شب‌ها صورت می‌گیرد؟
معمولاً بله. زمانی که هوا تاریک می‌شود مردم به خیابان‌ها می‌آیند. پلیس همه چراغ‌های خیابان‌های منطقه را خاموش می‌کند. هوا که این‌جا تاریک می‌شود، در خیابان‌ها چشم چشم را نمی‌بیند. همه تیرهای چراغ برق را قطع کرده‌اند. نتیجه‌اش این است که رسانه‌ها هم نمی‌توانند همه چیز را پوشش بدهند. خودمان باید با دوربین‌ها و گوشی‌هایمان عکس و فیلم بگیریم و منتشر کنیم. پلیس در روز اجازه تظاهرات نمی‌دهد. فکر می‌کنند شب که باشد کسی نمی فهمد چه برخوردی با مردم کرده‌اند.
زندگی روزانه در فرگوسن هم به نوعی نظامی‌سازی شده است. پلیس همه حرکت‌های مردم در منطقه را کنترل می‌کند. به ما می‌گویند یک‌جا نایستیم و فقط در این مناطق خاص راه برویم. اگر خارج از این محل‌ها راه برویم دستگیرمان می‌کنند. تهدید می‌کنند که به ما شلیک می‌کنند، بارها با گلوله‌های پلاستیکی به ما شلیک کرده‌اند.
در اخبار آمده که سفیدپوست‌ها هم در کنار سیاه‌پوست‌ها در اعتراضات شرکت داشته‌اند. آیا این صحت دارد و یا سفیدپوست‌ها در کنار پلیس هستند و با سیاه‌پوست‌ها مقابله می‌کنند؟
سفیدپوست‌ها هم از ما حمایت کرده‌اند. ما هم از همه افرادی که بخواهند در این جنبش شرکت کنند، استقبال می‌کنیم. این جنبش برای تحقق عدالت درباره مایکل براون و همه افراد دیگری است که قربانی خشونت پلیس شده‌اند و به دست مأموران پلیس جان خود را از دست داده‌اند.
البته سفیدپوست‌هایی هم بوده‌اند که به ترویج دروغ درباره این اعتراضات کمک کرده‌اند. به رسانه‌ها دروغ گفته‌اند و خشونت را در بین عده‌ای از معترضان رواج داده‌اند تا یکپارچگی ما را از بین ببرند. برخی تلاش کرده‌اند تا در این جنبش نفوذ کنند و جهت آن را عوض کنند و ماهیت صلح‌آمیز آن را تغییر بدهند.
بسیاری از مردم در سراسر دنیا فکر می‌کنند زندگی در آمریکا به معنای زندگی در بهشت است. آیا این تفکر درست است؟
زندگی در "بهشت"؟ ما در جهنم زندگی می‌کنیم، این‌جا منطقه جنگی است. کجایش بهشت است؟ بهشت تانک‌های نظامی ندارد. تیم‌های پلیس ویژه "سوات" ندارد. تک‌تیرانداز روی سقف ندارد. این همه پلیس ندارد که از جیب‌هایشان دستبند آویزان باشد. کجا در بهشت پلیس اسلحه‌اش را روی شما نشانه می‌رود؟ کجا در خیابان‌های بهشت سربازان ارتش با تجهیزات نظامی راه می‌روند؟ کجا خودروهای زرهی در خیابان‌ها راه می‌روند و صدای آژیرشان آن‌قدر بلند است که پرده گوشتان را پاره می‌کند؟ کجا در بهشت موانع مختلف می‌گذارند تا نتوانیم مسالمت‌آمیز در کنار هم جمع بشویم؟ در بهشت که تبعیض نژادی نیست. در بهشت که نفرت، نژادپرستی و ظلم نیست.
این‌ها تلاش می‌کنند ما را بکشند. نسل ما را از بین ببرند. گارد ملی را هم برای همین کار آورده‌اند. این‌جا به هیچ عنوان بهشت نیست. اتفاقاً هیچ شباهتی هم به بهشت ندارد، بلکه یک جهنم واقعی روی زمین است. من به عنوان یک شهروند آمریکایی نمی‌توانم تصور کنم با من این‌گونه برخورد شود. بعد از این اتفاق دیگر نمی‌توانم زندگی در این‌جا را تحمل کنم. از جان خودم می‌ترسم. از جان فرزندانم و تظاهرات‌کنندگان و حتی خانواده مایکل براون می‌ترسم. اگر می‌توانستم همین امروز آمریکا را ترک کنم، این کار را می‌کردم.
به نظر شما ادامه این تظاهرات به نتیجه‌ای خواهد رسید یا خیر؟ هدف شما از ادامه اعتراضات چیست؟
اولین خواسته ما این است که افسری که مایکل براون را به قتل رساند دستگیر شود، مرخصی با حقوق به او ندهند، بلکه دستگیرش کنند و از کار در همه ادارات پلیس منعش کنند. خواسته دیگر ما این است که بخش‌دار فرگوسن از سمت خود اخراج شود. رئیس پلیس محلی اخراج شود. در نهایت هم می‌خواهیم اعضای شورای شهر اخراج شوند. افرادی را انتخاب کنیم که واقعاً نماینده ما باشند. خواسته دیگر ما هم این است که "جی نیکسون" شهردار سنت لوئیس برکنار شود. به جای او کسی را انتخاب کنیم که از مردم باشد، نماینده مردم باشد، و برای مردم کار کند.
خواسته دیگر ما این است که سازمان ملل ناظرانی را به این منطقه بفرستد تا موضوع را بررسی کنند و از آمریکا به خاطر این جنایت‌های جنگی علیه شهروندانش شکایت کنند.
مصاحبه میدانی از میسوری
گزارش‌ها حاکی از این است که مایکل براون 6 بار مورد اصابت گلوله قرار گرفته که دوبار آن در ناحیه صورت بوده است. چرا یک پلیس شهری باید دو گلوله به صورت یک نوجوان 18 ساله شلیک کند؟
فقط دلیلش نژادپرستی است. به بازوها، سینه و صورت مایکل براون شلیک شده است. علاوه بر شش گلوله‌ای که به او برخورد کرد، گلوله‌های بی‌شماری هم به او برخورد نکرده است. دست‌هایش بالا بود و می‌گفت: من غیرمسلح هستم، به من شلیک نکنید.
شهر سنت لوئیس و ایالت میسوری بسیار مناطقی بسیار نژادپرست هستند. قبلاً حدود 67 درصد از جمعیت این مناطق را سیاه‌پوستان تشکیل می‌دادند. اکنون این آمار به 87 تا 90 درصد رسیده است، اما شرایط هیچ تغییری نکرده است. مناطق شمالی ایالت میسوری نژادپرست‌ترین و خشن‌ترین نیروهای پلیس را دارند. از مدت‌ها پیش این‌گونه بوده است. سابقه آن‌ها هم نشان می‌دهد که هیچ ارزشی برای سیاه‌پوستان قائل نیستند. از سیاه‌پوست‌ها و افراد رنگین‌پوست متنفر هستند. رئیس پلیس کنونی منطقه و فرماندار ایالت هم دقیقاً همین خصوصیات را دارند.
می‌بینیم که گارد ملی را وارد کار کرده‌اند و مسلماً هیچ ارزشی برای جان ما قائل نیستند. اگر می‌توانستند همه نسل سیاه‌پوست‌ها را منقرض کنند، یک لحظه هم تعلل نمی‌کردند.
لطفاً درباره ابعاد نژادپرستی در آمریکا بیش‌تر برایمان توضیح بدهید. بین زندگی یک سیاه‌پوست و یک سفیدپوست در میسوری چه تفاوتی وجود دارد؟
سفیدپوست‌ها شغل دارند، ما نداریم. سفیدپوست‌ها را استخدام می‌کنند، ما را نمی‌کنند. سفیدپوست‌ها حداقل حقوق را نمی‌گیرند، همه پست‌های مدیریتی را دارند، ما این‌گونه نیستیم. زندگی روزانه سفیدپوست‌ها با سیاه‌پوست‌ها در آمریکا این تفاوت را دارد که سفیدپوست‌ها را در مغازه تعقیب نمی‌کنند، مراقبشان نیستند، کسی نگهبان‌ها را برای حمله به آن‌ها صدا نمی‌کند. می‌توانند به راحتی در یک منطقه راه بروند و کسی پلیس را خبر نمی‌کند. اما سیاه‌پوست که باشید، همه به شما شک دارند به خاطر رنگ پوستتان. پلیس به سرعت به یک فرد رنگین‌پوست شلیک می‌کند، در حالی که سفیدپوست‌ها هیچ وقت با گلوله پلیس مواجه نمی‌شوند.
در منطقه فرگوسن که اکثر جمعیت آن را سیاه‌پوست‌ها تشکیل می‌دهند، چرا باید نیروهای پلیس همه، به جز سه نفر، سفیدپوست باشند؟
اگر سه ماه پیش با من مصاحبه می‌کردید به شما می‌گفتم که یک گروه شبه‌نظامی سفیدپوست در ایالت نوادا علیه حکومت محلی سلاح به دست گرفته‌اند و مقامات محلی را برکنار کرده‌اند. دلیل این اتفاق اسلحه‌هایی بود که سفیدپوست‌ها داشتند. اما این‌جا می‌بینید که ما سیاه‌پوست‌ها هیچ سلاحی نداریم و به همین خاطر پلیس به ما شلیک می‌کند و ما را می‌کشد. به حقوق ما تجاوز می‌کنند. با اسلحه ما را تهدید می‌کنند. به مردم بی‌گناه شلیک می‌کنند و آن‌ها را می‌کشند.
رئیس‌جمهور آمریکا خودش یک فرد سیاه‌پوست است. از زمان روی کار آمدن او تا کنون چه تغییری در وضعیت سیاه‌پوست‌ها ایجاد شده است؟
می‌توانم بگویم در تمام طول تاریخ، تا کنون یک بار هم گارد ملی وارد میسوری نشده بود. می‌توانم بگویم در تمام طول تاریخ، حضور پلیس در منطقه فرگوسن تا این اندازه گسترده نبوده است. گارد ملی به هیچ وجه حق ندارد این‌جا باشد. اگر هم گارد ملی این‌جا آمده، پس اقدام بعدی رئیس‌جمهور باید این باشد که ارتش را به کمک گارد ملی بیاورد. از کشورهای دیگر آن‌ها را احضار کند تا به کشور خودشان بیایند و مقابل مردم خودشان بجنگند. فقط باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا این اتفاق می‌افتد یا خیر.
خبرنگار بین‌الملل مشرق در خصوص تحولات فرگوسن و اعتراضات شبانه مردم به بدرفتاری‌های پلیس محلی، با "یاخاهنان آمی" خبرنگار سیاه‌پوست و مؤسس گروه فعالان اجتماعی "سویپ" در آمریکا مصاحبه کرده است که متن مصاحبه به شرح زیر است.
شما در منطقه فرگوسن حضور دارید. لطفاً از شرایط میدانی آن‌جا برایمان بگویید.
بله. من در منطقه فرگوسن هستم و اخبار این‌جا را پوشش می‌دهم. ما بین خودمان به این منطقه "منطقه صفر" یا "نوار بلازا" می‌گوییم؛ مثل "نوار غزه" (در انگلیسی "گازا استریپ"). دلیل انتخاب این نام هم این است که واقعاً مثل مردم غزه با ما برخورد می‌کنند.
وضعیت معترضین چگونه است؟ در اخبار آمده که مردم برای تهیه آب و غذا با مشکل مواجه شده‌اند.
بله. تهیه آب و غذا برای مردمی که در محل جمع شده‌اند مشکل شده است. پلیس ما را تهدید به بازداشت و زندان کرده است. به ما می‌گویند فقط در یک محل و در ساعت خاصی می‌توانیم راهپیمایی کنیم. البته این هم برای همه یکسان نیست. پلیس رفتار دو گانه‌ای دارد. برخی افراد برای حمایت از "دارن ویلسون" افسر پلیس جمع شده بودند، اما پلیس نه به آن‌ها می‌گفت جای خاصی راه بروند و نه تهدیدشان می‌کرد.
هنوز هم پلیس هر شب مقابل معترضین از گازهای اشک‌آور استفاده می‌کند. بمب‌های دودزا می‌اندازند و گلوله‌های پلاستیکی به سمت ما شلیک می‌کند. پلیس دارد تلاش می‌کند تا برخی آشوبگران را از تظاهرات‌کنندگان مسالمت‌آمیز جدا کند. پلیس مردمی را هم که روی پیاده‌رو هستند، باز کنار می‌زند و می‌گوید: "وارد خیابان نشوید." در حالی که کسی وارد خیابان نشده بود. بنابراین پلیس تلاش می‌کند تا بهانه‌ای بتراشد و به سمت ما شلیک کند و تظاهرات ما را سرکوب کند.
تلاش می‌کنند تا نشان دهند که مردم تظاهرات‌کننده به خشونت متصل شده‌اند. اما اصل این‌گونه نیست. من نماینده کمیته حقوق بشر و عدالت شهر "سنت لوئیس" ایالت میسوری هستم و به شما می‌گویم که هدف ما رسیدن به عدالت است و در این راه از حق خود در تجمع مسالمت‌آمیز استفاده می‌کنیم.
با این حال، مقررات منع آمد و شد از ساعت 12 شب تا 5 صبح وضع کرده بودند و تا زمانی که گارد ملی وارد عمل نشد، این مقررات را لغو نکردند. افسران پلیس از ورود بسیاری افراد به منطقه جلوگیری می‌کنند. مردم از ایالت‌های مختلف به این‌جا آمده‌اند، اما پلیس از ورود آن‌ها جلوگیری می‌کنند و آن‌ها را به سمت ایالت‌های خود روانه می‌کنند. پلاک خودروها را کنترل می‌کنند و اگر پلاک خودروی شما متعلق به ایالت دیگری باشد به شدت شما را تحت نظر می‌گیرند و ممکن است حتی مانع ورود شما به منطقه بشوند.
ظاهراً پلیس از حضور خبرنگاران هم جلوگیری کرده است. درباره پوشش خبری از شرایط و محدودیت‌های آن هم توضیح بدهید.
بله. جلوی رسانه‌ها را می‌گیرند. خبرنگاران باید از راه‌های دیگری وارد منطقه شوند، البته اگر راه‌های دیگر را بلد باشند. در غیر این صورت، ورود به منطقه بسیار دشوار است. می‌دانند که ما به حضور رسانه‌ها و حمایتی که از طریق انتشار اخبار منطقه ایجاد می‌شود، نیاز داریم. برای همین هم جلوی ورود و فعالیت خبرنگاران و رسانه‌های مختلف را می‌گیرند.
مصاحبه میدانی از میسوری
اعتراضات تا چه زمانی ادامه پیدا خواهد کرد؟
این اعتراضات مسلماً ادامه خواهد داشت. ما قصد نداریم به همین زودی دست از اعتراض برداریم. در حال برنامه‌ریزی برای اقدامات بعدی خود هستیم. آن‌چه تا کنون انجام داده‌ایم، متأسفانه هیچ تغییری در رویه دولت ایجاد نکرده است. ما را محدود به یک محله کرده‌اند و به ما اجازه نمی‌دهند از این محله بیرون برویم. اگر بیرون از این محله، اعتراض یا تجمع کنیم، با گاز اشک‌آور و بمب‌های دودزا و گلوله‌های پلاستیکی به ما حمله می‌کنند. خودشان می‌گویند در سرکوب تظاهرات‌کنندگان از ابزارهای "کشنده" هم استفاده خواهند کرد.
در خبرها آمده بود که گروهی سفیدپوست و نژادپرست در فرگوسن به کمک پلیس آمده‌اند. آیا این اخبار واقعیت دارد؟
بله. گروه نژادپرستی موسوم به "کو کلاکس کلان" یا "کی‌کی‌کی" در این‌جا هستند و یونیفرم‌های آبی پوشیده‌اند. البته نمی‌دانم تعدادشان دقیقاً چند نفر است، اما می‌دانم که برخی از آن‌ها با لباس پلیس و بدون آن‌که هویت خود را فاش کنند علیه معترضان فعالیت می‌کنند. این هم یکی دیگر از روش‌هایی است که به وسیله آن ما را تهدید می‌کنند. پلیس هم هیچ عکس‌العملی به آن دسته از اعضای این گروه نشان نمی‌دهد که با لباس‌های عادی در بین معترضین هستند و علیه ما کار می‌کنند. پلیس نه به آن‌ها می‌گوید نباید این‌جا باشید، نه آن‌ها را تهدید می‌کند، نه هلشان می‌دهد و نه دستگیرشان می‌کند.
فرگوسن اکنون تبدیل به جبهه مقابله با نژادپرستی در آمریکا علیه سیاه‌پوست‌ها شده است. به نظر شما افراد دیگری هم، حتی از سفیدپوست‌ها، به کمک مردم در این منطقه خواهند آمد؟
بله. همین الآن هم افرادی از همه جای آمریکا در کنار ما هستند: نیویورک، لس‌آنجلس، تگزاس، آریزونا. از همه این مردم متشکریم و قدر حمایت‌هایشان را می‌دانیم. ما واقعاً به این حمایت‌ها نیاز داریم. اگر این حمایت‌ها نبود، دستاوردهایی که تا کنون داشته‌ایم به دست نمی آوردیم، اگر این مردم نبودند رسانه‌ها هم اخبار ما را منتشر نمی‌کردند. اگر این اظهار همبستگی‌ها با اعتراضات مسالمت‌آمیز نبود، موفق نمی‌شدیم این مسئله را به یک مسئله ملی تبدیل کنیم.
آیا اعتراضات فقط شب‌ها صورت می‌گیرد؟
معمولاً بله. زمانی که هوا تاریک می‌شود مردم به خیابان‌ها می‌آیند. پلیس همه چراغ‌های خیابان‌های منطقه را خاموش می‌کند. هوا که این‌جا تاریک می‌شود، در خیابان‌ها چشم چشم را نمی‌بیند. همه تیرهای چراغ برق را قطع کرده‌اند. نتیجه‌اش این است که رسانه‌ها هم نمی‌توانند همه چیز را پوشش بدهند. خودمان باید با دوربین‌ها و گوشی‌هایمان عکس و فیلم بگیریم و منتشر کنیم. پلیس در روز اجازه تظاهرات نمی‌دهد. فکر می‌کنند شب که باشد کسی نمی فهمد چه برخوردی با مردم کرده‌اند.
زندگی روزانه در فرگوسن هم به نوعی نظامی‌سازی شده است. پلیس همه حرکت‌های مردم در منطقه را کنترل می‌کند. به ما می‌گویند یک‌جا نایستیم و فقط در این مناطق خاص راه برویم. اگر خارج از این محل‌ها راه برویم دستگیرمان می‌کنند. تهدید می‌کنند که به ما شلیک می‌کنند، بارها با گلوله‌های پلاستیکی به ما شلیک کرده‌اند.
در اخبار آمده که سفیدپوست‌ها هم در کنار سیاه‌پوست‌ها در اعتراضات شرکت داشته‌اند. آیا این صحت دارد و یا سفیدپوست‌ها در کنار پلیس هستند و با سیاه‌پوست‌ها مقابله می‌کنند؟
سفیدپوست‌ها هم از ما حمایت کرده‌اند. ما هم از همه افرادی که بخواهند در این جنبش شرکت کنند، استقبال می‌کنیم. این جنبش برای تحقق عدالت درباره مایکل براون و همه افراد دیگری است که قربانی خشونت پلیس شده‌اند و به دست مأموران پلیس جان خود را از دست داده‌اند.
البته سفیدپوست‌هایی هم بوده‌اند که به ترویج دروغ درباره این اعتراضات کمک کرده‌اند. به رسانه‌ها دروغ گفته‌اند و خشونت را در بین عده‌ای از معترضان رواج داده‌اند تا یکپارچگی ما را از بین ببرند. برخی تلاش کرده‌اند تا در این جنبش نفوذ کنند و جهت آن را عوض کنند و ماهیت صلح‌آمیز آن را تغییر بدهند.
بسیاری از مردم در سراسر دنیا فکر می‌کنند زندگی در آمریکا به معنای زندگی در بهشت است. آیا این تفکر درست است؟
زندگی در "بهشت"؟ ما در جهنم زندگی می‌کنیم، این‌جا منطقه جنگی است. کجایش بهشت است؟ بهشت تانک‌های نظامی ندارد. تیم‌های پلیس ویژه "سوات" ندارد. تک‌تیرانداز روی سقف ندارد. این همه پلیس ندارد که از جیب‌هایشان دستبند آویزان باشد. کجا در بهشت پلیس اسلحه‌اش را روی شما نشانه می‌رود؟ کجا در خیابان‌های بهشت سربازان ارتش با تجهیزات نظامی راه می‌روند؟ کجا خودروهای زرهی در خیابان‌ها راه می‌روند و صدای آژیرشان آن‌قدر بلند است که پرده گوشتان را پاره می‌کند؟ کجا در بهشت موانع مختلف می‌گذارند تا نتوانیم مسالمت‌آمیز در کنار هم جمع بشویم؟ در بهشت که تبعیض نژادی نیست. در بهشت که نفرت، نژادپرستی و ظلم نیست.
این‌ها تلاش می‌کنند ما را بکشند. نسل ما را از بین ببرند. گارد ملی را هم برای همین کار آورده‌اند. این‌جا به هیچ عنوان بهشت نیست. اتفاقاً هیچ شباهتی هم به بهشت ندارد، بلکه یک جهنم واقعی روی زمین است. من به عنوان یک شهروند آمریکایی نمی‌توانم تصور کنم با من این‌گونه برخورد شود. بعد از این اتفاق دیگر نمی‌توانم زندگی در این‌جا را تحمل کنم. از جان خودم می‌ترسم. از جان فرزندانم و تظاهرات‌کنندگان و حتی خانواده مایکل براون می‌ترسم. اگر می‌توانستم همین امروز آمریکا را ترک کنم، این کار را می‌کردم.
به نظر شما ادامه این تظاهرات به نتیجه‌ای خواهد رسید یا خیر؟ هدف شما از ادامه اعتراضات چیست؟
اولین خواسته ما این است که افسری که مایکل براون را به قتل رساند دستگیر شود، مرخصی با حقوق به او ندهند، بلکه دستگیرش کنند و از کار در همه ادارات پلیس منعش کنند. خواسته دیگر ما این است که بخش‌دار فرگوسن از سمت خود اخراج شود. رئیس پلیس محلی اخراج شود. در نهایت هم می‌خواهیم اعضای شورای شهر اخراج شوند. افرادی را انتخاب کنیم که واقعاً نماینده ما باشند. خواسته دیگر ما هم این است که "جی نیکسون" شهردار سنت لوئیس برکنار شود. به جای او کسی را انتخاب کنیم که از مردم باشد، نماینده مردم باشد، و برای مردم کار کند.
خواسته دیگر ما این است که سازمان ملل ناظرانی را به این منطقه بفرستد تا موضوع را بررسی کنند و از آمریکا به خاطر این جنایت‌های جنگی علیه شهروندانش شکایت کنند.
مصاحبه میدانی از میسوری
گزارش‌ها حاکی از این است که مایکل براون 6 بار مورد اصابت گلوله قرار گرفته که دوبار آن در ناحیه صورت بوده است. چرا یک پلیس شهری باید دو گلوله به صورت یک نوجوان 18 ساله شلیک کند؟
فقط دلیلش نژادپرستی است. به بازوها، سینه و صورت مایکل براون شلیک شده است. علاوه بر شش گلوله‌ای که به او برخورد کرد، گلوله‌های بی‌شماری هم به او برخورد نکرده است. دست‌هایش بالا بود و می‌گفت: من غیرمسلح هستم، به من شلیک نکنید.
شهر سنت لوئیس و ایالت میسوری بسیار مناطقی بسیار نژادپرست هستند. قبلاً حدود 67 درصد از جمعیت این مناطق را سیاه‌پوستان تشکیل می‌دادند. اکنون این آمار به 87 تا 90 درصد رسیده است، اما شرایط هیچ تغییری نکرده است. مناطق شمالی ایالت میسوری نژادپرست‌ترین و خشن‌ترین نیروهای پلیس را دارند. از مدت‌ها پیش این‌گونه بوده است. سابقه آن‌ها هم نشان می‌دهد که هیچ ارزشی برای سیاه‌پوستان قائل نیستند. از سیاه‌پوست‌ها و افراد رنگین‌پوست متنفر هستند. رئیس پلیس کنونی منطقه و فرماندار ایالت هم دقیقاً همین خصوصیات را دارند.
می‌بینیم که گارد ملی را وارد کار کرده‌اند و مسلماً هیچ ارزشی برای جان ما قائل نیستند. اگر می‌توانستند همه نسل سیاه‌پوست‌ها را منقرض کنند، یک لحظه هم تعلل نمی‌کردند.
لطفاً درباره ابعاد نژادپرستی در آمریکا بیش‌تر برایمان توضیح بدهید. بین زندگی یک سیاه‌پوست و یک سفیدپوست در میسوری چه تفاوتی وجود دارد؟
سفیدپوست‌ها شغل دارند، ما نداریم. سفیدپوست‌ها را استخدام می‌کنند، ما را نمی‌کنند. سفیدپوست‌ها حداقل حقوق را نمی‌گیرند، همه پست‌های مدیریتی را دارند، ما این‌گونه نیستیم. زندگی روزانه سفیدپوست‌ها با سیاه‌پوست‌ها در آمریکا این تفاوت را دارد که سفیدپوست‌ها را در مغازه تعقیب نمی‌کنند، مراقبشان نیستند، کسی نگهبان‌ها را برای حمله به آن‌ها صدا نمی‌کند. می‌توانند به راحتی در یک منطقه راه بروند و کسی پلیس را خبر نمی‌کند. اما سیاه‌پوست که باشید، همه به شما شک دارند به خاطر رنگ پوستتان. پلیس به سرعت به یک فرد رنگین‌پوست شلیک می‌کند، در حالی که سفیدپوست‌ها هیچ وقت با گلوله پلیس مواجه نمی‌شوند.
در منطقه فرگوسن که اکثر جمعیت آن را سیاه‌پوست‌ها تشکیل می‌دهند، چرا باید نیروهای پلیس همه، به جز سه نفر، سفیدپوست باشند؟
اگر سه ماه پیش با من مصاحبه می‌کردید به شما می‌گفتم که یک گروه شبه‌نظامی سفیدپوست در ایالت نوادا علیه حکومت محلی سلاح به دست گرفته‌اند و مقامات محلی را برکنار کرده‌اند. دلیل این اتفاق اسلحه‌هایی بود که سفیدپوست‌ها داشتند. اما این‌جا می‌بینید که ما سیاه‌پوست‌ها هیچ سلاحی نداریم و به همین خاطر پلیس به ما شلیک می‌کند و ما را می‌کشد. به حقوق ما تجاوز می‌کنند. با اسلحه ما را تهدید می‌کنند. به مردم بی‌گناه شلیک می‌کنند و آن‌ها را می‌کشند.
رئیس‌جمهور آمریکا خودش یک فرد سیاه‌پوست است. از زمان روی کار آمدن او تا کنون چه تغییری در وضعیت سیاه‌پوست‌ها ایجاد شده است؟
می‌توانم بگویم در تمام طول تاریخ، تا کنون یک بار هم گارد ملی وارد میسوری نشده بود. می‌توانم بگویم در تمام طول تاریخ، حضور پلیس در منطقه فرگوسن تا این اندازه گسترده نبوده است. گارد ملی به هیچ وجه حق ندارد این‌جا باشد. اگر هم گارد ملی این‌جا آمده، پس اقدام بعدی رئیس‌جمهور باید این باشد که ارتش را به کمک گارد ملی بیاورد. از کشورهای دیگر آن‌ها را احضار کند تا به کشور خودشان بیایند و مقابل مردم خودشان بجنگند. فقط باید منتظر بمانیم و ببینیم آیا این اتفاق می‌افتد یا خیر.
منبع: مشرق نیوز
